23 χρονων και μου συμπεριφερονται σαν 5- συγκατοικηση μετα απο σπουδες
Μολις επεστρεψα στην επαρχιακη κωμοπολη απο οπου και καταγομαι και δεν τα πω καθολου καλα με τους γονεις μου.
Η αδερφη μου δουλευει μακρια και εγω δεν προβλεπεται να καταφερω να φυγω απο αυτο το χαλια μερος αλλα το χειροτερο ειναι πως με θελουν φυλακισμενη μην πειραξει κανεις το μιρκο κοριτσακι τους.
Με την μητερα μου δεν ειχα ποτε σχεση μανας-κορης. Δεν ηξερε και ουτε ξερει τιποτα για τη ζωη μου και ριχνει το φταιξιμο με εμας μιας και με την αδερφη μου ειναι το ιδιο παρα το γεγονος πως εκεινη φταιει γτ μεγαλωσε σε οικοτροφειο που περα απο τη στεγη δεν τους εδωσαν τιποτε σε συναισθηματα και ευαισθησιες. Ετσι εχω φτασει να εχω σοβαρα προβληματα χαμηλης αυτοπεποιθησης και να μην μπορω να εμπιστευτω καποιον ερωτικα μιας και κανεις οταν ημουν εφηβη δεν εκατσε να δει πως ειμαι και περασα καποια ασχημα χαστουκια. Γενικα στη ζωη μου εχω περασει διαφορα. Προβληματα υγειας απο μικρη που βεβαια ηταν ψυχοπαθολογικα και οπως ειχε καταλαβει ακι η ψυχολογος που πηγαινα οταν ημουν 10 η μανα μου ηταν το προβλημα με την υπερβολικη προστασια της.
Το θεμα ειναι πως ακριβως εξαιτιας ολων οσων εχω περασει μονη μου γτ ακομη και να τους ελεγα τι μου συμβαινει(απλα ενημερωτικα-δεν τους ηθελα ποτε μπλεγμενουσ σε δικα μου ζητηματα) μονο "τι ειναι αυτα που κανεις" και "που μπλεκεις" ακουγα γιατι το μθαλο εχει κολλησει στο 60 μιας και εχω αρκετη διαφορα με τους γονεις μου (35χρονια) και για μενα ειναι υπερβολικα μεγαλη αν λαβει κανεις υποψιν του και τις παλαιολιθικες τους αποψεις.
Πριν λιγο το θεμα εγτασε στο απροχωρητο οταν τους ειπα πως με πηραν σε ενα προγραμμα εξω και τους ζητησα τη γνωμη και ουσιαστικα την αποδοχη τους(23 και ακομη θλω το οκ τους) και εφτασα να λεω στον πατερα μου πως με τη συγκατοικηση αν δεν πεσω απ το μπαλκονι ως το τελος της χρονιας θα μαι καλα και εκεινος να μου λεει πως αν ειναι ετσι να σε ριξω εγω και μετα να σκοτωθω κι εγω για να ξερω τουλαχιστον γτ θα σκοτωθεις. Πιστευουν πως ολοι θελουν να με εκμεταλλευτουν. Γενικα ο πατερας μου ειναι ο ανθρωπος που αγαπω περισσοτερο απ ολους στον κοσμο αλλα κι αυτος ακομη προσφατα με απογοητευσε οταν ειδα πως σε φαση καυγα που βγαινουν οι αληθειες μας συμπεριφερθηκε με την αδερφη μου (26 ετων) οπως οταν ημασταν 5, σαν dejavu αληθεια. Η μανα μου δε ειναι μονιμως αντιθετη σε οτι κι αν κανουμε . λες και τη φταιμε που ειμαστε σε μια ηλικια που πρεπει να ζησουμε κι εμεις πεντε πραγματα.
Δεν ξερω τι να κανω. Ο πατερας μου εχει και προβληματα διαφορα και φοβαμαι πολυ μην παθει τπτ. και τωρα που εγινε ο ασχημος καυγας πριν εχω τρελες τυψεις γτ θα παθω κι εγω μαζι του αν του συμβει κατι.
