Φοβάμαι μήπως πεθάνω και δεν προλάβω να ζήσω..

Γεια σας , έχω ένα πρόβλημα εδώ και 3 χρόνια αλλά ποτέ δεν έδωσα σημασία, αλλά τώρα δεν πάει άλλο. Στα 13 μου είχα ένα πρόβλημα στην οικογένεια που με έκανε να χάσω την αυτοεκτίμησή μου και να γίνω ενοχική, απογοητεύτηκα από τον εαυτό μου και τις επιλογές μου και βρήκα διέξοδο στις φαντασιώσεις.

Ό,τι δεν κατάφερνα να είμαι στην πραγματική μου ζωή το φαντασιωνόμουν όπως δημοτικότητα, ρομαντικές σχέσεις κ.α. Στην αρχή το θεωρούσα σαν προσωρινή διέξοδο λόγω της κατάθλιψης, μετά όμως έγινε τρόπος ζωής. Ένιωθα πιο ασφαλής όταν ζούσα με σκέψεις , παρά με την πραγματικότητα, δεν λέω.. σίγουρα είσαι πιο ασφαλής αλλά όταν ζεις μόνο με φαντασιώσεις χάνεις την πραγματική ζωή.

Αυτό έπαθα κι εγώ, π.χ. ήταν οι γονείς μου στο δίπλα δωμάτιο κι εγώ τους παρατούσα και κλεινόμουν μόνη μου σε ένα δωμάτιο για να με φανταστώ αλλιώς, ή με έπαιρναν οι φίλες μου τηλ για να βγούμε κι εγώ δεν το σήκωνα για να μην διακόψω μια ιστορία που είχα πλάσει στο μυαλό μου. Κατέληξα να έχω γίνει στη φαντασία μου τέλεια και ευτυχισμένη και στην πραγματικότητα όμως το ακριβώς αντίθετο- μόνη και έρημη..

Τώρα είμαι 16 και η οικογένειά μου έχει παράπονα από μένα και οι καλύτερές μου φίλες δεν με παίρνουν ούτε 1 τηλ. Στο σχολείο λένε πίσω από την πλάτη μου ότι είμαι ψώνιο και με αποφεύγουν. Αυτό το καλοκαίρι τα έχασα όλα. Θέλω να τα ξαναφτιάξω όλα από την αρχή αλλά δεν ξέρω πώς.. Έφτασα να φοβάμαι μήπως πεθάνω και δεν προλάβω να ζήσω

Διαβάζεις;

Quote:

---

Originally Posted by elis

Διαβάζεις;

---

Γενικά? Καλά δεν λιώνω στο διάβασμα αλλά διαβάζω- αυτό τί σχέση έχει? :confused:

gia sou zwh gia arxh mn anxwnesai gt eisai apla 16 xronwn kai ola kseperniountai me thn dunamh mesa s kai i dunamh auth thn stigmh einai oti theleis na zhseis! Loipon wraia htan me tis fantasiwseis den lew exw perasei kai egw apo ekei alla i pragmatikh zwh einai polu diaforetikh apo ta biblia kai apo to pws thn fantasionomaste, alla esu pleon ksereis pia theleis na eisai kai ti theleis na zhseis kai apla prospathise na to kaneis efikto xwris na fobase oloi fobomaste mia kainourgia arxh alla ama theleis na gineis dunath kai na zhseis pragmatika prepei na to kerdiseis monh sou! Pantws eisai mikrh akoma kai mn skeftesai oti den exeis polu xrono pistepse o xronos pou exeis mprosta sou einai para polus arkei na ton ekmetaleuths.. bges eksw kai zhse epikoinwna me ton kosmo tha deis poso diaforetika tha niwseis kai posa pragmata tha matheneis kathimerina prgamatika einai apisteutw, kai prospathise na exeis thetikh skepsh mporei na einai duskolo sthn arxh opws eipa kai prin alla tpt anapofekto! hte to pisteueis hte oxi h dunamh pou psaxneis einai mesa sou!!

kai an sou aresoun ta biblia toso polu prospathise na gineis i irwida ths zwhs sou! :P

Ζωή γεια σου!
Τώρα κοντεύω 22 χρονών και σχεδόν από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου αντιμετωπίζω την κατάσταση που εσύ περιγράφεις...Τη διέξοδο στη φαντασία, την απόσυρση από κοινωνικές επαφές, την ενοχικότητα για τα παραπάνω και ένα σωρό τεχνάσματα για να μεταφέρω όσα φαντάζομαι στην αληθινή ζωή, χωρίς ποτέ να το καταφέρνω.Μέχρι περίπου τη δική σου ηλικία ήλπιζα πως θα κατάφερνα να τα αλλάξω όλα, και μάλιστα μονομιάς.Από εκεί και έπειτα, όμως, άρχισα να βλέπω τα πράγματα αλλιώς.Κατάλαβα ότι για τους περισσότερους γύρω μου έφτιαχνα μια εξιδανικευμένη εικόνα στο μυαλό μου τις στιγμές που δεν ήμουν μαζί τους, κι αυτό με έκανε να νομίζω ότι θέλω την παρέα τους. Όταν, όμως, τους ξαναέβλεπα, μπλόκαρα τελείως ακόμα και στα πιο απλά πράγματα, γιατί αντιλαμβανόμουν πως δεν είναι όπως πίστευα, ούτε θα δέχονταν αυτό που είμαι εγώ.Με συμπεριφορές όπως αυτή που αναφέρεις, να σε λένε ψώνιο πίσω από την πλάτη σου, δεν ξέρω αν θα σου ταίριαζε στα αλήθεια να συναναστρέφεσαι τα συγκεκριμένα πρόσωπα.Εγώ προσωπικά μέσα από τη φαντασία κέρδισα πάρα πολλά, προπαντός στους τομείς της καλλιτεχνικής δημιουργικότητας και της γνώσης του εαυτού μου.Δεν θα αντάλλαζα πλέον αυτές τις στιγμές απομόνωσης με την παρέα ατόμων που ίσως δεν μάθω ποτέ αν με κατάλαβαν και με δέχτηκαν πραγματικά.Δεν λέω ασφαλώς ότι στην περίπτωσή σου πρέπει να σκεφτείς όπως σκέφτομαι εγώ, απλώς σου δείχνω και μια άλλη οπτική των πραγμάτων. Ίσως επίσης να σε βοηθήσει η γνωριμία με νέα άτομα, που ο χαρακτήρας και τα ενδιαφέροντά σας να κολλάνε περισσότερο.

