ΤΩΡΑ ΔΕΝ ΕΜΠΙΣΤΕΥΟΜΑΙ ΚΑΝΕΝΑΝ ΠΙΑ

Είναι η πρώτη φορά που γράφω γι΄ αυτό... Εϊναι πολλά και δεν ξέρω πως να το πω εν συντομία και χωρίς να εκθέσω. Στα παιδικά μου χρόνια από 13 χρονών εμπιστεύθηκα κάποιον πολύ μεγαλύτερο, όχι συγγενή, που μου μιλούσε για πνευματικά θέματα και για την αληθινή αγάπη. Δεν έλεγε λάθος πράγματα. Ξαφνικά αυτή η διδασκαλία επεκτάθηκε σε διδασκαλία περί του πως τα αγγίγματα σε μια σχέση αγάπης οδηγούν στην σεξουαλική διέγερση. Επειτα, πως πρεπει να προφυλαγόμαστε... Ξαφνικά μου παρουσιάστηκε και γυμνός για να μην ντρεπόμαστε όταν μιλάμε. Τον εμπιστεύθηκα γιατί ήμουν παιδί και άβγαλτη και εντυπωσιαζόμουν από τον τρόπο του και την τρυφερότητα που δεν ένιωσα στην οικογένεια μου. Τις περισσότερες φορές στην αρχή αντιδρούσα αλλά πάντα με κατάφερνε... ώσπου λόγω υπερβολικής διέγερσης και αδυναμίας σαρκικής υπέκυψα κι εγώ... και έτσι ήταν η πρώτη μου φορά. Επειτα όμως τα υπόλοιπα χρόνια έγινε αρρωστημένη κατάσταση. Αρχιζα και καταλάβαινα, αντιδρούσα, όμως υπήρχε πολύ ψυχική καταπίεση. Μου κλαιγόταν για κάποια δικά του προβλήματα... Τον λυπόμουν πολλές φορές και τον άφηνα να κάνει ότι θέλει. Ομως τώρα νιώθω ότι εκμεταλευόταν τις καταστάσεις για να ικανοποιηθεί σεξουαλικά. Τον αγάπησα, όμως αρρωστημένα γιατί ήξερα ότι μέλλον μαζί του δεν υπάρχει. Τώρα υποφέρω γιατί εκείνος προχώρησε στη ζωή του, ξεπέρασε τα δικά του προβλήματα, όμως εγώ δεν μπορώ να ξεχάσω. Δεν μπορώ να προχωρήσω στη ζωή μου, δεν μπορώ να τον βγάλω απ΄ το μυαλό μου και νιώθω ότι καταστράφηκα. Με κακοποίησε ψυχολογικά ένας κατά 30 χρόνια μεγαλύτερος μου, όταν εγώ ήμουν παιδί. Μου μετέδωσε τόσο πόνο και τώρα με διδάσκει απόσταση για εξιλέωση. Νιώθω πως ήμουν μια στη ζέστη μια στο κρύο. Τώρα απομονώθηκα τόσο απ τη ζωή που δεν εμπιστεύομαι κανέναν πλέον όταν μιλάει για αγάπη. Κανένας δεν αγαπάει αληθινά τον άλλον. Νιώθω ότι όλοι αγαπούν μόνο τον εαυτό τους και δεν τους νοιάζει τι νιώθει ο άλλος. Νιώθω ότι καταστράφηκε η ζωή μου εξαιτίας αυτού του ανθρώπου σε σημείο που όλα δεν έχουν νόημα πια. Σκέφτομαι την φυγή και άλλες φορές τον θάνατο. Πως μπορώ να ξεφύγω απ αυτό το ψυχολογικό αδιέξοδο της βασανιστικής μνήμης ώστε να προχωρήσω και να αρχίσω να εμπιστεύομαι πάλι τους ανθρώπους;

