ΘΑΝΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΔΥΟ ΓΟΝΙΩΝ

Καλησπέρα σας...
Είμαι καινούρια στο forum και αποφάσισα να μοιραστώ μαζί σας τα ''δύσκολά μου'', ελπίζοντας να μη σας ψυχοπλακώσω πολύ...
Μοναχαπαίδι, μεγάλωσα σε μια οικογένεια που μου έδωσε πολλή αγάπη και ασφάλεια. Φτωχικά χρόνια, αλλά πλούσια συγχρόνως.
Φτάνω λοιπόν στα ανέμελα 28 και ξαφνικά αρρωσταίνει ο μπαμπάς, με καρκίνο στο κεφάλι. Ιδού η πρώτη σιδεριά. Εγώ κι η μαμά περάσαμε από διάφορα δεινά, κλαίγαμε κρυφά, γελάγαμε, υποκρινόμασταν στον μπαμπά, τρέχαμε, γιατροί, νοσοκομεία, χρήματα, κι εκείνος για έξι χρόνια παλικάρι. Αντιμετώπισε την ασθένειά του αξιοπρεπώς κι εκείνη του φέρθηκε αξιοπρεπώς. Το μεγαλύτερο βάρος έπεφτε στη μητέρα μου, γιατί εγώ ήμουν λόγω δουλειάς εκτός Αθηνών και πηγαινοερχόμουν όπως κ όποτε μπορούσα για να βοηθήσω...
'Ωσπου ήρθε η ώρα κι έφυγε ο πατέρας μου, στα 57 του χρόνια... ο πόνος μεγάλος, ήμουν δεμένη μαζί του πολύ, αλλά από την ώρα της κηδείας κιόλας, η μητέρα μου ήταν φανερά αλλαγμένη απέναντί μου, ετοιμοπόλεμη ένα πράγμα για μένα... δεν μπορώ να το εξηγήσω αλλιώς... Ακόμα μεγαλύτερη προστασία,φιλία, αγάπη και βοήθεια.
Κι έτσι πέρασαν δέκα χρόνια κιόλας από το θάνατο του μπαμπά, κ πάντα μιλούσαμε για εκείνον, και πάντα μας έλειπε, και πάντα πονούσαμε, όμως ο χρόνος απάλυνε τον πόνο κι εγώ ξεκινούσα να φτιάχνω τη ζωή μου, μπαίνοντας σε μια όμορφη και σοβαρή σχέση.
Όμως ιδού και η δεύτερη σιδεριά...
Η μαμά αρρώστησε ακριβώς 10 χρόνια μετά τον πατέρα μου, από καρκίνο στο κεφάλι επίσης, ίδιοι γιατροί, ίδιο νοσοκομείο, ίδιος θάλαμος, ίδιο κρεβάτι...
Η ταλαιπωρία αυτής της γυναίκας ήταν το κάτι άλλο. Εννιά μήνες εξαθλίωσης, ταπείνωσης, τετραπληγίας λόγω του όγκου, δύο μάτια ήταν μόνο ανοικτά να με κοιτάζουν πάντα με λατρεία, και η ίδια, η πανέμορφη μαμά μου έμεινε 28 κιλά.
