τελείωσα........!!!!

τελείωσα.....πίστεψα πως κάτι θα γινόταν κ τα πράγματα θα γινόντουσαν καλύτερα.....αλλά αντίθετα τα πράγματα χειροτερεύουν....η ζωή μου βουτάει όλο κ πιο πολύ στο σκοτάδι....δεν έχω τίποτα πια να περιμένω....τίποτα....δεν βλέπω τίποτα όμορφο πλέον....έχασα κ την μοναδική μου διέξοδο....πλέον δεν έχω τίποτα....δεν έχω απλά μέλλον....το μόνο που μου μένει να κάνω είναι να μείνω για μια ακόμα φορά μέσα στο σπίτι....να κοιμάμαι να διαβάζω κ να βλέπω τηλεόραση......πάει το θέμα το έχασα κ αν μέχρι τότε δεν έχω πάρει χάπια ακόμα τότε θα είμαι τυχερή....!!!!!!!!!!!!!

ενταξει δεν εισαι το μονο ατομο που δεν θα βγει αποψε..και στην τελικη και στο σπιτι καλα ειναι γιατι εξω το κεφι δεν ειναι οπως παλια..:cool:

δεν μιλούσα για σήμερα το βράδυ μιλούσα γενικά.....

καλημερα Μινα!
εισαι μονο 20 χρονων!τι ειναι αυτο που σε κανει να νιωθεις ετσι?προς θεου!τι μπορει να εχεις προλαβει να ζησεις??
ξερεις η ζωη ειναι γεματη εκπληξεις!δεν εχει μονο ''στραβα'',εχει και τα καλα της,αλλα εισαι πολυ μικρη ακομη..αναρωτιεμαι εχεις τοσα προβληματα?τι?

Και τι εγινε ρε μινα αν χρειαστει να παρεις και χαπια. Τι νομιζεις οτι θα παθεις? Τα ιδια ελεγα κι εγω πριν μερικους μηνες. Για μενα πλεον τα πραματα ειναι ξεκαθαρα. Οπως υπαρχουν οι σωματικες ασθενειες, απο ενα πονοκεφαλο, μια ιωση εως καρκινο ετσι υπαρχουν και οι ψυχολογικες ασθενειες απο ενα απλο αγχος μια απλη καταθλιψη εως αυτο που λεμε τρελλα. Οπως στις σωματικες ασθενειες χρειαζεσαι φαρμακο ετσι και στις ψυχολογικες χρειαζεσαι καποιο φαρμακο. Δηστυχος σε τουτη δω την μπανανια που την λενε ελλαδα δεν μας ειχαν ψυχολογους στα σχολεια ωστε να μαθουμε τι εστι καλη ψυχολογια και τι πρεπει να κανουμε οταν δεν αισθανομαστε καλα. Βλεπεις στην ελλαδα το να εχεις μια ψυχολογικη διαταραχη θεωρηται ντροπη και ταμπου τετοιοι μαμελουκοι ειμαστε ακομα. Οταν βλεπεις στις ξενες ταινιες τον αλλον να πηγαινει σε ψυχολογο οταν εχει προβλημα δεν ειναι τυχαιο εκει τους εχουν μαθει απο μικρα παιδια οτι αυτο ειναι φυσιολογικο. Δεν ξερω που εχεις παει αλλα μην το αφηνεις πηγαινε πρωτα σε ψυχολογο και βλεπεις

καλημέρα....έχω πάει σε ψυχολόγο κ συνεχίζω κ πηγαίνω αλλά δεν βλέπω κάποια βελτίωση....όσο για τα προβλήματα που έχω εκτός από το γεγονός ότι έχασα τον άνθρωπο μου, τον άντρα που λάτρευα κ συνεχίζω να λατρεύω ζω με έναν άνθρωπο που λίγο θέλει η να μας σκοτώσει η να πάει στο ψυχιατρείο κ με μια γιαγιά 102 χρονών η οποία σιγά σιγά χάνει την επαφή με το περιβάλλον....δεν μπορώ να βγω έξω όταν θέλω εγώ ενώ όσο ήμουν με τον Γ μπορούσα δεν μπορώ να έχω τον προσωπικό μου χώρο να μείνω λίγο μόνη μου με τις σκέψεις μου γιατί η γιαγιά αλλά κ ο μπαμπάς εισβάλουν εκεί που κοιμάμαι όποτε γουστάρουν....έχω χάσει τον ύπνο μου την όρεξη μου για ζωή όλα......κ όχι στα 20 μου δεν έχω ζήσει πολλά για την ακρίβεια σχεδόν τίποτα.....γιατί όσο ήμουν με τον Γ ήμουν μέσα σε ένα σπίτι κ περίμενα....ή ήμουν μαζί του να τον φροντίζω κ να με φροντίζει....χωρις τρέλες χωρίς τίποτα........κ τώρα που προσπαθώ να κάνω κάτι μου απαγόρευσαν να τον βλέπω γιατί δουλεύει νύχα κ μπορούμε να βρισκόμαστε μόνο το βράδυ πράγμα που εμένα με ικανοποιεί πολύ....!!!!!!

