Απο μια προηγουμενη ζωη

"Φετος θα ειναι η χρονια μου".Αυτο ελεγα οταν ημουν παιδι κι εμπαινε ο καινουργιος χρονος και τωρα τον χρονο τον εχω βαρεθει.
Υποτροπη-επεισοδειο-ψυχιατρειο-εξιτηριο-υποσχεσεις.Δεν μπορω να κοιταξω τον εαυτο μου στον καθρευτη.Κλαιω σχεδον καθε μερα,τα σπαω και μερα νυχτα στον υπνο μου η στον ξυπνιο μου θυμαμαι,συνεχεια θυμαμαι τους φιλους μου.
Περπαταω παντα μονος στις παλιες γειτονιες στα παλια στεκια εκει που παιζαμε μπαλα,η εκει που ηταν τα ουφαδικα,και υποκρινομαι οτι τους βλεπω-οτι ΜΑΣ βλεπω μπροστα μου να περναμε ωραια.
Δεν ξερει κανεις πραγματικα το ποσο αρρωστος ειμαι γιατι ειμαι καλος ηθοποιος.Το παιζω υπερυπευθυνος.Εχω γινει ποιο
υπευθυνος απο τον ποιο λογικο.Εχω επιτυχει στο να κρυψω τον εαυτο μου αλλα αυτο με τρωει απο μεσα.
Την τελευταια εβδομαδα ακουγα φωνες δυο ξεχωριστα βραδυα.Ειχα βρει κατι παιχνιδια απο μια προηγουμενη ζωη και τα
διελυσα μαζι κι ενα μεταλλιο απο εναν αγωνα μπασκετ του τοτε δημοτικου σχολειου μου.
Νιωθω μια αηδια για τους ανθρωπους.Μου ανακατευεται το στομαχι με τις φιλοσοφιες τους,με τις αρχες τους,με τους αγωνες τους,με τις μυρμηγκοφωλιες τους,με τα facebook.
Δεν ειναι ο ψυχοπαθης κατι το δυσνοητο.Σε 5 λεπτα μεσα μπορει ο "φυσιολογικος"
να κατανοησει τα χοντρα.
Γι'αυτο τους σιχαινομαι.Διοτι δεν μου εδωσαν ουτε 5 λεπτα,αντ'αυτου κανουν οτι δεν με ξερουν στο δρομο κι αυτο
ειναι το χειροτερο απο ολα.
Ειμαι 30 χρονων και απο τα 15 ειμαι κοινωνικα νεκρος.Νιωθω κατεστραμενος,εγκαταλελει� �ενος,ξοφλημενο γραμματειο.
Οι συγγενεις με λυπουνται και αυτο με στεναχωρει,αλλα υπαρχει ενα κινητρο.
Ο δικος μου ο παραδεισος λεγεται λυτρωση και εχω μανα κι αδερφο που νοιαζονται γι'αυτο θα συνεχισω την αναζητηση.

Κοιτα, προκαταληψεις παντα υπηρχαν αλλα δεν εισαι ο μονος.

Προκαταληψη θα ειχες και για ενα σωρο αλλα πραγματα.

Αμα θελεις παρεα πηγαινε σε κεντρα ημερας, οπου θα βρεις ατομα με το ιδιο προβλημα και υποστηριξη...

Δεν ειμαστε λιγοι. Ειμαστε το 1% του πληθυσμου και 4-6% παιρνει αντιψυχωτικα...

Αμα δε σου μιλανε, χεστους και κανε παρεα με αυτους που σε αποδεχονται.

Quote:

