ελαφριάς μορφής κατάθλιψη....
παλιά μόνο με τον όρο ένιωθα άβολα...δεν μπορούσα να πιστέψω πως μπορεί να έχω κατάθλιψη...πίστευα,κάτι που το φούντωναν κ οι γύρω μου,ότι είμαι ένα προβληματικό άτομο κ τεμπέλα...όσο μεγάλωνα άρχισα να ψάχνω να διαβάζω κ έτσι είδα ότι όλα αυτά που ένιωθα ήταν ακριβώς ίδια με τα συμπτώματα της κατάθλιψης....σήμερα δεν με τρομάζει ο τίτλος....δεν μου κάνει αίσθηση η λέξη....σήμερα όμως αυτό που με τρομάζει είναι ότι χωρίς ένα έστω ήπιο αντικαταθλιπτικό δεν θα καταφέρω να ζήσω έτσι όπως θέλω εγώ....όπως δηλαδή θέλει όλος ο κόσμος....πραγματικά δεν ξέρω αν υπάρχει άλλος που να νιώθει όπως εγώ....σαν άνθρωπος είμαι αρκετά ανασφαλής...βέβαια κανείς δεν μπορεί να καταλάβει το γιατί....φοβάμαι ότι όσοι αγαπώ κάποια μέρα θα με εγκαταλείψουν....μόνο σε αυτή τη σκέψη με πιάνει τρέλα....κόβετε η αναπνοή μου.....μου δημιουργείτε ένας πολύ μεγάλος κόμπος στο στήθος....υποφέρω....το θέμα είναι ότι ξέρω από που προέρχεται όλη αυτή η ανασφάλεια...οι δικοί μου χώρισαν όταν ήμουν πολύ μικρή κ δυστυχώς χώρισαν πάρα πολύ άσχημα.....κ από τότε μένω με τον μπαμπά μου ο οποίος μου έχει τρελή αδυναμία...αλλά από εκείνη τη στιγμή που χώρισαν εγώ ακούω συνέχεια μια φράση....."σε παράτησε" τότε δεν μου έκανε ιδιαίτερη αίσθηση ίσως γιατί ήμουν πολύ μικρή ίσως γιατί απλά το έκρυβα...το θέμα είναι ότι τώρα βγήκε στο φως....με την μάνα μου αυτή τη στιγμή έχουμε καλές σχέσεις...μακριά κ αγαπημένες που λένε....το θέμα είναι ότι δεν μπορώ αυτή τη στιγμή να χαρώ τίποτα....έχω μια υπέροχη σχέση κ όμως εγώ δεν μπορώ να τη χαρώ...γίνεται κάτι όμορφο κάνουμε κάτι κ περνάμε καλά...ε μόλις γυρίσει ο καθένας σπίτι του με πιάνει μελαγχολία....αντί να είμαι χαρούμενη που πέρασα καλά αντί να χαίρομαι που με αγαπάει κάποιος εγώ βρίσκω πάντα κάτι που δεν θα είναι καλό....ΑΥΤΟ ΒΕΒΑΙΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΙ ΠΟΥ ΑΦΟΡΑ ΕΜΕΝΑ Κ Ο ΣΥΝΤΡΟΦΟΣ ΜΟΥ ΔΕΝ ΓΝΩΡΙΖΕΙ Κ ΟΥΤΕ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΝΑ ΜΑΘΕΙ....πονάω πολύ...για ότι γίνεται κατηγορώ τον εαυτό μου....σήμερα έφτασα να κατηγορώ τον εαυτό μου για τη ζέστη επειδή δεν κοιμήθηκε καλά επειδή ζεσταινόταν....θέλω να του δώσω ότι καλύτερο...θέλω να τον κάνω ευτυχισμένο....θέλω να τον φροντίζω....να τον κάνω να νιώθει ασφάλεια...όλα αυτά τα κάνω κ εγώ προς αυτόν αλλά κ εκείνος προς τα εμένα....τώρα θα μου πείτε τότε γιατί παραπονιέσαι....δεν παραπονιέμαι ίσα ίσα που ευγνωμονώ το Θεό γιαυτό που έχω...απλά δεν μπορώ να νιώθω χαρούμενη για πολύ....εκεί που όλα είναι μια χαρά εκεί έρχεται από το πουθενά μια άσχημη σκέψη κ καταστρέφει τα πάντα.....ΘΕΛΩ ΝΑ ΖΗΣΩ ΧΩΡΙΣ ΤΗΝ ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ....
-πιστεύεται ότι χρειάζομαι χάπια?
-αν ναι θα κάνουν τίποτα?
-μήπως είμαι τρελή?
παρακαλώ βοήθεια υποφέρω.............:(
