Με αφορμή μια φίλη του φόρουμ που μίλησε για τη ζήλεια έφερα στο μυαλό τον φιλόσοφο,διαλογιστή Όσσο...Ακολουθούν κάποια αποσπάσματα....
\"Όσσο,λες ότι μπορούμε να ρίξουμε το εγώ μας αυτή τη στιγμή.Είναι άραγε δυνατόν να παρατήσουμε το εγώ μας σταδιακά;\"
Όταν ρίχνεις κάτι,δεν το κάνεις σταδιακά,αλλά ξαφνικά.Τότε,γίνεται μια διακοπή.Ούτε το παρελθόν υπάρχει,ούτε το μέλλον.Βρίσκεσαι μόνος σου,στο εδώ και τώρα.Τότε,το εγώ δεν μπορεί να ζήσει.
Το εγώ μπορεί να ζήσει μόνο με τις αναμνήσεις.Ποιος είσαι,πού ανήκεις,η χώρα,η φυλή,η θρησκεία,η οικογένεια,η παράδοση,όλες οι πληγές,ο πόνος,οι απολαύσεις,ό,τι συνέβη στο παρελθόν.Το εγώ είναι όλα αυτά που έχουν συμβεί.
Κι εσύ είσαι εκείνος στον οποίο συνέβησαν.
Η μεγαλύτερη αγωνία για έναν άνθρωπο,είναι όταν ο θάνατος έχει καθοριστεί και δεν μπορεί να τον αποφύγει.Ο φυλακισμένος,που έχει καταδικαστεί και περιμένει τον θάνατό του,δεν μπορεί να κάνει τίποτα.Ο θάνατος έχει καθοριστεί και στο συγκεκριμένο χρόνο πρόκειται να πεθάνει.Πέρα από αυτό το χρόνο,δεν υπάρχει αύριο γι\'αυτόν.Τώρα,δεν μπορεί να επιθυμήσει,ούτε να σκεφτεί ούτε να προβάλλει στο μέλλον.Δεν μπορεί ούτε να ονειρευτεί.Το εμπόδιο υπάρχει πάντα.Τότε ακολουθεί μεγάλη αγωνία.Είναι η αγωνία του εγώ,επειδή το εγώ δεν μπορεί να ζήσει χωρίς το χρόνο.Το εγώ αναπνέει μέσα στα περιθώρια του χρόνου.Ο χρόνος είναι η ανάσα του εγωισμού.Όσος περισσότερος χρόνος λοιπόν,τόσες πιθανότητες για το εγώ.
Όσο υπάρχει αύριο,θα υπάρχει και εγώ.Όταν δεν υπάρχει αύριο,πώς θα πλεύσει το εγώ;
Όταν δεν υπάρχει ποτάμι πώς θα πλεύσει η βάρκα;
Για να πλεύσει η βάρκα ,χρειάζεται ποτάμι.
Το εγώ χρειάζεται το ποτάμι του χρόνου.Γι\'αυτό το εγώ πάντα σκέφτεται σταδιακά.
