Αλλαγη ζωης,και νιωθω αδικημενη και χαλια.

Καλησπερα σας,θα ηθελα και εγω να παραθεσω το προβλημα μου η μαλλον τα προβληματα μου...Πραγματικα θα ηθελα την βοηθεια σας αλλα και την ειλικρινια σας γιατι εχω αρχισει να τρελαινομαι. Ας τα παρουμε απο την αρχη..ειμαι μοναχοπαιδι μεγαλωσα με 2 γονεις που ηταν παντα υπερπροστατευτικοι απεναντι μου οταν λεω υπερπροστατευτικοι δεν εννοω αυστηροι η οτι μου φαιρονταν ασχημα απλα απο πολυ μικρο παιδακι μου ειαν καλλιεργησει τον φοβο,την υπερβολη,το οτι η αποψη τους ειναι η σωστη ,το οτι χρωσταω τα παντα σε αυτους και με λιγα λογια πως μονη μου δεν μπορω να καταφερω και πολλα...ολα αυτα σταδιακα ετσι..μεγαλωσα με εναν πατερα που με αγαπαει μεχρι υπερβολης μεχρι που να νιωθω οτι πνιγομαι,και εγω τον λατρευω τον μπαμπα μου αλλα πραγματικα πνιγομαι,παντα να πηγαινει το μυαλο του στο κακο,παντα δηλωσεις λατρειας και παντα μου εκανε ολα τα χατηρια αλλα τονιζοντας μου πως τον εχω απολυτα αναγκη γιατι ουσιαστικα κρεμομαι απο αυτους και οικονομικα και συναισθηματικα και τα παντα..Η μητερα μου πιο συγκρατημενη στις δηλωσεις λατρειας και ισως και πιο αυστηρη σε καποια πραγματα,αλλα το παραπονο μου ειναι πως απο οταν θυμαμαι τον εαυτο μου καθε μερα καθε πρωι την ωρα που ξυπνουσε σηκωνοταν με τσιριδες με φωνες με βρισιες χωρις λογο,για οτι της ερχοταν στο μυαλο...τσιριδες ομως οχι αστεια...μολις επινε καφε χαλαρωνε..ΠΡΟΣΟΧΗ δεν μιλαω για τα φυσιολογικα πρωινα νευρα,μιλαω για κρισεις κανονικες..υποστηριζε πως εκεινη την ωρα της ερχονταν ολα στο μυαλο,ολα τα αρνητικα..εγω ομως τι φταιω που ντρεπομουν να πω σε μια φιλη να κοιμιθουμε μαζι γιατι με εκανε ρεζιλι..ξανατονιζω οτι εκεινη την ωρα ελεγε βαρια πραγματα..οτι της εχω καταστρεψει τη ζωη,και εγω και ο πατερας μου,να παμε ολοι στο διαολο,να κλαει και τετοια..παρανοια κανονικοτατη... πηγε σε εναν ειδικο,της εδωσε καποια χαπια αλλα δεν αλλαξε κατι και το αφησε,αλλα δεν θεωρει οτι εχει προβλημα,νομιζει οτι η αντιδραση αυτη ειναι φυσιολογικη..εγω συνηθισα να ζω ετσι..ετσι μεγαλωσα λοιπον πανω κατω..με αγαπη που με επνιγε και υπερπροστατευτικοτητα και με πολλα νευρα χωρις λογο...Φτανουμε στον τελευταιο χρονο..στα 22 μου(τωρα ειμαι 23) εχοντας μια σεση σοβαρη 6 περιπου χρονων..απο παιδια μαζι..μενω εγγυος...φυσικα δεν το συζυτησα καν κρατησα το μωρακι.. οι δικοι μου οταν τους το ειπα ειδικα ο πατερας μου που εχανε το γλυκο του κοριτσακι αρχισαν να βριζουν..πως θα με αποκληρωσουν,πως ειναι καταστροφη αυτο,πως δεν θα πετυχει και πολλα παρομοια..την ακριβως επομενη μερα μου εφερναν ψαρια επειδη μου μυρισαν..το λεω αυτο για να καταλαβετε την διακυμανση συμπεριφορας ετσι..παντα αυτο γινοταν,,ερχοταν η καταστροφη αλλα μετα απο την πολυ αγαπη τους(ειδικα ο μπαμπας μου) ηρεμουσαν και σκεφτονταν λογικα..εγω πριν την εγκυμοσυνη ειχα περασει καταθλιψη και επαιρνα αντικαταθληπτικα..λογω του μωρου επρεπε να τα κοψω μαχαιρι..ετσι λοιπον ενω ειχα μια υπεροχη(απο θεμα παθολογιας εγκυμοσυνη) ψυχολογικα ημουν ενα χαλι,9 μηνες σε ενα σπιτι καθε μερα κλαμματα,καθε μερα να μετραω τις μερες να γεννησω ωστε να συνελθω..εμενα με τον αντρα μου(παντρευτηκαμε με πολιτικο) σε ενα ομορφο σπιτακι,το οποιο με βοηθησαν πολυ οικονομικα οι δικοι μου για να φτιαξουμε..