Η Γη γυρίζει και η Ζωή ... ανηφορίζει
Μια λεπτομέρεια του σύμπαντος είμαστε. Ένας κρίκος της ανθρώπινης αλυσίδας , μέσα στα πλαίσια ενός αυστηρά ισορροπημένου γήινου οικοσυστήματος.
Η ζωή τραβάει την ανηφόρα. Μέχρι η πορεία της να ανατραπεί από το φυσικό τέλος. Εκείνο είναι το μοναδικό επίπεδο σημείο της οδυνηρής διαδρομής μας. Η κορυφή της μονόδρομης ανηφόρας. Όλοι φτάνουμε εκεί καταϊδρωμένοι και πριν προλάβουμε να πάρουμε μια ανάσα, μας παραλαμβάνει ο θάνατος στην ψυχρή του αγκαλιά. Κανείς δεν μπορεί να πει με σιγουριά ότι είναι δυνατόν να υπάρξει κάποια πιο μόνιμη αγκαλιά από αυτή του θανάτου.
Οι άνθρωποι έρχονται και φεύγουν.
Οι άνθρωποι έρχονται για να φύγουν.
Αλλά τι σημασία έχουν όλα αυτά τελικά ?
Ένας ακόμα αιωρούμενος κόκκος σκόνης που πλανιέται μέσα στο απόλυτο υπερπέραν είμαι και γω.
Σχεδόν αόρατος. Σχεδόν ανύπαρκτος.
Και η φωνή μου χάνεται στα πηγάδια της αβύσσου.
Δοκίμασε και συ να απευθυνθείς στο στο κενό. Η μόνη απάντηση που ίσως να λάβεις είναι ο τραγικός σου αντίλαλος.
Όσο σπαραχτική κι αν ακουστεί η ηχώ σου, δεν υπάρχει περίπτωση να καταφέρει να σπάσει το φράγμα της σιωπής.
Και αν πάλι για μια στιγμή ξεγελαστείς και αισθανθείς ότι μια δεύτερη παρουσία σου κρατάει το χέρι, σύντομα θα καταλάβεις ότι έχεις πέσει θύμα των έμφυτων ενστίκτων σου για αυτοσυντήρηση. Τα ένστικτα αυτά, επιβάλλονται τόσο πεισματικά στο είναι σου που μπορούν με τρόπο αυτόματο να σου δώσουν ρόλο προταγωνιστικό σε μια παράσταση ψευδαισθήσεων, παραπλανητικών εικόνων και ήχων, δελεαστικών χρωμάτων και αρωμάτων που σε περικυκλώνουν, σε ζαλίζουν, σε υπνωτίζουν και τελικά σε πείθουν με την αληθοφάνειά τους ότι ίσως να υπάρχει και μια ευχάριστη πλευρά.
Τα φώτα, όμως, θα σβήσουν κάποια στιγμή.
Η αυλαία θα πέσει χωρίς προειδοποίηση.
Και στο τέλος, θα πιάσεις τον εαυτό σου να υποκλίνεται σε μια σκιά, που με βλέμμα τρεμάμενο θα συνειδητοποιήσεις ότι δεν πρόκειται για τη σκιά κανενός άλλου, παρά μόνο της ίδιας σου της φιγούρας.
Της φιγούρας εκείνης που αγκομαχώντας, παλεύει ακόμα να τα βγάλει πέρα με την ασύλληπτα απότομη κλίση της δικιάς σου ανηφόρας.
Ας ελπίσουμε ότι η απαισιοδοξία μου είναι παροδική.
Τουλάχιστον περισσότερο παροδική από αυτό που λέμε : zωή