Τι υπαρχει διαθεσιμο?
Υπαρχει καμμια ιδιαιτερη ψυχοθεραπευτικη τεχνικη για την επιτευξη αυτου του στοχου και ποσο αποτελεσματικη ειναι?
Γρηγορα γιατι γερναμε:p
Printable View
Τι υπαρχει διαθεσιμο?
Υπαρχει καμμια ιδιαιτερη ψυχοθεραπευτικη τεχνικη για την επιτευξη αυτου του στοχου και ποσο αποτελεσματικη ειναι?
Γρηγορα γιατι γερναμε:p
Δεν ξερετε αν υπαρχει κατι?
Προσωπικα εχω ενα ολοκληρο βιβλιο για αυτο το θεμα αλλα απευθυνεται σε επαγγελματιες...ειναι και στα αγγλικα και θελω να μαθω τι παιζει Ελλαδα.
http://www.ibrt.gr/ereyna/Journal.pdf
Μήπως θα μπορούσες να εξηγήσεις τι εννοείς με τον όρο \"κοινωνικές δεξιότητες\";
ibrt ε κανένα;τό χα ψάξει και εγώ σε κάποια φάση για ψυχοθεραπεία(γνωσιακή)αλλά δεν ευόδωσε-περιορισμένες θέσεις γάρ..δεν ξέρω ίσως με απέτρεψε απ το να το επιμείνω το γεγονός ότι φοβόμουν μήν καταντήσω πειραματόζωο (:P )για τους τελειόφοιτους του ινστιτούτου
Μηπως καλυτερα να το ελεγα κοινωνικες ικανοτητες? (social skills).Quote:
Μήπως θα μπορούσες να εξηγήσεις τι εννοείς με τον όρο \"κοινωνικές δεξιότητες\";
Εννοω την αποτελεσματικη συμπεριφορα στις κοινωνικες αλληλεπιδρασεις...την ικανοτητα να εκφραζεις αποτελεσματικα θετικα και αρνητικα συναισθηματα χωρις να εχεις αρνητικες συνεπειες στην κοινωνικη σου επαφη.
Να μπορεις να κανεις ενα αποτελεσματικο κους-κους με λιγα λογια με τον συνανθρωπο σου....οσο και αν αυτο φαινεται ευκολο σε μερικους ανθρωπους.
Nα σε ρωτήσω keep_walking. Υπάρχουν άνθρωποι στο περιβάλλον σου με τους οποίους μπορείς να κάνεις κους-κους;
Να σου πω τη δική μου εμπειρία. Μέχρι κάποια ηλικία έκανα τόσο υπερ-ανάλυση του οτιδήποτε που δεν είχα νιώσει ποτέ ευτυχία, αγάπη, είχα προβλήματα να κάνω επιφανειακές συζητήσεις, να είμαι σε μεγάλες παρέες κλπ. Αυτό που ονειρευόμουνα ήταν να μπορέσω κάποια στιγμή να χαίρομαι τα πράγματα όπως είναι, να σταματήσω να σκέφτομαι τόσο πολύ, να μπορώ να είμαι αυθόρμητη, να μπορώ να λέω τις βλακείες μου με τους άλλους. Σιγά σιγά άλλαξα. Έπαιξε και το ρόλο της κάποια στιγμή και η κατάθλιψη που πέρασα γιατί κατά τη διάρκειά της σταμάτησα να σκέφτομαι και μετά από αυτή αγχωνόμουνα να σκέφτομαι τόσο πολύ. Οπότε άρχισα να συμπεριφέρομαι σε ένα περίπου πρωτόγονο επίπεδο που οι αντιδράσεις μου ήταν άμεσες χωρίς σκέψη. Από τη μια μου άρεσε από την άλλη με προβλημάτισε γιατί φυσικά μου έλειπε λίγο να αναλύω τα πράγματα. Μετά νομίζω ότι ήρθα σε μια ισορροπία. Πιστεύω ότι έχω καταφέρει να εκπαιδεύσω τον εαυτό μου στο να είναι πιο αυθόρμητος. Αυτό το ξεκίνησα περίπου στα 15 μου αλλά φυσικά πήρε πολύ χρόνο για να απλωθεί σε όλη τη συμπεριφορά μου.
