Μονο εγω?

Είναι τοσα που θελω να πω αλλα ντρεπομαι....θα προσπαθησω να μην πω ψεμματα....ψεμματα σε πραγματα που δεν ξερει κανενας για μενα γιατι, ντρεπομαι. Ντρεπομαι να ζητησω βοηθεια γιατι δεν θελω να ειμαι "αυτος που...". Δεν θελω να ξερει κανεις γνωστος μου τιποτα για μενα.

Ημουν ανθρωπος σιωπηλος απο μικρο παιδι. Ενιωθα πως παντα οταν ημουν αναμεσα σε αλλους ακροβατουσα μεταξυ του να δουλευει το μυαλο μου ακαταπαυστα αλλα να μην λεω κουβεντα και του να μην με ενδιαφερει τιποτα απο οσα λεγονταν και να βουλωνα τα αυτια μου νοητα ακομα και αν ηταν για μενα. Και ομως δεν ηταν για μενα γιατι δεν με ενδιεφεραν. Μεγαλωνοντας νομιζω πως για μενα ειχαν ολοι να λενε αυτο...στομα εχει κ μιλια δεν εχει.

Ανθρωπος κοινωνικος δεν ημουν ιδιαιτερα στην εφηβια μου. Εγινα μετα, εχοντας την αυτοπεποιθηση που δεν ειχα οταν ημουν σχολειο. Σχεσεις δεν εκανα πολλες...Στοχευα παντα σε πραγματα που ηξερα κατα βαθος πως δεν ηταν για μενα. Και συντομα σταματουσα την σχεση εγω. Μια σχεση εκανα που κρατησε πολλα χρονια και κατεληξα να κανω το μεγαλυτερο λαθος που μπορουσα....να στηριχτω πανω σε αυτον τον ανθρωπο και οταν τον ειχα αναγκη περισσοτερο απο ποτε, με προδωσε. Ναι, μου κοστισε...και το αστειο ειναι οτι το ηξερα απο την αρχη...γιαυτο τα εχω με εμενα ακομα και σε αυτο.

Εχοντας παρατησει οτι ειχα για να ειμαι μαζι του, βρεθηκα πιο μονος απο ποτε. Να μην εχω τιποτα και κανεναν. Κανενα ενδιαφερον για τιποτα γιατι τα παντα τα μοιραζομουν ολα με αυτον τον ανθρωπο. Τωρα παρατηρω τον κοσμο γυρω μου και τιποτα δεν ειναι για μενα....Δεν νομιζω πως το "ετσι ειναι οι χωρισμοι" χωραει εδω...Δεν εχω συναισθηματα για αυτον τον ανθρωπο πια...φροντισα να τα καταστρεψω συνειδητα...
Ηταν παντα χαρακτηριστικο μου και αυτο...να αναλυω τα παντα οσο περισσοτερο μπορω...και αυτο που κανω τωρα, ενω γραφω το υπεραναλυω αλλα παρολαυτα συνεχιζω να γραφω γιατι.....λες και θα αλλαξει κατι αν σταματησω? Ξερω πως καμια πραξη μου δεν εχει καμια απολυτως συνεπεια. Ημουν παντα ευγενικος με ολους ακομα και οταν με πληγωνε...τι καταλαβα? τιποτα.
Πασχιζω να κρατηθω απο πολλα αλλα τιποτα δεν ειναι για μενα. Δεν μπορω να μιλησω σε κανεναν για τιποτα. Ντρεπομαι για μενα, για το ποιος ειμαι και τι εχω κανει. Δεν ξερω καθε μερα που πεφτω για υπνο, οταν καταφερει να συμβει αυτο, γιατι σηκωνομαι την επομενη μερα. Για να παω στην κωλοδουλεια που δουλευω απληρωτος μηνες και μετα να γυρισω σπιτι μονος μου με την μονη σκεψη στο μυαλο του οτι δεν ειναι τιποτα για μενα. Ουτε οι ανθρωποι, ουτε hobby, ασχολιες, φιλιες, γιορτες, χαρες. Εκνευριζομαι με τα παντα και το μονο που νιωθω πραγματικα πως ξερω να κανω και με ικανοποιει ειναι το να κλαιω. ...τραμπαλιζω μεταξυ του "ηρεμησε ρε ηλιθιε" και του "δεν εχεις τιποτε αλλο να κανεις"...και οταν ξεσπω νιωθω πραγματικα οτι αυτο με γεμιζει οσο τιποτε αλλο. Και μετα νιωθω σαν να ηταν ασκοπο. γιατι ομως το ξανακανω μετα απο λιγο?

Ασχολιες ειχα πολλες....λενε πως αν τις παρατησεις σε παρατανε και αυτες και πραγματικα ισχυει.
Βρεθηκα εδω με τροπο μαλλον οχι μοναδικο...γραφοντας στο google την φραση "δεν εχω κανεναν"...
Ξεκινησα να γραψω την φραση "νιωθω μονος" αρκετες φορες τωρα και χαμογελαω, ξεροντας το ποσο εχει χιλιοειπωθει .....νιωθω μονος ομως.... Μενω με τους γονεις μου ακομα λογο οικονομικης αναγκης, εχω φιλους που ξεκινησα να κανω παλι παρεα αλλα νιωθω οτι το μονο που εχει νοημα ειναι οταν χανομαι τα βραδυα μονος μου και καθομαι και διαβαζω ενα βιβλιο στο πουθενα η απλα χαζευω τον κοσμο να περναει με τις ωρες....τους κοιταω γιατι ζηλευω τις ζωες τους και μισω τη δικη μου. Βρισκω τον εαυτο μου αναμεσα σε κοσμο που δε ξερω και το μονο που σκεφτομαι ειναι "πως ειμαι τοσο διαφορετικος?" ....γιατι δεν με ενδιαφερει τιποτα απο αυτα που κρατουν τοσους εκει εξω μακρυα απο τον τοιχο που μου εχει κρατησει τοσες ωρες συντροφια?
Πως γινεται?
Ωρες ωρες λεω στον εαυτο μου πως ειναι απλα επειδη χωρισα απο αυτο που νομιζα οτι με στηριζε και αναζητω επαφη...Ετσι ειναι? Ημουν παντα μονος μεσα μου...οχι μοναχικος ομως....Αυτη η μοναξια τωρα ομως εχει αρχισει να με κατατρωει...Βρισκομαι με ανθρωπους που βλεπω αραια κ που και μολις ακουω μια "καλη" κουβεντα για μενα, βουρκωνω. Φευγω να κλαψω για λιγο και παλι πισω. Παντα απο ντροπη και με την γνωση πλεον πως δεν ειμαι αυτος που νομιζουν....δεν ζω την ζωη οπως νομιζουν. Γιατι να μην μπορώ να αναλωθω σε κατι? Ωρες ωρες ευχομαι να μην σκεφτομουν τιποτα απολυτως...να ειχα την αυτοπεποιθηση να "την πεφτω" σε οποια μου γυαλισει και να κυλουσαν οι μερες μου ετσι χωρις να σκεφτομαι τιποτε αλλο. Οι ματιες ομως που θα τυχει να ανταλλαξω με καποια, καταστρεφονται απο εμενα τον ιδιο με την ειλικρινη για μενα σκεψη του ...δεν ειναι για μενα αυτα.. τι εχω να προσφερω? τον κατεστραμενο μου εαυτο? τις ατελειωτες ανησυχιες μου για τα παντα? τον διαρκη μου φοβο? την αγανακτηση? την φυγη? το γελιο που εχω παρολαυτα? τα ονειρα που εχω? ξερω δε θα πραγματοποιηθουν ποτε. Φροντισα εγω ο ιδιος για αυτο. Γιαυτο ξερω οτι θα ζησω μονος. Απειρα κοινοτυπο αυτο που θα πω αλλα φυσικα ευχομαι να γινει κατι κ να τελειωσουν ολα αυτα...ειμαι ομως αρκετα χεστης για να το κανω. Νιωθω ομως οτι αν οι αλλοι εχουν αυτο που λενε "ζωη"...εγω ειμαι απλα ενα βαρος σε αυτο τους το ταξιδι. ειμαι εκει για να ρουφαω τον αερα τους...να τον μολυνω με το καυσαεριο της μηχανης μου..να τους χωνομαι μπροστα στο φαναρι... να πιανω χωρο στο δωματιο μου πανω στα στρεμματα τους..να τους παιρνω την σειρα οταν παω να παρω τον καφε μου...να πιανω την θεση στο παγκακι οταν καθομαι και πιανω το κυαλι του παρατηρητη.

