Πριν από δέκα χρόνια αντιμετώπισα την κατάθλιψη χωρίς την χρήση αντικαταθλιπτικών κυρίως γιατί είχα την δυνατότητα να κάνω νέες παρέες φιλίες κ.λ.π. Μου πήρε χρόνο αλλά τώρα όλα ξαναγύρισαν στο σημείο μηδέν. Μετά από σπουδές εννέα χρόνων ( ιδίως στο δεύτερο πτυχίο η κατάσταση από το άγχος ήταν αφόρητη αλλά δεν είχα και χρόνο για να σκέφτομαι τα προβλήματα μου), βρίσκοντας δουλεία κ.λ.π. 'εχω αρχίσει να μην κοιμάμαι καλά ή καθόλου, να μην μπορώ να δουλέψω γιατι δεν συγκεντρώνομαι να έχω αποκοπεί από όλους και από όλα, να μην βγαίνω εδώ και ένα εξάμηνο ούτε για καφέ και γενικά να βρίσκομαι σε μια κατάσταση ανησυχητικής απάθειας;) 'Εχω αρχίσει να ανακαλύπτω ότι όποιον φίλο έχω κάνει όλα αυτά τα χρόνια ήταν κυρίως για να λέω ότι έχω φίλους και να κρύβομαι. Το ίδιο και με τις σχέσεις μου υπήρχαν απλά για να υπάρχουν πλην μίας κοπέλας η οποία είναι πλέον πολύ μακρινό παρελθόν. Η οικογένεια μου έχει την εντύπωση ότι δεν έχω κάτι, είναι σαν υπάρχω για όλους τους άλλους και κανένας για μένα . Το πρόβλημα είναι ότι η δουλειά μου είναι εξαιρετικά μοναχική, ότι χόμπυ έχω είναι και αυτά μοναχικό και λεφτά για να επισκεφθώ ειδικό δεν υπάρχουν. Σκεφτόμουν να αλλάξω δουλειά αλλά στην κατάσταση μου η αποτυχία θα ήταν σίγουρη ,τουλάχιστον στην δουλεία που είμαι κρύβομαι για την ώρα κατά κάποιον τρόπο. Σπάω το κεφάλι μου για να βρω λύση και να κάνω μια νέα αρχή αλλά δεν........... Καμιά ιδέα?:o