Εγώ από την άλλη στρατιώτης!!!! Την είχα σπίτι, από 'δω έφυγε, εδώ την τάιζα, την άλλαζα, της τραγουδούσα, την χάιδευα, της άλλαζα πληγές, την άκουγα να βογκάει, από τους πόνους,το κράτος τρισάθλιο, έτρεχα συνέχεια για τα φάρμακά της και 'ημουν όρθια!! Ο φίλος μου μεγάλο στήριγμα, μαζί το περάσαμε όλο αυτό. Είχα συγγενείς με τους οποίους διατηρώ καλές σχέσεις, αλλά μένουν όλοι επαρχία, μακριά και είχαν κι εκείνοι τα δικά τους...
Η μαμά έφυγε πριν 7 μήνες στα 66 της χρόνια. Ακόμα και τώρα στο νεκροταφείο, λένε κάποιοι κοιτάζοντας την πρόσφατη φωτογραφία της, ''τί όμορφη γυναίκα''
Τα είδα ΌΛΑ!
Απουσία, στενοχώρια, πόνος, οργή, ανασφάλεια, μόνο τέτοια...
Κατά τη διάρκεια της ασθένειας ακόμα, πήγα και συμβουλεύτηκα ψυχοθεραπευτή, ο οποίος με βοήθησε να αντιμετωπίσω το Γολγοθά δίνοντάς μου και μία ήπια φαρμακευτική αγωγή μέχρι και το τέλος της μαμάς! Με βρήκε ψυχικά υγιή και μου είπε οτι θα πονέσω πάρα πολύ... μέχρι εκεί...
Τώρα τί κάνω??? Που νιώθω οτι έχασα εντελώς τη δύνα μη που είχα,νιώθω απελπιστικά μόνη από οικογένεια, δεν έχω αδέλφια, βέβαια ξέρω οτι δεν είμαι και καμία μπέμπα, έφτασα κι εγώ 38 χρονών που έχασα και τους δύο γονείς, αλλά, μου ήρθαν όλα ανάποδα!!! η σχέση μου υπάρχει αλλά
γέρνω και ακουμπάω ολοένα και πιο πολύ σε εκείνον και δεν μ'αρέσει καθόλου αυτό. Είχα και έχω τη ζωή μου, αλλά ξαφνικά τόσο ανίσχυρη....
Αμ, τα όνειρα??? Που έχω κανονικότατη επικοινωνία κ με τους δύο, δε θα μπω σε λεπτομέρειες, όμως τους βλέπω πάντα χωριστά... κι όταν ξυπνάω το πρωί πλαντάζω...?!
Ξέρω οτι είναι η επιθυμία κι ο πόνος μου που τα προκαλεί όλα αυτά, και ταλαιπωρούμαι φίλοι πολύ!!!!!!!!!
Αυτά σε γενικές γραμμές. Θα χαρώ πολύ αν μου λέγατε τη γνώμη σας, την συμβουλή σας, ίσως τη δική σας εμπειρία μπας και απαλύνω λίγο τον πόνο μου...
Φιλιά κι άλλο κακό να μη με βρεί... κι όλο τον κόσμο:(