Νιωθω πως θελω να βγω εξω και να μην τελειωσει ποτε η μερα..η μαλλον η νυχτα γιατι μονο τοτε νιωθω οτι ξυπναω....να πιασω κουβεντα με αγνωστους για οτιδηποτε και ετσι να κυλισει. Και αυτη μου η σκεψη η οποια παει να δωσει νοημα στο μικρο μου αυριο εστω με το "καντο ρε....τι σε κραταει?", συνθλιβεται κατευθειαν με το "γιατι?". Τι εχω να πω? τιποτα...δεν με ενδιαφερει τιποτα και κανενας. Και γυρναω πισω στο να κλαψω μονος μου. Μεχρι να παρω τους δρομους...και να βρεθω μονος μου...και να επιβεβαιωσω αυτο που ξερω καλα για μενα....οτι ειμαι μονος μου... δεν θελω ομως...ειναι αυτο που κανω καλυτερα ...το μονο πραγμα που μπορω να κανω για την ακριβεια.
Δεν εχω τιποτε να περιμενω απο το αυριο και καθε μου ελαχιστα χαρουμενη σκεψη (ναι μαλλον ειμαι χαρουμενος ανθρωπος...πιανω τον εαυτο μου να γελαει περισσοτερο απο συχνα οταν ειμαι με αλλους) ξερω οτι δεν εχει αντικρισμα καθως δεν εχω τιποτα να δωσω σε κανεναν...ουτε στους δικους μου, ουτε στη ζωη μου, ουτε σε κανεναν. Θελω να μπορω...και αυτο νομιζω το κανει τοσο τραγικο...Γελαω με αλλους συνεχεια και κλαιω μονος μου συνεχεια.

Το βρισκω πολυ παραξενο το πως ενω εχω ηδη αρκετα μεγαλη ιδεα για τον εαυτο μου οσο αφορα την κριτικη μου ικανοτητα και "κατακρινω" τους παντες ως τους απολαμβανοντες της ζωης και των χαρων της, αδυνατω να ταυτισω τον εαυτο μου με οτιδηποτε σχετιζεται με την ζωη και τον κοσμο γυρω μου. "δεν χωρας πουθενα" ελεγε ο αγγελακας και αν δεν ειμαι fan του ειδους.....πως? πως γινεται να ειμαι εγω αυτος? εγω που παντα ανελυα τα παντα...Γινεται να ειμαι αυτος που μισει τα παντα? αυτος που δεν ανοικει ουτε καν σε αυτα που κοροιδευει ως "ελαφρομυαλα"...στον ανεγκεφαλο αθλητικο οπαδισμο πχ...μαλλον ειμαι ο μονος αντρας που δεν ασχολειται ουτε καν με αυτο. Κανω λιστα με τι με εκλυει και σβηνω τα παντα.
Τα βαζω με την κοινωνια...την οικονομια...το αγχος των ανθρωπων..τις γυναικες...τον υπερκαταναλωτισμο...τους καιρους που ζουμε...καταληγω ομως παντα στο οτι ειμαι απλα εγω παραξενος. Δεν εξηγειται αλλιως το οτι νιωθω πως ολοι ειναι στην κοσμαρα τους και εγω εχω ενα δωματιο στο οποιο μονο εγω μπαινω και κλεινομαι μακρυα απο ολους ενω ολοι ζουν την ζωη τους. Κατεβηκα προχτες στα εξαρχεια να περπατησω μονος....κοιτωντας ολο τον κοσμο επιασα τον εαυτο μου να λεει συνεχεια "τι κανω εδω...?", "τι σχεση εχεις εσυ με τους ανθρωπους?" "πως σκατα ζουν ολοι?" "τι λαθος κανεις?"...γυρισα πισω μετα απο ωρες κ ηρεμησα κανοντας αυτο που ξερω να κανω καλυτερα.
Ξερω πως αυτο που θελω δεν μπορω να το εχω... θελω να μοιραστω το κενο...ναι αυτο νομιζω οτι θελω...να μοιραστω το τιποτα...θελω να μοιραστω αλλα δεν μπορω να ειμαι αυτος που βλεπω στους αλλους, δεν μπορω να αναλωθω σε τιποτα. Θελω να μοιραζομαι το χαζεμα της νυχτας και αυτο να ειναι αρκετο. Δεν μπορω να το ζητησω απο κανεαν γιατι δεν ειναι αρκετο για κανεναν.. εγω δε μπορω να γινω καποιος αλλος. Ποσο παραξενος ειμαι? μην μου πει κανενας πως δεν ειμαι...και μην μου πει κανενας να κανω αυτο που με ευχαριστει...με ευχαριστει να κοιταω την νυχτα και να την μοιραζομαι. Δεν μπορεις να μοιραστεις την μοναξια ομως, ουτε και την απογοητευση.