καλησπερα αερακι! θα σου μιλησω καθαρα εμπειρικα. το ζητημα ειναι οτι ερωτευτηκες και αγαπησες και αυτο ειναι η μαγεια της ζωης! δεν θα πρεπει να μετανοιωνεις για τιποτα! ωραια, δεν ειχε αισιο τελος ολο αυτο αλλα και τι εγινε? ποσοι ανθρωποι χωριζουν απο αυτον που "και καλα" θεωρουν ιδανικο για ολη τους την ζωη και κανουν ονειρα τα οποια αρκετες φορες ειναι απατηλα!? Απλα σκεψου οτι δεν φταις εσυ για ολο αυτο. Ειναι νομος της φυσης να ταιριαζουν ή να μην ταιριαζουν οι ανθρωποι μεταξυ τους! Η ζωη σου δεν καταστραφηκε ! Μην ξεχνας οτι αυτο που μπορει να μας μοιαζει σαν τελος, ισως ειναι μονο η αρχη! Για ολους μας τελειωνει καποια στιγμη αργα ή γρηγορα κατι που θεωρουσαμε μοναδικο! Γιατι πολυ απλα δεν ηταν το ιδανικο για μας, ετσι νομιζαμε! Ολα στην ζωη μας κανουν τον κυκλο τους. Το τελευταιο πραγμα που θα πρεπει να σκεφτεσαι ειναι αυτοκτονιες και τετοιες χαζομαρες! Η ζωη ειναι εδω, για σενα, για να την ζησεις, δεν σου την πηρε κανεις! Εισαι υπευθυνη για τον εαυτο σου! διεκδικησε μονο οτι αξιζει πραγματικα! Και πραγματικα θα ερθει η στιγμη που θα λες : "μα ειναι δυνατον να εκλαιγα, να μην εκτιμουσα την ουσια της ζωης για πραγματα και συναισθηματα που ερχονται και παρερχονται? Υπομονη...Η ασπρη μερα δεν θα αργησει να ρθει! Μην απελπιζεσαι. Ειναι ματαιο!

Αεράκι ήσουν 13 χρόνων και έμαθες δυστυχώς να εμπιστεύεσαι λάθος άνθρωπο που δικαιολογημένα λόγω της νεαρής ηλικίας σου. Δεν γνώριζες πως να διαχειρίζεσαι και να καταλαβαίνεις πως λειτουργεί ο κόσμος. Δεν θα μιλήσω για την ανωμαλία του άρρωστου ανθρώπου αυτού που δυστυχώς αγάπησες. Θα μιλήσω για σένα. Δεν είναι όλος ο κόσμος έτσι όπως τον βίωσες. Σταμάτησες να εμπιστεύεσαι γιατί δεν εμπιστεύεσαι εσένα. Δεν εμπιστεύεσαι γιατί ίσως δεν ξέρεις να αναγνωρίζεις το σάπιο από το καλό, δεν ξέρεις πως να είσαι δυνατή να αντιμετωπίσεις τέτοιες καταστάσεις, δεν ξέρεις πως να ελέγχεις τα πράγματα και φοβάσαι... Άργησα να τα μάθω και εγώ όλα αυτά! Πρέπει πρώτα από όλα να αρχίσεις να εμπιστεύεσαι εσένα μέσα από προσωπική δουλειά του εαυτού σου..
Εγώ έπαιρνα ένα ένα θεματάκι που είχα και το δούλευα, μετά για να δοκιμάσω τον εαυτό μου με δοκίμαζα και προκαλούσα τον εαυτό μου για να δω αν τελικά καταφέρνω κάτι...