ο αντρας μου δουλευει και φυσικα συνεισφερε εννοειται..απλα αναφερομαι στα πρωτα εξοδα τα πολλα..επιπλα,ηλεκρικες συσκευες..εγιναν ολα υπεροχα..τωρα τα χαιρομαι εννοειται..τοτε λογω καταθλιψης δεν χαιρομουν κατι..Περασε ο καιρος γεννησα τον κουκλο μου,περασα μια πολυ γερη επιλοχειο καταθλιψη,παρα πολυ ασχημη ημουν ρακος αλλα Δοξα τον Θεο καταφερα με αγωγη και την ξεπερασα σε εναν μονο μηνα...τωρα εχω το σιτακι μου το παιδακι μου και τον αντρα μου που λατρευω..και εχω τους γονεις μου που καθε μερα με κανουν χαλια ψυχολογικα..μου εχουν τυπησει πολλες φορες ειδικα η μαμα μου την οικονομικη τους βοηθεια..οποτε ερχονται ειναι μια παρατηρηση ειδικα η μαμα μου για ολα..οτι ειμαι αχρηστη..που ειλικρινα σας μιλαω το παιδι μου τα εχει ολα..αλλα μπορει ας πουμε η μανα μου να δει τα ρουχα 2 μερες απλυτα και να αρχισε4ι να λεει..οταν τους εξηγω οτι ειναι ΣΠΙΤΙ ΜΟΥ και δεν θελω να ανακατευονται..παρεξηγουντ αι..και με κανουν και αισθανομαι τοσες τυψεις που κλαιω ολη μερα..(λιγο και η επιρρεια της καταθλιψης) καταλαβαινω οτι ειναι δυσκολο για αυτους που απο την μια μερα στην αλλη εφυγα,παντρευτηκα εκανα μωρακι αλλα και για εμενα ηταν δυσκολη η μεταβαση κακα τα ψεμματ,εγω ειμαι αυτη που θελω την στηριξη..τι να πω ισως ειμαι παραλογη και αχαριστη..τοσα ρονια μου καλλιεργουν οτι μονη θα αποτυχω οτι παντα θα χρειαζομαι την βοηθεια τους,μηπως τελικα εχουν δικιο? Δεν μπορω πια..αν τους ρωτησεις λενε πως νιωθουν ανεπιθυμητοι στο σπιτι μου,δεν ειναι πως δεν τους θελω απλα η καθε λεξη τους με πνιγει,και επισης λενε πως απο την πεθερα μου(την οποια αγαπω πολυ) δεχομαι παρατηρησεις ενω απο αυτους που ειναι ΓΟΝΕΙΣ ΜΟΥ οχι..μα η πεθερα μου εχει τροπο να μου λεει κατι χωρις να με προσβαλλει..επισης μου δειχνει εμπιστοσυνη οτι μπορω να κανω τα παντα μονη μου..αυτοι παλι οχι..παντα αχρηστη με θεωρουσαν..και αν οχι αχρηστη τουλαχιστον οτι δεν μπορω μονη μου..εχω κουραστει..ο αντρας μου μου λεει να μην σκαω να μην δινω σημασια..αλλα δεν μπορω..παλια δεν εδινα σημασια καν σε ολα αυτα..τωρα με ενοχλουν πολυ..ισως λογω της ψυχολογιας μου..θελω να παρω σκυλο που στην τελικη ΕΙΝΑΙ ΣΠΙΤΙ ΜΟΥ ΕΓΩ ΚΑΙ Ο ΑΝΤΡΑΣ ΜΟΥ ΑΠΟΦΑΣΙΖΟΥΜΕ και μου λεει η μανα μου οτι ειμαι ανευθυνη οτι δεν σκεφτομαι το παιδι μου και οτι δεν θα μπορεσω να καταφερω να εχω και παιδι και σκυλο..τα αγαπαει τα ζωα δεν το λειι για θεμα υγειηνης το λεει οτι και καλα εδω δεν ανταπεξελομαι με ενα μωρο θα παρω και σκυλο..που πραγματικα θεωρω οτι μια χαρα τα φερνω βολτα..οχι τελεια αλλα πολυ καλα..εγω πριν ενα χρονο προβληματιζομουν για το τι μπλουζα και τσαντα θα βαλω..αυτες ηταν οι εγνοιες μου..τωρα φερνω βολτα ενα σπιτι και ενα μωρο και πιστευω τα παω μια χαρα..κουραστηκα πια..τους τα εχω πει χιλιαδεχ φορες και δεν καταλαβαινουν,δεν τα παραδεχονται..και εγω θελω να γινω πιο αυστηρη και δεν μπορω..να σημειωσω πως το μωρο(ειναι 3 μηνων) το λατρευουνε...συγνωμη αν σας κουρασα αλλα δεν μπορω αλλο ειλικρινα..θελω να ηρεμησω,να μην εχω τυψεις που δεν τους θελω τοσο κολλημενουσ στη ζωη μου..εκτιμαω οσα εκαναν αλλα τωρα πια ειναι δικη μου η ζωη...απαντηστε μου ειλικρινα..μηπως εχω αιδικο?ειμαι κακια παραλογη?αχαριστη?τι να κανω?

