ΜΙΣΩ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΟΥ ΚΑΙ ΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ
Είμαι απο μια πόλη της επαρχίας και εδώ και δυο εβδομάδες γύρισα δήθεν για διακοπές. Είμαι 25 χρονών. Σπούδαζα στην Αθήνα σε μια σχολή ΙΕΚ και τέλειωσα φέτος. Περνάω απαίσια εδω πέρα. Δεν έχω ξαναπεράσει πιο άσχημα στη ζωή μου και δε μπορώ να πω ότι γενικά έχω περάσει πολύ καλά στη ζωή μου. Εδώ πέρα δεν έχω παρέες και φίλους, ούτε καν γνωστούς. Με τα παιδιά που έκανα παρέα στο σχολείο χαθήκαμε εδώ και πολύ καιρό και όσες προσπάθειες έκανα μέσω ίντερνετ για νέες γνωριμίες και φιλίες δεν οδήγησαν πουθενά. Έχω μόνο τους συγγενείς μου εδώ. Περνάω πολύ άσχημα, γιατί εκτός του ότι δεν έχω παρέες, δεν έχω να κάνω πράγματα. Ούτε να διαβάσω δεν έχω όρεξη πια. Με το ζόρι κάθομαι να διαβάσω ένα άρθρο σε ένα περιοδικό, με το ζόρι κάθομαι να κάνω κανα ποστ στο μπλογκ μου. Αυτά δηλαδή που με ευχαριστούσαν παλιότερα, τώρα δε με ευχαριστούν. Καμιά φορά σκέφτομαι κιόλας τι νόημα έχει να κάθομαι να διαβάζω περιοδικά και εφημερίδες. Κάθομαι και σερφάρω στο ίντερνετ και κάνω άσκοπα τσατ στο zoo και σε άλλα σάιτ. Και δε με βγάζουν πουθενά όλα αυτά. Εξάλλου, πως να κάνεις φίλους αν δεν είσαι ο ευατός σου ή αν δεν τα έχεις καλά με τον ευατό σου;
Έχω κατάθλιψη εδώ και 1,5 μήνα και πήγα μετά τον ένα μήνα στο γιατρό και μου έγραψε κάτι αντικαταθλιπτικά. Τα οποία νομίζω μου φέρνουν υπνηλία. Μπορεί βέβαια να θέλω να κοιμάμαι συνέχεια γιατί δεν έχει νόημα η ζωή μου και επειδή δε θέλω να σκέφτομαι.
Εκτός των άλλων, έχω πολύ άγχος για το επαγγελματικό μου μέλλον. Νιώθω μειονεκτικά που τέλειωσα ΙΕΚ και όχι Πανεπιστήμιο. Νιώθω πολύ άσχημα που παράτησα δυο σχολές ΑΕΙ. Είμαι 25 και δεν έχω δουλέψει ακόμα. Νιώθω ότι είμαι μεγάλος...Φοβάμαι πολύ. Φοβάμαι μην κάνω μια δουλειά που δε θα μου αρέσει. Φοβάμαι ότι δε θα βρω καν δουλειά. Φοβάμαι ότι δε θα με πληρώνουν. Φοβάμαι ότι θα μένω πάλι με γονείς, ότι πάλι θα τους ζητάω λεφτά. Οτι δε θα μεγαλώσω ποτέ, ότι δε θα γίνω ποτέ ανεξάρτητος, ότι δε θα μένω ποτέ σε δικό μου σπίτι. Από τότε που τέλειωσα το σχολείο, πολύ λίγο έχω μείνει μόνος. Ήρθαν έτσι τα πράγματα που έμενα πολύ καιρό με τη μητέρα μου.
Ξέρετε πως είναι να εισαι 25 και να μην έχεις δουλέψει ποτέ; Να μην ξέρεις τι σε περιμένει; Να μην έχεις πάει στρατό; Να μην έχεις κάνει φοιτητική ζωή; Να μην έχεις ενδιαφέροντα; Να αναγκάζεσαι να πηγαίνεις απο δω κι απο κει με τους γονείς σου επειδή δεν έχεις παρέες; Να έχεις τα ξαδερφάκια σου που είναι 3 και 5 χρόνια μικρότερα να σου λένε να πας μαζί τους, με την παρέα τους, επειδή δεν έχεις δική σου;
Προχθές πήγα εκδρομή με τους γονείς και τους παππούδες μου για ένα γάμο. Μείναμε σε ένα ξενοδοχείο. Κοιμόμουν όλη μέρα. Είχα τους γονείς και τους παππούδες να μου λένε γιατί δε μας μιλάς, γιατί είσαι έτσι. Είχα τη μάνα μου να με πιέζει να πάω θάλασσα, εγώ να μη θέλω και αυτή να μου βάζει τις φωνές, να με πηγαίνουν με το ζόρι στη θάλασσα. Στο γάμο καθόμουν σε αναμμένα κάρβουνα για 5 ώρες. Ήταν φριχτό. Έφτασα στο σημείο να τους μισώ, παρότι αυτοί με έχουν βοηθήσει πάρα πολύ, παρότι είναι πολύ καλοί και με αγαπάνε. Αλλά δεν άντεχα μαζί τους. Δεν τους αντέχω. Θέλω να με αφήσουν ήσυχο.