Ας παρουμε τα πραγματα με την σειρα.
Καταρχην οταν εσυ ησουν 13 και εκεινος 43 ειναι καθαρη περιπτωση παιδεραστιας. Απλα ο τυπος καταφερε να σε κανει να πιστεψεις πως εσυ το θελησες αυτο.Δεν ξερω ποσα χρονια εχουν περασει αλλα προφανως μπορεις να του κανεις καταγγελια και ετσι να γλυτωσουν και αλλα υποψηφια θυματα.
Δευτερον μιλας για τρυφεροτητα που δεν σου προσφερε η οικογενεια σου. Αρα το προβλημα δεν ειναι μονο η κακοποιηση που δεχτηκες.
Αυτα τα δυο ειναι αρκετα για να χασεις την εμπιστοσυνη σου στους ανθρωπους.
Απο αυτα που γραφεις εχω την εντυπωση πως πιστευεις οτι εσυ ευθυνεσαι για αυτο που σου συνεβει και νιωθεις ενοχες. Θα πρεπει λοιπον αρχικα να καταλαβεις οτι δεν εχεις εσυ την ευθυνη και μετα θα πρεπει να καταλαβεις οτι δεν ειναι ολοι οι ανθρωποι το ιδιο , και οτι υπαρχει αληθινη αγαπη.
Και τελος νομιζω πως καλο θα ηταν να δουλεψεις με καποιον ειδικο πανω σε αυτο γιατι προφανως και ειναι δυσκολο να το διαχειριστεις μονη σου. Εχεις σκεφτει ποτε να πας σε ψυχολογο ή εχεις μιλησει ποτε σε καποιον δικο σου για αυτο που βιωσες?

Ευχαριστώ όσους ασχολήθηκαν με μένα. Νιώθω ότι έστω και με αυτόν τον τρόπο γραφής ακούστηκε κάτι το οποίο είχα καιρό θαμμένο μέσα μου. Νιώθω ότι ανακουφίστηκα λίγο. Ομως δεν μπορώ να προχωρήσω σε καταγγελίες, έστω κι αν κατάλαβα ότι παράλληλα αυτό επαναλήφθηκε και σε άλλα άτομα. Δεν είναι του χαρακτήρα μου αυτό γιατί δεν είμαι σίγουρη αν αυτή η κίνηση θα βοηθήσει ή θα καταστρέψει περισσότερο τη ζωή τη δική μου και των άλλων. Δεν είμαι άνθρωπος εκδικητικός. Επίσης, νιώθω ότι θέλω βοήθεια σ΄ αυτό, όμως, δεν μπορώ να μιλήσω σε κάποιον γιατί απλά δεν εμπιστεύομαι πια εύκολα. Μακάρι να ένιωθα ότι κάποιος είναι ειδικός (όχι μόνο στα χαρτιά) και μπορεί να με βοηθήσει. Εχω πολλά θέματα που με οδήγησαν σ΄ αυτό το σημείο. Η οικογένεια μου δεν είναι κακή, μα, η σχέση των γονιών μου είναι πολύ προβληματική και μεταδίδουν την έντασή τους κάθε φορά που τους πλησιάζω. Κάποιες φίλες μου πάλι με πλήγωσαν πολύ στα παιδικά χρόνια και από τότε κρατώ απόσταση. Εχω μόνο παρέες. Στα αδέλφια μου ντρέπομαι να μιλήσω. Δεν θέλω η εικόνα τους για μένα να αλλάξει και να τους φορτώσω και τα δικά μου. Εχω κλειστεί στον εαυτό μου όσον αφορά αυτό που βίωσα στα δέκα χρόνια της εφηβείας μου. Ηταν πολύ άρρωστο... Δεν ήταν σχέση επιλογής. Ηταν λύπηση μπορώ να πω, με έπειθε ότι έτσι τον βοηθάω να ξεπεράσει τα δικά του προβλήματα. Τον αγάπησα από συνήθεια... Ολο μου έλεγε πως θα ήταν η τελευταία φορά. Ηταν καλός στην συμπεριφορά του αλλά βίαιος, απαιτητικός, στο σεξ. Θόλωνε εκείνην την ώρα, γινόταν κάποιος άλλος. Τον απασχολούσε μόνο η δική του ικανοποίηση. Εκεί σταματούσαμε. Νιώθω ότι εγω έπαιρνα προσοχή και ενδιαφέρον κι εκείνος σεξ ως αντάλλαγμα. Τώρα είμαι 31 χρόνων, έχω σχεδόν 10 χρόνια που κρατάμε αποστάσεις, ζούμε στο ίδιο περιβάλλον λόγω συνθηκών και οι μνήμες όλης αυτής της ιστορίας, η χρονική στιγμή που γνώρισα το σεξ και ο τρόπος που το γνώρισα, με δυσκολεύουν ψυχολογικά τώρα να προχωρήσω με ξεγνοιασιά και εμπιστοσύνη στη ζωή μου. Εχει μπει η καχυποψία στον τρόπο σκέψης μου για τους ανθρώπους, πως κανένας δεν πλησιάζει τον άλλον γι αυτόν που είναι αλλά γι αυτό που θα του δώσει. Το πολεμάω αυτό γιατί νιώθω ότι με απομονώνει. Σίγουρα ο χρόνος θα επουλώσει κάποιες πληγές... Φοβάμαι μόνο μήπως σε ώρα κατάθλιψης κάνω καμμιά τρέλα.