πες τους την αληθεια και αμα τους αρεσει αν δεν αντεχεις

σιλα, απ ότι φαίνεται οι γονείς σου θεωρούν πως είσαι ιδιοκτησία τους και με το άλλοθι της αγάπης και της οικονομικής υποστήριξης που σου δίνουν, σε εμποδίζουν να απολαυσεις την οικογένεια σου και την επιλογή σου να προχωρήσεις και κατ' επέκταση να ενηλικιωθείς.
Δυστυχώς δε νομίζω πως κάποια συμβουλή από μας θα μπορούσε να σε βοηθήσει, πέραν του να θέσεις τα όρια σου και να κλείσεις τα αυτιά σου στις αντιδράσεις τους.
Δεν ξέρω την οικονομική σου κατάσταση, αλλά θα σου πρότεινα να δεις κάποιον ειδικό και με τη δική του καθοδήγηση να συμπεριφερθείς ανάλογα ώστε να αντιληφθούν πως πλέον είσαι γυναίκα και μάνα και πως πρέεπι να περιοριστούν στο κομμάτι που τους αναλογεί.
Όλο αυτό όμως ξεκινά από σένα: εσύ είσαι αυτή που θα αλλάξει και όχι εκείνοι.

Περιγραφεις την κλασσικη περιπτωση γονεων που δεν εχουν καταλαβει οτι το παιδι τους μεγαλωσε και εχει την δικη του ζωη.
Απλα προσπαθησε μενεις ανεπηρρεαστη απο τα λογια τους και βαλε καποια ορια. Πρεπει να μαθουν να σεβονται εσενα και την ζωη σου και να μην επεμβαινουν.

