Ταύτιση με την ταινία "BIG" με τον Tom Hanks?

Γειά σας,
ήθελα να μοιραστώ μαζί σας τον προβληματισμό μου.

Από το Γυμνάσιο, αλλά κι από πιο πρίν, βρήκαν διάφορες δυστυχίες την οικογενειά μου με αποτέλεσμα να κλειστώ στον εαυτό μου για να επιβιώσω. Έβαλα στόχο να καταφέρω να σπουδάσω ώστε να βρώ δουλειά και να ανεξαρτητοποιηθώ για να μην έχω κανένα ανάγκη και κυρίως τους γονείς μου.
Δεν λέω τα κατάφερα αρκετά καλά και τώρα είμαι κύριος του εαυτού μου, είμαι 28 χρονών πια.

Παρόλ'αυτά με βαραίνει η δυστυχία οτι δεν χάρηκα αρκετά τα παιδικά και κυρίως τα εφηβικά μου χρόνια. Επειδή είχα βάλει το στόχο στη ζωή μου, δεν χαιρόμουν τις στιγμές. Φόρτωσα τον εαυτό μου με υποχρεώσεις και καθήκοντα. Μια ζωή θυμάμαι να κάνω υπομονή μέχρι να πετύχω το στόχο μου και σκεφτόμουν μόλις ανεξαρτητοποιηθω θα μπορώ να χαρώ τη ζωή μου.

Όμως τώρα που κατάφερα αυτό που ήθελα, συνειδητοπόίησα ότι ο καιρός έχει περάσει και γι'αυτό νιώθω ένα κενό ότι δεν χάρηκα τα εφηβικά μου χρόνια όταν έπρεπε. Νιώθω μέσα μου ότι πια είναι αργά να επανορθώσω και νιώθω μια νοσταλγία και λύπη για τα χαμένα εφηβικά χρόνια.

Έχω κάνει ψυχοθεραπεία αλλά εξακολουθώ να αισθάνομαι κουρασμένος και στεναχωρημένος για τα χαμένα χρόνια. Στο ανάλογο ερέθισμα, όπως με την ταινία "BIG" με τον Tom Hanks, κλαίω και θρηνώ για τα χαμένα χρόνια. Έχω διαβάσει και το βιβλίο "Peter Pan ή το θλιμμένο παιδί".

Έχει περάσει κάποιος κάτι ανάλογο;
Aν ναι πόσο καιρό του/της πήρε να του περάσει και με ποιό τρόπο;
Σας ευχαριστώ πολυ.

Αγαπητέ φίλε.Δεν μπορεί κάτι ευχάριστο θάχεις να θυμάσαι απο τα παιδικά - εφηβικά σου χρόνια.Μη θρηνείς γι αυτά, η ζωή σου είναι όλη εμπρός και είναι κρίμα να αναλώνεσαι σε σκέψεις αυτολύπησης.Δες τα πράγματα θετικά ως προς το μέλλον .Μέσα μας υπάρχει πάντα ένα παιδι που περιμένει να ζήσει όπως παλιά απλά την ευκαιρία χρειάζεται.Κ ευκαιρίες έχουμε πάντα για να ζούμε σαν παιδιά.

Εύχομαι να μη φτάσεις ποτέ να ταυτιστείς και με το «Ναυαγό».

χεχεχε που τον ξέθαψες αυτόν ολορού;:P:P

μήν απογοητεύεσαι πάντως πολυδεύκη η ζωή είναι μπροστά σου

Quote:

---

Originally posted by olorou
Εύχομαι να μη φτάσεις ποτέ να ταυτιστείς και με το «Ναυαγό».

---

:)..θυμαμαι οταν τον ειχα προτοδει....κατι μου ειχε κανει....τον ενιωσα πολυ δικο μου....:)

δεν έχει τόση σημασία πως θα λύσουμε το πρόβλημα της μοναξιάς μας και της συναισθηματικής μας κάλυψης...αρκεί να το λύσουμε....έστω και με κάτι καθαρά φανταστικό...

Polydefkis δεν μπορεί να ήταν χαμένα χρόνια αφού κατάφερες και πραγματοποίησες τους στόχους σου.Πρέπει να χαίρεσαι για όσα έχεις πετύχει.Και τώρα είσαι ακόμα πολύ νέος και μπορείς να ζήσεις όσα ονειρεύεσαι.Δεν έχει νόημα να στεναχωριέσαι τώρα για το παρελθόν,δεν μπορείς να το αλλάξεις.Κοίτα να ζήσεις το τώρα.

Σας ευχαριστώ πολύ για τις απαντήσεις και την παρηγοριά σας.

Δεν ξέρω αλλά με πιάνει μια νοσταλγία όταν σκέφτομαι τα παιδικά/εφηβικά χρόνια. Σκέφτομαι όλα όσα μπορούσα να κάνω τότε αλλά δεν έκανα εξαιτίας του στόχου που είχα βάλει. Μακάρι να γύριζα πίσω και να ζανασούσα αυτά τα χρόνια.

Μερικές φορές σκέφτομαι να μπορούσα να δραπετεύσω με κάποιο τρόπο, μια ευχή ας πούμε, στο παρελθόν.
Να επέστρεφα στις αλάνες που έπαιζα κρυφτό και κλεφτοπόλεμο με τους φίλους μου. Ακόμα θυμάμαι την μυρωδιά του καλοκαιριού τότε που σκαρφάλωνα στα δέντρα και έπαιζα με τους φίλους μου. Αισθανόμουν μια ξεγνοιασιά και αθωότητα τότε. Δεν με βάραινε τίποτα και χαιρόμουν τη ζωή έτσι απλά. Τα βραδάκια λέγαμε ανέκδοτα και ιστορίες και τη νύχτα πήγαινα για ύπνο, γλυκά κουρασμένος από τα παιχνίδια της μέρας.