Με γεμίζουν ενοχές. Σκέφτομαι ότι δεν τους έχω κάνει περήφανους. Σκέφτομαι ότι θα μπορούσα να κάνω ένα σωρό πράγματα για να τους κάνω περήφανους. Δεν έχω να συζητήσω κάτι μαζί τους. Δεν έχω να τους δείξω κάτι που έκανα και να μου πουν μπράβο. Έφτασα στο σημείο να φαντάζομαι ότι έχω κάνει πράγματα (πχ ότι έγραψα βιβλίο που έγινε best-seller). Όχι μόνο γι' αυτούς αλλά και για μένα. Θα ήθελα να έχω καταφέρει κάτι σημαντικό στη ζωή μου. Αλλά τίποτα. Νιώθω το πιο άχρηστο άτομο.
Με έχουν πλακώσει οι αρνητικές και απαισιόδοξες σκέψεις. Σκέφτομαι όλα τα άσχημα που μου έχουν συμβεί στη ζωή μου. Σκέφτομαι πόσα πολλά λάθη έχω κάνει. Σκέφτομαι ότι όλα λάθος τα έχω κάνει. Το μέλλον με φοβίζει και με αγχώνει πάρα πολύ. Ακόμα και αυτά που έλεγα ότι θέλω να κάνω επαγγελματικά, τώρα αμφιβάλλω πολύ γι' αυτά.
Έχω μισήσει την πόλη μου. Θέλω να φύγω για πάντα απο 'δω. Δε με αφήνουν ήσυχο εδώ πέρα κι ας ξέρω ότι το κάνουν για το καλό μου και νοιάζονται για μένα. Δεν αντέχω εδώ πέρα. Η γιαγιά μου μου λέει να απολαμβάνω τη στιγμή. Εγω όμως δε μπορώ. Δε βρίσκω ας πούμε ευχαρίστηση να κάνω μπάνιο στη θάλασσα, και δε μπορώ να πιέσω τον ευατό μου να νιώσω ευχαρίστηση ούτε γι' αυτό ούτε για οτιδήποτε.
Αυτή η κατάσταση με διαλύει. Δε μπορώ ούτε καν να κάτσω να γράψω μια αράδα. Και αυτό το ποστ είναι θαύμα που το έγραψα. Αλλά θα προτιμούσα να μην το γράψω. Μισώ να κάνω καταθλιπτικα πόστ. Θα ήθελα να γράφω πιο δημιουργικά πράγματα, όχι να κλαίγομαι. Όμως δε μπορούσα να μην γράψω γι' αυτα που περνάω. Δε μπορούσα παρά να τα γράψω όπως είναι. Που όρεξη για δημιουργικότητα; Η κατάθλιψη διαλύει τη δημιουργικότητα και την όρεξη γι' αυτή. Σε κάνει ένα άβουλο πλάσμα, σου διαλύει, σου καταστρέφει τα πάντα. Σε κάνει να θες να κοιμάσαι συνέχεια, σε κάνει να μισείς αυτά που κάποτε σε ευχαριστούσαν, σε κάνει να νιώθεις άχρηστος, οτι η ζωή σου δεν έχει νόημα και να σκέφτεσαι ακόμα και να την τερματίσεις. Είναι πραγματικά απαίσια, φριχτή η κατάθλιψη και μόνο όποιος την έχει περάσει μπορεί να το καταλάβει. Γι' αυτό και όσοι έχουμε κατάθλιψη, δε θέλουμε επαφές με άτομα που είναι καλά ψυχολογικά, πόσο μάλλον μεσ στην καλή χαρά. Θα το έχετε προσέξει και εσεις που έχετε κατάθλιψη. Μισείτε αυτά τα άτομα και σας κάνουν κακό. Σε κάνουν να νιώθεις πολύ πιο άρρωστος απ' ότι είσαι.