εισαι πολυ τυχερη που καταφερες με ολα αυτα κ προχωρησες φυσιολογικα στη ζωη σου! μπραβο σου! τα δυσκολα περασαν, τωρα πια τιποτα δεν θα σε σταματησει κ μεγαλωνοντας κ το παιδακι σου θα γινεις ακομα πιο αυτονομη κ ανεξαρτητη.. απλα μην τους δινεις πατηματα για να χωνονται στη ζωη σου.. μην τους λες τα σχεδια σου.. παρε το σκυλακι που θες, θα κανει πολυ καλο κ στο παιδακι σου! μην τους το πεις, ας ερθουν απλα σπιτι σου να διαπιστωσουν οτι το πηρες.. το ιδιο να κανεις σε οποιες αποφασεις θες να παρεις στο μελλον, ειδικα σχετικα με το παιδι σου.. να τα συζητας με τον αντρα σου κ την πεθερα σου (εφοσον εμπιστευεσαι την αποψη της) κ φυσικα εδω μεσα! :) να χαιρεσαι την οικογενεια σου!

Σας ευχαριστω μεσα απο την καρδια μου που διαβασατε και απαντησατε στο θεμα μου..Ξερω πως εγω πρεπει να αλλαξω οντως ετσι ειναι..αλλα το προβλημα μου ειναι πως τοσα χρονια μου εουν καλλιεργησει εμμεσα ενοχες αν δεν κανω το σωστο τροπο για αυτους..αλλα αυτο ειναι κατι που πρεπει να το δουλεψω εγω με τον εαυτο μου..θελω παρα πολυ να παω σε εναν ειδικο..να μιλησω να ξαλαφρωσω να μου πει ενας τριτος πως εχω δικιο..γιατι ειλικρινα καποιες φορες αμφιβαλλω και εγω..φανταστειτε οτι προτιμω να νοικιαζω σπιτι παρα να παω να μεινω πανω απο τους δικους μου που υπολογιζαμε να φτιαξουμε εκει με τον αντρα μου γιατι ξερω πως θα το σκυλομετανιωσω και ενω μπορει να εχω βοηθεια σε οτι αφορα το μωρο θα καταστραφουν τα νευρα και η ψυχολογια μου τελειως..θελω παρα πολυ να μιλησω σε εναν ψυχολογο για ολα αυτα...και για τοσα ακομα που εχω μεσα μου..δεν ξερω απο που να αρχισω να του λεω..τα νιωθω τοσο βαρια...ολα..σαν να κουβαλαω εκατο κιλα πανω μου..ξερω οτι αλλοι ανθρωποι ειναι χειροτερα αλλα μου εχουν πεσει μαζεμενα...Θελω να ενεργω ωρις να σκεφτομαι τους δικους μου γιατι πλεον εχω την δικη μου οικογενεια..να ενεργω χωρις ενοχες...με εκνευριζει να βγαζουν δηλητηριο για ολο τον περιγυρο μου..κατα αυτους ολοι ειναι αχρηστοι εκτος απο αυτους..ολοι ειναι λαθος εκτος απο αυτους που ΜΟΝΟ αυτοι θελουν το καλο μου πραγματικα..κουραστηκα...

sila μου, είσαι πολύ τυχερή που έχεις έναν πολύ καλό σύντροφο κι ένα υγιέστατο παιδάκι. Αυτό που έχει σημασία τώρα είναι η δική σου οικογένεια κι οι γονείς σου
απλά ας περιοριστούν στο ρόλο των παππούδων. Κι εγώ συμφωνώ ότι χρειάζεται να μάθεις τον τρόπο να τους χειρίζεσαι εσύ, αντί αυτό να το κάνουν ακόμα εκείνοι
σε σένα και τους δικούς σου ανθρώπους. Και ναι το καλύτερο θάταν αφού είναι τόσο παρεμβατικοί ή να συμβουλευτείς κάποιον ειδικό και να εκπαιδευτείς στο πως
θα τους αντιμετωπίζεις αποτελεσματικά ή να παραμείνεις μακριά, γιατί δυστυχώς συνεχώς θα σε ματαιώνουν με τις συμπεριφορές τους, προσπαθώντας να επιβάλλουν
τα δικά τους θέλω, κάτι που έκαναν πάντα. :)

