Όταν πρωτοεμφανίστηκαν σημάδια ότι έχω κάποια ψυχολογικά προβλήματα πανικοβλήθηκα. Στην αρχή, σχεδόν όλοι αναρωτιούνται που οφείλονται. Και οι κινήσεις που κάνουν για να ξεφύγουν από τα προβλήματα είναι σπασμωδικές. Και είναι λογικό, γιατί αν κάποιος δεν γνωρίζει τις αιτίες είναι λογικό να μην ξέρει τι να κάνει και γι' αυτό κάνει πράγματα άσχετα. Το ίδιο έκανα και εγώ στην αρχή. Μάλιστα επισκεύθηκα ψυχολόγο. Τώρα αν με ρωτήσει κάποιος αν με βοήθησε θα του απαντήσω εύκολα. Όχι, το αντίθετο, αντί να βοηθηθώ μπερδεύτηκα χειρότερα. Μόνο αργότερα όταν άρχισα να σκέφτομαι μόνος μου ξεκαθάρισαν τα πράγματα αρκετά. (δεν λύθηκαν αλλά τουλάχιστον ξεκαθάρισαν).
Όταν άρχισα να σκέφτομαι για τα προβλήματα που έχω, βρήκα σταδιακά τις αιτίες. Παρατήρησα ότι ένα από τα προβλήματά μου ήταν κάποια άτομα που ήταν γύρω μου. Αν το σκεφτεί κανείς, στην ουσία όλοι οι άνθρωποι έχουμε ακριβώς τα ίδια προβλήματα. Αν το εξετάσει κανείς, όλοι έχουμε τους φόβους μας και είναι ίδιοι για όλους. Ο κάθε άνθρωπος βρίσκει τους δικούς του τρόπους για να αντιμετωπίσει τους φόβους του. Όλοι φοβόμαστε για το μέλλον. Όμως η αντίδρασή μας σε αυτό το φόβο διαφέρει από άτομο σε άτομο.
Π.χ. κάποιος προσπαθεί να μην βλέπει αυτό το φόβο και προσπαθεί να τον ξεχάσει. Και στο τέλος καταφέρνει αυτό που θέλει, "ξεχνάει" το φόβο σε μεγάλο βαθμό. Όμως το να "ξεχάσει" τον κάνει να αποκτά αυτόματα και διαφορετική συμπεριφορά. Νομίζει πια ότι δεν έχει αυτό το φόβο. Και αποφεύγει κάθε τι που θα του "θύμιζε" αυτό το φόβο. Ακόμα και η επαφή με άτομα που έχουν αυτό το φόβο και τον αντιμετωπίζουν, είναι κόκκινο πανί γι' αυτόν. Θα κοροϊδέψει όποιον "έχει" το φόβο. Ο λόγος γιατί δεν θέλει με τίποτα να βρεθεί αντιμέτωπος με το φόβο του. Σταδιακά, όπως καταλαβαίνει κανείς, κάποιος που έχει επιλέξει αυτή την αντίδραση, θα γίνεται πιο σκληρός. Και με τον εαυτό του και με τους άλλους.
Εδώ είναι και το πρόβλημα. Αν έρθουν σε επαφή δύο άτομα που ο ένας προσπαθεί να ξεχάσει τους φόβους του και ο άλλος μένει με τους φόβους του, η επαφή τους θα είναι "τραυματική". Π.χ. ο ένας θα τσατίζεται με τον άλλον όταν λέει το φόβο του. Και ο άλλος θα αισθάνεται μειονεκτικά όταν ο πρώτος εμφανίζεται να μην έχει το φόβο. Ο πρώτος θα γίνεται σταδιακά όλο και πιο σκληρός και ο δεύτερος θα γίνεται σταδιακά όλο και πιο ευαίσθητος. Και φυσικά, δεν είναι τόσο απλό το θέμα, είναι δύο άτομα που έχουν επιλέξει εντελώς διαφορετικό δρόμο αντιμετώπισης. Δεν γίνεται αυτά τα δύο άτομα να συνυπάρξουν. Η συνύπαρξη θα κάνει τον ένα ή τον άλλο να έχει πρόβλημα. Ή του ενός ο φόβος θα γίνει μεγαλύτερος ή του άλλου η σκληρότητα θα οδηγήσει σε περισσότερη κατάθλιψη. Στην ουσία δεν φταίει η συνύπαρξη, έτσι κι αλλιώς ο καθένας έχει επιλέξει διαφορετικό τρόπο αντιμετώπισης.
Ήρθε κάποιος στο χώρο μου. Και αμέσως μπήκε και σε άλλους χώρους που δεν ήθελα. Υπάρχουν κάποιοι που μπαίνουν όπου να 'ναι χωρίς να φαίνεται ότι λογαριάζουν το αν θα ενοχληθείς, ενώ υπάρχουν και άλλοι που είναι πιο προσεκτικοί και δεν μπαίνουν σε χώρους που ίσως ενοχληθείς. Το γράφω αυτό σαν παράδειγμα για να δείξω τις διαφορετικές συμπεριφορές.
Συνήθως με όσους έχουμε πιο μακρινή επαφή, δεν βλέπουμε τις διαφορές, όταν όμως κάποιος είναι πιο κοντά μας οι διαφορές γίνονται αξεπέραστες.
Αυτές είναι κάποιες σκέψεις μου τώρα που βρίσκομαι πάλι αντιμέτωπος σε μεγαλύτερο βαθμό με το ίδιο πρόβλημα.