λες και ζω την ζωη αλλου....

Καλησπερα σε ολους εχω καιρο να γραψω... σταματησαν προς το παρον οι ενοχλησεις της καρδιας μου και δεν μπορουσα να μπω γιατι μια δεν ειχα κομπιουτερ μια δεν ειχα ιντερνετ... Αυτο που θελω να σας πω σημερα αφορα την κακοποιηση που βιωνω απο τον αντρα μου... Λυπαμαι που το λεω και ντρεπομαι κι ολας!!!! Η σωματικη βια που υφισταμε δεν ειναι συχνη, δεχομαι ομως καθημερινα ψυχολογικη βια. Συνεχεια προσβολες. Το αποτελεσμα ολων αυτων ειναι να πιστευω οτι δεν αξιζω τιποτα να νιωθω οτι ειμαι η πιο ασχημη γυναικα που υπαρχει η πιο χοντρη, η πιο χαζη. να σημιωσω εδω οτι οντως εχω παχυνει απο την εγκυμοσυνη και μετα αλλα δεν μπορω και να κανω διαιτα πλεον γιατι ξεδινω στο φαι. Δεν δουλευω γιατι δεν εχω που ν αφησω το μωρο. Δεν βγαινω γιατι οι γυναικες δεν βγαινουν μονες τους.. μονο με την αδελφη του αφηνει. Και δεν λεω οτι φταει αυτος για ολα αυτα αλλα εγω που τα δεχομαι και την ιδια στιγμη κανω οτι δεν συμβαινει τιποτα και ζω σαν να μην συμβαινουν σε μενα ολα αυτα και ετσι συνεχιζεται η ζωη μου με τα ιδια και τα ιδια... Ειναι τοσα πολλα αυτα που συμβαινουν αλλα θα σας κουρασω και δεν το θελω. Θελω ομως να συζητησετε μαζι μου. Με ανθρωπους που δεν γνωριζεις λεει κανεις περισσοτερα και πιο ειλικρινη πραγματα.

Redwood, μήπως παραιτείσαι από τη ζωή? Πόσο χρονών είσαι? Το μωρό σου? Πόσα χρόνια δεν δουλεύεις?

Πιάσε δουλειά κ πάρτυ το πάνω χέρι όσο σε ταϊζει σε σκίζει έτσι πάει

Quote:

---

Originally Posted by elis

όσο σε ταϊζει σε σκίζει

---

Πολύ σκληρό, αλλά πολύ σωστό.

Ο Αλητης το καθαρμα σε βαραει ενω υπαρχει κιολας ενα παιδι στην μεση; Ο ανανδρος το ρεμαλι ειναι ενα τιποτα μονο και μονο επειδη σε βαραει δειξτου πως δεν τον εχεις αναγκει βρες δουλεια και φυγε γρηγορα γιατι αργοτερα μπορει να σε βαραει καθε μερα και πολυ αργοτερα καθε ωρα καθε λεπτο. Μην αφησεις τον εαυτο σου να βιωσει κατι τετοιο και πανω απο ολα μην αφησεις το παιδι σου να βιωσει κατι τετοιο.

Εσυ ομως τι δουλεια εκανες πριν σταματησεις;

Redwood δε σου αξιζει ουτε η σωματικη ουτε η ψυχολογικη βια!!! αλλα στηριγματα δεν εχεις; οι γονεις σου; ξερουν αλλα ατομα οτι σε χτυπαει;

γεια σας και παλι και σας ευχαριστω που μου γραψατε. Εχεις απολυτο δικιο να λες οτι [B]οσο με ταιζει με σκιζει[B] πολυ σωστο. Μονο με ταιζει ομως. Δουλευει αλλα τα λεφτα δεν ειναι αρκετα για τιποτα.... Ο γιος μου ειναι 4 τα καταλαβαινει ολα. Οσο στηριγμα και να εχω αν εγω δεν αποφασισω να φυγω τι να μου κανει και το στηριγμα ασε που δεν τα λεω κι ολας... Ειμαι παιδι χωρισμενων γονιων και προσπαθω να μην γινει και το δικο μου... αλλα του κανω περισσοτερο κακο ετσι. Και ενω τα σκεφτομαι ολα αυτα και τα λεω με τον εαυτο μου δεν φευγω.. μα δεν ειμαι χαζη??? Τι μου συμβαινει? Εγω που ημουν παντα δυναμικη εχω ζησει μονη μου στο εξωτερικο, ποτε δεν δεχομουν μυγα στο σπαθι μου. Εχω και τους δικους του να λενε οτι την στιγμη που ειναι νευριασμενος να μην αντιμιλαω για να μην με χτυπαει...Ειμαι 31 χρονων η ζωη μου εδω που τα λεμε εχει τελειωσει, τι να κανω πια σε αυτη την ηληκια? Να συμπληρωσω σε ολα αυτα οτι εχω ενα προβληματακι με αγχωδη διαταραχη και παιρνω σιμπαλτα και που και που σε εντονες κρισεις αγχους ζαναξ.