sila, να ξερεις οτι εχεις χειριστει το θεμα πολυ σωστα κ πολυ καλα εκανες κ δεν μενεις κοντα στους ανθρωπους αυτους που αντι να σε ενθαρρυνουν σου δημιουργουν ενοχες για ο,τι κανεις.. το ξερω οτι ειναι γονεις σου κ γι'αυτο στεναχωριεσαι που δεν τους κανεις τα χατηρια, αλλα πλεον πρεπει να καταλαβουν οτι εχεις εναν αντρα κ ενα παιδι κ οτι περα απο εσενα εισαι υπολογος κ για την κοινη σας ζωη πλεον, οποτε δωσε προτεραιοτητα σε αυτους κ στο δικο σου το καλο.. με τον καιρο κ οι γονεις σου θα αποδεχτουν κ θα σεβαστουν τις επιλογες σου, αρκει να μην τους δινεις αναφορα για τα σχεδια σου.. μην στεναχωριεσαι, δεν θα παθουν τιποτα.. ισα ισα που θα αρχισουν πλεον να ασχολουνται κ με τα δικα τους στο τελος κ θα σε αφησουν στην ησυχια σου.. δεν θα τους χασεις, απλα θα τους απαλλαξεις απο το αγχος να ασχολουνται μαζι σου.. κανε τη ζωη σου κ μην τους δινεις αναφορα.. αφου το θελεις, πηγαινε κ σε εναν ειδικο να σου πει κ αυτος την επιστημονικη του αποψη επι του θεματος, αλλα μην το κανεις μεγαλυτερο θεμα απ'οτι ειναι στην πραγματικοτητα.. καλυτερα να εστιασεις στο σωστο μεγαλωμα του παιδιου σου

Καταρχας να σου ζησει το μωρακι! Οι γονεις μας φερνουν στον κοσμο, μας μεγαλωνουν, μας δινουν τα καταλληλα εφοδια για γινουμε ανεξαρτητοι και δυνατοι ανθρωποι οταν αυτοι θα αποχωρησουν σταδιακα απο την ζωη μας! Δεν νομιζω και εγω οτι μπορεις να κανεις και πολλα! Ειναι φανερο οτι οι γονεις σου δεν καταλαβαινουν τιποτα! Οσες φωνες και καυγαδες και αν υπαρξουν το ιδιο θα ειναι! Γιατι απλα νομιζουν οτι αυτος ειναι ο ρολος τους και η προεκταση τους ΕΣΥ! Σε υπερβολικο βαθμο μεν, αλλα ετσι το βλεπουν! Αν δεν ειχες φτιαξει την δικη σου οικογενεια, θα ηταν διαφορετικα! Τωρα ομως εισαι ΕΣΥ υπευθυνη στο σπιτι σου! Εχεις τον αντρα σου και το παιδι σου και εισαι στην αρχη ακομα!

Προσωπικα πιστευω οτι αν βαλεις απο τωρα τους ορους σου και τους κανονες σου, θα εχεις φτιαξει ενα καταλληλο και υγειες περιβαλλον για το παιδι σου! Ναι, να εισαι σιγουρη οτι αυτο θα αρχισει να γινεται συνηθεια και οταν αρχιζει να μεγαλωνει το μωρο σου, θα τα αντιλαμβανεται ολα! Και απο προσωπικη μου πειρα σου λεω οτι τοτε θα αρχισουν τα σοβαρα προβληματα! Ο αντρας σου θα αρχισει να κουραζεται αργα η γρηγορα, ασχετα αν τωρα δεν ασχολειται, ειναι αρχη ακομα! Το παιδι σου θα αρχισει να εχει αλλη εικονα για την μητερα του....αργοτερα ισως οι δικοι σου αποκτησουν προβλημα με τον αντρα σου και γενικα η οικογενειακη ισσοροπια θα αρχισει να καταρρεει!

