θέλω να χωρίσω!! μπορώ;;;;;;;;;;;

Πρίν 2 χρόνια ανακάλυψα οτι ο άντρας μου είχε παράλληλη σχέση με συναδερφο του για 2 μήνες.Το είχα καταλάβει σχεδον απο την αρχή και μου το αρνιόταν κάθε φορά και ορκιζόταν οτι δεν συμβαινει τίποτα.Τον πρώτο μήνα αφού είχα πολλές ενδείξεις ,όχι όμως αποδείξεις του είπα οτι αν μάθω οτι με απατά θα χωρίσουμε κατευθείαν.Όχι μόνο δεν σταμάτησε αλλά ανακάλυπτε χίλια δυο κόλπα για να ξεφύγει και να μου ρίξει στάχτη στα μάτια(μέχρι και δευτερο τηλέφωνο κρυφό απο εμένα).Να μην τα πολλυλογώ είπε πολλά ψέματα όλο αυτό το διάστημα και έκανε πολλά αχαρακτ'ηριστα πράγματα.Όταν στο δίμηνο δεν άντεχα άλλο αναγκάστηκα για να σταματήσω την κοροιδια να πάρω το κινητό του και να στείλω μήνυμα στην γκόμενα εκ μέρους του.Εκανε το λάθος να απαντήσει και εκεί αποκαλύφθηκαν όλα.Μίλησα με την ίδια και μου είπε ότι της έλεγε οτι την αγαπάει ,οτι αν δεν ήταν τα παιδιά θα ήθελε να ζήσει μαζί της και άλλα τετοια.Αυτός δεν έχει καμία δικαιολογία για τον εαυτό του και λέει πως δεν ξέρει τι είχε πάθει και οτι δεν καταλάβαινε τι έκανε και φυσικά δηλώνει μετανιωμένος....Το μεγάλο μου λάθος ήταν ότι δεν χώρισα τότε.Σκέφτηκα να κάνω μια προσπάθεια κυρίως για τα παιδιά μου.Νιώθω πολύ χαζή τώρα .Δεν μίλησα σε κανέναν και άρχισα έναν αγώνα δρόμου να είμαι καλή , ευχάριστη , να του προσφέρω τα πάντα.Ο άντρας μου είναι πολύ καλος άνθρωπος και όλοι τον λατρεύουν.Είναι όμως επιπόλαιος.Ξέρω οτι το μετάνιωσε πραγματικά και δεν νομίζω οτι θα το ξανακάνει,όμως δεν με ενδιαφέρει πια.Το μόνο που νιώθω είναι θυμός.Ποτέ μα ποτέ δεν έβγαλα απο το μυαλό μου όλα όσα έγιναν και ακόμα και τώρα τα θυμάμαι με κάθε λεπτομέρια. Τώρα που ξέρω πως δεν θα το ξεπεράσω ποτέ ,και για να είμαι ειλικρινής δεν θέλω να το ξεπεράσω , του είπα πως έχουμε τελιώσει πια και δεν μπορώ να προσπαθήσω άλλο.Και τώρα τι κάνω.Εχω 2 παιδιά που έχουν παθολιγική αγάπη για τον πατέρα τους,οι γονείς μου δεν θέλουν ούτε να ακούσουν για χωρισμό και μου λένε οτι ούτε η πρώτη είμαι ούτε η τελευταία ,και υπάρχουν ενα τόσα έξοδα και οικονομικές υποχρεώσεις που κανένας απο τους 2 δεν μπορεί να ανταπεξέλθει μόνος του.Αυτό που κάνω εδώ και έξι μήνες είναι απλά να συζώ μαζί του με το κλίμα αναμεσα μας να μην είναι και πολύ καλο..Πόσο όμως μπορεί να συνεχιστεί αυτή η κατάσταση;;;όλοι μου λένε να σκεφτώ τα παιδιά και η αλήθεια είναι οτι θα πληγωθουν πάρα πολύ.Ούτε όμως και η τωρινή κατάσταση είναι καλή για τα παιδιά.Αν κάποιος έχει παρόμοια εμπειρία θα με ενδιέφεραι πολύ να ακούσω την γνώμη του. Ευχαριστώ για τον χρόνο σας..........