Quote:

---

Originally Posted by Raffaella

Εγώ προσωπικά μέσα από τη φαντασία κέρδισα πάρα πολλά, προπαντός στους τομείς της καλλιτεχνικής δημιουργικότητας και της γνώσης του εαυτού μου.Δεν θα αντάλλαζα πλέον αυτές τις στιγμές απομόνωσης με την παρέα ατόμων που ίσως δεν μάθω ποτέ αν με κατάλαβαν και με δέχτηκαν πραγματικά.

---

κι εγώ έχω σκεφτεί το ίδιο πολλές φορές, όντως έμαθα τον εαυτό μου και τις ανάγκες μου, αλλά δεν αρκεί να ''ξέρεις'' μόνο τις ανάγκες σου, πρέπει να βρεις και το θάρρος να τις ικανοποιήσεις.. κι εγώ δεν ξέρω πως να βρω το θάρρος γιατί με τις φαντασιώσεις κατέληξα να είμαι άτολμη και να μην παίρνω πρωτοβουλίες στην ζωή μου, γι αυτό και δεν ξέρω πώς να ξεκινήσω απ'την αρχή..

Το βασικό που θα πρέπει να αποδεχτείς είναι οι απογοητεύσεις που είναι πολύ πιθανό να συναντήσεις στη διαδικασία της πραγματοποίησης των ονείρων.Αυτή είναι κι η βασική διαφορά φαντασίας-αλήθειας.Τουλάχιστον να επιχειρείς αρχικά πράγματα από τα οποία δεν κινδυνεύεις να απογοητευτείς βαθιά, γιατί αν γίνει αυτό μπορεί να κλειστείς πιο πολύ μεσα σου μετά.Αν δεις πρόοδο από αυτό, μπορείς στην πορεία να βάζεις και πιο μεγάλους στόχους.Μέχρι δεκατριών χρονών ήσουν απόλυτα άνετη κοινωνικά?

Quote:

---

Originally Posted by Raffaella

Μέχρι δεκατριών χρονών ήσουν απόλυτα άνετη κοινωνικά?

---

Ναι ήμουν πολύ αισιόδοξη και εξωστρεφής, μετά άρχισα να τσακώνομαι πολύ άσχημα με τον πατέρα μου και έχασα τελείως την αυτοπεποίθησή μου, ο πατέρας μου με περιόριζε και κοινωνικά δηλαδή δεν με άφηνε να βγαίνω όσο έβγαιναν τα άλλα παιδιά κι έτσι άρχισα να αισθάνομαι κατώτερη

Αφού έχεις θετικές κοινωνικές εμπειρίες από παλιότερα, αν ξαναξεκινήσεις να δέχεσαι νέα ερεθίσματα από πρόσωπα, εύκολα μπορείς να λυθείς ξανά, γιατί η ψυχή "θυμάται" όταν συναντήσει ξανά αυτά που κάποτε είχε βιώσει.Εκτός κι αν ο βασικός λόγος που άλλαξες στάση απέναντι στους άλλους είναι ότι άρχισες να αμφιβάλλεις σοβαρά για το τι σκέφτονται και για σένα και γενικώς. Κι εγώ παλιότερα, μπορεί να μην ήμουν κοινωνική, αλλά δεν ένιωθα και τόσο άβολα όσο αργότερα με τους άλλους, γιατί παλιά δεν εξέταζα ούτε ανέλυα τόσο το τι σκέφτονται και δεν το σύγκρινα συνεχώς με όσα εγώ σκεφτόμουν κι αισθανόμουν. Ως ένα βαθμό, όμως, είναι φυσιολογικό να σκέφτεσαι περιπλοκότερα, ίσως και επιφυλακτικότερα, όσο περνά ο καιρός, αρκεί να μην είναι αυτό εις βάρος της ψυχικής ισορροπίας.

Η πολλη δουλεια τρωει τον αφεντη.. ετσι κ η πολλη αναλυση τρωει τον αφεντη,, καποια πραγματα τα δεχομαστε ως εχουν, δεν υπαρχει παντου σκοπιμοτητα.. μην τα βλεπουμε ολα αιτιοκρατικα.. κ το λεω εγω που ειμαι φουλ ντετερμινιστρια..:p