Ξαναγυρίζω στα παλία... Είμαι άρρωστη???
Καλησπέρα σας...
Αναζητώ πάλι την βοήθεια σας μιας και κάθε φορά είναι πολύ χρήσιμη..
Πριν από 3 χρόνια πέρασα ένα καταθλιπτικό επεισόδιο, ποτέ δεν έγινα καλά νομίζω αλλά κατάφερα να είμαι σε ένα πολύ καλό επίπεδο.. και σήμερα γυρίζω στα ίδια για άλλους λόγους αυτή τη φορά και κάθε μέρα γίνομαι και χειρότερα...
Το πρόβλημα πλέον είναι συναισθηματικό, άλλα με έχει καταβάλει τόσο πολύ που πιστεύω ότι φταίει η αρρώστια που έχω και όχι απλά το μπέρδεμα..
Είχα μία σχέση 4 χρόνια, τα τελευταία 2 σε απόσταση, είχα φύγει άλλη μία φορά από τη σχέση και γύρισα ενώ εδώ και ένα περίπου χρόνο είμαστε χωρισμένοι. Μία μεγάλη αγάπη, με έναν άνθρωπο πολύ χαρισματικό που όμως πάντα με θύμωνε και δεν μπορούσα να διαχειριστώ τον χαρακτήρα του. Του απέρριπτα ευθύνες για αυτό που πέρασα χωρίς να φταίει ο κακομοίρης... Συνειδητά χώρισα από εκείνον ένα χρόνο πριν ενώ όλο αυτό το διάστημα μέχρι και πέντε μήνες πριν προσπαθούσαμε να τα βρούμε και πάντα εγώ έκανα πίσω γιατί φοβόμουνα ότι θα έκανα λάθος αν γύριζα.. ποτέ δεν σταμάτησα να τον αγαπάω, να τον ποθώ...
Πριν τέσσερις μήνες, συναντήθηκα με έναν παλιό μου έρωτα, πολύ παλιό, που ενώ και οι δύο κάποτε θέλαμε οι συγκυρίες δεν το άφησαν να γίνει σχέση.. Όταν λοιπόν συναντηθήκαμε προχωρήσαμε σε σχέση, πάλι από απόσταση.. τρεις μήνες μετά και μετά από επικοινωνία που είχα με τον πρώην μου άρχισα να αμφιβάλλω για τα συναισθήματα μου, μπλέχτηκα σε ένα κουβάρι, είχα μια ζυγαριά μέσα μου και ζύγιζα... εδώ να τονίσω ότι τον πρώην μου δεν τον συνάντησα παρά μόνο του μίλησα στο τηλέφωνο... Δύο μήνες κράτησε το μαρτύριο, ο πρώην να με θέλει πίσω, να με αγαπάει, να με περιμένει (από τα συμφραζόμενα του τηλεφωνήματος) ο νυν να κάνει το ίδιο και εγώ να ζυγίζω... Ο νυν είχε διάφορα θέματα που η λογική μου μου έλεγε να απομακρυνθώ.. Άλλα τον πρώην τον είχα αφήσει εγώ πως είναι δυνατόν να τον σκέφτομαι?
Δεν άντεξα άλλο, η ηθική μου άλλωστε αλλά και ο χαρακτήρας μου δεν σηκώνουν τα διπλά ταμπλό και πρίν φτάσει εκεί το θέμα τα άφησα και τα δύο. Χώρισα με τον νύν και τον άφησα στήλη άλατος... τον καταρράκωσα το ξέρω αλλά δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς, ο πρώην μου είχε βάλει προθεσμία, ή τώρα ή δεν προσπαθώ άλλο και εγώ στη μέση να κλαίω όλη μέρα, το μόνο θετικό είναι ότι και οι δύο είναι μακρυά και δεν γίνεται χειρότερα το πράγμα..
Και φτάνω στο σήμερα, μία βδομάδα μετά,έχω χωρίσει για να κάτσω να σκεφτώ, δενμιλάω με κανέναν, αλλάζω γνώμη συνέχεια, δεν ξέρω τι θέλω, είμαι προφανώς τόσο ανώριμη που τρομάζω... πρίν αποφασήσω για τον ένα έχω ήδη ακυρώσει την επόμενη σκέψη μου για τον άλλο και μετά πάλι απο την αρχη... Νιώθω ότι χρωστάω και στους δύο, νιώθω ότι πρέπει να διαλέξω λες και δεν υπάρχει τίποτε άλλο, όλος μου ο κόσμος γυρνάει γύρω απο αυτό, γύρω απο αυτούς τους δύο, γυρνάω πίσω σε εποχές που τρομάζω.. Τον πρώην μου τον αγαπάω πολύ αλλά όλο τον πληγώνω...πως είναι δυνατόν?
Σκέφτομαι μήπως φταίει το ότι νιώθω ότι κανείς άλλος δεν θα με θέλει με τισ διακυμάνσεις διάθεσης μου, με τις παραξενιές μου, αυτοί οι δύο με ήξεραν και πρίν περάσω το αρχικό λούκι 3 χρόνια πρίν που με άλλαξε άρδην, και με αγαπήσανε, με αγαπάνε... πως δεν θα ερωτευτώ ποτέ ξανά γιατί είμαι άρρωστη... Είμαι μια αρκετά εμφανισημη κοπέλα, έχω ένα ευρύ κύκλο, μια πολύ καλή δουλεία με καταξίωση, έχω όπωσ λένε οι φίλοι μου ένα πακέτο που δεν του αντιστέκεσαι... και εγώ πληγώνω δύο ανθρώπους που με αγαπήσανε όσο τίποτε άλλο στον κόσμο.. και πάλι δεν μπορώ να ηρεμίσω το μυαλό μου και υποφέρω..
Τι φτάει ρε παιδίά ποια είναι η αποψη σας? Η ψυχολόγος μου λέει ότι κάνω σαν να μήν υπάρχει τίποτε άλλο εκτός απο αυτούς, οι φίλοι μου ότι δεν θέλω κανέναν απο τους δύο και εγώ φοβάμαι ότι είμαι άρρωστη.. γιατί αλλάζω γνώμη κάθε ένα λέπτο? Τι φταίει με εμένα? Είναι ΙΔΨ είναι κατάθλιψη? Είναι οριακή προσωπικότητα? Τι έχω πια? Γιατί δεν μπορώ να αποκοπω απο το παρελθόν μου όπωσ όλοι οι φυσιολογικοί άνθρωποι? Να χωρίζω όπωσ όλοι???? Γιάτί τασ κέφτομαι όλα τόσο πολύ?