ουσιαστικα ..δηλαδη rainbow..ζεις συμβατικα με εναν ανθρωπο για χαρη των παιδιων...και για οικονομικους λογους....
απο αυτους τους δυο...μονο τον δευτερο βλεπω σαν προβλημα...τα παιδια εστω κι αν τωρα δεν μπορουν να το καταλαβουν,μακροπροθεσμα θα εχουν καλυτερη και πιο ευτυχισμενη ζωη...αν οι γονεις τους ειναι χωρια και ευτυχισμενοι ,με γεματες ζωες..παρα μαζι και με καθημερινη εχθροτητα και αδιαφορια....στο λεω ..γιατι εχω μεγαλωσει σε ενα σπιτι που ο ενας σιχαινοταν τον αλλον...και πιστεψε με αυτο γινεται αντιληπτο απο πολυ πολυ νωρις...οσο μικρος και αν εισαι....
θα σου προτεινα...αν γινεται να τακτοποιησεις τα οικονομικα σου...σε βαθμο που να μπορεις να επιβιωσεις εσυ και τα παιδια σου...να χωρισεις το συντομοτερο.....

συμφωνώ μαζί σου nflu .και εγώ το ίδιο πιστευω σε σχέση με τα παιδιά.Τα οικονομικά πάντως είναι σημαντικό πρόβλημα και θα πάρει χρόνο να τακτοποιηθούν.Αργά ή γρήγορα πάντως σίγουρα θα γίνει.....Θα μου ήταν πιο ευκολό αν είχα την στήριξη των γονιών μου.μιας και το έζησες (αν και δεν σιχαινόμαστε ο ένας τον άλλον ακόμα)μου επιτρεπεις να σε ρωτήσω κάτι.Θα προτιμούσες να έχουν χωρίσει οι γονείς σου, σε ποιο βαθμό θα σε είχε στιγματίσει αυτό;;;;

Κοιτα...δεν ξερω τι θα μπορουσε να ειχε γινει...προφανως πολλα....και οπως το αντιλαμβανομαι,σιγουρα πιο θετικα απο οσα τελικα εγιναν....
ναι...χιλιες φορες θα προτιμουσα να ειχαν χωρισει....θα θελα βασικα να βλεπω τους γονεις μου ευτυχισμενους...με γεματες ζωες.....αυτο που εβλεπα ηταν μιζερια,φαγωμαρα και καυγαδες...
αν ειχαν χωρισει τουλαχιστον δεν θα χρειαζοταν να μου τονιζετε καθημερινα το ποσο ο ενας δεν ηθελε τον αλλον...πιστευω αργα ή γρηγορα θα ειχαν ηρεμησει...ασε που και στα παιδια τους φανταζομαι θα ειχαν καλυτερη συμπεριφορα.....
αστο....στο λεω.... τα παιδια καταλαβαινουν τα παντα....βεβαια εγω δεν ειμαι πια παιδι...κι εχουν περασει πολλα χρονια...αλλα ακομα αυτο ειναι αποθυμενο....

Quote:

