σκόρπιες σκέψεις..

σκεφτόμουν..
αυτό που θέλουμε κάποιος να μας πει ή να κάνει για μας, δεν είναι αυτό που του λέμε ή που κάνουμε γι αυτόν περισσότερο;
νομίζω πως τα λόγια και οι πράξεις μας είναι λίγο πολύ η "κραυγή" μας.. οι "ανάγκες" μας..η "φωνή" μας..
π.χ. όσο πιο πολύ λες "σ' αγαπώ" σε κάποιον, είτε αυτός είναι γονιός,φίλος,ή σχέση, τόσο πιο μεγάλη δεν είναι η ανάγκη σου να το ακούσεις από αυτόν και να το νιώσεις;
χωρίς φυσικά να λέω απαραίτητα πως έτσι θα είναι τα πράγματα..μπορεί να συμβαίνει και το άκρως αντίθετο. απλώς νομίζω ότι είναι κι αυτό μια έντονη μορφή έκφρασης κάποιας ανάγκης.

και φταίνε πάντα οπωσδήποτε οι άλλοι όταν δεν νιώθουμε γεμάτοι; όταν είμαστε ανασφαλείς κλπ;
ή μήπως φταίμε εμείς και η ιδανική εικόνα που έχουμε πλάσει για τα πάντα στο μυαλό μας; και όλα πρέπει να είναι όπως ακριβώς τα έχει πλάσει η πονεμένη και οργιάζουσα φαντασία μας.. κι όμως αυτό δεν γίνεται..και νιώθεις απογοητευμένος, μόνος, κενός, ανασφαλής..
περίεργοι είμαστε..

....καλα ενα ματσο χαλια ειμαστε.....ενα κουβαρι μπερδεμενο δεν το συζητω....και ποσο κανουμε προβολη των δικων μας αναγκων πανω στους αλλους....
παντως ειναι ωραιο να λες συχνα σ'αγαπω.....ειναι σαν τα ψυχουλακια που αφηνε πισω του ο χανσ στο δασος για να μη χασει το δρομο......
ειμαστε...περιεργοι...ανικαν οποιητοι.....και πλεονεκτες..... οποιος βρει τον εαυτο του...και τον καταλαβει...και τον συγχωρησει...ειναι ο πιο ευτυχισμενος απολους......

Quote:

---

Originally Posted by nflu

....καλα ενα ματσο χαλια ειμαστε.....ενα κουβαρι μπερδεμενο δεν το συζητω....και ποσο κανουμε προβολη των δικων μας αναγκων πανω στους αλλους....
παντως ειναι ωραιο να λες συχνα σ'αγαπω.....ειναι σαν τα ψυχουλακια που αφηνε πισω του ο χανσ στο δασος για να μη χασει το δρομο......
ειμαστε...περιεργοι...ανικαν οποιητοι.....και πλεονεκτες..... οποιος βρει τον εαυτο του...και τον καταλαβει...και τον συγχωρησει...ειναι ο πιο ευτυχισμενος απολους......

---

το πιο δυσκολο απ' ολα είναι να συγχωρείς τον εαυτό σου. Πιστεύω πως πολύ λίγοι το έχουν πραγματικά καταφέρει.
Συμφωνώ μαζί σου νιφάδα, όσο πιο πολύ το λέμε το σ' αγαπώ, τόσο πιο πολύ ανάγκη το έχουμε.

Δεν ξέρω αν όσο πιο πολύ το λέει κάποιος, τόσο μεγαλύτερη ανάγκη έχει να το ακούσει. (Τότε εγώ που το λέω σπάνια, δεν έχω ανάγκη να το ακούω.) Αυτό που ξέρω είναι ότι τα λόγια είναι τσάμπα, οι πράξεις είναι που μας δείχνουν αν κάποιος μας αγαπάει. Και πολύ συχνά οι πράξεις δεν έχουν και μεγάλη σχέση με τα λόγια κάποιου.

maria_m έγραψα πως δεν συμβαίνει πάντα αυτό,και ότι μπορεί να μη το λες καθόλου και η ανάγκη σου να είναι πάλι τεράστια.
όταν εκφράζεις με οποιοδήποτε τρόπο αυτή την ανάγκη ζητάς με τον τρόπο σου να το ακούσεις,να το δεις με πράξεις,να το νιώσεις.
νιώθω κατεστραμμένη, ένας ζήτουλας..ζητιάνος της αγάπης, της προσοχής κλπ..
και το χειρότερο είναι ότι ήδη τα έχω.. αλλά πως να χορτάσει ο αχόρταγος;!

ξωτικο, ειλικρινά τα είπες όλα..και τα είπες σωστά και ακριβως όπως έπρεπε..
γιατί στην τελίκή αυτό συμβαίνει..
αλλά πως το σταματάμε;

είναι δύσκολο όμως..πολύ δύσκολο..ειδικά όταν σβήνουν τα φώτα..

το πρόβλημα είναι ότι ξέρω πως το θέμα στην τελική είναι δικό μου, όμως υπάρχει πάντα κι αυτή η φωνούλα που λέει "μήπως όμως έχεις δίκιο;"

είναι όντως πολύ εύκολο να είσαι το θύμα.. δημιουργείς μια κατάσταση στο μυαλό σου και ζεις σ'αυτήν.. είναι τόσο εύκολο να σε λυπάσαι. να είσαι αυτοκαταστροφικός.. να ζητάς.

ξωτικό, σ' ευχαριστώ.

Νιφαδα εγω δεν θα απαντησω στα ερωτηματα που εθεσες.
Βρηκα το ποστ και τους προβληματισμους πολυ "υγιης".
Εισαι σε μια ηλικια που ειναι λογικο να εχεις ενα σωρο ερωτηματα και να ψαχνεσαι συνεχεια.
Keep wondering μεχρι να βρεις τις απαντησεις που ψαχνεις......