Και μολις τωρα κοιταω την πρωτη φραση που εγραψα και καταλαβαινω πως, ψεμματα δεν ειπα...ειπα ομως την μιση αληθεια.
Ειπα πολλα...να βοηθησω οποιον εφτασε μεχρι εδω...ειμαι ενας φυσιολογικος ανθρωπος σαν ολους ....απλα νιωθω μονος εχω τασεις φυγης και νομιζω πως ολα καταληγουν απο εκει που ξεκινησαν...δεν ειναι και τοσο τραγικο...σωστα? αλλοι μεγαλουργησαν μεσα απο αυτα.....ποσο μικρο ομως με κανει να νιωθω αυτη η σκεψη. παρατω την κιθαρα μου κατω λοιπον γιατι ουτε αυτο ειναι για μενα...
Νομιζω πως σε γενικες γραμμες το κειμενο μου ειναι ηρεμο. Ετσι ειμαι κ εγω τωρα και λεω να το κλεισω εδω. Κανω πολυ συχνα αυτοκριτικη και για το κειμενο αυτο νομιζω πως εχω καταφερει σε γενικες γραμμες να αποτυπωσω αυτα που νιωθω με συγκρατημενο υφος σβηνωντας συνεχεια την καθε φραση που θα μπορουσε να με συνδεσει με την ταυτοποιηση μου απο ντροπη "μηπως και....". Ναι ειναι αλλο ενα ψεγαδι μου...
Ειχα παντα ενα ειρωνικο υφος για τα παντα...ετσι κ για μενα λοιπον...μπραβο για την βραδυνη σου αυτη αρλουμπα που μεσα απο τον ασυναρτητο τροπο γραφης μονο εσυ μπορεις να καταλαβεις.
Αυριο θα ειναι μια αλλη ιδια μερα.
Μεχρι ποτε?

ΥΓ: δεν περιμενω καποια απαντηση...τις ξερω ηδη ολες...εχω ηδη απαντησει στον εαυτο μου οτι μπορει να απαντησει θνητος. Μονο θεοτητα μπορει να δωσει πλεον απαντηση...μεχρι κ εδω ομως πεφτω σε παγιδα...ουτε καν η θρησκεια δεν ειναι για μενα. Το ξέρουμε ομως ολοι πως στην πραγματικοτητα δεν εχω τιποτε αλλο να κανω παρα να πατω το F5 στον browser και αυτο λοιπον θα κανω.
Ευχαριστω μονο κ μονο που υπαρχει το βημα και περασα καποια ωρα σβησε/γραψε...μενουν μονο αλλες...ατελειωτες ωρες να γεμισω.

Δεν είσαι μόνο εσύ.

Μπα....μονο εγω και σε αυτο

μπα δεν είσαι μόνο εσύ

Και όμως, σε πολλά σημεία είναι σαν να διάβαζα το ημερολόγιό μου.

Κατ' αρχή να σου πω ότι θεωρώ το forum "δημόσιο" χώρο και γενικά σε δημόσιο χώρο δεν θέλω να εκφράζομαι εντελώς ειλικρινά. Χωρίς βέβαια αυτό να σημαίνει ότι θα πω και ψέματα. Κρατώντας κάποια από αυτά που έγραψες:

βρεθηκα πιο μονος απο ποτε. Να μην εχω τιποτα και κανεναν.
Κανενα ενδιαφερον για τιποτα γιατι τα παντα τα μοιραζομουν ολα με αυτον τον ανθρωπο.
Δεν μπορω να μιλησω σε κανεναν για τιποτα.
... και μετα να γυρισω σπιτι μονος μου με την μονη σκεψη στο μυαλο ...
... Ουτε οι ανθρωποι, ουτε hobby, ασχολιες, φιλιες, γιορτες, χαρες.
... γραφοντας στο google την φραση "δεν εχω κανεναν"...
Ξεκινησα να γραψω την φραση "νιωθω μονος" αρκετες φορες τωρα και χαμογελαω, ...
...νιωθω μονος ομως...
... εχω φιλους που ξεκινησα να κανω παλι παρεα αλλα νιωθω οτι το μονο που εχει νοημα ειναι οταν χανομαι τα βραδυα μονος μου και καθομαι και διαβαζω ενα βιβλιο στο πουθενα η απλα χαζευω τον κοσμο να περναει με τις ωρες...
Ημουν παντα μονος μεσα μου...οχι μοναχικος ομως...
Αυτη η μοναξια τωρα ομως εχει αρχισει να με κατατρωει...
Βρισκομαι με ανθρωπους που βλεπω αραια κ που και μολις ακουω μια "καλη" κουβεντα για μενα, βουρκωνω ...
... να πιασω κουβεντα με αγνωστους για οτιδηποτε και ετσι να κυλισει ...
Και γυρναω πισω στο να κλαψω μονος μου.
... και να επιβεβαιωσω αυτο που ξερω καλα για μενα....οτι ειμαι μονος μου...
Γελαω με αλλους συνεχεια και κλαιω μονος μου συνεχεια.
... "δεν χωρας πουθενα" ...
Δεν εξηγειται αλλιως το οτι νιωθω πως ολοι ειναι στην κοσμαρα τους και εγω εχω ενα δωματιο στο οποιο μονο εγω μπαινω ...
... κοιτωντας ολο τον κοσμο επιασα τον εαυτο μου να λεει συνεχεια "τι κανω εδω...?", "τι σχεση εχεις εσυ με τους ανθρωπους?" ...
... απλα νιωθω μονος εχω τασεις φυγης και νομιζω πως ολα καταληγουν απο εκει που ξεκινησαν ...

είναι 20 αποκόμματα περιγραφής του ότι νιώθεις και είσαι μόνος. Επίσης, ακριβώς στα παραπάνω 20 αποκόματα η λέξη "μόνος" υπάρχει 10 φορές. Πρέπει να είναι κανείς αρκετά ανόητος για να μην καταλάβει το ότι είσαι μόνος. Και εσύ δεν είσαι ανόητος.
Πάμε τώρα και στο επόμενο. Προς το τέλος όσων γράφεις, κρατώ πάλι κάποια αποκόματα:

Ξερω πως αυτο που θελω δεν μπορω να το εχω... θελω να μοιραστω το κενο...ναι αυτο νομιζω οτι θελω...να μοιραστω το τιποτα...
Θελω να μοιραζομαι το χαζεμα της νυχτας και αυτο να ειναι αρκετο.
με ευχαριστει να κοιταω την νυχτα και να την μοιραζομαι.

Αφού και εδώ έχεις την απάντηση! Μόνο το κενό μας μπορούμε και θέλουμε να μοιραστούμε. Δεν γίνεται να μοιραστούμε τίποτα άλλο. Γίνεται να μοιραστούμε την επιτυχία μας; Γίνεται να πεις: "α! εγώ είμαι καλός σε αυτό", "α! εγώ είμαι σπουδαίος σε εκείνο", "α! εγώ πέτυχα αυτό"; Αν το πεις έχεις ήδη βάλει ένα φραγμό και δεν υπάρχει μοιρασιά.