Παίρνω αφορμή από θέμα της Μίνας για να μιλήσω πιο γενικά.
Βαρέθηκα να βλέπω νέους ανθρώπους να κλαίνε και να γκρινιάζουν γιατί η ζωή τους είναι χάλια. Πιστεύω ότι αυτό είναι στάση ζωής και τίποτα παραπάνω.
Το καταλαβαίνω, θα στεναχωρεθούμε όταν τελειώνει μια σχέση, θα κλάψουμε, δεν θα έχουμε διάθεση να κάνουμε κάποια πράγματα για ένα μικρό διάστημα. Αλλά για ένα ΜΙΚΡΟ διάστημα!
Είναι δυνατόν όλη η ζωή μας να είναι εξαρτημένη από έναν άνθρωπο? Και αν λείψει αυτός να μην έχει κανένα νόημα η ζωή μας.
Να μην υπάρχουν άλλα πράγματα που μας ευχαριστούν ή ακόμη καλύτερα μας ενθουσιάζουν στη ζωή? Οι σπουδές μας, η εργασία μας, κάποιο χόμπυ ή απασχόληση, κάποιο άθλημα, κάποιοι άλλοι άνθρωποι (φίλοι και παρέες π.χ.).
Αν ξεκινάμε να χτίζουμε έτσι τη ζωή μας, κάνουμε μεγάλο λάθος. Καταδικάζουμε τον εαυτό μας στη μιζέρια και την εξάρτηση.
Καλό είναι λοιπόν να το πάρουμε χαμπάρι και να αρχίσουμε να βάζουμε κι άλλα ενδιαφέροντα στη ζωή μας.
Αν πάλι, το πρόβλημα είναι παθολογικό, τότε οφείλουμε να κάνουμε ό,τι περνάει από το χέρι μας για να γίνουμε καλά. Να επισκεφτούμε ψυχολόγο, ψυχίατρο, ό,τι τέλος πάντων είναι αναγκαίο, ώστε να ξεπεράσουμε όσο πιο σύντομα γίνεται. Και από κει και πέρα, να μπορέσουμε να απολαύσουμε τη ζωή.
Γιατί είναι ωραία η ζωή και όσο την αφήνουμε να περνάει χωρίς να τη χαιρόμαστε, εμείς και μόνο εμείς χάνουμε.

Quote:

---

Originally Posted by marian_m

Παίρνω αφορμή από θέμα της Μίνας για να μιλήσω πιο γενικά.
Βαρέθηκα να βλέπω νέους ανθρώπους να κλαίνε και να γκρινιάζουν γιατί η ζωή τους είναι χάλια. Πιστεύω ότι αυτό είναι στάση ζωής και τίποτα παραπάνω.
Το καταλαβαίνω, θα στεναχωρεθούμε όταν τελειώνει μια σχέση, θα κλάψουμε, δεν θα έχουμε διάθεση να κάνουμε κάποια πράγματα για ένα μικρό διάστημα. Αλλά για ένα ΜΙΚΡΟ διάστημα!
Είναι δυνατόν όλη η ζωή μας να είναι εξαρτημένη από έναν άνθρωπο? Και αν λείψει αυτός να μην έχει κανένα νόημα η ζωή μας.
Να μην υπάρχουν άλλα πράγματα που μας ευχαριστούν ή ακόμη καλύτερα μας ενθουσιάζουν στη ζωή? Οι σπουδές μας, η εργασία μας, κάποιο χόμπυ ή απασχόληση, κάποιο άθλημα, κάποιοι άλλοι άνθρωποι (φίλοι και παρέες π.χ.).
Αν ξεκινάμε να χτίζουμε έτσι τη ζωή μας, κάνουμε μεγάλο λάθος. Καταδικάζουμε τον εαυτό μας στη μιζέρια και την εξάρτηση.
Καλό είναι λοιπόν να το πάρουμε χαμπάρι και να αρχίσουμε να βάζουμε κι άλλα ενδιαφέροντα στη ζωή μας.
Αν πάλι, το πρόβλημα είναι παθολογικό, τότε οφείλουμε να κάνουμε ό,τι περνάει από το χέρι μας για να γίνουμε καλά. Να επισκεφτούμε ψυχολόγο, ψυχίατρο, ό,τι τέλος πάντων είναι αναγκαίο, ώστε να ξεπεράσουμε όσο πιο σύντομα γίνεται. Και από κει και πέρα, να μπορέσουμε να απολαύσουμε τη ζωή.
Γιατί είναι ωραία η ζωή και όσο την αφήνουμε να περνάει χωρίς να τη χαιρόμαστε, εμείς και μόνο εμείς χάνουμε.