---

Originally Posted by Lam

"Φετος θα ειναι η χρονια μου".Αυτο ελεγα οταν ημουν παιδι κι εμπαινε ο καινουργιος χρονος και τωρα τον χρονο τον εχω βαρεθει.
Υποτροπη-επεισοδειο-ψυχιατρειο-εξιτηριο-υποσχεσεις.Δεν μπορω να κοιταξω τον εαυτο μου στον καθρευτη.Κλαιω σχεδον καθε μερα,τα σπαω και μερα νυχτα στον υπνο μου η στον ξυπνιο μου θυμαμαι,συνεχεια θυμαμαι τους φιλους μου.
Περπαταω παντα μονος στις παλιες γειτονιες στα παλια στεκια εκει που παιζαμε μπαλα,η εκει που ηταν τα ουφαδικα,και υποκρινομαι οτι τους βλεπω-οτι ΜΑΣ βλεπω μπροστα μου να περναμε ωραια.
Δεν ξερει κανεις πραγματικα το ποσο αρρωστος ειμαι γιατι ειμαι καλος ηθοποιος.Το παιζω υπερυπευθυνος.Εχω γινει ποιο
υπευθυνος απο τον ποιο λογικο.Εχω επιτυχει στο να κρυψω τον εαυτο μου αλλα αυτο με τρωει απο μεσα.
Την τελευταια εβδομαδα ακουγα φωνες δυο ξεχωριστα βραδυα.Ειχα βρει κατι παιχνιδια απο μια προηγουμενη ζωη και τα
διελυσα μαζι κι ενα μεταλλιο απο εναν αγωνα μπασκετ του τοτε δημοτικου σχολειου μου.
Νιωθω μια αηδια για τους ανθρωπους.Μου ανακατευεται το στομαχι με τις φιλοσοφιες τους,με τις αρχες τους,με τους αγωνες τους,με τις μυρμηγκοφωλιες τους,με τα facebook.
Δεν ειναι ο ψυχοπαθης κατι το δυσνοητο.Σε 5 λεπτα μεσα μπορει ο "φυσιολογικος"
να κατανοησει τα χοντρα.
Γι'αυτο τους σιχαινομαι.Διοτι δεν μου εδωσαν ουτε 5 λεπτα,αντ'αυτου κανουν οτι δεν με ξερουν στο δρομο κι αυτο
ειναι το χειροτερο απο ολα.
Ειμαι 30 χρονων και απο τα 15 ειμαι κοινωνικα νεκρος.Νιωθω κατεστραμενος,εγκαταλελει� �ενος,ξοφλημενο γραμματειο.
Οι συγγενεις με λυπουνται και αυτο με στεναχωρει,αλλα υπαρχει ενα κινητρο.
Ο δικος μου ο παραδεισος λεγεται λυτρωση και εχω μανα κι αδερφο που νοιαζονται γι'αυτο θα συνεχισω την αναζητηση.

---

καλη σου μερα φιλε lam
αν αποκαλεις φυσιολογικους τους ανθρωπους εκεινους οπου γυρνουν την πλατη στο προβλημα κανεις λαθος..
αυτο για εμενα δεν ειναι φυσιολογικο,ειναι ανθρωποι συναισθηματικα ανωριμοι και παρτακηδες..
ειναι λογικο αυτο που αισθανεσαι,εφοσον δεν σου εδωσαν την ευκαιρια να τους μιλησεις,καταλαβαινω οτι ολο αυτο επιβαρυνε την κατασταση μεσα σε οτι περνας
αλλα να ξερεις πως για οτιδηποτε μας συμβαινει,χρειαζομαστε τον αναλογο χρονο για να το αντιμετοπισουμε..
δωσε στον εαυτο σου τον χρονο του και οταν καταλαγιασει ο θυμος σου και καταφερεις να τους αφησεις πισω σκεψου τοτε με καθαρο μυαλο,οταν θα εισαι αποφορτισμενος συναισθηματικα σκεψου,αξιζει πραγματικα να αλλιωνεσαι και να επιβαρυνεσαι για τετοιου ειδους προσωπα?
5 λεπτα δινουμε ακομα και σε καποιον περαστικο που χτυπησε και καλει σε βοηθεια..
για σκεψου καλυτερα...δεν υπαρχει ουτε ενας ανθρωπος γυρω σου ο οποιος σου δινει τα 5 λεπτα και αξιζει πραγματικα την αγαπη σου?αν οχι και παλι το οτι εισαι 30 δεν σημαινει πως δεν εχεις την ευκαιρια να κανεις νεες γνωριμιες και να δωσεις ευκαιριες στους ανθρωπους..και αν το κουραγιο σου λειπει τωρα,ασε τον χρονο και παλι να κανει το μικρο του θαυμα με λιγες προσπαθειες και απο μερος σου

το κείμενο κοπηκε μαλλον ,αν θες συμπληρωσε το .
οι φωνες τί σου λεγανε ?
ποτε ξεκίνησαν οι φωνές , θυμασαι τι σου λεγανε αρχικά ?

Kαλησπέρα κι από μένα... Γράφεις πολύ ωραία. "Δεν ξερει κανεις πραγματικα το ποσο αρρωστος ειμαι γιατι ειμαι καλος ηθοποιος.Το παιζω υπερυπευθυνος.Εχω γινει ποιο υπευθυνος απο τον ποιο λογικο. Εχω επιτυχει στο να κρυψω τον εαυτο μου αλλα αυτο με τρωει απο μεσα." Αναρωτιέμαι πως τα καταφέρνεις σε αυτό που λες? Και επίσης ήθελα να ρωτήσω,,,πως κατέληξε να μείνεις μόνος?