Η ΚΟΛΑΣΗ ΤΗΣ ΚΑΤΑΘΛΙΨΗΣ

Δεν ξέρω αν έχει ξανασυζητηθεί το θέμα, αλλά θα ηθελα να γράψω πώς νιώθω όταν έχω κατάθλιψη (βαριάς μορφής)

1. Κλείνομαι σε ένα σκοτεινό δωμάτιο και προσπαθώ να ηρεμήσω (ανακυκλώντας βέβαια τις κακες σκέψεις που με έφεραν εδώ).
2. Δεν έχω όρεξη να περιποιηθώ τον εαυτό μου (να κάνω μπανιο, να αλλάξω ρούχα)
3. Δεν έχω όρεξη να φάω (με το ζόρι μα ταίζει ο αντρας μου)
4. Δεν πηγαινω στη δουλειά.
5. Δε θελω να βγω πουθενα, η εξοδος μου προκαλει πονο.
6. Δε με ενδιαφέρει να καθαρισω το σπίτι.
7. Δεν μιλαω με κανεναν.
8. Νιώθω οτι η ζωη δεν εχει νοημα και δε θα με ενοιαζε να πεθανω τωρα.
9. Κανω σκέψεις αυτοκτονίας.
10. Δε με συγκινεί τίποτα, ουτε καν το νεογεννητο μωρακι της αδερφης μου,που σε άλλη περίπτωση θα λάτρευα
11. Με πιάνουν στιγμές απελπισίας, κλαίω, λέω γιατί σε μένα.
12. Νιώθω ότι κανεις δεν καταλαβαίνει τί περνάω.

Αυτή είναι η κόλασή μου. Η δικη σας;

Μην απελπιζεσαι Λιλα, οι πιο πολλοι τα εχουμε περασει ή τα περναμε...

Γεια σου Λιλα! Διαβαζοντας το ποστ σου θυμηθηκα τον εαυτο μου τις μερες των μεγαλων καταθλιψεων περυσι. Τα περισσοτερα (αν οχι ολα) απο αυτα που νιωθεις κ βιωσες μου ειναι τοσο κοινα... Πραγματικα ειναι μια κολαση δεν παλευεται το συναισθημα που σου προκαλει. Τιποτα δν εχει νοημα κ η ζωη φαινεται να εχει χασει το χρωμα της. Μην το βαζεις κατω ομως κ ποτε μα ποτε μην τα παρατας! Θα γυρισει ο τροχος κ γυριζει παντα! Αρκει βεβαια κι εσυ να συνεισφερεις σ αυτην την προσπαθεις ωστε να βγεις το συντομοτερο δυνατον απ αυτην την κολαση οπως την περιγραφεις γιατι δεν σου αξιζει κουκλα μου. Σε κανεναν δν αξιζει μια τετοια ζωη κ καθημερινοτητα. Να σκεφτεσαι οτι δν θα εισαι παντα ετσι κ με την καταλληλη φαρμακευτικη κ ψυχοθεραπευτικη υποστηριξη θα μπορεσεις παλι να αγαπησεις τη ζωη κ να χαμογελας! Ευχομαι να πανε ολα καλα! :)

ναι... ειναι οντως μια κολαση... που κανεις εκτος αυτης δε μπορει να καταλαβει.

Γεια σου Λιλα ! Προφανως δε θα σε κανει να νιωσεις καλυτερα, αλλα πολλοι τα εχουμε περασει ολα αυτα που αναφερεις! και πολλοι τα περνανε ακομη. πχ εγω μεχρι το Πασχα δεν ηθελα να δω κανεναν, κατηγορουσα τον εαυτο μου για ο,τι συμβαινει στον κοσμο, εσερνα με το ζορι το κορμι μου στη σχολη και μιλουσα με τα χιλια ζορια, δεν πλενομουν για καμια βδομαδα, τιποτα μα τιποτα δε μου εδινε ευχαριστηση.. δεν μπορουσα να νιωσω τιποτα για κανεναν! χαρακωνομουν και το μονο που ειχα στο μυαλο μου ηταν πως θα καταφερω να πεθανω.. κι ολο αυτο κρατησε περιπου ενα χρονο, με εξαρσεις και υφεσεις! βεβαια εγω πασχω και απο μια αλλη διαταραχη αλλα μπορω να καταλαβω εν μερει τι περνας. ωστοσο οπως σου γραφει και η Lacrymosa δε θα εισαι για παντα ετσι! μπορεις να το ξεπερασεις με την καταλληλη αγωγη και ψυχοθεραπεια και κυριως με τη δικη σου προσπαθεια! τιποτα δεν ειναι ακατορθωτο. κουραγιο σου ευχομαι!
εχεις σκεφτει να πας σε καποιον ψυχιατρο;