---

AGREE TOTALLY MARIA !!!!!!!

Κοριτσάκι θα συμφωνήσω και εγώ με την μαριαμ χωρις να θέλω να υποτιμήσω αυτά που νιώθεις και περνάς..
Είμαι 45 χρονών, μετράω τις ευθύνες , τις πληγές και τις απώλειες μου. Και δεν είναι λίγες, αλλά δεν τα παρατάω, δεν εγκαταλείπω..
Πόσο περισσοτερο εσύ που έχεις μια ζωή μπροστά σου.
Τίποτα δεν είναι εύκολο και θα ζήσεις πολλά ζόρια αλλά και πολλές χαρές.
Θρήνησε τις απώλειες σου και ξεπέρασε τες.Η ζωή μας δεν ξεκινάει ουτε τελειώνει σ' έναν άνθρωπο. Σε ένα άλλο post η void σου τα είπε πολυ καλά. Αν θες ξαναδιαβασε το.
Πάρε ανάσα βαθειά και συνέχισε το δρόμο σου, μην κάθεσαι και κλαις πάνω από το πτώμα μιας αγάπης που έφυγε, έχεις να ζησεις πολυ πιο όμορφες στιγμές φτάνει να το θελήσεις.

μαριαν σορρυ...πρώτη φορά μου ξανασυμβαίνει να μπερδευτώ με το όνομα σου:p

Εσείς που ισχυρίζεστε οτι είναι θέμα τρόπου σκέψης ή τοποθέτησης στα πράγματα είστε καταθλιπτικοί;Η είχατε περάσει κατάθλιψη παλιότερα; Κλινικά εννοώ.Όχι πχ. μια περίοδο απαισιοδοξίας ...

Quote:

---

Originally Posted by Θεολόγος

Εσείς που ισχυρίζεστε οτι είναι θέμα τρόπου σκέψης ή τοποθέτησης στα πράγματα είστε καταθλιπτικοί;Η είχατε περάσει κατάθλιψη παλιότερα; Κλινικά εννοώ.Όχι πχ. μια περίοδο απαισιοδοξίας ...

---

Εγώ προσωπικά βρέθηκα στα πρόθυρα της κατάθλιψης πριν αρκετά χρόνια. Αλλά ζήτησα ΑΜΕΣΩΣ βοήθεια και ξεκίνησα ψυχοθεραπεία.
Με το που ένιωσα ότι δεν είμαι καλά, ότι δεν είμαι πλέον ο εαυτός μου, ότι το μυαλό μου δεν δουλεύει πλέον καλά, έψαξα κατευθείαν για βοήθεια. Δεν άφησα να περάσει καιρός, γιατί δεν άντεχα να ζω τόσο άσχημα και να υποφέρω. Για κάποιο μικρό διάστημα, στην αρχή της ψυχοθεραπείας, πήρα αντικαταθλιπτικά.
Δεν μιλάω λοιπόν εκ του ασφαλούς ή έξω από το χορό.
Γι' αυτό το λόγο επιμένω ότι είναι θέμα επιλογής.
Εκτιμώ και αγαπώ τον εαυτό μου και προσπαθώ να κάνω ό,τι καλύτερο περνάει από το χέρι μου για να έχω μια ποιότητα στη ζωή μου. Ευτυχώς, με βοηθάει σ' αυτό το πείσμα μου και η έμφυτη αισιοδοξία μου. Και η σιγουριά ότι θα τα καταφέρω, ότι τίποτα και κανείς δεν μπορεί να με νικήσει, αν μάλιστα φροντίσω να έχω δίπλα μου τους σωστούς συμμάχους.

