Πως να βοηθήσω τον φίλο μου που περνάει κατάθλιψη?

Γεια σε όλους και όλες, ο λόγος που αρχίζω αυτό το θρεντ είναι γιατί θα ήθελα να ακούσω τις γνώμες/συμβουλές σας στο τι στάση να κρατήσω έτσι ώστε να βοηθήσω το φίλο μου που έχει κατάθλιψη.. Για την ιστορία, ακόμα δεν ακολουθεί κάποια αγωγή, θέλει όμως να πάει σε κάποιον ειδικό.
Γνωρίζω πως αλλιώς βιώνουν και αντιδρούν σε μια συναισθηματική διαταραχή οι άντρες κ αλλιώς οι γυναίκες. Ξέρω πως όλο αυτό που του συμβαίνει εγώ δε μπορώ να το αλλάξω, αλλά θέλω πολύ να είμαι δίπλα του και να τον στηρίξω. Μέχρι στιγμής αυτό που κάνω είναι να είμαι πιο χαλαρή απέναντι του έτσι ωστε να μη νιώθει πίεση και όποτε γίνεται απότομος στο τρόπο που μιλάει ή καμιά φορά αδιάφορος απέναντι μου, να μην το παίρνω προσωπικά γιατί ξέρω πως η όλη του αντίδραση οφείλεται στο άγχος του.

Το μόνο που μπορώ να πω είναι από την δική μου εμπειρία με την κατάθλιψη - φαντάζομαι ο καθένας το βιώνει με παραλλαγές. Αυτό που θα έλεγα εγώ λοιπόν, κρίνοντας από τον εαυτό μου και χωρίς να είμαι ειδικός, είναι ότι το "χαλαρό" είναι καλό. Για εμένα ήταν τρομερά εύκολο να νιώσω ενοχές, σα να έψαχνα αφορμή ας πούμε, οπότε ο θυμός, η εμφανής ανησυχία για το τι έχω πάθει, η απογοήτευση των γύρω μου ήταν κουμπιά που με έκαναν να νιώθω πιο ένοχη ακόμα, και η ενοχή σε κάνει να νιώθεις ακόμα πιο άχρηστος, βάρος.

Επίσης είχα ανάγκη να είμαι μόνη μου πολλές ώρες, ήθελε πολλή προσπάθεια να είμαι κοινωνική ας πούμε, οπότε πίεση για "βγες έξω", "πάμε για καφέ" κλπ μου δημιουργούσε άγχος και με έκανε να νιώθω ακόμα πιο δυστυχισμένη με την ανημποριά μου να κάνω αυτά τα κατά τα άλλα φυσιολογικά πράγματα. Και δώσ'του ενοχές ότι στενοχωρώ τους ανθρώπους μου.

Από την άλλη το να προσποιούνται όλοι ότι δεν τρέχει τίποτα δεν είναι επίσης καλό. Ενισχύει την ψευδαίσθηση ότι σε κανέναν δεν καίγεται καρφί, και σε κάνει να νιώθεις ακόμα πιο μόνος. Είναι πολύ λεπτές οι ισορροπίες, και δεν ξέρω αν μπορεί κανείς να απαιτήσει από τους γύρω του να τις βρουν και να τις τηρήσουν... δεν είναι εύκολο.

Αυτό που με έφερνε σε απελπισμένη οργή, πνίξιμο, ήταν η συνήθης τακτική (που δεν ξέρω ποιος ηλίθιος είχε την έμπνευση ότι είναι καλή ιδέα) να σου λένε "τίποτα δεν έχεις, μια χαρά είσαι" και τα σχετικά. ΔΕΝ βοηθάει. Κάθε άλλο. Ούτε το "σε καταλαβαίνω απόλυτα", ειδικά όταν δεν μπορείς να δείξεις στον άλλο ότι όντως τον καταλαβαίνεις έστω και στο ελάχιστο.

Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα ακούγομαι λίγο, αλλά όντως δεν είναι εύκολο για το περιβάλλον του καταθλιπτικού. Το καλύτερο κατά τη γνώμη μου είναι αυτό το χαλαρό που λες, μαζί με ειλικρίνεια... να ξέρει ο άλλος ότι είσαι εκεί για αυτόν όποτε ο ίδιος το χρειαστεί, χωρίς να τον πιέζεις να σου μιλήσει όταν δεν νιώθει έτοιμος... να ξέρει ότι όχι, δεν καταλαβαίνεις γιατί και πόσο υποφέρει, καταλαβαίνεις όμως ότι υποφέρει, και αυτό αρκεί για να είσαι δίπλα του, επειδή τον νοιάζεσαι... να του θυμίζεις ότι υπάρχει φως στην άκρη του τούνελ ακόμα κι αν ο ίδιος δεν μπορεί καν να το διανοηθεί εκείνη την ώρα, και όσο μακριά ή κοντά κι αν βρίσκεται η άκρη, θα την φτάσετε μαζί...

