Μανιοκαταθλιπτικός μπαμπάς. Ποια η επίδραση στο παιδί?

Γεια σας. Πριν από 2 χρόνια είχα δημοσιεύσει ένα θέμα με τίτλο: "Πώς να τον πείσω?" Ο άντρας μου ήταν βαρύς χρήστης χασίς και πάσχει από διπολική διαταραχή. Είχα μεγάλο πρόβλημα στο να τον πείσω να πάει στο γιατρό να δει τι του συμβαίνει σε σημείο που, ούσα έγκυος στους τελευταίους μήνες, αποφάσισα να τον χωρίσω. Εκείνος τελικά βρέθηκε σε μανία, πήγε στο νοσοκομείο, έμεινε μέσα για 3 μήνες και τελικά μετά από πολλές προτροπές του, αποφασίσαμε να είμαστε ξανά μαζί με την προϋπόθεση ότι δε θα ξαναέβαζε ναρκωτικά, αλλά ούτε και αλκοόλ στο στόμα του, ότι θα έπαιρνε τα φάρμακά του κανονικά όπως του τα συστήνανε οι γιατροί και ότι θα πηγαίναμε τακτικά στην ψυχολόγο του νοσοκομείου, με την οποία θα κάναμε συνεδρίες, τόσο για το πρόβλημα της ΔΔ, όσο και για άλλα οικογενειακά μας θέματα, τα οποία πιθανόν θα πυροδοτούσαν "ανεβάσματα" της διάθεσής του, αλλά και θα έφερναν σε άσχημη ψυχολογική κατάσταση εμένα και τα παιδιά. Η αλήθεια είναι ότι μετά από 2 χρόνια προσπάθειας έχουμε κάνει και οι δυο τεράστια πρόοδο στο πώς διαχειριζόμαστε ο ένας τον άλλον σε περιπτώσεις εντάσεων και κυρίως ο άντρας μου, ο οποίος σημειωτέον είναι πανέξυπνος και πολύ ενεργητικός άνθρωπος. Και η αλήθεια είναι ότι δεν έχω αντιληφθεί να έχει κάνει κάποια χρήση στα 2 χρόνια που προσπαθούμε. Το παιδί μας είναι τώρα 22 μηνών και περιμένω το δεύτερο (είμαι 3.5 μηνών έγκυος). Με το παιδί τα καταφέρνει σούπερ, μπορεί και την κρατάει όλη τη μέρα χωρίς να υπάρχει κάποιο πρόβλημα και η μικρή τον αγαπάει πολύ. Το πρόβλημα είναι ότι εδώ και 2 μήνες παρατηρώ κάποια έντονα σκαμπανεβάσματα στη διάθεσή του και κατά τα οποία γίνεται ιδιαίτερα εχθρικός προς τα εμένα, δηλαδή με κριτικάρει συνέχεια, λέει πως δεν τον εκτιμάω και πως τον γράφω ή ότι δεν κάνω αυτά που μου λέει και δε θέλει να το συζητήσει καθόλου. Επιπλέον, κριτικάρει τους φίλους μου και γενικά τις επιλογές μου. Για παράδειγμα έχω σκάσει από τη ζέστη και ζητάω να πάρουμε ένα αιρ κοντίσιον για τις πολύ ζεστές μέρες με δικά μου λεφτά και αρνείται κατηγορηματικά. Ή δεν προσέχει καθόλου το αμάξι μου, το βρωμίζει βάζει πράγματα μέσα, σκίζεται η ταπετσαρία και κάνει σαν να μην τρέχει τίποτα, ενώ τη μηχανή του την έχει κούκλα. Προχθές έλεγε ότι ο τόνος της φωνής μου δεν του αρέσει και δεν ακούει τι του λέω, μετά τσακωθήκαμε, με έβρισε, έχασα την ψυχραιμία μου και τον έσπρωξα, τσαντίστηκε, μου έριξε χριστοπαναγίες και με έλεγε ******* μπροστά στο παιδί, μετά έφυγε να πάει σε μια δουλειά και όταν ξαναγύρισε είχε ηρεμήσει με ρώταγε αν τον αγαπάω, αλλά μετά όταν του μίλησα μου είπε να μη φωνάζω γιατί θα μου βγάλει το μάτι. Μετά πήγα στη δουλειά και όταν μιλήσαμε στο τηλέφωνο ήταν μια χαρά. Τον ρώτησα αν παίρνει τα φάρμακά του κανονικά και σε ύφος πλάκας μου απαντούσε μια ναι και μια όχι. Το βράδυ όμως μου είπε ότι θα έπαιρνε το χάπι του και όντως τον είδα να το κάνει. Εν τω μεταξύ επειδή πραγματικά δουλεύει πάρα πολύ αυτόν τον καιρό, έχουμε πολύ καιρό να πάμε στην ψυχολόγο, με την οποία μίλησα εγώ τηλεφωνικά και μου είπε ότι μάλλον μια τα παίρνει τα φάρμακα και μια όχι και γι' αυτό εμφανίζει αυτά τα σκαμπανεβάσματα. Παίρνει μόνο σταθεροποιητή διάθεσης και δε θέλει να πάρει ούτε 1mg αντιψυχωτικού γιατί φοβάται μην τον πάρει ο ύπνος και χάσει δουλειές. Έστω όμως και στο σταθεροποιητή έχει δείξει ότι ανταποκρίνεται πολύ καλά. Το πρόβλημά μου είναι ότι η