> Δεν μπορεις να μοιραστεις την μοναξια ομως, ουτε και την απογοητευση.
Αν το "μπορείς" το λες με την έννοια του δεν έχεις τη δυνατότητα, την ικανότητα, το καταλαβαίνω. Αν το λες με την έννοια του δεν γίνεται, νομίζω ότι γίνεται. Ίσως δύσκολα, ίσως εξαιρετικά δύσκολα, ίσως και εύκολα, αλλά γίνεται. Βέβαια, αν βάλουμε στα δεδομένα μας ότι ζούμε σε μια κοινωνία με αρκετή "βία" τότε ίσως δυσκολεύουν τα πράγματα. Η βία έχει πολλές μορφές. Μια μορφή βίας είναι και αυτό που ανέφερα προηγούμενα, να επιδεικνύω εξυπνάδα.
Μερικοί άνθρωποι είναι διαφορετικοί από το μέσο όρο. Άλλωστε όλοι μας είμαστε διαφορετικοί; Ένα "ηχηρό" παράδειγμα, ο Αϊνστάιν δεν ήταν διαφορετικός;

Με απολυτη σιγουρια, σου λεω οτι δεν εισαι μονος που νιωθεις και σκεφτεσαι ετσι....Οχι μονο ΕΣΥ λοιπον...

Σε καποια σημεια μπηκες στο μυαλο μου, γραφοντας σκεψεις που εχω κανει και εγω, καταστασεις που εχω ζησει και εγω! Αυτο που μπορω να σου πω ειναι οτι ο θεος μας δινει τοσα προβληματα οσα μπορουμε να αντεξουμε...και ειμαι σιγουρη οτι και εσυ μπορεις να κανεις ενα βημα παρακατω... Η θεληση να ζησεις εχει σημασια...και αν δεν την εχεις, φοβαμαι οτι θα καταληξεις φαντασμα στις ζωες των αλλων...

Ξερω πολυ καλα οτι η ζωη ειναι συνεχεια ενας αγωνας επιβιωσης, δεν μπορεις ποτε να αναπαυθεις και να σταματησεις...πρεπει παντα να προσπαθεις ολο και περισσοτερο για την επιτευξη των στοχων σου..... Θα σου ελεγα να χαλαρωσεις λιγο, να βγεις εξω και να χαμογελασεις στην ζωη σου, χωρις καποιον λογο, απλα επειδη υπαρχεις και ζεις και εχεις οσα εχεις, (αν σκεφτεις οτι καποιοι ισως δεν εχουν καν τα βασικα)... Για σκεψου, τους αρρωστους, τους ετοιμοθανατους, τους αστεγους, τους πεινασμενους, τους φτωχους... Εχεις αναλογιστει ποσοι ειναι αυτοι που ισως θα ηθελα κατι απο την δικη σου ζωη? Μπορει να σου ακουγεται τρελο αλλα εσυ ειπες παραπανω οτι ζηλευεις τις ζωες των αλλων, γιατι να μην υπαρχει καποιος που θα ηθελε κατι απο την δικη σου? Και στο κατω κατω, δεν ξερεις τι μπορει να κρυβει στην ψυχη του αυτος....

Θα σου πω μονο κατι προσωπικο, οτι πολυ καιρο πριν, σε μια ηλικια που θα μποροσα να κανω αλλα πραγματα, να ζω την ηλικια μου, να κανω τις τρελες μου και να ζω καθε στιγμη εχοντας το αλλοθι της νεοτητας και της εφηβειας, βρεθηκα ΜΟΝΗ μου κυριολεκτικα, βγαινοντας απο μια μακροχρονια σχεση με εναν χωρισμο αρκετα δυσκολο, χωρις φιλιες αληθινες, χωρις την βασικη στιριξη των δικων μου, αφου ολοι τους κοιτανε τον εαυτο τους, (και δεν υπερβαλλω!!!), και το σημαντικοτερο, αρρωστη με μια ασθενεια που με εκανε να δω την ζωη μου και τα ονειρα μου να μοιαζουν μακρινα, πολυ μακρινα και ακατορθωτα...και αυτο γιατι η ζωη μου θα τελειωνε απο την μια στιγμη στην αλλη...Πηρα ευθυνες πανω μου, χωρις να το θελω, ξαφνικα μεγαλωσα και ωριμασα αποτομα...

Θελω να σου επισημανω οτι κανεις απο τους δικους μου δεν ηξερε τιποτα γιατι απλα δεν ηθελα...καποιοι ανθρωποι δεν ειναι γεννημενοι για να γινουν γονεις... Ξερεις ποσες φορες εκανα τις ιδιες σκεψεις με εσενα? Απειρες... Ξερεις ποσες ωρες περασα στο νοσοκομειο ΜΟΝΗ μου? Πολλες...παρα πολλες.... Πονους, κλαμματα, μοναξια και μια κατασταση πο εμοιαζε μη αναστρεψιμη... Καπου εκει ομως θυμηθηκα τους στοχους μου και τα ονειρα μου...και δεν θεωρουσα δικαιο να "φυγω" χωρις να προσπαθησω...!Ειχα 2 επιλογες, η θα ζουσα, η θα πεθαινα! ΑΠΛΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ!
Μετα απο πολλα σταδια,και αρκετους μηνες, τα καταφερα! Ωσπου να ακουσω τα λογια του γιατρου μου, οτι ολα ηταν πια καλα, ημουν ζωντανη-νεκρη! Και ολα αυτα συνεβαιναν ταυτοχρονα με πολλα αλλα προβληματα στο σπιτι μου, που επρεπε να προσποιουμαι, να φαινομαι δυνατη και να βρισκω δικαιολογιες για την απουσια μου απο το σπιτι οταν νοσηλευομουν! Δεν μπορεις να φανταστεις ποσο δυσκολο ηταν, ομως ηταν επιλογη μου να ειμια ΜΟΝΗ μου σε αυτο, αφου ηξερα οτι κανενας δεν μπορουσε να με βοηθησει ουσιαστικα, παρα μονο εγω τον εαυτο μου!

Μπορει ολο αυτο να μην εχει σημασια για εσενα, εγω ομως σου λεω, οτι ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΜΥΑΛΟ! Αν θες να ζησεις κανε το! Αν οχι τοτε λυπαμαι πολυ, γιατι εγω παλεψα για να μη μου συμβει αυτο, εχοντας τεραστια εμποδια μπροστα μου, ενω για εσενα ειναι απλα μια επιλογη... ΖΗΣΕ την ζωη σου χωρις να νοιαζεσαι τι λενε οι αλλοι για εσενα, τι πιστευουν και τι οχι... Κανε ξανα οτι σου αρεσει και σε ευχαριστει, δεν μπορει να μην εχεις στοχους και ονειρα, σιγουρα εχεις, θυμησου τα ξανα... αλλα μην προσπαθησεις να μοιραστεις την μοναξια! Αυτο ειναι κατι δικο σου, κομματι σου...και μην απελπιζεσαι οταν καποιες φορες βαλτωνεις.... Ετσι ειναι η ζωη...Σκεψου το χρονο που χρειαστηκες για να φτασεις εδω που εισαι! Νομιζεις οτι ολα αλλαζουν απο την μια στιγμη στην αλλη? Δωσε χρονο στον εαυτο σου να μαθει να ζει αλλιως, καθε μηνα, βαζε κατι καινουργιο στην ζωη σου, μια συνηθεια, μια ασχολια, ενα ρουχο, ενα συναισθημα, εναν ανθρωπο...και μην ντρεπεσαι γι'αυτο που εισαι...ακομα και για αυτο χρειαστηκες χρονο για να γινεις... Δειξε σεβασμο στον εαυτο σου, στο σωμα σου και στο πολυτιμο δωρο που λεγεται ΖΩΗ....Ειμαι σιγουρη οτι οσο επιμενεις, τοσο περισσοτερο θα φανταζει κακο ονειρο αυτο που ζεις τωρα...γιατι καθημερινα θα βελτιωνεται η κατασταση χωρις να το καταλαβεις! Αλλα ομως δουλεψε το στο μυαλο σου...ολα απο εκει ξεκινανε! Δεν ειναι και τοσο ασχημη η μοναξια οταν μαθαινεις να περνας καλα με τον εαυτο σου...Και να θυμασαι παντα...