Βασικά η κατάθλιψη είναι ένας πολύ δύσκολος δρόμος που τον κάνεις δυστυχώς μόνος σου, αλλά επειδή πολλές φορές μπορεί να τρομάζεις με τον ίδιο σου τον εαυτό, ή με το σκοτάδι που βλέπεις παντού, βοηθάει να ξέρεις ότι υπάρχει κάποιος που περπατάει διακριτικά πίσω σου και θα σε πιάσει αν πέσεις γιατί σε αγαπάει, και μπορεί να το κάνει γιατί δεν τον τρώει και εκείνον το ίδιο σκοτάδι. Μια "σταθερά" ας πούμε, την ώρα που όλα τα άλλα είναι στον αέρα. Αλλά και ότι ο δρόμος είναι δικός του και δεν μπορεί να τον κάνει ο άλλος στην θέση του... αλλά είναι απλά ένας δρόμος, έχει αρχή και κυρίως τέλος.

Μην τα δέσεις κόμπο, ξαναλέω αυτά είναι με βάση τα δικά μου βιώματα και την δική μου ιδιοσυγκρασία, δεν ξέρω αν ισχύουν σε όλες τις περιπτώσεις ή αν είναι εντελώς ατομικά δικά μου. Εφόσον έχει σκοπό να δει κάποιον ειδικό, ίσως θα ήταν καλό να κάνεις κι εσύ μια επίσκεψη για να δεις τι θα σου πει και εκείνος σχετικά με το πώς μπορείς να τον στηρίξεις και τι να αποφύγεις..?

Vagabond καταρχήν σε ευχαριστώ που μπήκες στη διαδικασία να μου απαντήσεις :)
Διαβάζοντας το μήνυμα σου, σε κάποια σημεία αναγνώρισα στοιχεία συμπεριφοράς του φίλου μου.. πχ. του είναι πολύ δύσκολο να είναι κοινωνικός (επίσης πολλές φορές, λόγω έντονου στρες, δυσκολεύεται ακόμη και με απλές καθημερινές υποχρεώσεις). Εγώ αυτό που προσπαθώ να κάνω είναι να έχω μια σταθερή συμπεριφορά απέναντι του χωρίς να είμαι απαιτητική και να μη θίγω κάποια θέματα απο μόνη μου που γνωρίζω εξαρχής ότι θα τον "τσιτώσουν" αλλά παράλληλα του δίνω το χώρο και το χρόνο που χρειάζεται έτσι ώστε εάν θελήσει ο ίδιος να μιλήσει να το κάνει.
Και πάλι σ' ευχαριστώ, η "οπτική γωνία" ενός ατόμου που έχει βιώσει κάτι ανάλογο με βοηθάει πολυ :)