Παρ\' όλα αυτά δε μπορώ να κάνω κους-κους με όλους. Υπάρχουν άνθρωποι που μου το προκαλούν. Νομίζω ότι με αυτούς τους ανθρώπους νιώθω πιο ελεύθερη, νιώθω ότι δε θα με κρίνουν αρνητικά αν πω καμιά βλακεία. Π.χ. δε μου αρέσει να κάθομαι μπροστά στο κάθισμα του συνοδηγού γιατί σχεδόν ποτέ δε μιλάω και είναι βαρετό για τον οδηγό, όταν λοιπόν υπάρχει άλλος στην παρέα, δίνω τη θέση μου. Όταν όμως κάνω σχέση και περάσει ένα διάστημα όπου έχω χτίσει έναν κώδικα επικοινωνίας με το σύντροφό μου τότε λύνομαι μαζί του και μπορώ να φλυαρώ ευχάριστα μαζί του σε όλη τη διαδρομή.
Ένας άλλος λόγος που αναγνωρίζω ότι με εμποδίζει να κάνω κους-κους είναι ότι έχω δυσκολία στο να σχολιάσω άλλους ανθρώπους. 1) νιώθω χάλια όταν το κάνω και 2) είμαι γενικά τόσο ανεκτική με τους άλλους που σχεδόν πάντα τους δικαιολογώ, οπότε τι σχολιασμό να κάνουν οι άλλοι μαζί μου;
Τώρα που διαβάζω αυτά που έγραψα δε ξέρω αν γίνονται κατανοητά. Νομίζω ότι μιλάω για πολλά πράγματα ταυτόχρονα χωρίς να τα ξεκαθαρίζω.
Εισαι απολυτα κατανοητη Aphelia...να πω λιγα πραγματα για μενα.
Ποτε δεν μιλαγα πολυ αλλα δεν ειχα αυτην την υπεραναλυση που περιγραφεις.Καποια στιγμη κυριως στην διαρκεια της φοιτητικης μου ζωης ελευθερωθηκα και μπορουσα να συζηταω με τις ωρες,να κανων κους-κους για θεματα που στην ουσια δεν υπηρχε συγκεκριμενο θεμα...να εκφραζομαι ελευθερα.
Μετα εκδηλωθηκε η αρωστια και απο τοτε συνανταω δυσκολιες δηλαδη φοβερο αγχος πολλες φορες στη συζητηση,υπερ-αναλυση,εχασα πολλα ενδιαφεροντα αρα \"φτωχυνα\" κατα καποιο τροπο σαν ανθρωπος,αυθορμητισμος δεν υπαρχει σχεδον καθολου...μου ειναι αδυνατο να σκεφτω κατι να αρχισω μια συζητηση...συνηθως την αρχιζει ο συνομιλητης μου και διαφορα αλλα τετοια κουλα.
Αυτο που περιγραφεις με το αυτοκινητο το κανω και εγω,καθως και οτι δεν συνηθιζω να σχολιαζω αλλους ανθρωπους γιατι παντα βρισκω τροπο να τους δικαιολογησω.
Να πω επισης οτι πολλες κοινωνικες επαφες τις αποφευγω για αυτο το λογο...μου λενε καθησε να πιεις ενα καφε...και σκεφτομαι πρεπει να καθισω αλλα αν καθισω θα περιμενουν οι αλλοι να μιλαω και εγω ως συνηθως δεν θα εχω τιποτα να πω και βρισκω μια προφαση και την \"κοπαναω\".
Αυτα συμβαινουν απο τοτε που αρωστησα παρολο που παιρνω φαρμακευτικη αγωγη και ξερω οτι και οι αλλοι \"πασχοντες\" απο την ιδια ασθενεια αντιμετωπιζουν τις ιδιες δυσκολιες οπως εμαθα και διαβασα και δεν ειμαι το μονο \"φρουτο\" οπως αισθανομουν για μια περιοδο.
Ξερω οτι μπορω να βελτιωθω...αν μη τι αλλο μπορει να μη πιασω ποτε το επιπεδο κοινωνικων δεξιοτητων που ειχα πριν αρωστησω αλλα πιστευω οτι θα μπορουσα να βελτιωσω το ηδη υπαρχον (αλλιμονο αν δεν το πιστευα).