ψυχολόγος μου είπε να μην αντιδράω καθόλου όταν βλέπω κάτι παράξενο στη συμπεριφορά του και να μετράω μέχρι το 30 πριν απαντήσω για να μην υψώνω τον τόνο της φωνής μου και τον ερεθίζω περισσότερο. Και λέω το εξής. Πώς αυτό θα επιδράσει στην ψυχολογία των παιδιών όταν εκείνα θα μεγαλώσουν λίγο και θα τους φαίνεται παράξενη η συμπεριφορά του μπαμπά? Ή μήπως θα μάθουν την παράξενη αυτή συμπεριφορά να μην τη βλέπουν παράξενη, να τους φαίνεται φυσιολογική οπότε ίσως θα υιοθετήσουν και αυτά ανάλογες συμπεριφορές του στυλ να βλέπουν με καχυποψία τους ανθρώπους, ή να εμφανίζουν εχθρικότητα προς τα μένα? Κοινώς μη γίνουν και αυτά μανιοκαταθλιπτικά από σπόντα να το πω έτσι. Δεν το συζητάω φυσικά ότι την στιγμή που θα εμφανίσει εχθρικότητα προς αυτά τα έχω πάρει και έχω εξαφανιστεί. Αλλά και αν έχει κάποιο ανέβασμα και δε συνεργάζεται με τους γιατρούς, οι οποίοι με διαβεβαίωσαν ότι θα είναι κοντά μου στα δύσκολα, είναι λύση κάθε φορά να φτάνω στο χωρισμό για να βάζει μυαλό? Πώς πρέπει να χειρίζεσαι τελικά έναν διπολικό άνθρωπο, ο οποίος ναι μεν δεν είναι σε μανία για να πάρεις εισαγγελική και να τον πας μέσα με το ζόρι, αλλά και από την άλλη δεν καταλαβαίνει αυτό που του συμβαίνει την αρχή δηλαδή του ανεβάσματος και πώς αυτό μπορεί να επιδράσει στην ψυχολογία των παιδιών? Τι είναι το καλύτερο γι' αυτά? Να τον έχουν που τον αγαπάνε και να κάνω συνεχώς υποχωρήσεις μέχρι να σκάσω? Να φύγω και να ζούμε χωριστά? Γιατί δεν έχω καμία όρεξη να πληρώσουν αυτά το νόμισμα και να κουβαλάνε το βάρος μια ζωή. Συν ότι δεν έχω καμιά βοήθεια από κανέναν στο οικογενειακό περιβάλλον. Από τη μια οι γονείς μου δε θέλουν να έχουν κάποια σχέση με τον άντρα μου, αλλά και εγώ δε θέλω να τους φέρνω σε επαφή γιατί μετά τα σκηνικά που ήμουν έγκυος και είχαμε χωρίσει είχαν τσακωθεί πολύ άσχημα και οι γονείς μου ήθελαν αν τον κυνηγήσουν και νομικά μέχρι να τον καταστρέψουν και τους σταμάτησα εγώ, από την άλλη οι γονείς του άντρα μου έχουν πεθάνει και εκείνος έχει μόνο έναν αδερφό προβληματικό, που τον υπεραγαπάει μεν, αλλά που δεν αντέχεται και με θεωρεί ******* και ότι προσπαθώ να χωρίσω τα 2 αδέρφια και λέει σε όλους ότι γαμιέμαι με τον οποιοδήποτε και ότι φτιάχνω ναρκωτικά που είμαι χημικός και ρίχνω τον αδερφό του στα ναρκωτικά. Και δεν του μιλάω εδώ και ένα χρόνο, αλλά αυτός προσπαθεί να με πλησιάσει λέγοντας ότι έχει μετανιώσει γι' αυτά που έχει πει για μένα και μου ζητάει συγγνώμη και λέει ότι με αγαπάει πολύ, αλλά δεν του έχω καμία εμπιστοσύνη, γιατί τα έχω ξανακούσει αυτά και μετά έμαθα άλλα. Ο άντρας μου όμως τον πιστεύει και πειράζεται που δεν του μιλάω. Να μου πεις, να τα σκεφτόσουν αυτά πριν τον παντρευτείς. Σύμφωνοι, μόνο που στις αρχές κανείς από τους δυο μας δεν είχε καταλάβει τη σοβαρότητα της κατάστασης και πάντα μαθαίνουμε προχωρώντας και όταν αποφασίσαμε να ξανασμίξουμε οι γιατροί ήταν πολύ αισιόδοξοι και μας έλεγαν ότι αξίζει να ξαναπροσπαθήσουμε, κυρίως γιατί αγαπιόμαστε πολύ και για τα παιδιά μας, ενώ εγώ ήμουν πολύ διστακτική. Τώρα μου λένε ότι η στην επιλογή μου θα συμμετέχουν θέλουν δε θέλουν και τα παιδιά μας και αισθάνομαι σαν να φταίω μόνον εγώ για την επιλογή μου εξ ολοκλήρου. Χωρίς να ζητάω να μου πείτε τι να κάνω, ξέρω ότι αυτό δεν μπορεί να μου το πει κανένας, περιμένω όμως τις παρατηρήσεις σας από τις δικές σας εμπειρίες. Σας ευχαριστώ πολύ εκ των προτέρων για την υπομονή σας να διαβάσετε αυτό το μακροσκελές γράμμα.