Δέν ξέρω αν διαφέρει το πώς βιώνεις την κατάθλιψη ανάλογα με το αν είσαι άντρας η γυναίκα.Το ότι μπήκες στη διαδικασία να αναζητήσεις συμβουλές για το πώς να διαχειριστείς την κατάσταση που περνάει ο φίλος σου, είναι πρός έπαινό σου και δείχνει οτι τον αγαπάς πραγματικά. Συνταγές δέν υπάρχουν.Εγώ απλά κρίνοντας απο μένα θα σου πρότεινα τα εξής:
Να του δείχνεις οτι είσαι δίπλα του.Να του δίνεις χρόνο και χώρο να εκφράζεται.Μη γίνεσαι πιεστική αλλα καμιά φορά μπορεί μα χρειαστεί να τον ''ξεσηκώσεις'' για να βγείτε πχ. ή να κάνετε κάτι μαζί. Το σημαντικότερο κατ'εμέ είναι να κάνει(ετε) μια επίσκεψη σε ένα ψυχίατρο.Ενδεχομένως αν κρίνει ο γιατρός μια φαρμακευτική θεραπεία να τον βοηθούσε αρκετά σε συνδιασμό με ψυχοθεραπεία(μη σου ακούγονται βαριά αυτα:)!Το θέμα είναι να γίνει η αρχή να επισκεφθεί κάποιον ειδικό ο οποίος θα δει συγκεκριμένα απο τι πάσχει και σε τι βαθμό είναι τα συμπτώματα που έχει.Αυτός θα σε καθοδηγήσει και 'σένα στο πώς να χειρίζεσαι τη δυσκολία που περνά ο φίλος σου.Απο αυτά που έγραψες φαίνεται να έχεις σε μεγάλο βαθμό επίγνωση του πώς λειτουργεί ένας καταθλιπτικός.Ένα βιβλίο που βοήθησε εμένα και ενδεχομένως σε γενικά θέματα να σε βοηθήσει είναι το βιβλίο του Ντειβιντ Μπέρνς ''Αισθανθείτε Καλά'' η αντιμετώπιση της κατάθλιψης χωρίς φάρμακα.Εκδόσεις Πατάκη. Θα υπάρξουν στιγμές που ενδεχομένως να κουραστείς να ''βαρυγκομήσεις''.Θέλει υπομονή.Μόνο αυτός γνώρίζει τί περνάει και σε τί βαθμό συμπτώματα έχει. ΤΟ ΘΕΜΑ ΕΙΝΑΙ Η ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΣΤΟΝ ΕΙΔΙΚΟ! Για να μή νομίζεις οτι τα παραπάνω είναι λόγια του αέρα περνάω μείζων καταθλιπτικό επεισόδιο και λαμβάνω φαρμακευτική αγωγή.Οπότε καταλαβαίνω το όλο θέμα.Να μείνεις δίπλα του να τον στηρίζεις! Μπορεί να μη στο δείχνει πάντοτε ,αλλά πιστεύω είναι το σημαντικότερο που έχει για τη δυσκολία που περνάει!

Καλή συνέχεια!

Γεια σου και απο μενα! εχοντας περασει κι εγω καταθλιψη θα συμφωνησω με τα προηγουμενα μελη! χρειαζεται επισκεψη σε ειδικο ωστε να ξερεις κι εσυ πως να το χειριστεις. εγω πχ ημουν τοσο αρνητικη απεναντι στους δικους μου, ειχα τοσες ενοχες που δεν αντεχα να συζηταω για το προβλημα μου για να μην τους φορτωνω κι αλλα.. μονο σε μια κολλητη μου ανοιγομουν που περνουσε και αυτη το ιδιο με μενα. προσπαθησε να δειξεις κατανοηση στο προβλημα του, αλλα μην τον πιεζεις να σου μιλησει οταν δε δειχνει ετοιμος να το κανει. φτιαξε αναλαφρη ατμοσφαιρα, εμενα αυτο με βοηθουσε! πχ οταν μου φεροταν σα να εχω προβλημα αντιδρουσα με θυμο. ενω οταν το εριχναν και λιγο στην πλακα ανοιγομουν ευκολοτερα.. δεν ξερω βεβαια, αναλογα και το χαρακτηρα του φιλου σου. φροντισε να ξερει οτι θα εισαι παντα εκει γιατι το εχει πραγματικα αναγκη!

Σας ευχαριστώ πολύ για τις απαντήσεις σας! :)
@~Lucy~ κάθε φορά που μιλάω μαζί του προσπαθώ να είμαι ανάλαφρη και χαλαρή γιατί ξέρω πως άμα τον προσεγγίσω αλλιώς (πχ να τον ρωτήσω γιατι δεν είναι καλά) θα αντιδράσει πολύ άσχημα. @Θεολόγος: ακόμη και να τον "ξεσηκώσω" για να βγούμε έξω κτλ είναι πολυ δύσκολο μιας και όταν περνάει περιόδους έντονου στρες, όπως τώρα, σπάνια θα βγει από το σπίτι, αλλά και πάλι εγώ προσπαθώ να έχουμε μια συχνη, σταθερή και χαλαρή επικοινωνία και ας μη βλεπόμαστε.

Μπορείτε π.χ να δείτε μια ταινία στο σπίτι αν δέν έχει διάθεση να βγεί έξω.Αλλά δώστου χώρο να σου πεί αυτός καλύτερα τι θέλει.Το θέμα είναι να ξέρει οτι κάποιος τον νοιάζεται πραγματικά και τον αποδέχεται γι'αυτο που είναι και στην κατάσταση που είναι.