Υ.Γ. Εκ των υστέρων, θεωρώ ότι η δοκιμασία που πέρασα άξιζε τον κόπο, μιας και ήταν η αφορμή για να ξεκινήσω ένα από τα πιο σημαντικά πράγματα που έκανα στη ζωή μου. Να γνωρίσω τον εαυτό μου και κάποιες (ξεχασμένες) δυνατότητες μου μέσω της ψυχαναλυτικής ψυχοθεραπείας.

Quote:

---

Originally Posted by marian_m

Εγώ προσωπικά βρέθηκα στα πρόθυρα της κατάθλιψης πριν αρκετά χρόνια. Αλλά ζήτησα ΑΜΕΣΩΣ βοήθεια και ξεκίνησα ψυχοθεραπεία.
Με το που ένιωσα ότι δεν είμαι καλά, ότι δεν είμαι πλέον ο εαυτός μου, ότι το μυαλό μου δεν δουλεύει πλέον καλά, έψαξα κατευθείαν για βοήθεια. Δεν άφησα να περάσει καιρός, γιατί δεν άντεχα να ζω τόσο άσχημα και να υποφέρω. Για κάποιο μικρό διάστημα, στην αρχή της ψυχοθεραπείας, πήρα αντικαταθλιπτικά.
Δεν μιλάω λοιπόν εκ του ασφαλούς ή έξω από το χορό.
Γι' αυτό το λόγο επιμένω ότι είναι θέμα επιλογής.
Εκτιμώ και αγαπώ τον εαυτό μου και προσπαθώ να κάνω ό,τι καλύτερο περνάει από το χέρι μου για να έχω μια ποιότητα στη ζωή μου. Ευτυχώς, με βοηθάει σ' αυτό το πείσμα μου και η έμφυτη αισιοδοξία μου. Και η σιγουριά ότι θα τα καταφέρω, ότι τίποτα και κανείς δεν μπορεί να με νικήσει, αν μάλιστα φροντίσω να έχω δίπλα μου τους σωστούς συμμάχους.

---

Αλλα σε τι ηλικια σου συνεβει?
Εμενα στα 16 αρχισε , και δεν ειχα ιδεα τι ειναι . Τωρα ειμαι 26 και αν νιωθω οτι πεφτω ή οτι αρχιζω να χανω τον ελεγχο ξερω τι πρεπει να κανω και πως να αντιδρασω . Τοτε ομως δεν ηξερα , δεν μπορουσα καν να καταλαβω τι συμβαινει , oυτε ειχα την οικονομικη δυνατοτητα να ζητησω βοηθεια .

Προσωπικη ευθυνη σιγουρα υπαρχει , οπως υπαρχει και περιθωριο αντιδρασης στην αρχη . Αν το αφησεις μπορει να φτασεις σε σημειο που να να μην μπορεις να παρεις αποφασεις και να αφεθεις τελειως . Αλλα το πως και ποτε θα αντιδρασεις ( δρασεις , ειναι μαλλον ο καταλληλοτερος ορος)εξαρταται απο πολλους παραγοντες . Οπως πχ αν συνυπαρχουν και αλλες ψυχικες ασθενειες μαζι , η ηλικια που εχεις , η σοβαροτητα της κατασταση ,το περιβαλλον στο οποιο ζεις. κ.α.

Quote:

---

Originally Posted by marian_m

Υ.Γ. Εκ των υστέρων, θεωρώ ότι η δοκιμασία που πέρασα άξιζε τον κόπο, μιας και ήταν η αφορμή για να ξεκινήσω ένα από τα πιο σημαντικά πράγματα που έκανα στη ζωή μου. Να γνωρίσω τον εαυτό μου και κάποιες (ξεχασμένες) δυνατότητες μου μέσω της ψυχαναλυτικής ψυχοθεραπείας.

---

Eδω εχεις δικιο , η καταθλιψη μπορει να σε κανει να αναθεωρησεις πολλα πραγματα και να αλλαξεις φιλοσοφια ζωης και ναι κατα καποιον τροπο αξιζει τον κοπο .Και το πιο βασικο σου μαθαινει οτι εσυ πρεπει να αναλαβεις την "κηδεμονια" του εαυτου σου γιατι κανεις αλλος δεν θα το κανει.


Υ.Γ. Σε αυτα που ειπες για το θεμα της Μινας συμφωνω απολυτα.