Κακα τα ψεματα, οι γονεις σου, σε αγαπανε, δεν λεω το αντιθετο, ομως καποιες φορες, αυτο υπαρχει σε υπερθετικο βαθμο, οταν το παιδι της οικογενειας ειναι ΜΟΝΑΧΟΠΑΙΔΙ! Δεν σου λεω να τους απομακρυνεις, αλλα οσο δυσκολο και αν σου ειναι, μαλλον πρεπει να βαλεις τα ορια σου, γιατι πλεον εχεις δικο σου σπιτι και εχεις ευθυνες! Στην αρχη θα ειναι δυσκολο, οταν δουν οτι εσυ αρχιζεις και "κλωτσας" θα αλλαξουν τακτικη! Θα γινουν τα θυματα, που εσυ η ΚΑΚΙΑ τους πεταξες, εσυ το μοναχοπαιδι τους, και καλα δεν τους θες πια στην ζωη σου! Μην μασας ομως! Εσυ ξερεις καλυτερα αν τους αγαπας και ποσο...δεν μπορεις συνεχεια να θυσιαζεις την δικη σου ψυχικη ηρεμια για χαρη τους! Αλλωστε αυτοι θα επρεπε να υπαρχουν διακριτικα διπλα σου και να σε συμβουλευουν στα πρωτα σου βηματα προς την ουσιαστικη ενηλικιωση!

Σιλα, αν πιστευεις οτι τα καταφερνεις στην καινουργια σου ζωη, οτι μπορεις να τα βγαλεις περα και με την βοηθεια τους αντρα σου μεγαλωνεις σωστα το παιδι σας μην κολλας πουθενα! Μην νιωθεις τυψεις, μην στεναχωριεσαι, μην τα ριχνεις πανω σου! Και αν ειναι δυνατον μην βαζεις αλλα προβληματα στο κεφαλι σου! Προσπαθησε να ζησεις και να απολαυσεις αυτες τις στιγμες που ειναι πρωτογνωρες για εσενα! Να μοιραζεσαι με τον αντρα σου τα προβληματα σου αλλα μην γινεσαι κουραστικη! Να γινεις απολυτη και καθετη απεναντι στους γονεις σου, δειχνοντας ομως την αγαπη σου διακριτικα....καποια στιγμη θα το καταλαβουν...Εσυ εισαι αυτη που πρεπει να κρατησεις τις ισσοροπιες και να μεινεις ψυχραιμη! Να κοιτας την οικογενεια σου τωρα και να προσπαθησεις να βαλεις γερα θεμελια στο σπιτι σου! Στο μελλον θα σου χρειαστουν γερες βασεις!

Και θα σου πω κατι που μου ειχε πει καποια στιγμη η πρωην πεθερα μου, (ο καλυτερος ανθρωπος που γνωρισα!) οταν αντιμετωπιζα παρομοια προβληματα.....που ισως σε βαλει σε σκεψεις!

"Οικογενεια σου ειναι, τα ατομα που μενουν μεσα στο σπιτι, οταν το βραδυ η πορτα κλειδωνει...."

Σου ευχομαι ολα να σου πανε καλα και να χαιρεσαι την οικογενεια σου!

Και εγω με τη σειρά μου σου λέω υπεύθυνα πως είσαι πολύ τυχερή που είχες μια φυσιολογική ζωή, που πάρα πολλες και πολλοί θα ζήλευαν να έχουν. Γονείς που πραγματικά σε αγαπούσαν, ο υπερπροστατευτισμός τους δεν ήταν στερήσεις και καταπίεση αλλά ενδιαφέρον, έστω κι αν αυτο ήταν φορτικό, διαμόρφωση ισορροπημένου χαρακτηρα και εφόδια ζωής. Και σε νεαρή ηλικία, στα 22 σου βρήκες έναν άνθρωπο στη ζωη σου που πραγματικά σε αγαπά, με το παιδί σου και σπίτι δικό σου. Εκτίμα τα όλα αυτα, πάρα πολλοι ειναι αυτοι που θα θελαν να ειναι στη θέση σου.
Βασικά οι γονείς σου συνεχίζουν αυτο τον υπερπροστατευτισμό τους, και εσυ το παραδέχεσαι ότι είναι αποτελεσμα συνδεσης και αγαπης. Καταντα όμως από ενδιαφερον και αγαπη σε αναμειξη στη δικη σου προσωπική ζωη, στο δικό σου πλεον χώρο. Αν τους επιτρεψεις και ακολουθεις τις επιλογες τους κινδυνεύεις να έχεις προβλήματα με το σύντροφο σου αφού πλέον θα υπάρχει αντίκτυπος στις σχέσεις με το συντροφο σου. Δινε τους λιγότερη σημασία, μην καθεσαι να δινεις εξηγήσεις και να μπλέκεις σε συζητησεις μαζι τους, δωσε τους σταθερα να καταλάβουν ότι κάνεις αυτο σε εσενα αρεσει και δεν επηρεαζεσαι, μην τους δινεις εσυ δικαίωμα να ανακατεύονται, λεγε τους και κανα ευγενικό όχι, δωσε τους να καταλάβουν πως δε σε ενδιαφερουν τα δικα τους θέλω και ακολουθεις αποκλειστικά τις δικές τους επιλογες. Λαμβανομένου υπόψη ότι το ενδιαφερον των γονιων ειναι αρκετα εντονο τον πρωτο καιρο που το παιδι φευγει από το σπίτι. Έτσι με τον καιρό θα ηρεμήσουν.