Αχ βαριά η ιστορία σου αλλά τι να πω κοριτσάκι μου?! Είναι τραγικό! Εγώ έχω χάσει τον πατέρα μου σε ηλικία 38 χρονών ενώ εγώ ήμουν 10 και από τότε φοβάμαι μην χάσω την μητέρα μου... και ακόμα φοβάμαι! Οπότε φαντάζομαι πως είναι..
Είναι λογικό να στηριχτείς στον πιο κοντινο σου άνθρωπο, απόλυτα λογικό! Πηγαίνεις ακόμα σε ψυχοθεραπευτή? Έχεις ανάγκη από υποστήριξη.. κάνεις πράγματα? Δουλεύεις? Αυτά βοηθάνε...

Με λυσγισες εντελως μπορω να πω και με εκανες να δακρυσω..δεν ξερω τι αλλο να πω εκτος απο το οτι ''η ζωη συνεχιζεται'' τωρα πως και με ποιον τροπο ο θεος ξερει και ισως να σε βοηθησει και ενας ψυχολογος! κουραγιο και για ολους εχει ο θεος!

Σας ευχαριστώ για τα παρήγορα λόγια σας φίλες, αλλά ακούστε κι αυτό το παράξενο που μου συνέβη: Πρίν δύο χρόνια, είχα δεί στον ύπνο μου τον μπαμπά μου, εμένα ντυμένη νύφη στην εκκλησία, αλλά χωρίς να βλέπω γαμπρό δίπλα. Ο μπαμπάς λοιπόν, επιτακτικά και το επαναλάμβανε συνεχώς για να το καταλάβω, μου έλεγε να υπογράψω στα χαρτιά της εκκλησίας ''Γιώργος'' και το επίθετό του, που ήταν το ίδιο με το δικό μας επίθετο. Το έκανα λοιπόν στον ύπνο μου αυτό κι όταν ξύπνησα, πραγματικά δεν έδωσα καμία σημασία, άλλο ένα όνειρο της φαντασίας μου είπα...
Όμως, μετά από έξι μήνες, γνώρισα το Γιώργο,μέσω κοινού γνωστού, έχει λοιπόν το ίδιο επίθετο με εμένα, κάποια κοινή μακρινή ρίζα παίζει, το ψάξαμε αλλά δε βρήκαμε κάποια κοντινή συγγένεια, και αφού τα φτιάξαμε, γνώρισε σιγά σιγά κ τη μαμά, την αγάπησε τόσο πολύ, το πώς της στάθηκε αργότερα στην αρρώστια της, το πώς στάθηκε και στέκεται ακόμα σε μένα δεν περιγράφονται με λέξεις...
Αυτό το περιστατικό το ανέφερα για το σχόλιο της Karol οτι ο'' Θεός ξέρει''...
Μπορεί να είναι έτσι. Να ξέρει.
Όσο για μένα, είμαι εκπαιδευτικός, καθηγήτρια μουσικής, παίζω μουσική, τραγουδάω, κάνω πράγματα, βγαίνω με φίλους,έχω τη ζωή μου, το καλό είναι οτι δεν αφήνω τον εαυτό μου να πέσει εντελώς. Ο πόνος είναι αφόρητος, αλλά μερικές φορές το κλάμα με ξελαφρώνει κ το αντιμετωπίζω σαν μια ίωση που θα περάσει... Έχω κ τις στιγμές γέλιου, έχω και τις καλές μου μέρες, απλά είναι λίγες ακόμα... Όταν πονάω, λέμε πονάω!!! Τώρα δεν πηγαίνω σε ψυχοθεραπευτή ή ψυχολόγο, να σας πω την αλήθεια θέλω να το παλέψω λίγο μόνη μου, με το Γιώργο, με τους φίλους και τους συγγενείς μου (ξαδέλφια θείες) που έχω καλές σχέσεις... Όλα παίζουν ρόλο, ακόμα και οι δικές σας κουβέντες... :rolleyes:

Τους φέρθηκες πολύ εντάξει κι αυτο ειναι η μεγαλύτερη σου παρηγοριά, η μεγαλύτερη χαρά μέσα στον πόνο. Σκέψου άλλους που δεν φερθηκαν καλά στους γονεις τους, αυτοί όχι απλά πονούν αλλά ταλαιπωρούνται και ψυχικα μετα το χαμό τους. Και μην ξεχνας ότι εφτιαξες τη ζωη σου τωρα, δημιούργησες και ετσι έφυγαν παρά τον πόνο της αρρώστιας ικανοποιημένοι, με ήσυχη τη συνείδηση τους για σενα. Η συναναστροφη τωρα με τους δικους σου ανθρωπους και το ότι υπάρχουν μόνο καλές αναμνήσεις ειναι το καλύτερο φάρμακο στον πονο.

Spiridoula, γεια!
Bαρύ φορτίο σού έτυχε και δεν υπάρχουν και πολλά
που να μπορεί να πει κάποιος
σε τέτοιες περιπτώσεις!
Μού θύμισες την απώλεια του δικού μου πατέρα
που είχαμε μια ιδιαίτερη σχέση
αν και δεν ήταν από μια τέτοια επώδυνη ασθένεια,
ούτε τόσο μεγάλος
ούτε τόσο νέος όσο ο δικός σου,
αλλά αυτό δεν έχει καμιά σημασία.
Είσαι αξιέπαινη που στάθηκες τόσο χρήσιμη
και τόσο γενναία και στους δυο γονείς σου
κι άλλο τόσο που δεν πας σε ψυχοθεραπευτές
και είσαι ικανή να παλεύεις μόνη σου μια τέτοια απόλυτη απώλεια
προσπαθώντας να βρεις δυνάμεις από τη δουλειά σου
και τα πρόσωπα του περιβάλλοντός σου.
Νομίζω πως είναι το πιο λογικό που μπορείς να κάνεις
και αν και μόνο σιγά σιγά θα πονάς λιγότερο,
είμαι σίγουρη ότι θα τα καταφέρεις.