---

Originally Posted by miss rainbow

...
Νιώθω πολύ χαζή τώρα .Δεν μίλησα σε κανέναν και άρχισα έναν αγώνα δρόμου να είμαι καλή , ευχάριστη , να του προσφέρω τα πάντα.Ο άντρας μου είναι πολύ καλος άνθρωπος και όλοι τον λατρεύουν.Είναι όμως επιπόλαιος.Ξέρω οτι το μετάνιωσε πραγματικά και δεν νομίζω οτι θα το ξανακάνει,όμως δεν με ενδιαφέρει πια.Το μόνο που νιώθω είναι θυμός.Ποτέ μα ποτέ δεν έβγαλα απο το μυαλό μου όλα όσα έγιναν και ακόμα και τώρα τα θυμάμαι με κάθε λεπτομέρια. Τώρα που ξέρω πως δεν θα το ξεπεράσω ποτέ ,και για να είμαι ειλικρινής δεν θέλω να το ξεπεράσω , του είπα πως έχουμε τελιώσει πια και δεν μπορώ να προσπαθήσω άλλο.Και τώρα τι κάνω.Εχω 2 παιδιά που έχουν παθολιγική αγάπη για τον πατέρα τους,οι γονείς μου δεν θέλουν ούτε να ακούσουν για χωρισμό και μου λένε οτι ούτε η πρώτη είμαι ούτε η τελευταία ,και υπάρχουν ενα τόσα έξοδα και οικονομικές υποχρεώσεις που κανένας απο τους 2 δεν μπορεί να ανταπεξέλθει μόνος του.Αυτό που κάνω εδώ και έξι μήνες είναι απλά να συζώ μαζί του με το κλίμα αναμεσα μας να μην είναι και πολύ καλο..Πόσο όμως μπορεί να συνεχιστεί αυτή η κατάσταση;;;όλοι μου λένε να σκεφτώ τα παιδιά και η αλήθεια είναι οτι θα πληγωθουν πάρα πολύ.Ούτε όμως και η τωρινή κατάσταση είναι καλή για τα παιδιά.Αν κάποιος έχει παρόμοια εμπειρία θα με ενδιέφεραι πολύ να ακούσω την γνώμη του. Ευχαριστώ για τον χρόνο σας..........

---

Το μεγαλύτερο ζήτημα είναι αυτό που νιώθεις. Πρέπει να το συζητήσεις μαζί του μακριά από το σπίτι. Να του πείς με ειλικρίνεια και χωρίς να διστάσεις ό,τι σε πονάει. Τους γονείς σου να μήν τους λογαριάσεις, ο καθένας ζεί όπως αυτός θέλει. Το πώς θα το αντιμετωπίσουν τα παιδιά βέβαια είναι ένα μεγάλο θέμα. Αν τα οικονομικά δέν φαίνεται να μπορούν να καλυτερεύσουν (κάνε κάθε προσπάθεια γι'αυτό και πρός κάθε κατευθυνση!!!) μπορείτε να συνυπάρχετε γιά όσο γίνεται μικρότερο χρονικό διάτημα σε διαφορετικούς χώρους?
Αυτήν την επιθυμία σου πρέπει οπωσδήποτενα την σεβαστεί ο κύριος και να κάνει ό,τι είναι δυνατό γιά να σε διευκολύνει, αφού είναι ο βασικός υπαίτιος της κατάστασης.
Επίσης, θα πρέπει να αρχίσεις να συνηθίζεις την ιδέα πως είσαι μόνη μητέρα με παιδιά και να φροντίσεις τον πιθανά παραμελημένο εαυτό σου δίνοντάς του νέες ευκαιρίες καλοπέρασης και ευτυχίας

Quote:

---

Originally Posted by carry

Το μεγαλύτερο ζήτημα είναι αυτό που νιώθεις. Πρέπει να το συζητήσεις μαζί του μακριά από το σπίτι. Να του πείς με ειλικρίνεια και χωρίς να διστάσεις ό,τι σε πονάει. Τους γονείς σου να μήν τους λογαριάσεις, ο καθένας ζεί όπως αυτός θέλει. Το πώς θα το αντιμετωπίσουν τα παιδιά βέβαια είναι ένα μεγάλο θέμα. Αν τα οικονομικά δέν φαίνεται να μπορούν να καλυτερεύσουν (κάνε κάθε προσπάθεια γι'αυτό και πρός κάθε κατευθυνση!!!) μπορείτε να συνυπάρχετε γιά όσο γίνεται μικρότερο χρονικό διάτημα σε διαφορετικούς χώρους?
Αυτήν την επιθυμία σου πρέπει οπωσδήποτενα την σεβαστεί ο κύριος και να κάνει ό,τι είναι δυνατό γιά να σε διευκολύνει, αφού είναι ο βασικός υπαίτιος της κατάστασης.
Επίσης, θα πρέπει να αρχίσεις να συνηθίζεις την ιδέα πως είσαι μόνη μητέρα με παιδιά και να φροντίσεις τον πιθανά παραμελημένο εαυτό σου δίνοντάς του νέες ευκαιρίες καλοπέρασης και ευτυχίας

---

συμφωνω με τον καρι.
Τσακ

Quote:

---

Originally Posted by Remedy

συμφωνω με τον καρι.
Τσακ

---

Τσούκ ...μπρέ!
Υ.Γ ...γατόνιιιιι....