ΟΤΙ ΜΟΝΟΙ ΜΑΣ ΓΕΝΝΙΟΜΑΣΤΕ ΚΑΙ ΜΟΝΟΙ ΜΑΣ ΠΕΘΑΙΝΟΥΜΕ....

Quote:

---

Originally Posted by John11

είναι 20 αποκόμματα περιγραφής του ότι νιώθεις και είσαι μόνος. Επίσης, ακριβώς στα παραπάνω 20 αποκόματα η λέξη "μόνος" υπάρχει 10 φορές. Πρέπει να είναι κανείς αρκετά ανόητος για να μην καταλάβει το ότι είσαι μόνος. Και εσύ δεν είσαι ανόητος.

---

Μάλλον ειμαι καπως ανοητος γιατι δεν ειμαι σιγουρος αν εχω καταλαβει τι μου λες....το κειμενο ηταν αυθορμητο και η επαναληψη της λεξης "μονος" νομιζω πως αν μη τι αλλο ηταν αναμενομενη καθως αυτος θεωρω πως ειναι ο λογος για τον οποιο βρεθηκα εδω, οπως και περιεγραψα...δεν νιωθω μονος σεξουαλικα. Νιωθω μονος σε οτιδηποτε αφορα την υπαρξη μου. Ελπιζω να μην παρεξηγηθηκα.

Quote:

---

Originally Posted by John11

Αφού και εδώ έχεις την απάντηση! Μόνο το κενό μας μπορούμε και θέλουμε να μοιραστούμε. Δεν γίνεται να μοιραστούμε τίποτα άλλο. Γίνεται να μοιραστούμε την επιτυχία μας; Γίνεται να πεις: "α! εγώ είμαι καλός σε αυτό", "α! εγώ είμαι σπουδαίος σε εκείνο", "α! εγώ πέτυχα αυτό"; Αν το πεις έχεις ήδη βάλει ένα φραγμό και δεν υπάρχει μοιρασιά.
Δεν μπορεις να μοιραστεις την μοναξια ομως, ουτε και την απογοητευση.
Αν το "μπορείς" το λες με την έννοια του δεν έχεις τη δυνατότητα, την ικανότητα, το καταλαβαίνω. Αν το λες με την έννοια του δεν γίνεται, νομίζω ότι γίνεται. Ίσως δύσκολα, ίσως εξαιρετικά δύσκολα, ίσως και εύκολα, αλλά γίνεται. Βέβαια, αν βάλουμε στα δεδομένα μας ότι ζούμε σε μια κοινωνία με αρκετή "βία" τότε ίσως δυσκολεύουν τα πράγματα. Η βία έχει πολλές μορφές. Μια μορφή βίας είναι και αυτό που ανέφερα προηγούμενα, να επιδεικνύω εξυπνάδα.
Μερικοί άνθρωποι είναι διαφορετικοί από το μέσο όρο. Άλλωστε όλοι μας είμαστε διαφορετικοί; Ένα "ηχηρό" παράδειγμα, ο Αϊνστάιν δεν ήταν διαφορετικός;

---

Εδω σιγουρα θα διαφωνησω. Ωντας στην κατασταση που ειμαι αναγνωριζω πως κανεις υπο οποιεσδήποτε συνθηκες δεν θα ηταν διατεθημενος να μοιραστει κατι μαζι μου μονο κ μονο γιατι δεν ειμαι αυτο που θα χαρακτηριζε καποιος "ευχαριστος ανθρωπος". Την επιτυχια νομιζω την μοιραζεσαι ευκολα....νιωθεις χαρουμενος...ποιος δεν θελει να ειναι κοντα σε χαρουμενους ανθρωπους? Τι να μοιραστεις απο το αντιθετο? Οι ανθρωποι θελουν να γελανε...και εγω μαλλον αυτο θελω...αλλα δε μπορω τωρα.

Quote:

---

Originally Posted by mariaanna0

Δεν μπορεις να φανταστεις ποσο δυσκολο ηταν, ομως ηταν επιλογη μου να ειμια ΜΟΝΗ μου σε αυτο, αφου ηξερα οτι κανενας δεν μπορουσε να με βοηθησει ουσιαστικα, παρα μονο εγω τον εαυτο μου!

---

Δυστυχως νομιζω ξερω, αφου μια τετοια κατασταση που εζησα και εγω και η επιλογη μου αυτη να ειμαι μονος μου (ετσι ημουν παντα) και να παλεψω απολυτα μονος μου με τον φοβο για το χειροτερο, ηταν κατι το οποιο μου καταλογιστηκε ως αρνητικο και λογος χωρισμου. Ο αποκλεισμος του αλλου απο την κατασταση που ζουσα. Σιγουρα για μενα ειναι προσωπικο ζητημα και οι λογοι για τους οποιους επελεξα να ειμαι μονος ηταν συγκεκριμενοι και ο αποκλεισμος δεν ηταν αυτοσκοπος. Κάτι το οποιο εγω θα σεβομουν απολυτα σε καποιον αλλο. Στην συγκεκριμενη περιπτωση δεν εγινε αυτο για μενα. Ασυμφωνια? διαφορετικοι χαρακτηρες? δεν ξερω...δεν παιζει ρολο...οτι εγινε εγινε.

Οσον αφορα τους στοχους....θεωρω οτι εχω προσπαθησει, παντα μεσα στα πλαισια του χαρακτηρα μου. Ειμαι ανθρωπος κλειστος και δεν αναμενω να κανω καποια υπερβαση πανω σε αυτο καποια στιγμη συντομα. Εχω προσπαθησει αρκετα να θετω βραχυπροθεσμους μικρους στοχους...εχω αλλαξει αρκετα στη ζωη μου και παντα καταληγω στο "γιατι?". Και σε αυτο δεν εχω απαντηση. Και ξανακυλαω....γιατι ερχεται στιγμη που αντικριζω την οποιαδηποτε προσπαθεια και την βλεπω ματαια. Γιατι ειναι ματαια....εκ του αποτελεσματος. Κερδιζω λιγα λεπτα...λιγες ωρες....και? μεχρι ποτε? μεχρι να χτιστει τοσο το βουνο και με πλακωσει? Αυτη ειναι η διαρκης μου σκεψη....Οταν αφοσιωνομαι στην καθε μικρη προσπαθεια για κατι και μετα την κοιτω με απορια και βλεπω να μην κερδισα κατι παρα λιγα λεπτα. Στην σκεψη του να ζω ετσι το οποιοδηποτε υπολοιπο της ζωης μου δεν μπορω να πω οτι εχω λογο να θελω να το ζησω κιολας. Την διαρκη προσπαθεια και απογοητευση.