απο την στιγμη που δεν του εχεις εμπιστοσυνη εσυ, γτ του ζητας να σου εχει αυτος?

Όταν ένα μέλος μιας οικογένειας, και ιδιαίτερα ο γονέας, εμφανίσει μια ψυχική ασθένεια, επηρεάζεται η ζωή ολόκληρης της οικογένειας. Οι συνέπειες είναι καθοριστικές για την ζωή και ανάπτυξη των υπόλοιπων μελών. Όταν αναφερόμαστε στις επιπτώσεις των ψυχικών ασθενειών στην οικογένεια, έχουμε στο μυαλό μας συνήθως τους γονείς ενός ασθενή, κάποιες φορές ίσως και ένα σύζυγο ή αδέλφια. Εξαιρετικά σπάνια σκεφτόμαστε τα παιδιά και ιδιαίτερα τα ανήλικα. Αλλά και οι ψυχικά ασθενείς έχουν παιδιά ιδιαίτερα εκείνοι που διαμένουν στην κοινότητα και δεν βίωσαν ποτέ την εμπειρία του μακροχρόνιου εγκλεισμού - ιδρυματισμού. Τα παιδιά αυτά θα βιώσουν, με καθοριστικό για την ζωή τους τρόπο, το πρόβλημα της ψυχικής ασθένειας μέσα από την κατάσταση των γονιών τους. Σε κάποιες περιπτώσεις θα αφορά προβλήματα από σύντομες ή ήπιες ψυχικές ασθένειες που με έγκαιρη θεραπεία και υποστήριξη θα σκιάσουν για λίγο μόνο χρόνο την οικογενειακή ζωή. Πολύ λιγότερα παιδιά θα μεγαλώσουν με έναν γονέα με σοβαρή ψυχική ασθένεια, όπως η σχιζοφρένεια ή η μανιοκατάθλιψη, που θα επηρεάσει την ζωή τους σε όλα τα επίπεδα για μεγάλο χρονικό διάστημα ή ίσως και για πάντα, ιδιαίτερα σε περιπτώσεις που η ασθένεια εμφανίζει πολλές υποτροπές και νοσηλείες.