... Ωραία λογάκια Γιάννη και Joann, φαρμακάκια φυσικά και χωρίς παρενέργειες ... Δυστυχώς υπάρχουν και χειρότερα από τη δική μου περίπτωση, όταν βλέπω γονείς να κλαίνε που έχασαν το παιδί τους, ή παιδιά που έχασαν τους γονείς τους σε μικρή ηλικία και μεγάλωσαν αλλιώς... ή παιδιά όπως είπε ο Γιάννης που δε φέρθηκαν καλά στους γονείς... Προχωράω όπως μπορώ, όπως σκαρφίζομαι να προχωρήσω, με μία απέραντη νοσταλγία και θλίψη και πόνο δυνατό ιδιαίτερα τις βραδινές ώρες, αλλά δεν εγκαταλείπω κι όπου βγει...
Είστε γλυκίτατοι!:o

γεια σου,

θέλω να σου πω πως σε καταλαβαίνω απόλυτα. εγώ έχασα τη μαμά μου στα 8 και τον πατέρα μου στα 29. δεν ξέρω τι να σου γράψω, δεν έχω καμία συμβουλή η κάτι που θα σε κάνει να νοιώσεις καλύτερα. τάρα είμαι 31 μόνη μου χωρίς κανένα στήριγμα. το μόνο που μπορώ να σου πω είναι να μην ξεχνάς πως ήσουν και τυχερή, έζησες 28 ολόκληρα χρόνια ευτυχίας ανεμελιάς μαζί και με τους δύο σου γονείς και έχεις σίγουρα πολλές ευχάριστες στιγμές να θυμάσαι. κουράγιο σου εύχομαι, να ξέρεις πως δεν είσαι η μόνη άτυχη σε αυτόν το κόσμο. το ξέρω αυτό δεν απαλύνει τον πόνο αλλά τουλάχιστον δεν νοιώθεις πως είσαι το πιο αδικημένο άτομο στον κόσμο. και μην θεωρείς τους ανθρώπους που σε αγαπάνε δεδομένους δώσε αγάπη και εσύ και μην τους ξεχνάς.

Ήθελα πολύ να βρω κι άλλους σαν εμάς elen d να δω πως αντιμετώπισαν την απόλυτη απώλεια, πως τα κατάφεραν, ο καθένας από μας έχει να διηγηθεί το δικό του Γολγοθά, αλλά όλοι έχουμε λίγο πολύ κοινό τον πόνο...
Μια χαρά σε ένιωσα να τα κατάφερες μόνη σου πάντως!
Και σίγουρα, μα σίγουρα δεν είναι κανείς δεδομένος. Αν θεωρούσα κάποιον άνθρωπο δεδομένο στη ζωή μου, μπορεί κ να μη με έπιαναν τόσες ανασφάλειες ξαφνικά...
Όσο για την αγάπη, όταν παίρνεις, ξέρεις κ να δίνεις...

...σπυριδούλα έχω χάσει και εγώ τη μαμά μου και ξέρω πως λόγια παρηγοριάς δεν υπάρχουν στο θάνατο.
Αυτό που συνήθως βοηθά είνα να το μοιράζεσαι και όπως πολύ σωστά είπες να σκέφτεσαι πως υπάρχουν ακόμη χειρότερες καταστάσεις όπως πχ η ελενα ντ που έχασε τη μαμά της στα 8.
Θα μου πεις η απώλεια είναι πάντα ίδια και θα συμφωνήσω.
Έχω παράδειγμα μιας γνωστής που έχασε τη μαμά της πλήρης ημερών και πέντε χρόνια μετά δεν μπορεί να το ξεπεράσει με τίποτα.
Πιστεύω λοιπόν πως όλα είναι θέμα χαρακτήρα και δύναμης. Δυστυχώς όσο και να κλάψει/χτυπηθεί κανείς, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο και πρέπει να μάθουμε να ζούμε με αυτό...:(