Δεν εχει νοημα να τα βαζεις με τον εαυτο σου για αυτο που εκανες, αυτο εκρινες σωστο εκεινη την στιγμη αυτο εκανες - δεν εκανες κακο σε κανεναν για να εχεις τυψεις. Δικο σου ειναι το σωμα σου και κανεις με αυτο ο,τι γουσταρεις.

Δεν το ξεπέρασες καθόλου αεράκι, τοτε ήσουν 13, σήμερα εισαι 31. Μόνο από το ύφος του μηνύματος σου καταλαβαίνει κανεις ότι η τραυματική εμπειρία έρχεται ακόμα έντονα στη μνήμη σου. Έχεις πάει σε ειδικο, ψυχολόγο κλπ? Άν καταλαβα καλά ο άνθρωπος αυτος είναι ακόμα στο περιβάλλον σου και προκειται για συγγενικο πρόσωπο? Μίλησες ποτε σε κάποιο δικό σου άνθρωπο ή τόσα χρόνια το κρατας μέσα σου? Σου έκανε τη ζημια από την οποία ακόμα υποφέρεις ενω αυτος ζει ανέμελα τη ζωη του. Η συμπεριφορα του σου στερησε την κοινονικοποίηση, συν οι λάθος παρεες στην παιδική ηλικία και η συμπεριφορα των γονιών σου. Όλα αυτα λειτούργησαν μέσα σου σαν το καλούπι από το οποίο παιρνάς όλους τους ανθρωπους. Το αποτελεσμα, φοβασαι να ξανοιχτεις, να μιλησεις και να εμπιστευθεις. Πιστευεις ότι ανεξαίρετα όλοι κρύβουν αυτο τον χαρακτηρα. Δεν ειναι όμως ετσι. Εξαιτιας της καταστασης αυτης στέρησες από τον εαυτο σου ανθρωπους τους οποίους πραγματικα θα μπορουσες να εμπιστευτεις, που θα σε βοηθουσαν, που θα σου πρόσφεραν φιλία ακόμα και σχέση. Και πέρασαν πολλοι τετοιοι από τη ζωη σου ή θα τους έβρισκες αν εσυ δεν επελεγες να αποφεύγεις τους ανθρωπους.
Σίγουρα δεν μπορουμε να εμπιστευθουμε τους περισσότερους, δεν είναι όλοι σαν τον τυπο αλλά ελάχιστοι. Εσυ τον καθενα που συναντας αμέσως αναγενναται μεσα σου ο φοβος, επειδη μπορει να σου θυμιζει σε κάτι αυτον, οτι αυτος που εχεις τωρα απεναντι σου, μπορει να ναι κι ο καλύτερος ανθρωπος, ότι μπορει να σου κανει τα ίδια μ αυτον. Μάθε να διακρινεις, ναι μην εμπιστευεσαι ευκολα, ψαχνε καλα τους άλλους και μην τους ξανοίγεσαι εύκολα, κάπου μεσα σε αυτους του ςπολλους θα βρεις τους πολύ λίγους που θα μπορεις να εμπιστευθεις. Κι αν δεν εχεις δει ειδικό κάντο, θα βοηθηθεις, θα σου βρει μεθοδικα το δρομο να φτιαξεις επιτελους τη ζωη σου. Δεν μπορεις να συνεχίσεις να κλείνεσαι στη σκεψη σου γιατι σου κανει ζημια και σε κρατα στη στασιμότητα, όσο δίκαιο κι αν έχεις.