Η αντιμετώπιση των προβλημάτων των παιδιών αυτών από τις υπηρεσίες ψυχικής υγείας είναι σπάνια και περιστασιακή. Οι επαγγελματίες ψυχικής υγείας που ασχολούνται με την θεραπεία του γονέα κλείνουν τα μάτια στην επιβάρυνση των παιδιών, που δεν είναι ούτως ή άλλως δικοί τους ασθενείς. Οι ιατροπαιδαγωγικές υπηρεσίες στερούνται κατά κανόνα εξειδίκευσης και διασύνδεσης, άλλωστε τα παιδιά αυτά δεν απευθύνονται για βοήθεια, δεν διατυπώνουν αιτήματα. Και στις οργανώσεις οικογενειών είναι οι γονείς και οι σύζυγοι που υψώνουν την δική τους φωνή για υποστήριξη, σπάνια όμως συναντάμε ενήλικα ή ανήλικα παιδιά.

Σ' ευχαριστώ howtodream8, για την απάντησή σου. Με βοηθάει πραγματικά οι παρατηρήσεις όλων. Επίσης, απαντάω σε προσωπικό μήνυμα μέσω του forum επειδή το άτομο που μου το έστειλε έχει επιλέξει να μη λαμβάνει προσωπικά μηνύματα, οπότε δεν κατάφερα να του το στείλω προσωπικά. Για ευνόητους λόγους δε αναφέρω το όνομά του, ελπίζω ότι θα καταλάβει ότι είναι γι' αυτόν.
"Καλησπέρα,

Κατ' αρχήν δεν ενοχλείς με βοηθάει κιόλας να μιλάω με κάποιον που έχει αντιμετωπίσει ανάλογες καταστάσεις. Με τον άντρα μου τα πάμε καλά όταν πάμε συχνά στην ψυχολόγο κι όταν ακολουθεί τις οδηγίες των γιατρών. Από τη στιγμή που έχει αρχίσει να μη συνεργάζεται ξεκινάνε τα προβλήματα. Απλά τα έχω παίξει γιατί λέω ότι αν πάθουν τίποτα τα παιδιά μου από όλη αυτή την κατάσταση δε θα συγχωρήσω ποτέ τον εαυτό μου. Τον αγαπάω πάρα πολύ, αλλά ζούμε μια φορά στη ζωή μας και ό,τι γράφει δεν ξεγράφει, η ζωή δε γυρίζει πίσω, οπότε κι εγώ διχάζομαι ειδικά όταν έχω να αντιμετωπίσω έναν άνθρωπο που ενώ τον αγαπάω εκείνος με αντιμετωπίζει εχθρικά γιατί στην έξαρσή του επάνω πιστεύει ότι δεν τον εκτιμάω και άλλα πολλά. Γιατί λες τους γιατρούς εγκληματίες? Έγινε κάτι που σε έκανε να το πιστεύεις αυτό? Καλό κουράγιο. Θέλει πολλή προσπάθεια και από τις 2 πλευρές. Να μου γράφεις αν νιώθεις την ανάγκη."

