Originally Posted by
costas_gr
Γεια σας, είμαι καινούργιο μέλος και επειδή δημοσιεύω για πρώτη φορά εδώ συγχωρέστε με αν η δημοσίευσή μου δεν βρίσκεται στο κατάλληλο θεματικό πλαίσιο.
Πιο συγκεκριμένα λοιπόν, είμαι ένας gay άννρας στα 40 του και τα τελευταία χρόνια ο προσανατολισμός μου όσον αφορά τις αναζητήσεις μου είναι να βρω τον άντρα της ζωής μου στο πλαίσιο μιας σταθερής σχέσης και όχι ξεπέτες που περιλαμβάνουν μόνο σεξ. Δεν λέω βέβαια όχι στο σεξ, αλλά θεωρώ ότι σε αυτήν τη φάση της ζωής μου θέλω έναν σύντροφο για το υπόλοιπο της ζωής μου.
Το θέμα με εμένα όμως είναι ότι τον τελευταίο καιρό εστιάζω πάρα πολύ σε αυτήν την αναζήτηση, με αποτέλεσμα οποιονδήποτε συναντώ, ο οποίος μου αρέσει και σεξουαλικά, να "κολώ" μαζί του και να θέλω οπωσδήποτε κάτι σταθερό πέρα από το σεξ. Αυτό όμως δεν είναι δυνατό γιατί τις περισσότερες φορές ο άλλος δεν θέλει κάτι παραπάνω από σεξ και αντιλαμβανόμενος ότι εγώ τον πιέζω για κάτι παραπάνω, του δημιουργώ μια αφόρητη πίεση, με αντίθετο αποτέλεσμα, που τον κάνει να φεύγει μακριά μου.
Κάτι λοιπόν παρόμοιο συνέβει σε ένα ταξίδι που έκανα πρόσφατα στο Μπαλί της Ινδονησίας. Πριν από το ταξίδι είχα γνωρίσει μέσω Internet ένα άτομο το οποίο μου άρεσε και του άρεσα και είχαμε κανονίσει να με ξεναγήσει στα αξιοθέατα και να μείνει μαζί μου στο ξενοδοχείο κατά την παραμονή μου εκεί, αφιλοκερδώς φυσικά σαν φίλος μου. Με άλλα λόγια είχα ξεκαθαρίσει και είχε ξεκαθαρίσει ότι θα είμασταν φίλοι και ότι θα περνάγαμε καλά, τόσο αυτός όσο και εγώ.
Αυτό και έγινε περίπου κατά την παραμονή μου στο Μπαλί και περάσαμε σε γενικές γραμμές καλά. Όταν όμως γύρισα στην Ελλάδα, άρχισε να με πιάνει το δυσάρεστο συναίσθημα της απώλειας που αφορούσε τον φίλο μου που άφησα πίσω στο Μπαλί. Επίσης αισθάνομαι ένα κόλλημα μαζί του και ότι κατά κάποιον τρόπο τον έχω ερωτευθεί. Αυτά όμως τα συναισθήματα δεν οδηγούν πουθενά, μια και μένουμε πολύ μακριά ο ένας από τον άλλον και δεν είναι δυνατή η συνέχιση αυτού του "κολλήματος" που με έχει πιάσει για αυτόν. Θα τον ξεπεράσω πιστεύω με τον καιρό και ελπίζω να παραμείνουμε δύο καλοί φίλοι.
Και όλα αυτά γιατί είχα καλλιεργήσει μεγάλες προσδοκίες για αυτό το ταξίδι, ενώ δεν θα έπρεπε ίσως. Όμως αυτή είναι η ανθρώπινη ψυχολογία, δεν είμαστε ρομπότ για να γυρίζουμε τους διακόπτες και να ελέγχουμε το τι αισθανόμαστε κάθε φορά.
Αυτά ήθελα να μοιραστώ μαζί σας στο φόρουμ, γιατί πιστεύω ότι και άλλα άτομα θα έχουν βιώσει παρόμοιες καταστάσεις.
Περιμένω και σχόλιά σας στη δημοσίευσή μου, αν το επιθυμείτε.
Με φιλικούς χαιρετισμούς σε όλα τα μέλη, Κώστας.