Αερακι ,μηπως θα ηταν καλυτερα να θυμωσεις και λιγο με ολη αυτη την κατασταση που περασες και να ξεφορτωσεις το βαρος απο πανω σου....
Απο την μια εσυ....που χειραγωγηθηκες απο εναν παιδεραστη..... και μπηκες νωρις σε κατι για το οποιο δεν ησουν ετοιμη και δεν θα επρεπε να το γνωρισεις ετσι...που εδωσες ακομα και συναισθηματα...εστω και ψυχαναγκαστικα...γιατι εδω δεν γινεται να μιλαμε για αγαπη....που ερχεται αβιαστα και στην ωρα της....
κι απο την αλλη ενας τυπος που την βρισκει με πιτσιρικια...και τους μεταθετει με υπουλο και χειριστικο τροπο.... τα δικα του ψυχικα βαρη...που τωρα ομως ζει μια χαρα την ζωουλα του.... κυριος προφανως..και αλιμονο στα αλλα πιτσιρικια που θα βρεθουν στο δρομο του....γιατι η ψυχη βγαινει το χουι δεν αλλαζει....

Να θυμωσεις...και να σταματησεις να βλεπεις τον εαυτο σου σαν θυμα.... θα σου ελεγα να τον ξεμπροστιασεις γιατι ετσι θα ενιωθες σιγουρα καλυτερα...οσο κι αν σου φαινεται ακατορθωτο....
δυστυχως...ολο αυτο που ο << κυριος >> αυτος εντυσε με το περυτιλιγμα της αγαπης της τρυφεροτητας και της ανθρωπινης επαφης....δεν ηταν παρα οι αρρωστες ορεξεις και χειρισμοι ενος παιδεραστη... κι εσυ πολυ συναισθηματικα ανωριμη...και ευπλαστη για να μπορεις να το αντιληφθεις...
και σιγουρα δεν εισαι το μονο του θυμα......
τι σχεση εχουν ομως οι ανθρωποι στο συνολο τους με τετοια αρρωστα υποκειμενα? αυτο πρεπει να το καταλαβεις.....για μενα εισαι θυμα σεξουαλικης κακοποιησης κατα συρροη....και αν μη τι αλλο πρεπει να μιλησεις με αλλα ατομα που εχουν βιωσει παρομοιες εμπειριες...εκει θα καταλαβεις πολλα.....

Σε ευχαριστώ Γιάννη. Είναι αλήθεια, δεν το ξεπέρασα. Ισως ναι, αποφεύγω τους ανθρώπους. Δεν έχω μιλήσει σε κανέναν. Η πράξη είναι πιο δύσκολη από τη θεωρία γιατί έχει δυστυχώς συνέπειες. Ακόμα και το να μιλήσεις πρόσωπο με πρόσωπο με κάποιον. Τώρα θίγονται υψηλά πρόσωπα, συμφέροντα και προκαλούνται ανεξέλεγτες αντιδράσεις που δεν θα μπορώ να ανταπεξέλθω, γιατί θα βρεθώ να αντιμετωπίσω και πρόβλημα επιβίωσης αν όλα αυτά μαθευτούν. Νιώθω ότι είμαι μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα. Η μόνη διέξοδός μου είναι η σιωπή. Αυτή έχει λιγότερες συνέπειες γιατί υποφέρω μόνο εγώ. Απλά μερικές φορές έχω ανάγκη να μιλήσω κάπου και να ακουστώ... Οχι να κατακρίνομαι ή να συμβουλεύομαι από αυτούς που δεν ένιωσαν ψυχικό πόνο στη ζωή τους. Εδώ εστω και ανώνυμα ένιωσα κατανόηση γιατί όλοι κάτι κουβαλάνε αλλά κυρίως ξέρουν να ακούνε... Ευχαριστώ όλους. Δεν ξέρω αν θα κάνω κάτι για το παρελθόν, αλλά τουλάχιστον σιγουρεύτηκα ότι πρέπει να το σκεπάσω πάλι με αγάπη και να περιμένω μήπως το αύριο φέρει κάποια θετική έκπληξη στη ζωή μου! Ηδη νιώθω λίγο καλύτερα!