sila το θέμα δεν είναι να γίνεις πιο αυστηρή όπως λες. Γι'αυτούς θα είσαι πάντα το παιδάκι τους που θέλει βοήθεια και έχουν το καθήκον να του δείξουν το σωστό δρόμο σε κάθε στάδιο της ζωής του. Πάντα θα σε βλέπουν σαν παιδάκι και θα θέλουν να σε βοηθούν. Δεν είναι μια συνήθεια η οποία άλλαξε τώρα που έφυγες από το σπίτι. Είναι ο χαρακτήρας τους αυτός. Με το να γίνεις πιο αυστηρή δεν θα αλλάξει κάτι. Τα ίδια θα κάνουν και μετά θα σε λένε αχάριστη. Θα αλλάξουν μόνο όταν παρεξηγηθούν και στεναχωρεθούν από την συμπεριφορά σου όμως τότε θα νιώθεις και συ άσχημα. Ακόμα και να τους το εξηγήσεις ευγενικά, να το συζητήσετε δεν θα βγάλεις άκρη γιατί δεν ξέρουν και δεν έχουν μάθει να σ' ακούνε. Μόνο οι απόψεις τους είναι σωστές, εσύ είσαι παράλογη. Πρέπει να καταλάβεις ότι δεν θα αλλάξουν. Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να αδιαφορείς. Δηλαδή να μην κάθεσαι να συζητάς μαζί τους για διάφορα θέματα που σου συμβαίνουν και σε περίπτωση που διαφωνείτε με ένα θέμα να μην επιμένεις σε αυτό και να δημιουργούνται εντάσεις. Να συμφωνείς μαζί τους και μετά να κάνεις αυτό που θέλεις εσύ! Ξέρω ότι το πρόβλημα δεν λύνεται έτσι αλλά θα ναι καλύτερα από πριν. Τουλάχιστον δεν θα νιώθεις την πίεση και το πνίξιμο όπως άλλες φορές που έλεγες την άποψή σου ή διαφωνούσες. Να φτιάξεις την ζωή σου όπως εσύ επιθυμείς και θα δεις ότι με τον καιρό θα το συνηθίσουν.
Διαβάζοντας το μήνυμά σου βλέπω ότι παρ'όλο που οι γονείς σου είναι υπερπροστατευτικοί έχεις μεγαλώσει σωστά. Δεν είσαι ούτε άβουλη ούτε ανήμπορη να τα βγάλεις πέρα μόνη σου. Αποφάσισες να κρατήσεις το παιδί και να φτιάξεις οικογένεια και τα καταφέρνεις μόνη σου μια χαρά. Σκέψου ότι είσαι μόλις 23 και έχεις το δικό σου σπιτάκι με τον άντρα σου και το παιδί σου. Στην ηλικία σου οι περισσότεροι μένουν με τους γονείς τους και το μόνο που ξέρουν να κάνουν είναι να περνούν καλά. Αυτό που σου μένει να κάνεις είναι να μάθεις να διώχνεις τις ενοχές και τις τύψεις κάθε φορά που δεν τους υπακούεις! Καλή συνέχεια στη ζωή σου!:)