βερονικη οντωσ απο αυτα που γραφεισ φαινεται οτι τον αγαπασ πολυ τον αντρα σου εγω αυτο καταλαβα
κοιτα με τη διπολικη τα πραγματα ειναι περιεργα νομιζω μ[πορει να ειναι κ ευκολα κ δυσκολα σιγουρα τα παιδια θα συνιθισουν τη συμπεριφορα του πατερα αλλα δεν ξερεισ πωσ θα γραψει πανω τουσ αυτη δηλαδη μπορει να αναπτυξουν αμυνεσ κ ολα καλα
μπορει κ να την αφομοιωσουν δεν ξερεισ πραγματικα τι θα γινει καποια κομματια σιγουρα θα παρουν αλλα μπορει να παρουν τα καλα κομματια επισησ η διπολικη ειναι κ γονιδιακη ασθενεια κ μαλλον θα υπαρχει στα γονιδια τουσ κατι που αν δεν το βγαλουν αυτα να το βγαλουν τα παιδια τουσ συνηθωσ ετσι παει νομιζω

η επιδραση στα παιδακια σας μπορει να ειναι απο μηδαμινη εως πολυ εντονη. Ειναι καθαρα θεμα ιδιοσυγκρασιας και καταβολων το ποσο θα επηρεαστει η ψυχη καποιου παιδιου. Ας πουμε εγω θα επηρεαζομουν πολυ αρνητικα απο κατι αναλογο διοτι ειμαι ευαισθητη, με χαμηλη αυτοπεποιθηση, με ενοχικο χαρακτηρα. Απο την αλλη, η αδερφη μου θα το αντιμετωπιζε πιο χαλαρα, πιο ηρεμα, δεν θα συνεδεε την συμπεριφορα του μπαμπα με τον εαυτο της, θα ξεχωριζε απο μικρη οτι δεν φταιει εκεινη για τον χαρακτηρα του μπαμπα. Οποτε η απαντηση ειναι καθαρα υποκειμενικη! Εσυ παντως με καθε τροπο προσπαθησε να προστατεψεις την ψυχουλα των παιδιων σου!:)

βερονικη γεια σου κ απο μενα
σιγουρα τα παιδια επηρεαζονται κ ασχημα απο καποιον γονιο που ειναι διπολικος
μν το βλεπεις ομως μισοαδειο το ποτηρι
υπαρχει κ η αλλη πλευρα του νομισματος
σκεψου πως οταν ειμαστε σταθεροι ή εστω ας το πω προς τα πανω πως δινουμε ο,τι καλυτερο στα παιδια
αλλωστε υπαρχουν πολλοι γονεις που δεν ειναι διπολικοι κ ομως κανουν κακο στα παιδια τους

θεωρω πως ειναι καλο να κατσεις κ ν συζητησεις με το συζυγο σου κ
να του πεις τις σκεψεις κ τις αγνωνιες σου
απο οσα περιεγραψες ειναι καλος πατερας
δν ξερω κ πολλους μπαμπαδες να κρατανε το παιδι τους ολη μερα πχ

ειμαι κ εγω διπολικη κ θυμαμαι να μιλαω ασχημα στον πλεον εν διαστασει συζυγο
ειμαι τρομερα ευαισθητη με την κορη μου ωστοσο
προσεχω παντα τη συμπεριφορα μου
οσο καιρο ημουν σε μανια βεβαια ( πριν νοσηλευτω κ γινει η διαγνωση ) την παραμελησα
τωρια πια γνωριζει πως η μαμα πασχει απο μια ασθενεια
της μιλησα για αυτο απο μικρη ηλικια
της ξαναμιλησα οταν μεγαλωσε κ αλλο

μπορεις επισης να προσπαθησεις να μιλησεις στους γονεις σου κ
να τους πεις πως θελεις τη στηριξη τους
ειναι εγγονια τους, θα καταλαβουν
οτι αποψη κ να εχουν για το συζυγο σου θα ναι παντα ο μπαμπας