Rnflu δεν βλέπω τον εαυτό μου ΣΑΝ θύμα. Είμαι θύμα, το ξέρω. Και αυτό κατάλαβα, ότι τελικά ήμουν θυμα ενός παιδεραστή. Οπως είπα όμως παραπάνω, δεν μπορώ εγώ να κάνω κακό σε άλλον. Εστω κι αν είναι ο χειρότερος μου εχθρός. Δεν θέλω να ασχολήθώ ξανά μαζί του, έστω κι αν το έχει ξανακάνει αλλού. Νιώθω ότι το κακό του ξεμπροστιάσματος θα φέρει άλλα κακά μεγαλύτερα και δεν αντέχω άλλη ψυχική ένταση. Ούτε καν τη δύναμη να το συζητήσω με άλλα άτομα που έχουν βιώσει το ίδιο. Θα με κούραζε η ιδέα να αναβιώσει όλο αυτό πιο λεπτομερώς. Εξάλλου είχα κι εγώ μερίδιο ευθύνης έστω κι αν ήμουν ανήλικη. Πειθόμουν εύκολα από λόγια. Από εδώ και πέρα θέλω ηρεμία και υγιή τρόπο να τα ξεχάσω όλα (αν είναι δυνατόν).

Quote:

---

Originally Posted by aeraki

Rnflu δεν βλέπω τον εαυτό μου ΣΑΝ θύμα. Είμαι θύμα, το ξέρω. Και αυτό κατάλαβα, ότι τελικά ήμουν θυμα ενός παιδεραστή. Οπως είπα όμως παραπάνω, δεν μπορώ εγώ να κάνω κακό σε άλλον. Εστω κι αν είναι ο χειρότερος μου εχθρός. Δεν θέλω να ασχολήθώ ξανά μαζί του, έστω κι αν το έχει ξανακάνει αλλού. Νιώθω ότι το κακό του ξεμπροστιάσματος θα φέρει άλλα κακά μεγαλύτερα και δεν αντέχω άλλη ψυχική ένταση. Ούτε καν τη δύναμη να το συζητήσω με άλλα άτομα που έχουν βιώσει το ίδιο. Θα με κούραζε η ιδέα να αναβιώσει όλο αυτό πιο λεπτομερώς. Εξάλλου είχα κι εγώ μερίδιο ευθύνης έστω κι αν ήμουν ανήλικη. Πειθόμουν εύκολα από λόγια. Από εδώ και πέρα θέλω ηρεμία και υγιή τρόπο να τα ξεχάσω όλα (αν είναι δυνατόν).

---

ναι αλλα δεν πρεπει να κανεις κακο και στον εαυτο σου
Υ.Γ. Παιζει να ειναι κληρικος?

Το να το συζητήσεις με κάποιον ειδικό ώστε να σε βοηθήσει να το βγάλεις από μέσα σου δέν έχει να κάνει με ποινικές ευθύνες.

...ναι αερακι...εισαι θυμα..οντως ..ισως εγω δεν το εθεσα σωστα....αυτο που πιο πολυ ηθελα να πω ειναι οτι για μενα...εσυ δεν εχεις καμμια ευθυνη....γιατι απλα μπηκες σε ολη αυτη την ιστορια πολυ μικρη και ενας πολυ χειριστικος ανθρωπος σου μετεφερα σκοπιμα δικες του ευθυνες.... για να δειχνει αυτος πιο φυσιολογικος!!!!!!
αν δεν μπορεις βεβαια μη το συζητας....αλλα σταματα να κατηγορεις τον εαυτο σου....σκεψου αν ενα 13χρονο παιδι...ερχοταν να σου διηγηθει την ιδια ακριβως ιστορια.....θα του εριχνες ευθυνες?
μακαρι να καταφερεις να το αφησεις πισω σου...και να βρεις πραγματικη αγαπη...στο ευχομαι με ολη μου την καρδια.....