Φυσικα μπορεις. Αυτο που δεν μπορεις ειναι να ζεις προδομενη με την ψυχη σου κουβαρι.
Σου αξιζουν τα καλυτερα.
Τα οικονομικα λυνονται. Τι προτιμας; Πολλα λεφτα και τον κομπο στο λαιμο ή λιγότερα και να αναπνεεις βαθεια;
Αλλωστε υπαρχει και η διατροφη.
Το θεμα των παιδιων;
Να εισαι σιγουρη οτι αν εισαι δυστυχης θα το καταλαβουν. Ειτε μενεις με τον πατερα τους ειτε οχι.
Τα παιδια θελουν γονεις που να ειναι καλα και στα ποδια τους. Οχι γονεις σκιες του εαυτου τους.
Τωρα κουκλα μου που ειναι νωρις.
Σε κανεναν δεν αξιζει το ψεμμα.
Ζησε αληθινα και μην φοβασαι οτι θα μεινεις μονη σου (ναι ξερω οτι το φοβασαι...με 2 παιδια κιολας).
Ξερω περιπτωσεις 2 κιολας γυναικων απο το αμεσο περιβαλον μου που αφησαν τους ανδρες τους (με 2 παιδια και συμπτωματικα το 1 με προβλημα και οι 2) και οι τωρινοι τους συντροφοι (οι οποιοι ηρθαν απο το πουθενα μαλιστα) ειναι 1000 φορες πιο συζυγοι και πιο μπαμπαδες απο τους οριτζιναλ.
Βουρ λοιπον για την καλη ζωη!

Απο οτι καταλαβα το θεμα εχει κλεισει για σενα συναισθηματικα. Στην θεση σου δεν θα ταλαιπωρουσα αλλο τον εαυτο μου και θα χωριζα.

carry το έχουμε συζητήσει πολλές φορές σε τι πιστεύεις οτι θα βοηθούσε μια ακόμη συζήτηση μακρια απο το σπίτι όπως λές;Το ξέρει οτι με έχει πονέσει πολύ όπως ήξερε και πριν το κάνει ποιά θα είναι η αντίδραση μου.

strj πραγματικά το θεμα εχει κλεισει για μενα συναισθηματικα όσο αφορά το ερωτικό και συντοφικό κομμάτι,νιώθω όμως πράγματα για τον άνθρωπο που έζησα τόσο καιρό μαζί του και με τον τρόπο που αντιδράει με κάνει να τον λυπάμε και να λυγίζω.Ενας απο τους λόγους που δεν τον έδιωξα απο την πρώτη στιγμή είναι γιατί δεν είχε που να πάει και τον λυπόμουν.θα μου πείς δεν στηρίζεται στη λύπηση ένας γάμος....Τωρα ενώ εγώ έχω ξεκαθαρίσει την θέση μου και προσπαθώ να είμαι καλά ,(δεν έχω παραμελήσει τον εαυτό μου ,το αντίθετο μάλιστα)τώρα πλέον αυτος νιώθει ασχημα βλέποντας οτι τα χάνει όλα,δείχνει οτι στεναχωρίεται πολύ και μου έχει πεί πολλές φορές πως δεν θα αντέξει μακριά μου ,ότι θα αυτοκτονήσει και άλλα τέτοια.Δεν πιστευω πραγματικά οτι τα εννοεί αλλά με επηρεάζουν και με στεναχωρούν.Εγώ πιστεύω πως για όλους μας θα είναι καλύτερος ο χωρισμός αλλά δεν φτάνει να το πιστευω μόνο εγώ .Πρέπει να υπάρχει καλό κλιμα και απο τις 2 πλευρές για να γίνει όσο το δυνατό πιο ανώδυνα.