Δεν με ευχαριστει τιποτα πλεον. Οτι κανω το κανω με την σκεψη να κερδισω χρονο αλλα δε ξερω για ποιο λογο ακριβως...Ειτε ειμαι οπως ειπα πολυ χεστης να δωσω ενα τελος σε κατι το οποιο ετσι κ αλλιως θεωρω οτι δεν εχει νοημα και σκοπο, ειτε γιατι καποιες φορες εχω μια ελπιδα, συνωνυμη της απογοητευσης ομως την ακριβως επομενη στιγμη.
Θυμαμαι πως ειναι να εχεις φιλους, ονειρα και ελπιδα. Και τωρα βλεπω τον εαυτο μου σαν παρεισακτο στα παντα.
Βλέπω όλα τα στοιχεια του χαρακτηρα μου σαν τραγικα μειονεκτηματα γιατι σε καθε περισταση αναγνωριζω πως καποιος αλλος θα την ξεπερνουσε και θα την αντιμετωπιζε διαφορετικα. Όπως πχ σε προσφατη συζητηση με φιλο, η απολυτα μονογαμικες μου προτιμησεις σε θεματα σχεσεων μονο προβληματα μου εχει φερει.
Νιωθω οτι εχω παγιδευτει στην πραγματικοτητα του ποιος δυστυχως ειμαι ενω βλεπω τον κοσμο γυρω μου να χαιρεται το καθε τι και αυτο με σπρωχνει συνεχεια ακομα παρακατω.

Ποσο παραξενο ειναι οτι καθε φορα που φερνω στο μυαλο μου σκεψεις σχετικα με το τι εχω στη ζωη μου οπως ανεφερες, λεω παντα για τους αλλους "τουλαχιστον εχει <αυτο>" ενω για μενα δεν μπορω ποτε να συμπληρωσω την φραση αυτη? Δεν ξερω αν ειμαι υπερβολικος η τι αλλο...πασχιζω να συμπληρωσω την φραση αυτη αλλα δε μπορω...

Μαλλον δεν ειμαι τοσο δυνατος οσο εσυ Μαριάννα...

Quote:

---

Originally Posted by Tomhet

Μάλλον ειμαι καπως ανοητος γιατι δεν ειμαι σιγουρος αν εχω καταλαβει τι μου λες....το κειμενο ηταν αυθορμητο και η επαναληψη της λεξης "μονος" νομιζω πως αν μη τι αλλο ηταν αναμενομενη καθως αυτος θεωρω πως ειναι ο λογος για τον οποιο βρεθηκα εδω, οπως και περιεγραψα...δεν νιωθω μονος σεξουαλικα. Νιωθω μονος σε οτιδηποτε αφορα την υπαρξη μου. Ελπιζω να μην παρεξηγηθηκα.

---

Όχι δεν παρεξηγήθηκες, απλά ανέφερα αυτό που ανέφερες, το μόνος. Και δεν ανέφερες πουθενά το σεξουαλικά μόνος. Εντάξει εδώ.


> Εδω σιγουρα θα διαφωνησω. Ωντας στην κατασταση που ειμαι αναγνωριζω πως κανεις υπο οποιεσδήποτε
> συνθηκες δεν θα ηταν διατεθημενος να μοιραστει κατι μαζι μου μονο κ μονο γιατι δεν ειμαι αυτο που θα
> χαρακτηριζε καποιος "ευχαριστος ανθρωπος".

Μη βιάζεσαι να συμφωνήσεις ή να διαφωνήσεις. Μιλάμε. Και σε ρωτάω, γιατί όχι κάποιος που θα ήταν σε παρόμοια θέση με εσένα; Πώς σου φαίνεται η ιδέα; Τότε το "κανείς" αλλάζει, μπορεί να γίνει λίγοι, αλλά αλλάζει.


> Την επιτυχια νομιζω την μοιραζεσαι ευκολα....νιωθεις χαρουμενος...ποιος δεν θελει να ειναι κοντα
> σε χαρουμενους ανθρωπους? Τι να μοιραστεις απο το αντιθετο? Οι ανθρωποι θελουν να γελανε...
> και εγω μαλλον αυτο θελω...αλλα δε μπορω τωρα.

Πράγματι, στην επιτυχία τρέχουν όλοι...
Σκέφτομαι ότι γίνεται να μοιραστείς αυτό που εσύ ο ίδιος είπες: "Θέλω να μοιαραστώ το κενό", "θέλω να μοιραστώ το τίποτα".

Quote:

---

Originally Posted by John11

Μη βιάζεσαι να συμφωνήσεις ή να διαφωνήσεις. Μιλάμε. Και σε ρωτάω, γιατί όχι κάποιος που θα ήταν σε παρόμοια θέση με εσένα; Πώς σου φαίνεται η ιδέα; Τότε το "κανείς" αλλάζει, μπορεί να γίνει λίγοι, αλλά αλλάζει.

---

Έχω αρκετές θεωρίες πάνω σε αυτό. Φοβάμαι πως δύο άνθρωποι που θα βρεθούν κάτω απο αυτές τις συνθήκες είναι πιο εύκολο να κυλίσουν μαζί παρά να βοηθήσει ο ένας στον άλλο.
Έπειτα, (ζητώ και πάλι να μην παρεξηγηθώ...απλές παρατηρήσεις κάνω) όταν μιλάμε για σχέσεις αντιθέτου φύλου, σε αρκετές περιπτώσεις ισχύει αυτό λένε νόμος της ζούγκλας και επικράτηση του πιο ισχυρού. Αναφέρομαι στο ανδρικό φύλο που καλώς η κακώς πάει πακέτο με την ισχύ. Οι άντρες έχουν την έμφυτη τάση να είναι προστατευτικοί και οι γυναίκες να δέχονται αυτή την παροχή. Μην το πάρεις σεξιστικά.... Ουδής αναντικατάστατος λένε κιολας και όταν αφαιρέσεις αυτό το χαρακτηριστικό απο το λιοντάρι τότε η λέαινα θα αναζητήσει αλλού προστασία. Σε συνδιασμό με την εύθραυστη κατάσταση στην οποία θεωρώ οτι βρίσκομαι νομίζω πως το τραγικά μεγαλο ποσοστό του γυναικείου φύλου οσμήζεται την αδυναμία. Στο κάτω κάτω όπως είπα είμαι κ απο τη φύση μου αρκετά κλειστός ήδη. Νιώθω χειρότερα απο κουρελιασμένος απο αυτό που νόμιζα πως ήμουν. Νιώθω γυμνός απο οτιδήποτε θεωρούσα κάποτε ότι θα "κάνω αύριο" ακριβώς γιατί ξέρω πως οτιδήποτε θα μπορούσα ποτέ να πω σαν άνθρωπος έχει ήδη ειπωθεί ....και καλύτερα, οτιδήποτε θα μπορούσα να σκεφτώ έχει ήδη πραγματοποιηθεί ....και οτιδήποτε φοβόμουν το έχω τώρα μπροστά μου. Δε φαντάζω και πολύ alpha male ...