Quote:

---

Originally Posted by aeraki

Ευχαριστώ όσους ασχολήθηκαν με μένα. Νιώθω ότι έστω και με αυτόν τον τρόπο γραφής ακούστηκε κάτι το οποίο είχα καιρό θαμμένο μέσα μου. Νιώθω ότι ανακουφίστηκα λίγο. Ομως δεν μπορώ να προχωρήσω σε καταγγελίες, έστω κι αν κατάλαβα ότι παράλληλα αυτό επαναλήφθηκε και σε άλλα άτομα. Δεν είναι του χαρακτήρα μου αυτό γιατί δεν είμαι σίγουρη αν αυτή η κίνηση θα βοηθήσει ή θα καταστρέψει περισσότερο τη ζωή τη δική μου και των άλλων. Δεν είμαι άνθρωπος εκδικητικός. Επίσης, νιώθω ότι θέλω βοήθεια σ΄ αυτό, όμως, δεν μπορώ να μιλήσω σε κάποιον γιατί απλά δεν εμπιστεύομαι πια εύκολα. Μακάρι να ένιωθα ότι κάποιος είναι ειδικός (όχι μόνο στα χαρτιά) και μπορεί να με βοηθήσει. Εχω πολλά θέματα που με οδήγησαν σ΄ αυτό το σημείο. Η οικογένεια μου δεν είναι κακή, μα, η σχέση των γονιών μου είναι πολύ προβληματική και μεταδίδουν την έντασή τους κάθε φορά που τους πλησιάζω. Κάποιες φίλες μου πάλι με πλήγωσαν πολύ στα παιδικά χρόνια και από τότε κρατώ απόσταση. Εχω μόνο παρέες. Στα αδέλφια μου ντρέπομαι να μιλήσω. Δεν θέλω η εικόνα τους για μένα να αλλάξει και να τους φορτώσω και τα δικά μου. Εχω κλειστεί στον εαυτό μου όσον αφορά αυτό που βίωσα στα δέκα χρόνια της εφηβείας μου. Ηταν πολύ άρρωστο... Δεν ήταν σχέση επιλογής. Ηταν λύπηση μπορώ να πω, με έπειθε ότι έτσι τον βοηθάω να ξεπεράσει τα δικά του προβλήματα. Τον αγάπησα από συνήθεια... Ολο μου έλεγε πως θα ήταν η τελευταία φορά. Ηταν καλός στην συμπεριφορά του αλλά βίαιος, απαιτητικός, στο σεξ. Θόλωνε εκείνην την ώρα, γινόταν κάποιος άλλος. Τον απασχολούσε μόνο η δική του ικανοποίηση. Εκεί σταματούσαμε. Νιώθω ότι εγω έπαιρνα προσοχή και ενδιαφέρον κι εκείνος σεξ ως αντάλλαγμα. Τώρα είμαι 31 χρόνων, έχω σχεδόν 10 χρόνια που κρατάμε αποστάσεις, ζούμε στο ίδιο περιβάλλον λόγω συνθηκών και οι μνήμες όλης αυτής της ιστορίας, η χρονική στιγμή που γνώρισα το σεξ και ο τρόπος που το γνώρισα, με δυσκολεύουν ψυχολογικά τώρα να προχωρήσω με ξεγνοιασιά και εμπιστοσύνη στη ζωή μου. Εχει μπει η καχυποψία στον τρόπο σκέψης μου για τους ανθρώπους, πως κανένας δεν πλησιάζει τον άλλον γι αυτόν που είναι αλλά γι αυτό που θα του δώσει. Το πολεμάω αυτό γιατί νιώθω ότι με απομονώνει. Σίγουρα ο χρόνος θα επουλώσει κάποιες πληγές... Φοβάμαι μόνο μήπως σε ώρα κατάθλιψης κάνω καμμιά τρέλα.

---

Λάθος! Ο χρόνος δεν επουλώνει τέτοιες πληγές. Επουλώνει μόνο η δουλειά που θα κάνεις με τον εαυτό σου κάνοντας φίλο τον χρόνο..

aeraki να σε ρωτήσω κάτι; ερωτικές σχέσεις με άλλους ανθρώπους εκανες έπειτα απ' αυτον;