Quote:
Originally posted by Julaki35
το ονομα μου ειναι Τζουλια κ ειμαι καινουρια στο e-psychology. Η αληθεια ειναι οτι μου συμβαινουν πολλα περιεργα τον τελευταιο καιρο.. κ πιστευα πως μονο σε μενα συμβαινουν μεχρι που διαβασα οτι πολυς κοσμος βασανιζετε. εγω παλευω με τον εαυτο μου καθε μερα. προσπα8ω να ειμαι καλα. περασα μια ασχημη φαση στην ζωη μου κ μετα απο πολυ αγχος αρχισα να εχω ταχυπαλμιες. στην αρχη ηταν μονο αυτο. μετα ομως αρχισαν να μου συμβαινουν περιεργα πραγματα.. κ να σημειωσω εδω πως ανεκα8εν ημουν φοβητσιαρα σχετικα με τις αρρωστιες. φοβομουν κ για μενα κ για τους δικους μου ανθρωπους. καθε φορα λοιπον που αρχισαν να με πιανουν ταχυπαλμιες μετα αρχισε να στεγνωνει το στομα μου, να ιδρωνουν τα χερια μου, να ζαλιζομαι, ενιωθα οτι δεν μπορουσα να παρω ανασα, νομιζα οτι λιποθυμουσα, κοβονταν τα γονατα μου κ νομιζα γενικοτερα πως πεθαινα. τραγικο να το νιωθεις αυτο. αρχισα να πηγαινω σε ψυχολογο.. αλλα δεν ηταν αρκετος ο καιρος για να μπορεσω να πω αν ειχα δει βελτιωση η οχι. μεχρι που πριν 2 μηνες εμαθα για το παιδι μιας φιλης μου οτι ειναι αρρωστο. βαρια αρρωστο. το πρωτο πραγμα που ηρθε στο μυαλο μου ηταν η λεξη θανατος. κ μετα κυλισα. κλειστηκα στον εαυτο μου, στο σπιτι μου.. κ καθε μερα ζουσα με τον φοβο οτι θα ξακαπαθω κριση. μου λεγανε οτι ειναι κρισεις πανικου-αγχους. εγω παλι σημερα μπορω να πω με αρκετη σιγουρια οτι ολα συμβαινουν απο τους φοβους μου. αρχισα να ανεβαζω κ πιεση. φοβομουν μην παθω εγκεφαλικο. κοιτιομουν συνεχεια στον καθρεφτη να δω αν κοκκινησα κ ολο μετρουσα την πιεση μου. η οποια ηταν μονιμως ανεβασμενη λογω της τρελας που με κυριευε. γυρνουσα απο γιατρο σε γιατρο κ ολοι μου ελεγαν πως ειμαι μια χαρα. δεν πασχω απο τιποτα.. παρα μονο αγχος. αγχος για τους φοβους μου λεω εγω.. αν στεκει κατι τετοιο επιστημονικα βεβαια. ολα αυτα συνοδευονταν απο συμπτωματα αγοραφοβιας. δεν μπορουσα μεσα στον πολυ κοσμο. με επιανε τρελα. νομιζα οτι θα παθω κατι κ θα γινω ρεζιλι κ δεν θα μπορει να με βοηθησει κανεις. σημερα εχω καταφερει κ ειμαι καλυτερα. οταν με πιανει κατι προσπαθω να σκεφτω οτι ειμαι μια χαρα. ξερω οτι η οικογενεια μου με χρειαζετε. πρεπει να στηριξω εγω εκεινη κ οχι εκεινη εμενα. το θεμα ειναι οτι κανενας δεν με καταλαβαινει. κ οι φιλοι μου δυσκολα πλεον βγαινουν μαζι μου. πιστευουν πως απλα ειμαι χαζη κ οτι δεν εχω τιποτα. ετσι ειναι, αλλα δεν ειμαι τρελη, ουτε χαζη. αυτα μου συμβαινουν στ αλη8εια. δεν τα επιννοω. κ χαρηκα πολυ που σημερα ανακαλυψα οτι πολλοι ανθρωποι σαν εμενα μοιραζονται τα προβληματα τους εδω. ειμαι εδω γιατι χρειαζομαι υποστηριξη. κ εχω αναγκη να ειμαι με ανθρωπους που με καταλαβαινουν γιατι ο φοβος θα υποβοσκει παντα! σας ευχαριστω πολυ προκαταβολικα που με ακουσατε κ μενα.
Σίγουρα μας περιγράφεις μια κρίση πανικού...Αυτοί που παθαίνουν κρίσεις πανικού δεν είναι χαζοί ούτε τρελοί αλλά αισθάνονται το δεύτερο λόγω της έλλειψης ελέγχου που αισθάνονται εκείνη τη στιγμή....Ελπίζω να είναι απλά οι κρίσεις που σε απασχολούν...Keep walking!!!!!!!!!