Quote:

---

Originally Posted by redwood

Εχω και τους δικους του να λενε οτι την στιγμη που ειναι νευριασμενος να μην αντιμιλαω για να μην με χτυπαει...

---

Έχεις μπλέξει πολύ άσχημα και δεν ξέρω αν το έχεις συνειδητοποιήσει ακόμα. Φύγε όσο πιο γρήγορα μπορείς.

Quote:

---

Originally Posted by redwood

Ειμαι 31 χρονων η ζωη μου εδω που τα λεμε εχει τελειωσει, τι να κανω πια σε αυτη την ηληκια?

---

Αν νιώθεις ότι έχει τελειώσει η ζωή σου από αυτή την ηλικία, τι να πω... Μάλλον έχεις περάσει πολλά. Γιατί η ηλικία 30 με 40 ειδικά για τις γυναίκες είναι από τις καλύτερες!!! Αλλά, σε καμία ηλικία δεν τελειώνει η ζωή... Και ποτέ δεν είναι αργά για αλλαγές... Ειδικά σε τόσο μικρές ηλικίες, όπως τα 30, που έχεις όλη σου τη ζωή μπροστά σου.

Σημερα ηθελα να παω στους γονεις μου το μεσημερι, εκεινος δεν ηθελε... και γιατι ειπα οτι εγω θα παω οταν φαμε μου απαγορεψε να παω... Τι να πω στον μπαμπα μου οτι δεν με αφηνει να ερθω ο αντρας μου??? Γιατι θα πρεπει να ρωταω τα αυτονοητα? Γιατι δεν ρωτουσα τον μπαμπα μου τοσα χρονια και πρεπει να ρωταω εκεινον? Γιατι φοβομουν στην αρχη μην τον χασω και αφησα να χασω το παιχνιδι... Γιατι εχω τυψεις εγω οταν μαλωνουμε μην τυχον και πει καποιος οτι εγω δεν ειμαι σωστη? Γιατι θα επρεπε δηλαδη να με νοιαζει η γνωμη των αλλων?Οταν νιωθω οτι πιεζομαι και δεν μπορω ν αντιδρασω νομιζω οτι θα σπασει το κεφαλι μου και με σφιγγει ο λαιμος μου...

Γιατί δεν μιλάς στον πατέρα σου? Στην φάση που βρίσκεσαι, υπάρχει κάποιος καλύτερος να βοηθήσει από ότι ο μπαμπάς σου? Πες του την αλήθεια για να δεις τι θα σε συμβουλέψει.

Quote:

---

Originally Posted by redwood

γεια σας και παλι και σας ευχαριστω που μου γραψατε. Εχεις απολυτο δικιο να λες οτι [B]οσο με ταιζει με σκιζει[B] πολυ σωστο. Μονο με ταιζει ομως. Δουλευει αλλα τα λεφτα δεν ειναι αρκετα για τιποτα.... Ο γιος μου ειναι 4 τα καταλαβαινει ολα. Οσο στηριγμα και να εχω αν εγω δεν αποφασισω να φυγω τι να μου κανει και το στηριγμα ασε που δεν τα λεω κι ολας... Ειμαι παιδι χωρισμενων γονιων και προσπαθω να μην γινει και το δικο μου... αλλα του κανω περισσοτερο κακο ετσι. Και ενω τα σκεφτομαι ολα αυτα και τα λεω με τον εαυτο μου δεν φευγω.. μα δεν ειμαι χαζη??? Τι μου συμβαινει? Εγω που ημουν παντα δυναμικη εχω ζησει μονη μου στο εξωτερικο, ποτε δεν δεχομουν μυγα στο σπαθι μου. Εχω και τους δικους του να λενε οτι την στιγμη που ειναι νευριασμενος να μην αντιμιλαω για να μην με χτυπαει...Ειμαι 31 χρονων η ζωη μου εδω που τα λεμε εχει τελειωσει, τι να κανω πια σε αυτη την ηληκια? Να συμπληρωσω σε ολα αυτα οτι εχω ενα προβληματακι με αγχωδη διαταραχη και παιρνω σιμπαλτα και που και που σε εντονες κρισεις αγχους ζαναξ.

---

Από εδώ ξεκινούν όλα.
Και αυτά που γράφεις σε άλλα θέματα, αλλά και η κατάσταση ως έχει σήμερα με τον άντρα σου.
Βρες ένα τρόπο να κάνεις ψυχοθεραπεία. Μόνο έτσι θα σταθείς στα πόδια σου και θα ανακαλύψεις γιατί αντιδράς έτσι απέναντι στον εαυτό σου.

