απόλυτη πτώση

γεια σας παιδιά. :mad: Έχω ξαναγράψει στο φόρουμ αλλά τώρα η κατάσταση είναι πολύ σοβαρή. Τελειώνει η δουλειά μου και όλα δείχνουν ότι δεν θα μου ξαναανανεώσουν τη σύμβαση. Χωρίς να είμαι και τελείως σίγουρη ότι θέλω κι εγώ να συνεχίσω καθώς πιέζομαι πολύ στη συγκεκριμένη δουλειά.είμαι στην υποδοχή βιβλιοθήκης σε ένα πολύ απαιτητικό και σοβαρό περιβάλλον όπου ακούω συνεχώς ερωτήσεις του τύπου:"είσαι καλά;Μα είσαι καλά; Νιώθεις καλά;" Πράγμα που σημαίνει ότι τα προβλήματά μου φαίνονται και το βασικότερο ότι πιέζομαι πολύ. Η συμπεριφορά τους όμως η έμμεση,καθώς και ότι έχουν προσλάβει κι άλλο άτομο, επιπλέον, που μάλλον θα με αντικαταστήσει με έχουν ρίξει πολύ. Συν η παρουσία ενός συναδέλφου που διαβάζει στη βιβλιοθήκη και που συγχρόνως συνεχώς εμφανίζεται σαν να με ελέγχει με πειράζει πολύ. Επιπλέον μου έδωσαν μια άδεια ενώ εγώ είχα δηλώσει ότι θέλω να δουλέψω με έκανε χώμα. Μετά την άδεια που σήμερα τελειώνει απομένουν τρεις μέρες δουλειάς. Στο μεσοδιάστημα της άδειας επειδή ένιωθα ότι δεν θα είμουν καθόλου καλά αν έμενα αθήνα αποφάσισα να πάω διακοπές με ένα φίλο μου, κάτι μεταξύ σχέσης και φιλίας με τον οποίο γνωριζόμαστε χρόοονια πολλά. Το πώς ένιωθα δε λέγεται. Πήγαμε σε ένα μέρος που έχει παρέες και φιλοξενούμασταν. Εγώ είμουν όμως σαν ζόμπι. Το συγκεκριμένο άτομο δεν μου αρέσει καθόλου σαν άντρας και γενικά μου τινάζει τα νεύρα με τη συμπεριφορά του. Απλά έχουμε μια τρυφερότητα μεταξύ μας, μεγάλη οικειότητα και σίγουρα τον αγαπώ σαν άτομο. Πιεζόμουν όμως απίστευτα, στις παρέες καθόμουν σαν παγοκολόνα και μετρούσα τα λεπτά πότε να φύγουμε. Σίγουρα υπήρχαν και κάποιες ωραίες στιγμές με τις εναλλαγές των τοπίων, τη θάλασσα και καμιά φορά και με κάποια ενδιαφέρουσα παρέα. Μόλις γυρίσαμε όμως τι έπαθα δε λέγεται. Η μητέρα μου που μένω μαζί της απουσίαζε, πήγα κι έμεινα μαζί του και με έπιασε μια φοβερή ανυπομονησία. Δεν μπορούσα να σταθώ καθόλου. Ήθελα να αλλάζω συνεχώς μέρη και να φεύγω μέσα σε πέντε λεπτά. ΔΕ με χωρούσε ο τόπος. Είπα λοιπόν, πάει, θα πάω σε νοσοκομείο. Πήγα τελικά σε μια μη κυβερνητική οργάνωση που πηγαίνω που έχει και γιατρούς, ψυχιάτρους κτλ, μου έδωσαν ένα ηρεμιστικό και ηρέμησα λίγο. Έκτοτε πηγαίνω κάθε μέρα όπου υποτίθεται ότι βοηθάω στη γραμματεία ή και στο γραφείο του γιατρού κι έτσι πέρασε η βδομάδα. . Το σαββατοκύριακο όμως χάλια. Δεν θέλω να ασχοληθώ με τίποτα τίποτα τίποτα. Βαριέμαι τα πάντα. Καπνίζω συνέχεια ή παίρνω κανένα ηρεμιστικό για να κοιμηθώ μέσα στην ημέρα. Το πώς σύρθηκα να γράψω σε σας ούτε και ξέρω. Έχω ξαναγράψει στο φόρουμ όπου μου λένε να κάνω πράγματα με το ζόρι. Δεν ξέρω. Γράψτε μου αν έχετε βρεθεί σε παρόμοια θέση να μη θέλετε να κάνετε τίποτα μα τίποτα εκτός από το να ξαπλώνετε.

Σε καταλαβαίνω απόλυτα. (καταθλιψη είναι σε μενα). Με πολύ ζορι σηκωθηκα και γραφτηκα γυμναστηριο από τοτε ειμαι καλυτερα λιγο.
Αλλα πιστευω θα σε βοηθουσε πολύ ενας ψυχολογος.

Στην μητερα σου έχεις μιλήσει?αν δεν μπορείς να μιλήσεις μήπως να τις δείξεις τα γραπτά σου εδώ μέσα?

Παιδιά ανέλπιστα τελείως σήμερα ήταν μια καλή μέρα. ίσως όλο μου το θέμα είναι η δουλειά που σταματάει. Σήμερα μου είπαν ότι μπορεί να με κρατήσουν στη δουλειά και όλη μου η ψυχολογία άλλαξε. Αμέσως γύρισα σπίτι μαγείρεψα, μπήκα ίντερνετ, έκανα μπάνιο, πράγματα που μέχρι χτες ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΣΑ ΝΑ ΚΑΝΩ. ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΣΑ ΝΑ ΣΗΚΩΘΩ ΑΠΟ ΤΟ ΚΡΕΒΑΤΙ, όχι να γραφτώ σε γυμναστήριο και έλεγα πάει αχρηστεύτηκα. Το γεγονός ότι και μόνο με μια πιθανότητα να με κρατήσουν στη δουλειά το ότι άλλαξε έτσι η ψυχολογία μου και μπορώ όλα αυτά δείχνει πως επηρεάζομαι καθαρά από αυτά που μου συμβαίνουν κι ακόμα κι αν δε γίνει αυτό με τη δουλειά θα έχω στο νου μου ότι ίσως όλα μπορεί να ξανααλλάξουν. Γιατί είχα φτάσει στο σημείο να πηγαίνω σε αυτή την οργάνωση που έγραψα και που είναι σαν να είμαι σε ψυχιατρείο και να νιώθω ότι δεν μπορώ να κάνω τίποτα παρά να είμαι εκεί.
Στη μητέρα μου έχω μιλήσει, μιλάω συνεχώς, ξέρει σε τι κατάσταση είμαι αλλά επειδή είναι μεγάλη σε ηλικία δεν μπορεί να αντέξει και να με βοηθήσει πάρα πολύ. Νιώθω αρκετά μόνη.