Ξανακοιτώ τώρα αυτά που μόλις έγραψα....δεν τα σβήνω γιατι τα πιστεύω αλλά νιώθω πως ο πραγματικός λόγος είναι άλλος αυτή τη στιγμή... Νιώθω πως έχω γεννηθεί σε λάθος εποχή, σε λάθος χώρα, σε λάθος ήπειρο, σε λάθος πλανήτη, σε λάθος σύμπαν. Γιατί εδώ αυτά που απαιτούνται απο εμένα μου φαίνονται αφύσικα. Δεν νιώθω να ταιριάζω στο masterplan που βλέπω να ακολουθείται. Λες και ανοίκω σε άλλο είδος, το είδος που παρακολουθεί τις ζωες άλλων και δεν ξέρει ποια είναι η δική του. Και αυτό δεν έχει σχέση με φύλα ή ισχύ ή αυτοπεποίθηση. Ξέρω οτι δεν κοιτάω τα πάντα γκρίζα...είναι γκρίζα. Θέλω πολύ να τα δω αλλιώς αλλά ξέρω οτι οταν προσπαθώ είναι απλά μια ανούσια προσπάθεια. Σαν να προτιμω να ειμαι μονος μου σε καθε μου σκεψη γιατί εκεί νιώθω οικεία αλλα παραλληλα να σκαω για αυτο.

Και ακόμα ένας λόγος είναι γιατί νιώθω πως ......η ελπίδα είναι απλά άλλος ένας λόγος για απογοήτευση.

το να βρεις ανθρωπους με τους οποιους θα μοιραστεις τον πονο σου, δεν ειναι τοσο δυσκολο με την καθαλιψη να μαστιζει στις μερες μας.
το δυσκολο ειναι να βρεις ανθρωπους οι οποιοι θα συμμεριστουν την χαρα σου.
και αν επιλεξεις να κανεις παρεα μονο με ατομα που υποφερουν οσο εσυ, σου υπογραφω πως μολις σε δουν να παιρνεις τα πανω σου, θα τους βγουνε πολλα απωθημενα.
κοινως θα ζηλεψουν.

Quote:

---

Originally Posted by mariaanna0

Με απολυτη σιγουρια, σου λεω οτι δεν εισαι μονος που νιωθεις και σκεφτεσαι ετσι....Οχι μονο ΕΣΥ λοιπον...

Σε καποια σημεια μπηκες στο μυαλο μου, γραφοντας σκεψεις που εχω κανει και εγω, καταστασεις που εχω ζησει και εγω! Αυτο που μπορω να σου πω ειναι οτι ο θεος μας δινει τοσα προβληματα οσα μπορουμε να αντεξουμε...και ειμαι σιγουρη οτι και εσυ μπορεις να κανεις ενα βημα παρακατω... Η θεληση να ζησεις εχει σημασια...και αν δεν την εχεις, φοβαμαι οτι θα καταληξεις φαντασμα στις ζωες των αλλων...

Ξερω πολυ καλα οτι η ζωη ειναι συνεχεια ενας αγωνας επιβιωσης, δεν μπορεις ποτε να αναπαυθεις και να σταματησεις...πρεπει παντα να προσπαθεις ολο και περισσοτερο για την επιτευξη των στοχων σου..... Θα σου ελεγα να χαλαρωσεις λιγο, να βγεις εξω και να χαμογελασεις στην ζωη σου, χωρις καποιον λογο, απλα επειδη υπαρχεις και ζεις και εχεις οσα εχεις, (αν σκεφτεις οτι καποιοι ισως δεν εχουν καν τα βασικα)... Για σκεψου, τους αρρωστους, τους ετοιμοθανατους, τους αστεγους, τους πεινασμενους, τους φτωχους... Εχεις αναλογιστει ποσοι ειναι αυτοι που ισως θα ηθελα κατι απο την δικη σου ζωη? Μπορει να σου ακουγεται τρελο αλλα εσυ ειπες παραπανω οτι ζηλευεις τις ζωες των αλλων, γιατι να μην υπαρχει καποιος που θα ηθελε κατι απο την δικη σου? Και στο κατω κατω, δεν ξερεις τι μπορει να κρυβει στην ψυχη του αυτος....

Θα σου πω μονο κατι προσωπικο, οτι πολυ καιρο πριν, σε μια ηλικια που θα μποροσα να κανω αλλα πραγματα, να ζω την ηλικια μου, να κανω τις τρελες μου και να ζω καθε στιγμη εχοντας το αλλοθι της νεοτητας και της εφηβειας, βρεθηκα ΜΟΝΗ μου κυριολεκτικα, βγαινοντας απο μια μακροχρονια σχεση με εναν χωρισμο αρκετα δυσκολο, χωρις φιλιες αληθινες, χωρις την βασικη στιριξη των δικων μου, αφου ολοι τους κοιτανε τον εαυτο τους, (και δεν υπερβαλλω!!!), και το σημαντικοτερο, αρρωστη με μια ασθενεια που με εκανε να δω την ζωη μου και τα ονειρα μου να μοιαζουν μακρινα, πολυ μακρινα και ακατορθωτα...και αυτο γιατι η ζωη μου θα τελειωνε απο την μια στιγμη στην αλλη...Πηρα ευθυνες πανω μου, χωρις να το θελω, ξαφνικα μεγαλωσα και ωριμασα αποτομα...

Θελω να σου επισημανω οτι κανεις απο τους δικους μου δεν ηξερε τιποτα γιατι απλα δεν ηθελα...καποιοι ανθρωποι δεν ειναι γεννημενοι για να γινουν γονεις... Ξερεις ποσες φορες εκανα τις ιδιες σκεψεις με εσενα? Απειρες... Ξερεις ποσες ωρες περασα στο νοσοκομειο ΜΟΝΗ μου? Πολλες...παρα πολλες.... Πονους, κλαμματα, μοναξια και μια κατασταση πο εμοιαζε μη αναστρεψιμη... Καπου εκει ομως θυμηθηκα τους στοχους μου και τα ονειρα μου...και δεν θεωρουσα δικαιο να "φυγω" χωρις να προσπαθησω...!Ειχα 2 επιλογες, η θα ζουσα, η θα πεθαινα! ΑΠΛΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ!
Μετα απο πολλα σταδια,και αρκετους μηνες, τα καταφερα! Ωσπου να ακουσω τα λογια του γιατρου μου, οτι ολα ηταν πια καλα, ημουν ζωντανη-νεκρη! Και ολα αυτα συνεβαιναν ταυτοχρονα με πολλα αλλα προβληματα στο σπιτι μου, που επρεπε να προσποιουμαι, να φαινομαι δυνατη και να βρισκω δικαιολογιες για την απουσια μου απο το σπιτι οταν νοσηλευομουν! Δεν μπορεις να φανταστεις ποσο δυσκολο ηταν, ομως ηταν επιλογη μου να ειμια ΜΟΝΗ μου σε αυτο, αφου ηξερα οτι κανενας δεν μπορουσε να με βοηθησει ουσιαστικα, παρα μονο εγω τον εαυτο μου!

