Δεν ξέρω τί άλλο πρέπει να κάνω..έχω χάσει επαφή με την πραγματικότητα και τα πάντα.
Καλησπέρα,
Είναι η πρώτη μου φορά εδώ και δεν ξέρω σε ποιο σημείο του φόρουμ πρέπει να το δημοσιευσω αυτό, και επέλεξα αυτή την κατηγορία μιάς και η κατάθληψη με έχει καταβάλει.
Είμαι 27 χρονών Ιδ.Υπ. και ζώ μόνος. Πραγματικά δεν ξέρω πως να αρχίσω...η ψυχολογία μου άρχισε να καταστρέφεται στα 19 μου, σιγά σιγά και σταδιακά χωρίς εγώ να δίνω ιδιαίτερη σημασία, μιάς και σαν έφηβος δεν με ένοιαζαν και πολλά. Απο τα 17 μου έκανα πολλές καταχρήσεις, όσο με τα ναρκωτικά τόσο και με το αλκοόλ. Δεν με ένοιαζε τίποτα...είχα τους φίλους μου, τα γκομενάκια μου, λεφτά και όλα τα "καλά" -τότε τα θεωρούσα καλά- του τότε. Όλα γινόντουσαν για την διασκέδαση. Τα χρόνια περνούσαν όμως και έπεφτα όλο και πιό πολύ σε ψυχολογικό λύθαργο...πρίν το καταλάβω, έγινα 25, και τότε ξεκίνησε και ο μεγάλος κατήφορος. Άρχισα να μένω μόνος...κοπέλα δεν είχα και δεν έχω ούτε τώρα, οι φίλοι μου ξαφνικά όλοι "εξαφανίστηκαν" γιατί απέκτησαν υποχρεώσεις, όπως και γώ άλλωστε. Όλοι τους βαριούνται, άλλοι δεν έχουν λεφτά, χρόνο, όρεξη κτλ. Εγώ όμως δεν έπαψα να προσπαθώ να τους παρακαλάω να βγούμε για ένα βρωμοκαφέ...αλλά τζίφος. Έτσι ξεκίνησα πάλι τις καταχρήσεις...είναι ο μόνος τρόπος πλέον για μένα να κρατάω το μυαλό μου "κενό"....να μπλοκάρω τις σκέψεις και τα συναισθήματα μου γιατί πλέον νηφάλιος χάνω τον έλεγχό τους...είναι ο μόνος τρόπος να κρατάω τα μάτια μου "στεγνά" απο τα δάκρυα κάθε φορά που κάνω σκέψεις ότι είμαι χαρούμενος και είμαι σαν τους άλλους ανθρώπους..σκέψεις όπως ότι έχω μια κοπέλα, έναν άνθρωπο δίπλα μου που θα με αγκαλιάσει και θα με φιλήσει όταν γυρίσω εξαντλημένος απο την δουλεια, που θα μου πεί έναν καλό λόγο που θα με κάνει να ξεχάσω όλη την σκληρή μου μέρα και όλα τα κακά που γυροφέρνουν αυτόν τον τόσο άγριο κόσμο...σκέψεις επίσης ότι έχω πραγματικούς φίλους που θα μπορώ ανά πάσα στιγμή να πάρω κάποιον τηλέφωνο και να του πώ πάμε για καφέ, και όχι μόνο "Έλα ρε πάμε να γίνουμε και να τα σπάσουμε" και να μην ξέρουμε τί μας γίνεται.