Κάτι τελευταίο...δίνε σημασία σε ότι σου λέει σαν να είναι η πρώτη φορά που στο λέει...όταν έχεις αυτό το πρόβλημα επειδή το ζείς καθημερινά είναι πάντοτε επίκαιρο για σένα και πολλές φορές επαναλαμβάνεις τα ίδια και τα ίδια.Παρτόν στα σοβαρά αν το κάνει αυτό ή αν σου ζητάει να του εξηγείς πράγματα και το κυριότερο μη τον αντιμετωπίσεις σαν άρρωστο αυτό θα τον εξοργίσει και θα τον καταρρακώσει πιστεύω! Το πάς καλά μέχρι εδώ πάντως απ'ότι βλέπω στη συμπεριφορά σου απέναντί του...αυτός αποδέχεται τη στάση σου απέναντί του; η αντιδρά;

Δυστυχώς στη παρούσα φάση,όπου είναι πολύ στρεσσαρισμένος δε βλεπόμαστε.. δε βγαίνει καν από το σπίτι..
Σε φάσεις που δεν ήταν αγχωμένος/πεσμένος του είχα δώσει να καταλάβει πως εγώ θα είμαι εκεί γι αυτόν σε όποια ψυχολογική κατάσταση και αν βρίσκεται, τώρα πχ που περνάει πάλι μια δύκολη περιόδο, προσπαθώ με διακριτικό τρόπο να του το υπενθυμίζω,συνήθως με πράξεις.
Αποφεύγω να τον αντιμετωπίζω σαν "άρρωστο" ή σαν μικρό παιδί, γιατί όπως πολύ σωστά είπες κάτι τέτοιο θα τον εξοργίσει.
Εκείνος από τη πλευρά του από τη μια αποδέχεται τη στάση μου και μου δείχνει πως με έχει ανάγκη και με εμπιστεύεται αλλά υπάρχουν και φορές που γίνεται αντιδραστικός, λιγάκι απόμακρος και καμια φορά αδιάφορος και όταν συμβαίνει αυτό πλέον προσπαθώ να μη το παίρνω προσωπικά γιατί καταλαβαίνω πως αντιδρά έτσι λόγω άγχους(όποτε γίνεται αυτό εγώ του δίνω κι άλλο χώρο και χρόνο αλλά ταυτόχρονα συνεχίζω να έχω μια σταθερή συμπεριφορά απέναντί του).

Καλή συνέχεια να έχετε! Θέλει υπομονή το πράγμα...

Quote:

---

Originally Posted by l0re

Ξέρω πως όλο αυτό που του συμβαίνει εγώ δε μπορώ να το αλλάξω, αλλά θέλω πολύ να είμαι δίπλα του και να τον στηρίξω.

---

Τι εννοείς με αυτή την πρόταση; Ότι δεν μπορείς να το αλλάξεις λόγω άγνοιας (μη γνώσης), ή ότι δεν αντέχεις να ασχοληθείς να το αλλάξεις;

@Vagabond, το ποστ σου πρεπει να καρφιτσωθει απο την διαχειριση για να το διαβαζουν ολοι οι συγγενεις καταθλιπτικων:)

@l0re, δεν διευκρινηζεις ποσο κοντινη ειναι η σχεση σας και αν ειναι ερωτικη...

@John11: Εννοούσα πως η ευτυχία του δεν εξαρτάται από μένα, δλδ εγώ δε μπορώ να του αλλάξω τη διάθεση, παρολαυτά εγώ θέλω να είμαι δίπλα του και να τον στηρίξω/βοηθήσω.

@axl100: Είναι πάρα πολύ στενή η σχέση μας (ξεκίνησε ως φιλική) και τους τελευταίους μήνες έγινε και ερωτική.

Quote:

---

Originally Posted by l0re

@John11: Εννοούσα πως η ευτυχία του δεν εξαρτάται από μένα, δλδ εγώ δε μπορώ να του αλλάξω τη διάθεση, παρολαυτά εγώ θέλω να είμαι δίπλα του και να τον στηρίξω/βοηθήσω.

---

Στηρίζοντας και βοηθώντας έναν άνθρωπο στην ουσία του "αυξάνουμε" την ευτυχία. Για να λες πως η ευτυχία του δεν εξαρτάται από εσένα σημαίνει ότι βλέπεις ένα αδιέξοδο, ότι ουσιαστικά δεν μπορείς να κάνεις κάτι. Δεν είναι απαραίτητα κακό αυτό, δεν ξέρω ούτε καν που οφείλεται. Στο ότι εσύ θες να βοηθήσεις "λίγο"; Ή στο ότι δεν είναι ο κατάλληλος αποδέκτης για βοήθεια; Αλλά περιγράφεις κάτι αδιέξοδο.