Μια φυσιολογική ζωή θέλω. Πολλά ζητάω; Τι έχω κάνει πια και αξίζω αυτή τη ζωή; Ήθελα τόσο πολύ σταθερότητα στη ζωή μου. Την έχω μεγάλη ανάγκη. Είναι και θέμα ζωδίου μάλλον (ταύρος). Και η ζωή μου μέχρι τώρα ήταν τοσο μα τόσο ασταθής. Τόσο πολύ που έπαθα ιψδ και τώρα ξανά κατάθλιψη. Νιώθω παγιδευμένος. Εκεί που λέω ότι κάτι θα αλλάξει, πέφτω πάλι στα ίδια.
Δεν ξέρω τι να κάνω πια για να αλλάξω. Είμαι 25 και νιώθω πως είναι αργά για να αλλάξω. Έχω χάσει πολύτιμο χρόνο. Έχω χάσει σημαντικά χρόνια. Βαρέθηκα να προσποιούμαι, να μην είμαι ο εαυτός μου. Μα δεν ξέρω καν ποιος είμαι. Απλά ξέρω πότε ΔΕΝ είμαι ο εαυτός μου.
Δεν υπάρχει μέρος να πάω εδώ να ξεχαστώ. Δεν υπάρχει κάτι να ξεσπάσω. Δεν υπάρχει άτομο εδώ πέρα που να μπορώ να είμαι ο εαυτός μου. Να ξέρει ότι έχω κατάθλιψη, να ξέρει τι σκεφτομαι και πως σκεφτομαι. Να μην αναγκαζομαι να μιλαω περι ανεμων και υδατων. Γι' αυτό αποφεύγω τα άτομα με τα οποία δε μπορώ να είμαι αληθινός. Αλλά με πόσα άτομα μπορείς να είσαι αληθινός; Πόσα άτομα θα σε καταλάβουν, δε θα απομακρυνθούν όταν δουν ότι είσαι καταθλιπτικός; Οι άλλοι θέλουν να σε βλέπουν χαρούμενο, να τους κάνεις και αυτούς χαρούμενους, να τους φτιάχνεις τη διάθεση. Ο κόσμος είναι κακός και θα σε κουτσομπολέψει, θα σε κατακρίνει ή απλά θα σου γυρίσει την πλάτη, όταν δείξεις τα μειονεκτήματα σου. Ο κόσμος θέλει τον πετυχημένο άνθρωπο. Οσο πιο πετυχημένος είσαι, τόσο πιο πολύ σε θέλουν. Και όταν "πέσεις" θα είναι εκεί να σε...χτυπήσουν. Μόνο οι λίγοι καλοί φίλοι και κάποιοι άνθρωποι που αποτελούν εξαίρεση θα σε στηρίξουν, θα σε βοηθήσουν στα δύσκολα, δε θα σε κατακρίνουν με ευκολία, θα κάτσουν να σε ακούσουν. Οι περισσότεροι έχουν πάντα έναν κακό λόγο για σένα. Και δεν είναι εύκολο να μην νοιάζεσαι καθόλου τι λένε οι άλλοι για σένα.
Εγώ ας πούμε θα πάω στρατό, ενώ θα μπορούσα να πάρω απαλλαγή λόγω ψυχολογικών, επειδή δε γουστάρω να με σχολιάζουν και να λένε ότι δεν πήγα επειδή φοβόμουν ή επειδή έχω ψυχολογικά. Τη μισή ζωή μας τη ζούμε για τους άλλους και για χάρη των άλλων.
Φυσικά δεν πρόκειται να παώ στρατό φέτος με αυτήν την χάλια ψυχολογία.
Η ζωή μου φαίνεται βουνό. Θα μπορέσω να ξεπεράσω αυτήν την κατάσταση; Θα μπορέσω να φτιάξω τη ζωή μου; Θα μπορέσω να αλλάξω; Θα βρω τον εαυτό μου; Είναι αργά; Τι να κάνω;
ΥΓ.Πως αλλάζω το νικνέιμ μου;
Don't let me get me
I'm my own worst enemy
It's bad when you annoy yourself
So irritating
Don't wanna be my friend no more
I wanna be somebody else
Surrounded by familiar faces with no names.
None of them know me
Or want to share my pain.
They only wish to bask in my light
Then fade away.
Πάντα κάποιος άλλος φτάνει από μένα πιο πριν
κι εγώ μετά
πάντα για τους άλλους είναι κάθε ώρα νωρίς
για μένα αργά
Όλο παίζω κι όλο χάνω
ίσως δεν αξίζουν όλα αυτά που δε φτάνω
κι όσο θα ελπίζω, άλλο τόσο θα αντέχω
χάνεται η στιγμή
κι εγώ πίσω της τρέχω