Βλεπω ομως οτι μονος μου καπου εχω κολλησει και δεν μαθαινω πλεον...προχωραω με πολυ αργους και επιπονους ρυθμους και σκεφτομαι να ζητησω καποια βοηθεια ωστε να παρω μια ωθηση.
Για αυτο ζηταω τη ειδους ψυχοθεραπευτικη μεθοδος εφαρμοζεται σε τετοιες περιπτωσεις (που ξερω οτι υπαρχουν στο εξωτερικο) εν Ελλαδι γιατι ξερω οτι θα δυσκολευτω να βρω κατι τετοιο ασε που ειμαι και απο επαρχια.
Υπάρχουν όμως άτομα στο περιβάλλον σου με τα οποία μπορείς να μιλήσεις με αυτό τον τρόπο; Κι αν δεν υπάρχουν είναι γιατί δε μπορείς ή γιατί έχεις κλειστεί στον εαυτό σου και δε κάνεις τόσο παρέα με άλλους ανθρώπους;
Π.χ. έχω παρατηρήσει ότι με κάποιους απλά δε γίνεται. Υπάρχουν παρέες που δε μπορώ να συμμετάσχω καθόλου στη συζήτηση γιατί δεν έχουν νόημα για μένα αυτά που λένε. Υπάρχουν όμως άλλες παρέες που συνήθως συζητάμε \"σοβαρά\" θέματα που εκεί χωράει να κάνουμε και πλάκα μεταξύ μας. Με βοηθάει αν υπάρχει κάποιο σημείο επαφής από το οποίο μπορώ να πιαστώ.
Ακόμα και στις παρέες που μου φαίνονται ανούσιες οι κουβέντες μας όταν γίνονται μέσα σε ένα πλαίσιο συνάντησης που μας απασχολεί κάτι άλλο, ούτε φαίνεται τόσο τρομερό αν δε μιλάω, αλλά σιγά σιγά λύνομαι κι εγώ και μπορώ να πετάξω καμιά κουβέντα στο άσχετο.
Ένα τέτοιο πλαίσιο συνάντησης είναι να πάμε να παίξουμε χαρτιά ή επιτραπέζιο. Έχεις δοκιμάσει κάτι τέτοιο;
Εμένα πάντως δε μου φαίνεται τόσο τρομερό πια. Έχω αποδεχτεί τα όριά μου, καταλαβαίνω ότι με άτομα που μου ταιριάζουν στον τρόπο σκέψης λύνομαι και είναι και κάποιοι άλλοι που είναι το στυλ τους τέτοιο που κατά κάποιο τρόπο νιώθω άνετα μαζί τους. Βοηθάει που ταιριάζω με το αγόρι μου. Μπορούμε να κάνουμε ένα σωρό φιλοσοφικές συζητήσεις και μετά να το γυρίσουμε στην πλάκα και να ξεκαρδιζόμαστε για 3 ώρες με τις βλακείες που λέμε. Έχουμε παρόμοιο χιούμορ.
Ίσως θα έπρεπε να εξετάσεις ότι δε φταις αποκλειστικά εσύ. Ίσως να μην έχεις βρει τα πιο κατάλληλα άτομα στο περιβάλλον σου με τους οποίους να νιώθεις τόσο άνετα και να σου ταιριάζουν.
Μπορω να πω οτι ακομα και με τους πολυ κολλητους μου υπαρχει αυτο το δεν εχω να πω κατι....εμ δεν κανω και πολυ παρεα με ανθρωπους κυριως για αυτο το λογο...να γλιτωσω το βασανιστικο αγχος της αλληλεπιδρασης...της σιωπης απο πλευρας μου...δεν ξερω οφειλεται σε κοινωνικη φοβια...σε κομπλεξ μηπως δεν γινω αρεστος...ή ειναι της ασθενειας μου κουσουρι.