διακρινω πως εισαι δυναμικη κ σου ευχομαι να συνεχισεις ετσι
να πανε ολα καλα κ ο αντρας σου να παραμεινει σε νορμοθυμια
το να απεχει απο ναρκωτικα κ αλκοολ ειναι εξαιρετικα δυσκολο
στη διπολικη ενα συμπτωμα ειναι η ταση για ουσιες

σου παραθετω κ ενα λινκ απο αλλο φορουμ
που ασχολειται περισσοτερο με τη διπολικη
υπαρχουν κ ομαδες αυτοβοηθειας σε αθηνα κ θεσσαλονικη
δν θυμαμαι που ζεις
να σαι παντα καλα κ συ κ η οικογενεια σου

http://mazi.org.gr/

Παιδια,

Σας ευχαριστώ όλους για την στήριξη. Πιστεύω ότι η επαφή με τους ειδικούς και η συζήτηση πάνω στο θέμα ίσως βοηθήσει την κατάσταση. Με ανησυχεί και η κληρονομικότητα. Είναι ένα σοβαρό θέμα, αλλά ευτυχώς η επιστήμη έχει προχωρήσει πολύ. Το πρόβλημα είναι απλά ότι έχω κουραστεί πολύ από όλα τα προηγούμενα και δεν ξέρω κατά πόσο θα συνεχίσω να αντέχω να αντιμετωπίζω την κατάσταση. Από την άλλη, ναι είναι πολύ καλός μπαμπάς και πολύ προσεκτικός μ το παιδί, απλά με φοβίζει μήπως κάποιες φοβίες που έχει πχ. η καχυποψία του για τους άλλους ανθρώπους και κάποιες φορές για μένα μεταδοθεί στο παιδί. Από τους γονείς μου δε θέλω να περιμένω τίποτα γιατί σε όλες τις δύσκολες καταστάσεις αντί να με κάνουν να αισθανθώ καλύτερα με κάνανε πιο σκατά, φωνάζουν, πανικοβάλλονται και μετά ξεσπάνε επάνω μου και με κατακρίνουν για τις κακές επιλογές που έχω κάνει στη ζωή μου και λένε τον άντρα μου ή ψυχασθενή ή ότι τα κάνει όλα επίτηδες γιατί σε κάτι αποσκοπεί. Και επειδή δεν έχω σκοπό την επόμενη φορά να κοντέψω να χάσω το μυαλό μου από την αντιμετώπιση αυτή, προτιμώ είτε να βρω μόνη μου τον τρόπο να στηρίξω την οικογένειά μου ή να αναζητήσω βοήθεια αλλού, αν και δεν ξέρω που. Ελπίζω ότι δε θα χρειαστεί, παρόλα αυτά θα πρέπει να είμαι έτοιμη και για ένα τέτοιο ενδεχόμενο. Δεν είναι εύκολη η συμβίωση με έναν διπολικό όσο καλός άνθρωπος και να είναι. Και το θέμα δεν είναι το τι θα γίνει αν βρεθεί σε μανία. Εκεί τα πράγματα είναι δεδομένα. Παίρνεις εισαγγελική και πάει νοσοκομείο και ηρεμεί και αυτός και η οικογένεια. Το πρόβλημα είναι τα μικρά ανεβάσματα τα οποία σου τρώνε την ψυχή μέρα με τη μέρα, το σκωτζέζικο ντουζ που υφίστασαι, ζώντας μια με τον άνθρωπο που αγαπάς πολύ και έχεις επιλέξει και μια με τον εχθρό σου. Ακούγεται σκληρό, αλλά έτσι είναι. Πώς λοιπόν αντιμετωπίζεις συνεχώς αυτή την κατάσταση? Οι οδηγίες λένε δεν αντιδράς, δεν πυροδοτείς, παρακολουθείς και αν όλα πάνε καλά θα κάνει τον κύκλο του και θα περάσει. Μόνο που αυτό είναι πολύ δύσκολο, ειδικά τη σήμερον ημέρα που από μόνα τους τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα. Κι ακόμα κι αν πειθαρχείς εσύ σε αυτές τις οδηγίες, πώς περιμένεις να το κάνουν αυτό και τα παιδιά σου?