Το μεγαλυτερο προβλημα ειναι οτι τον αγαπαω και αντι να φυγω περιμενω μηπως αλλαξει και εχουμε μια ομορφη οικογενεια. Οσο για τον πατερα μου και εκει σκατα ειναι αυτος ειναι χειροτερος σε συμπεριφορα στο σπιτι. Δεν χτυπαει αλλα τρομοκρατει. Ψυχοθεραπια να κανω δεν γινετε οι ψυχολογοι ειναι ακριβοι παιρνω τα αντικαταθλιπτικα αυτο και μονο. Οτι και να πειτε θα εχετε δικιο οτι ειμαι μαζοχα και θελω και τα παθαινω εφοσον δεν φευγω. Πολλες φορες οταν γινονται καυγαδες λεω θεε μου δωσε μου την δυναμη να φυγω αλλα τελικα μενω.

Quote:

---

Originally Posted by redwood

Το μεγαλυτερο προβλημα ειναι οτι τον αγαπαω και αντι να φυγω περιμενω μηπως αλλαξει και εχουμε μια ομορφη οικογενεια. Οσο για τον πατερα μου και εκει σκατα ειναι αυτος ειναι χειροτερος σε συμπεριφορα στο σπιτι. Δεν χτυπαει αλλα τρομοκρατει. Ψυχοθεραπια να κανω δεν γινετε οι ψυχολογοι ειναι ακριβοι παιρνω τα αντικαταθλιπτικα αυτο και μονο. Οτι και να πειτε θα εχετε δικιο οτι ειμαι μαζοχα και θελω και τα παθαινω εφοσον δεν φευγω. Πολλες φορες οταν γινονται καυγαδες λεω θεε μου δωσε μου την δυναμη να φυγω αλλα τελικα μενω.

---

Ο άνθρωπος δεν αλλάζει...

Καλη μου Redwood,οσο μενεις σε αυτη τη κατασταση,εδραιωνεις ολο αυτο το σκηνικο.Και κυριως οσο περισσοτερο τον φοβασαι,τοσο περισσοτερο του παραχωρεις την ελευθερια σου. Θες να μας πεις σε ποιο μερος ζεις? Σε επαρχια ή στην Αθηνα? Αρχικα μιλησε με καποιους ειδικους,πχ με μη κυβερνητικες οργανωσεις για την κακοποιημενη γυναικα και το παιδι.Πχ ενα που βρηκα στο ιντερνετ ειναι αυτο.http://www.kakopoiisi.gr/
Ακομη και αν ζεις σε επαρχια,ζητα μια συμβουλη τηλεφωνικα,ωστε να σου πουν πως μπορεις να βοηθησεις τον εαυτο σου και το παιδι σου.
Αν δεν βγαλεις το φοβο απο πανω σου,δε θα βγεις απο αυτο το φαυλο κυκλο.Οσο για το παιδι χωρισμενων γονιων που λες, ειναι χειροτερα το παιδακι σου να ζει σε ενα τετοιο περιβαλλον και να βλεπει τη μαμα του να υποφερει,παρα να ειναι ηρεμο και ασφαλες με τη μαμα του.
Δεν ειναι ολα τα παιδια χωρισμενων γονιων δυστυχισμενα.Γιατι υπαρχουν αλλα τοσα δυστυχισμενα παιδια που ζουν με γονεις που κακοποιουνται,και ειναι εξισου ασχημο.
Βρες αν υπαρχει κοντα σου καποιο κεντρο ψυχικης υγειας ή ζητα βοηθεια απο ψυχολογο σε νοσοκομειο που ειναι πιο οικονομικα. Ξεκινα δειλα δειλα στα κρυφα,να ψαχνεις για αγγελιες εργασιας.Μπορεις να αφηνεις το παιδακι σου σε παιδικο σταθμο,οσο εργαζεσαι και σιγα σιγα θα σταθεις παλι στα ποδια σου.Υπαρχει διεξοδο,απλα δε μπορεις να το δεις τωρα και ειναι λογικο! Παλεψε για να καλυτερευσεις τη ζωη σου και του παιδιου σου,ξερεις οτι μπορεις.Και σιγουρα μεσα σου ξερεις τι αξιζεις και τι οχι.
Αυτο που κανει ο αντρας σου ειναι να σε πεισει οτι δεν αξιζεις και οτι δε μπορεις για να μπορει να σε χειριζεται καλυτερα.Καμια γυναικα δεν αξιζει τετοια ζωη.
Λες οτι τον αγαπας,αλλα μαλλον δεν αγαπας τον εαυτο σου τοτε.Πως γινεται να αγαπας τον τυραννο σου? Η νομιζεις οτι τον αγαπας,η αγαπας μια εικονα του,που δεν υπαρχει. Αν εχεις βολευτει και πιστευεις οτι αζιζεις τετοια ζωη,δικαιωμα σου και αυτο.Αλλα εχεις και ενα παιδι να σκεφτεις περα απο εσενα.
Και αν θες να τον αγαπας,αγαπα τον απο μακρια αφου σας κανει κακο!