Θέλω απλά μια κανονική ζωή...όσο πιο απλή γίνεται. Δεν θέλω λεφτά, δεν θέλω δόξα...μια απλή και ήσυχη ζωή πλά θέλω.....αλλά τίποτα δεν μ'αφήνει. Ο ίδιος μου εαυτός πλέον δεν μ'αφήνει...έχω κάνει τόσο άσχημα πράγματα λόγω αυτής της ψυχολογίας μου...πως να το πώ απλά..."δεν νιώθω" πλέον. Παρ'όλα αυτά δεν σταματούσα να προσπαθώ..."αιμόρφυτος" πλέον ψυχολογικά, συνέχιζα με πείσμα και πειθώ προς τον εαυτό μου ότι θα τα καταφέρω...με υπομονή και θυσία θα τα καταφέρω. Αλλά βγήκα λάθος...και το ανακάλυψα πρίν μερικές μέρες. Βλέπετε η μοίρα (ή ο Θεός- τύχη κτλ όπως το βλέπει ο καθένας) δεν θέλει να έρθω στα φυσιολογικά μου. Με θέλει μέσα στα σκατά συνέχεια. Αυτό που ανακάλυψα έχει ώς εξής...βλέπετε, το μόνο που πραγματικά θέλω στη ζωή μου είναι μια κοπέλα, μια κοπέλα που θα με καταλαβαίνει, θα με νιώθει, θα με αγαπάει και θα μου συμπαραστέκεται ότι και να γίνει, και φυσικά το ίδιο και 1000 φορές περισσότερο θα έκανα και γώ γι'αυτήν. Μια κοπέλα με την οποία ονειρεύομαι μια μέρα να κάνουμε ένα παιδάκι και να γίνουμε οικογένεια...πόσο υπέροχα νιώθω στην σκέψη αυτή...και ταυτόχρονα πόσο με ποναει στην καρδιά και στο μυαλό αυτή τι στιγμή που το σκέφτομαι.
Βλέπεται, όπως είπα και παραπάνω, πρίν μερικές μέρες πήγα διακοπές ένα 3ημερο με μια φίλη μου που την ξέρω αρκετά χρόνια...αυτό που δεν ξέρει αυτή είναι το πόσο μου αρέσει τόσο καιρό. Δούλεψα τόσο σκληρά για να μπορέσω να κλείσω δωμάτιο και να την προσκαλέσω χωρίς να την αφήσω να ξοδευτεί, γιατί πολύ απλά ήθελα να τα κάνω όλα αυτά γι'αυτήν. Εγώ και αυτή 3 μέρες σε ένα μικρό παράδεισο στην χαλκιδική. Και τί δεν έκανα για να το κάνω όσο πιο ρομαντικό γίνεται, και πιστέψτε με είμαι πολύ ρομαντικός. Παρ'όλα αυτά, η στάση της απέναντι μου ήταν φιλική και ταυτόχρονα αμυντική. Πραγματικά δεν το έπαιζε, όντως δεν καταλάβαινε τί γινόταν...το 3ημερο πέρασε, τα λεφτά τελείωσαν...πάλι πίσω στην βρωμόπολη λοιπόν, μόνος και ηττημένος...για άλλη μια φορά.
Πλέον έχω χάσει κάθε σταγόνα αυτοπεποίηθησης στον ευατό μου. Καμία δεν με θέλει, φίλους πραγματικούς δεν έχω, οι γονείς μου και αυτοί τραβάνε ζόρια. Με τα πολλά δεν ξέρω τι άλλο να κάνω. Στη δουλειά δεν θέλω να πάω άλλο και σκέφτομαι να παραιτηθώ γιατί δεν αντέχω άλλο το ****** που τρώω καθημερινά για 3 κωλοευρω την ώρα...η δουλειά η οποία με έχει καταστρέχει την υγεία και το σώμα μου...είμαι 189 και είμαι 65κγ έδώ και 10 χρόνια. Τα μαλιά μου έχουν ασπρίσει απο το άγχος, έχω ταχυπαλμίες, σκοτοδίνες και ότι άλλο μπορείς κανείς να φανταστεί...μέχρι και σε μπουρδέλο πήγα γιατί έφτασα σε σημείο να μην αντέχω τις "κάψες" μου και δεν μου σηκωνόταν...λεφτά έχασα δεν γάμησα, πώς κάτι τέτοιο να μην με βυθίσει ακόμα πιο βαθιά στα σκατά που ήδη είμαι...;!
Το μόνο που σκέφτομαι πλέον είναι αν δεν υπήρχα...αν δεν ένιωθα...αν δεν σκεφτόμουν.
Τελός πάντων, για να μην συνεχίζω αυτο το μακρυνάρι...όπως καταλαβαίνετε τα παραπάνω είναι το πώς νιώθω και σκέφτομαι αυτή τη στιγμή και προσπαθώ να βγάλω ότι έω στο μυαλό μου εδώ πέρα αλλά δεν μπορώ να επικρατήσω την τάξη στις σκέψεις μου και ούτε να τις κατηγοριοποιήσω, γιατί πολύ απλά είναι τόσο πολλά.
Αν μπορεί να με βοηθήσει κάποιος σας παρακαλώ κάντε το...ρωτήστε με εσείς ότι θέλετε για να υπάρχει μια σειρά σε όλα αυτά.
