ΓΟΝΕΙΣ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΕΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΜΑΘΑΙΝΟΥΝ ΑΠΟ ΤΑ ΛΑΘΗ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΖΟΥΝ ΕΙΣ ΒΑΡΟΣ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ
Καλησπέρα είμαι καινουργιος στο forum και θα ήθελα να συγχαρώ τους δημιουργούς αρχίκά.Εν συντομεία θα προσπαθήσω να σας πω μια ιστορία, την ιστορία της ζωής μου.Ειμαι 27 ετών.Μεγάλωσα σε μια οικογένεια 4 ατόμων γονεις και δύο παιδια.Από τα πρώτα παιδικά μου χρόνια που έχω καθαρες αναμνήσεις θυμάμαι τους γονείς μου να μαλώνουν και να βάζουν στην μέση εμενα και τον άδερφό μου.Ο πατέρας μου ειναι ένας άνθρωπος που δεν έκανε για γονιος.Ηταν πάντα απων από το σπίτι.γυρνουσε από την δουλεια ετρωγε και εφευγε παλι και γυρνουσε μονο για υπνο.Επινε και εκανε συνεχεια απιστιές.Στους καβγαδες χτυπουσε άσχημα την μητέρα μου(μπουνιές κλωτσιές αίματα) και πάντα μπαιναμε εγώ και ο αδερφός στη μέση για να αποφύγουμε τα χειρότερα.Επίσης χτυπουσε και τα παιδια του.Το κάκο ειναι οτι η μανα μου καθόταν και τα ανεχόταν ολα αυτα και ποτέ δεν είπαν να χωρίσουν ενω εμεις τα παιδια τουσ τουσ το ζητουσαμε.Εγω και ο αδερφος μου δεν μπορουσαμε να κοιμηθουμε γιατι περιμεναμε τον πατερα μου να γυρισει το βραδυ μηπως γινει κανενα κακο 20 χρονια αυτο....εξαιτιας ολης αυτης της καταστασης δεν καταφεραμε να κανουμε τις σπουδες που θέλαμε γιατι δεν μπορουσαμε να διαβασουμε και να φυγουμε απο το σπιτι φοβουμενοι το κακο.Εμεις ως παιδια τα τελευταια χρονια εχουμε αναλαβει τα παντα ο αδερφος μου δουλευει στην επιχειρηση του πατερα και φερνει τα λεφτα στο σπιτι εγω κανω τα ψωνια προσεχω τις γιαγιαδες η μανα μου εχει κλειστει δεκα χρονια στο σπιτι.και ο πατερας μου συνεχίζει την ζωη του ξενύχτια και γκόμενες και δεν παταει στη δουλεια.Πριν 6 μηνες σε εναν καβγά οπου παλι ο πατέρας μου χτυπούσε την μάνα μου μπροστα στα μάτια μου,στην προσπαθεια μου να τον σταματησω εμεινα αναπηρος χάνοντας το 50% της κινησης του χεριου μου.περασα και περναω πολυ δύσκολα.Ο μόνος που με στηρίζει είναι ο άδερφος μου που με λατρευει και τον λατρεύω.Ο πατέρας μου 1 μηνα μετα ξαναβρήκε γκόμενα και πριν λίγες μέρες τον επιασα εγω μαζί της.Τωρα έχει λίγες μέρες που έφυγε απο τον σπιτι τον διώξαμε άλλα αύτο ειναι προσωρινο.Η μάνα μου απο την άλλη έχει κλειστει μεσα δεκα χρονια χωρις φίλους ,ειναι δύσκολο να ενταχθει στην κοινωνια ,νιωθει οικονομική ανασφάλεια και δεν δίνει καμια σημασια στα παιδια της παραμονο πως δεν θα χασει το σπιτι και τα χρηματα της....Εγώ έχω την αναπηρία μου και όλα τα τραβαει ο αδερφός μου..Σκεφτήκαμε να φύγουμε απο το σπιτι αλλα δεν έχουμε την οικονομικη δυνατότητα ουτε τα απαραιτητα προσοντα σπουδες για να επιβιώσουμε .Πάω να τρέλαθώ δεν ξέρω τι να κάνω.Σκεφτηκαμε ακομα και να αυτοκτονήσουμε μαζί με τον αδερφό μου.Τι άνθρωποι ειναι αυτοί εγκληματιες αναπηρος έμεινα εξαιτίας τους και δεν άλλαξαν....στους έξω φαινόμαστε μια φυσιολογικη οικογένεια ποτε δεν βγήκε τιποτα προς τα έξω.