Ξέρω ότι έχω τη ζωή μπροστά μου αλλά αισθάνομαι ένα κενό μέσα μου και μια μελαγχωλία.
Φοβάμαι ότι δεν θα μπορέσω να ζήσω ποτέ αυτά τα χρόνια όπως τότε κι ότι αυτά τα χρόνια χάθηκαν για πάντα.

Περιγράφεις όμορφες στιγμές που έζησες όταν ήσουν μικρός.Αρα δεν ισχύει αυτό που λες ότι δεν τα έζησες εκείνα τα χρόνια,αφού από ότι λες έχεις πολλές ευχάριστες αναμνήσεις.
Οπότε μήπως το πρόβλημά σου είναι στο τώρα?Μήπως δεν είσαι τώρα ευχαριστημένος από τη ζωή σου και γι\'αυτό νοσταλγείς τα παιδικά και εφηβικά σου χρόνια?

Προσφατα επεσε στα χερια μου ενα βιβλιο και το ρουφηξα αμεσως, λεγοταν \"η ψυχη και ο χρονος\". Δε θυμαμαι τον συγγραφεα. Σου αφιερωνω ενα αποσπασμα που με αγγιξε πολυ γι αυτο και το σημειωσα.
\"Καθως περνουν τα χρονια, ταυτιζομαστε ολο και περισσοτερο με τον τροπο που μας βλεπει ο εξωτερικος κοσμος - οικογενενεια, φιλοι- γενικα η κοινωνια.
Η ταυτοτητα και το ονομα μου αρχιζουν ολο και περισσοτερο να σημαινουν κατι αλλο, κατι διαφορετικο απο την ανεξαρτητη αισθηση του εγω ειμαι, που τοσο συχνα ειχα σαν παιδι.\"

Απο αυτα που γραφεις διακρινω εντονη την αναγκη της αναζητησης εκεινου του \"ανεξαρτητου\" , \"αθωου\" εαυτου...
Το εχεις σκεφτει καθολου ετσι? Οτι θελεις να αυτοκαθοριζεσαι πιο πολυ απο το μεσα σου, οπως εκανες σαν παιδι, παρα απο το εξω σου?

Αχχχχχχχχχχχχχχ είμαι στην ίδια φάση!!!! Και είμαι μόνο 20!!! και νοσταλγώ όσο πράγματα θα μπορούσα να κάνω στα 15.... Ήμουμν κλειστός και απαθής.... δεν έκανα τίποτα για μένα... απλά διάβαζα και δεν σκεφτόμουν καν ότι ο καιρός και τα χρόνια περνάνε... Τότε είχα την εντύπωση πως θα είμαι στο σχολείο για πάντα.... και ότι κάποια στιγμή θα χαρώ και εγώ.... δεν σκέφτηκα ότι ΤΟΤΕ έπρεπε να δράσω και να ζήσω, να κάνω χαβαλέ, ερωτικά σκιρτήματα κ.λ.π. Και ξαφνικά ξύπνησα στα 20... απο τα 12! Συνιδητοποίησα ότι δεν πέρασα εφηβεία... Δεν έκανα ότι ήθελα.... και το θέμα είναι ότι δεν είχα βάλει και στόχο όπως εσύ... Ήμουν απλά απαθής.... και τώρα στα 20... προσπαθώ να κάνω ότι προλάβω.... ακόμα δεν έχω κάνει σχέση ούτε σεξ,(να θυμίσω πως έχω ομοφυλοφιλικές τάσεις) και αναρωτιέμαι γιατί με παγίδευσα έτσι..Ποιός φταίει? Εγώ και ο λάθος τρόπος σκέψης μου?Οι γονείς που δεν με έμαθαν πως να είμαι ανεξάρτητος και πως να αγαπώ?Αναρωτιέμαι αν θα μπορέσω ποτέ να δω όσα πέρασα ως ωφέλιμο φορτίο...........

Κι εγώ τα κλαίω τα χαμένα μου χρόνια.Και γιατί έχω ελάχιστες καλές στιγμές να θυμάμαι αλλά και γιατί δεν κατάφερα να πραγματοποιήσω τους στόχους που είχα βάλει.Γι\'αυτό προσπαθώ να μην τα σκέφτομαι πολύ όλα αυτά γιατί με ρίχνουν.Πρέπει να δούμε από δω και πέρα τι θα κάνουμε στη ζωή μας.

και γω τα ιδια εχω περασει ειχα πολυ πιεση κ αγχος απο την οικογενεια μου κ ιδιετερα απο την μανα μου αλλα εχω βρει παρεες βγαινω εξω κ το ξεπερασα ιδιαιτερα οταν δουλευα ηταν πολυ καλα εννοιωθα ανεξαρτητη τωρα καπως εχει ηρεμησει η μανα μου ωστοσο περνω geodon εδω κ χρονια ηταν πολυ πιεστικα τα πραγμρτα στο σπιτι κ εφτασ α στον ψυχιατρο

Αχ αυτοί οι γονείς.Και οι δικοί μου τα ίδια,μου μετέδωσαν τόσο άγχος που δεν μπορούσα και δεν μπορώ να χαρώ τίποτα.Και αρνούνται κι όλας να το παραδεχτούν.Αυτό είναι που με εκνευρίζει πιο πολύ.