Με σοβαρα θεματα αισθανομαι λιγο πιο ανετα...οπως προειπα εχω χασει πολλα και απο τα ενδιαφεροντα μου...δεν μπορω να μιλησω πχ για ποδοσφαιρο με τιποτα γιατι δεν παρακολουθω κανενα νεο σχετικα με αυτο γιατι απλουστατα εχει παψει να με ενδιαφερει.
Μαλλον εγω πρεπει με καποιον τροπο να προσαρμοστω και οχι το περιβαλλον μου...δεν μπορω και να αλλαξω περιβαλλον μιας και κανω εξαιρετικα δυσκολα κοινωνικες σχεσεις...χρειαζεται το παρλαρε οπως και να το κανεις...με το να λες ενα γεια και ενα καλημερα δεν κανεις τιποτα.
Ναι το να παιζω καποιο παιχνιδι οπως επιτραπεζιο και χαρτια ειναι ωραια αλλα δεν μπορουν να υπαρχουν παντα αυτα.
Εχω κανει πολλα βηματα προοδου απο τοτε που ειχα ξανασυζητησει αυτο το προβλημα στο forum αλλα ακομα δεν ειμαι καλα.
Και μονο που αποφευγω κοινωνικες επαφες επειδη ξερω οτι δεν θα μπορω να αλληλεπιδρασω...ειναι προβλημα και πρεπει με καποιον τροπο να το ξεπερασω.
Μαλλον θα παω για ψυχοθεραπεια απλως δεν ξερω τι ψυχοθεραπεια ακριβως χρειαζεται...σιγουρα οχι θεραπεια αγγελων οπως διαβαζα καπου:P
Μπορω να πω οτι την μεγαλη βελτιωση την ειδα με την αλλαγη της φαρμακευτικης αγωγης...αρα της ασθενειας μου πρεπει να ειναι
Υπάρχουν βαθμίδες όπως σε όλα και μπορεί κάτι να εκδηλώνεται ως συνέπεια πολλών παραγόντων. Π.χ. εγώ θα το θεωρούσα πρόβλημα της ασθένειας αν πριν ήμουν το πιο ευδιάθετο κοινωνικό άτομο και μετά έπαυα να ήμουν.
Ξέρεις μπορεί να είναι συνδυασμός και των δύο, μπορεί επίσης η ασθένεια να σε έκανε ακόμα πιο επιφυλακτικό, μπορεί να επιδρά ο χρόνος που περνάει και μας δυσκολεύει να κάνουμε φιλίες και να διατηρήσουμε τις υπάρχουσες όπως παλιά γιατί δεν είναι κατάλληλες οι συνθήκες.
Ας πούμε ανέφερες ότι στο πανεπιστήμιο ανοίχτηκες στην συμπεριφορά σου. Μήπως τότε ήταν οι συνθήκες που σε βοήθησαν. Μήπως τώρα δεν υπάρχουν ανάλογες συνθήκες;
Αυτό που θέλω να πω είναι ότι δε χρειάζεται να είμαστε τόσο αυστηροί με τον εαυτό μας.
Το καλό είναι ότι εσύ είσαι αποφασισμένος να επιλύσεις αυτό που σε προβληματίζει. Είτε λοιπόν με ψυχοθεραπεία είτε με κάτι άλλο πιστεύω ότι θα το επιλύσεις.
Quote:
Originally posted by Aphelia
είμαι γενικά τόσο ανεκτική με τους άλλους που σχεδόν πάντα τους δικαιολογώ
Παιδια, φρονω οτι συγχεετε το \"αιτιολογω\" με το \"δικαιολογω\". Σε πολλα πραγματα, απλα δεν χωρα κ δεν πρεπει να χωρα δικαιολογια.Quote:
Originally posted by keep_walking
καθως και οτι δεν συνηθιζω να σχολιαζω αλλους ανθρωπους γιατι παντα βρισκω τροπο να τους δικαιολογησω.
ΥΓ Κιπι, το κανεις κ στο φορυμ, ξερεις.
Άσχετο, αλλά πάνω σε αυτό που ανέφερε ο kanenas, keep_walking έχεις δει το Dogville;
Είναι απίστευτα σκληρό (σε σημείο που δε μπορώ να το δω δεύτερη φορά) αλλά με έκανε να σκεφτώ αρκετά για το ζήτημα της δικαιολόγησης των άλλων.