Μινα μ σορρυ κιολας αλλα διαβαζοντας τον τιτλο προτου διαβασω το θεμα νομισα οτι προκειται περι οργασμου λολ (ο πεινασμενος καρβελια ονειρευεται):o
οντοπικ τωρα θα συμφωνησω με το ποστ της marian_m μην εξαρτασαι τοσο απ τον (εκαστοτε) γκομενο κ βασιζεις τα παντα εκει γτ οταν θα χαλασει η σχεση τοτε γκρεμιζονται ολα κ νιωθεις οτι εφτασες σε πληρη αποτελματωση

Quote:

---

Originally Posted by betelgeuse

.
Προσωπικη ευθυνη σιγουρα υπαρχει , οπως υπαρχει και περιθωριο αντιδρασης στην αρχη . Αν το αφησεις μπορει να φτασεις σε σημειο που να να μην μπορεις να παρεις αποφασεις και να αφεθεις τελειως . Αλλα το πως και ποτε θα αντιδρασεις ( δρασεις , ειναι μαλλον ο καταλληλοτερος ορος)εξαρταται απο πολλους παραγοντες . Οπως πχ αν συνυπαρχουν και αλλες ψυχικες ασθενειες μαζι , η ηλικια που εχεις , η σοβαροτητα της κατασταση ,το περιβαλλον στο οποιο ζεις. κ.α..

---

Ακριβως αυτα πιστευω κι εγω. Ομως μη ξεχναμε οτι η καταθλιψη ειναι υπουλη ασθενεια. Εξελισεται αργα και μπορει να το παρεις χαμπαρι μετα απο πολλα χρονια. Αυτο επαθα εγω.Και αυτο θελω να τονισω στην mina και σε οποιον αλλον. Οσο πιο νωρις το ψαξεις τοσο καλυτερα. Σιγουρα ετσι οπως τα γραφει η mina υπαρχει θεμα με το οικογενιακο της περιβαλλον το οποιο την επηρεαζει αρνητικα. Και για να μπορεσει να το αντιμετωπισει πιθανως χρειαζεται καποια θεραπεια ισως μια αγωγη με φαρμακα για καποιο χρονο αυτο μπορει να το "δει" ενας ψυχιατρος. Ας παρουμε παραδειγμα εμενα. Εχω μια μανα για την οποια τρεχουμε πανω απο 20 χρονια με τα ψυχολογικα της. Παραλληλα προ διμηνου ο πατερας μου εκανε εγχειρηση μπαι πας μετα απο εμφραγμα. Κι εκει που ειπα ενταξει τον σωσαμε τον γερο προχθες ανακαλυψαμε στον γαστρεντερολογο οτι εχει καρκινο στο στομαχι. Ελπιζουμε να ειναι αντιμετωπισιμος γιατι ειναι μονο σε ενα τμημα του στομαχιου. Βεβαια στον πατερα και την μανα ειπα ψεμματα οτι ειναι ενα μεγαλο ελκος που πιθανς θελει εγχειρηση. Αλλου ομως θελω να καταληξω. Εδω και καποιους μηνες περνω αγωγη για καταθλιψη η οποια με εχει βοηθησει να κρατηθω σε αυτες τις δυσκολιες. Αλλιως θα με ειχε παρει κι εμενα απο κατω και μετα τι? Η mina αισθανεται εγκλωβισμενη και ανυπερασπιστη. Πριν απο 10 χρονια θα μπορουσα να της πω κι εγω "ελα μωρε σιγα το πραγμα βγες λιγο εξω πιες κανα καφε με καποιον φιλο κι ενταξει". Ομως σε πολλες περιπτωσεις αυτο δεν φτανει. Αν ξεπερασεις καποιο οριο ψυχολογικης κουρασης χρειαζεσε αλλου ειδους βοηθεια και αυτην την δινουν οι ψυχολογοι/ψυχιατροι.
Υ.Γ. Ορισμενοι νομιζουν οτι καταθλιψη ειναι αν δε σε γουσταρει η γκομενα η ο γκομενος που θελεις η αμα χωρισεις. Τετοια εχουμε περασει ολοι αλλοι κλαψανε αλλοι σουρωσανε 5,6 φορες και σιγα σιγα ξαναπηραν τα απανω τους. Υπαρχουν ομως καταστασεις καταθλιψης οι οποιες σε συνθλιβουν κυριολεκτικα και δεν μπορει να σε "σωσει" ουτε το κλαμα ουτε το πιοτο.