ΜΕΣΗ ΗΛΙΚΙΑ

Καλησπέρα σας, είμαι κι εγώ καινούρια στο forum. Αρχικά θα ήθελα να σας ενημερώσω ότι το θέμα δεν είναι δικό μου αλλά αφορά τον πατέρα μου. Θα πω δυο λόγια για το ιστορικό να μπείτε στο κλίμα:

Ο μπαμπάς μου είναι 60 χρονών, παλεύει να βγει στη σύνταξη (δούλευε ως μαρμαράς). Γενικά η ζωή του δεν ήταν στρωμένη με ροδοπέταλα, ζορίστηκε όσον αφορά τη δουλειά, άρχισε ως μαρμαράς με τον αδερφό του, αργότερα δεν πήγαιναν καλά οι δουλειές και εργάστηκε ως οδηγός φορτηγού. Έπειτα από κάποια χρόνια, επέστρεψε στα μάρμαρα-πλακάκια, μόνος πια και αργότερα μαζί με τα 4 αδέρφια του δημιούργησαν μια οικοδομική εταιρία.

Ο πατέρας μου είναι ένας αδύναμος χαρακτήρας, ποτέ δεν θα τον βρεις μπροστά, θα τον χαρακτήριζα έναν ακόλουθο της ζωής και όχι κάποιον που θα έπαιρνε τη ζωή στα χέρια του. Πάντα ήταν ο «ριγμένος» σε υποθέσεις οικογενειακές, ποτέ δεν διεκδικούσε αυτά που του άνηκαν κλπ.

Κοντά στα 40 του, είχε ένα αυτοκινητιστικό δυστύχημα, πηγαίνοντας προς το χωριό με τη μητέρα του, τράκαραν, εκείνος τραυματίστηκε πολύ σοβαρά στο πόδι και η γιαγιά μου έπαθε έμφραγμα και δυστυχώς την χάσαμε. Αυτό νομίζω ότι ήταν ένας σταθμός της ζωής του που δεν το ξεπέρασε ποτέ.

Να αναφέρω εδώ ότι ο πατέρας μου, λόγω των συνθηκών της δουλειάς του, έχει μερική κώφωση την οποία προσπάθησε να καταπολεμήσει με εξαρτήματα ενίσχυσης ακοής.

Το τελευταίο 1-1,5 χρόνο, είχε οικονομικά προβλήματα, η οικοδομική εταιρία έκλεισε τα βιβλία της, ενώ εκείνος δεν πληρούσε τις προϋποθέσεις για να βγει στη σύνταξη. Έτσι, με την αδερφή μου προσπαθούσαμε να τους ενισχύσουμε οικονομικά (είμαστε και οι δύο παντρεμένες με παιδιά). Αυτό τον έριξε ψυχολογικά και μαζί με την άθλια ψυχολογική του κατάσταση, ήρθε και το αλκοόλ.

Πλέον είναι αποξενωμένος, με τη μητέρα μου μετά βίας λένε 2 κουβέντες στο σπίτι, πίνει, καπνίζει σαν μανιακός, δεν δέχεται καμία βοήθεια, όποτε θέλει να αποξενωθεί προσποιείται ότι δεν ακούει, δεν συμμετέχει στις συζητήσεις μας.
Όταν ψάξαμε και βρήκαμε κάποια βοήθεια για ανθρώπους με προβλήματα αλκοολισμού και του μιλήσαμε η αδερφή μου κι εγώ, δεν το δέχτηκε, δεν δέχτηκε καμία βοήθεια «τα προβλήματά μου τα λύνω μόνος», ήταν η απάντησή του.

Πριν 2 μήνες, έχασε τον μεγάλο του αδερφό και τώρα έχουμε να αντιμετωπίσουμε και την απώλεια. Είναι κλεισμένος στον εαυτό του, δεν μιλάει, έχει αποξενωθεί από τους φίλους του, είναι μονίμως με ένα σταυρόλεξο στο χέρι χωρίς να ασχολείται με τίποτε άλλο, πίνει (νομίζει κρυφά αλλά πλέον εμείς το καταλαβαίνουμε), έχει κάποιο μικρό εισόδημα πλέον αλλά δεν τον νοιάζει ούτε η μητέρα μου ούτε το σπίτι. Τα εγγόνια του δεν τον πλησιάζουν γιατί οι αντιδράσεις του είναι αλλοπρόσαλλες, την μία ημέρα κάθεται μαζί τους και την άλλη ή δεν τα πλησιάζει ή τα πειράζει σε σημείο που εκείνα αρχίζουν την γκρίνια.

Ένα από τα χειρότερα θέματα είναι η συμπεριφορά του απέναντι στη μητέρα μου. Της μιλάει απαξιωτικά, την κατηγορεί για όλα. Ότι και να του πούμε, θα αναφέρει τη μητέρα μου κατηγορώντας την. Πλέον κοιτάει μόνο τον εαυτό του,.

Ζητάω τη βοήθειά σας. Πως θα καταφέρουμε να τον πείσουμε να δεχτεί βοήθεια από κάποιον ειδικό????