Μπορει ολο αυτο να μην εχει σημασια για εσενα, εγω ομως σου λεω, οτι ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΜΥΑΛΟ! Αν θες να ζησεις κανε το! Αν οχι τοτε λυπαμαι πολυ, γιατι εγω παλεψα για να μη μου συμβει αυτο, εχοντας τεραστια εμποδια μπροστα μου, ενω για εσενα ειναι απλα μια επιλογη... ΖΗΣΕ την ζωη σου χωρις να νοιαζεσαι τι λενε οι αλλοι για εσενα, τι πιστευουν και τι οχι... Κανε ξανα οτι σου αρεσει και σε ευχαριστει, δεν μπορει να μην εχεις στοχους και ονειρα, σιγουρα εχεις, θυμησου τα ξανα... αλλα μην προσπαθησεις να μοιραστεις την μοναξια! Αυτο ειναι κατι δικο σου, κομματι σου...και μην απελπιζεσαι οταν καποιες φορες βαλτωνεις.... Ετσι ειναι η ζωη...Σκεψου το χρονο που χρειαστηκες για να φτασεις εδω που εισαι! Νομιζεις οτι ολα αλλαζουν απο την μια στιγμη στην αλλη? Δωσε χρονο στον εαυτο σου να μαθει να ζει αλλιως, καθε μηνα, βαζε κατι καινουργιο στην ζωη σου, μια συνηθεια, μια ασχολια, ενα ρουχο, ενα συναισθημα, εναν ανθρωπο...και μην ντρεπεσαι γι'αυτο που εισαι...ακομα και για αυτο χρειαστηκες χρονο για να γινεις... Δειξε σεβασμο στον εαυτο σου, στο σωμα σου και στο πολυτιμο δωρο που λεγεται ΖΩΗ....Ειμαι σιγουρη οτι οσο επιμενεις, τοσο περισσοτερο θα φανταζει κακο ονειρο αυτο που ζεις τωρα...γιατι καθημερινα θα βελτιωνεται η κατασταση χωρις να το καταλαβεις! Αλλα ομως δουλεψε το στο μυαλο σου...ολα απο εκει ξεκινανε! Δεν ειναι και τοσο ασχημη η μοναξια οταν μαθαινεις να περνας καλα με τον εαυτο σου...Και να θυμασαι παντα...

ΟΤΙ ΜΟΝΟΙ ΜΑΣ ΓΕΝΝΙΟΜΑΣΤΕ ΚΑΙ ΜΟΝΟΙ ΜΑΣ ΠΕΘΑΙΝΟΥΜΕ....

---

συμφωνω απολυτα

> Νιώθω πως έχω γεννηθεί σε λάθος εποχή, σε λάθος χώρα, σε λάθος ήπειρο, σε λάθος πλανήτη,
> σε λάθος σύμπαν. Γιατί εδώ αυτά που απαιτούνται απο εμένα μου φαίνονται αφύσικα. Δεν
> νιώθω να ταιριάζω στο masterplan που βλέπω να ακολουθείται.

Αν σου φαίνονται αφύσικα, θα πρέπει να αναρωτηθείς μήπως πράγματι είναι αφύσικα. Μήπως πράγματι αυτά που απαιτούνται είναι πράγματι αφύσικα; Τι απαιτείται από εσένα; Ποιό είναι το masterplan; Ποιός το καθορίζει; Ποιός το ακολουθεί;


> Έχω αρκετές θεωρίες πάνω σε αυτό. Φοβάμαι πως δύο άνθρωποι που θα βρεθούν κάτω απο
> αυτές τις συνθήκες είναι πιο εύκολο να κυλίσουν μαζί παρά να βοηθήσει ο ένας στον άλλο.

Η λέξη θεωρία έχει δύο έννοιες. Μπορεί να είναι μια σκέψη για την πιθανή εξήγηση κάποιων πραγμάτων που δεν έχει αποδειχθεί. Μπορεί όμως να είναι και μια αποδεδειγμένη θεωρία (μοντέλο). Αυτό που λες, είναι για σένα, -στο δικό σου μυαλό- αποδεδειγμένο; Δηλαδή είσαι σίγουρος; Αν ναι, για ποιό λόγο λες ότι μπορεί να μην βοηθήσει ο ένας τον άλλο;
Αν είναι όμως απλά μια σκέψη, ή κάτι που μπορεί να το έχει πει κάποιος άλλος, τότε θα σου ζήταγα να αναρωτηθείς αν πράγματι είναι αληθινό/σωστό;
Σε ρωτάω, γιατί πολλές φορές θεωρούμε κάποια πράγματα αληθινά γιατί τα πιστεύει πολύς κόσμος ή κάποιοι που θεωρούνται αυθεντίες, αλλά στην ουσία μπορεί να μην είναι αληθινά.

Quote:

---

Originally Posted by mariaanna0

Δεν μπορεις να φανταστεις ποσο δυσκολο ηταν, ομως ηταν επιλογη μου να ειμια ΜΟΝΗ μου σε αυτο, αφου ηξερα οτι κανενας δεν μπορουσε να με βοηθησει ουσιαστικα, παρα μονο εγω τον εαυτο μου!

---

Λυπάμαι που πέρασες δύσκολα. Κανείς δεν θέλει για τον εαυτό του, ούτε για τους άλλους να έχουν δυσκολίες και βάσανα. Αλλά φαίνεται ότι είναι στη ζωή το να έχουμε και βάσανα.
Θέλω όμως να πω κάποια πράγματα για αυτό που αποκαλούμε "μόνος". Λες, ότι ήταν επιλογή σου να είσαι μόνη. Αλλά αν ισχύει αυτό που λες, ότι ήξερες ότι κανένας δεν μπορούσε να σε βοηθήσει ουσιαστικά, τότε δεν ήταν επιλογή σου αλλά πραγματικό δεδομένο, πραγματικότητα.
Το "μόνος" έχει μεγάλη διαβάθμιση. Αν ρωτήσεις, όλοι οι άνθρωποι θα σου πουν ότι νιώθουν μόνοι (μα όταν λέμε όλοι εννοούμε ΟΛΟΙ, σαν την διαφήμιση της wind ένα πράγμα). Αλλά, έχουν μεγάλες διαφορές τα "μόνος/η".