ποσο δυναμη θελει αυτη η ζωη παναγια μου...δεν μπορω να φανταστω την απωλεια των γονιων μου , κι ομως ειναι κατι το τοσο φυσιολογικο να πεθανουν πριν απο εμενα , αλλα μου φενεται αβασταχτο!

Quote:

---

Originally Posted by Karol

ποσο δυναμη θελει αυτη η ζωη παναγια μου...δεν μπορω να φανταστω την απωλεια των γονιων μου , κι ομως ειναι κατι το τοσο φυσιολογικο να πεθανουν πριν απο εμενα , αλλα μου φενεται αβασταχτο!

---

... ναι Karol,θέλει δύναμη αυτή η ζωή, κάτι που κάποιοι δεν έχουν καθόλου, άλλοι την ψάχνουν και παλεύουν για να τη βρουν, άλλοι δεν τη χρειάζονται καν, τους έρχονται όλα όμορφα στρωμένα κ βολικά... εσύ είσαι μοναχοπαίδι?? γιατί για μας τα μοναχοπαίδια όλα είναι πιο ευαίσθητα, πιο γκρινιάρικα, πιο μεγενθυμένα ένα πράγμα...
Πιστεύω οτι ο πόνος κ το κόστος, έχουν επίπεδα. Διαφορετικό πόνο βιώνει ένα παιδί όταν χάσει τους γονείς του σε μικρή ηλικία, ίσως είναι μικρότερος από τον πόνο που βιώνει ένα μεγάλο σε ηλικία παιδί οπου έχει δεθεί κι έχει βιώσει πράγματα μαζί τους! Όμως το μικρό παιδί έχει άλλα πιο σοβαρά θέματα να αντιμετωπίσει εκτός του μετρίου ΊΣΩΣ πόνου... τα χρόνια που δεν πρόλαβε να ζήσει με τους γονείς κ να πρέπει να μεγαλώσει κάπως αλλιώς, ίσως μόνο του, ίσως με ξένους ανθρώπους, ε, όλα αυτά είναι προβλήματα δύσκολα.
Τώρα αν χάσει τους γονείς του σε μεγάλη ηλικία, ε, είναι πιο ελαφρύ όσο να΄ναι... Αν θα είσαι εσύ π.χ, 55 και οι γονείς 80, νορμάλ μου φαίνεται. Ειδικά αν έχεις φτιάξει κ τη δική σου οικογένεια, παιδιά σύζυγος, κ.τ.λ είναι κάπως καλύτερα τα πράγματα. Μια ενδιάμεση κατάσταση όπως είμαι εγώ, οπου δεν έχω φτιάξει ακόμα δική μου οικογένεια κ έφυγα ξαφνικά από την αγκαλιά της μάνας μου,πρόλαβα κ δέθηκα κ με τους δυο γονείς, εμένα προσωπικά αυτό το σημείο με διαλύει... Ο πόνος, πόνος όμως, σε όλες τις περιπτώσεις... Εσύ δεν υπάρχει λόγος πριν συμβεί οτιδήποτε να αγχώνεσαι, να ανησυχείς κ να τρεμεις μην πάθουν κάτι... Άσε για εκέινη την ώρα τον πόνο σου που κι εσύ οφείλεις να περάσεις. Απόλαυσέ τους τους ανθρώπους τώρα, άσε που είναι Σαββατοκύριακο κι ο κόσμος χαίρεται...
Αυτά... :)

Περασες μεσα απο πολλα κυματα Spiridoula μου αλλα εισαι πολυ δυνατη. Λυπαμαι για οσα περασες και οσα σου συνεβησαν, ευχομαι ολα να πανε καλυτερα απο εδω και περα...