(...)
*** Μαρία Κ.:«Τη γνώριζα εξ όψεως από τον χώρο στον οποίο κινούμαι - έχω σπουδάσει υποκριτική, σκηνογραφία και χορό. Μου ήταν ανέκαθεν συμπαθής αυτή η κοπέλα κι όλο έλεγα ότι ήθελα να τη γνωρίσω περισσότερο. Ενθουσιαστήκαμε και οι δύο όταν διαπιστώσαμε ότι είχαμε ως... κοινό τους Atenistas. Αγκαλιαστήκαμε και υποσχεθήκαμε να τα ξαναπούμε σύντομα, για να έλθει να δει το σπίτι στο Παγκράτι - μένω με ακόμη μία κοπέλα. Η αλήθεια είναι ότι δεν μπορώ να συντηρήσω το σπίτι, αλλά και να μπορούσα, πάλι θα έψαχνα για συγκάτοικο. Το βρίσκω πολύ... φτωχό το να μένεις μόνος σου, ειδικά όταν έχεις 110 τ.μ. Μου αρέσει να υπάρχει κάποιος στο διπλανό δωμάτιο, να με νοιάζεται, να με ρωτάει όταν γυρίζω σπίτι πώς πήγε η μέρα. Παίζει πολλή μοναξιά».
Aιμιλία Ζ.:«Τα οικονομικά μου είναι στο όριο, αλλά αυτό αποτελεί απλώς την αφορμή για τη συγκατοίκηση. Μένω περίπου πέντε χρόνια μόνη μου, σίγουρα θα μπορούσα να βρω ένα σπίτι πιο φθηνό, δεν ήθελα. Σκέφθηκα ότι υπάρχει και κάτι άλλο που έχω ανάγκη πια, το μοίρασμα. Μου αρέσει η ιδέα ότι θα συγκατοικήσω με δύο γυναίκες που διαφέρουν πολύ από μένα. Με συναρπάζει το γεγονός ότι έχουν έναν κύκλο ανθρώπων που θα γνωρίσω με τη σειρά μου.Οχι, δεν το εκλαμβάνω ως μιζέρια το να ψάχνω για συγκάτοικο, ενώ δεν είμαι πια κοριτσάκι. Εχω δει στη Βρετανία διευθυντή τράπεζας - χωρίς καμία οικονομική ανάγκη - να νοικιάζει δωμάτιο σε σπίτι. Ισως βέβαια να παίζει ρόλο ότι στο εξωτερικό έχουν ζήσει προ πολλού τις δυσκολίες που γνωρίζουμε εμείς σήμερα. Αποτελεί πλέον κομμάτι της κουλτούρας τους».
(...)
(http://www.tovima.gr/society/article/?aid=450084)
