ΛΥΤΡΩΣΗ ΜΕΣΩ ΓΡΑΨΙΜΑΤΟΣ

Νομίζω ότι από τις καλύτερες μορφές αυτοβοήθειας δεν είναι τόσο το να διαβάζεις συμβουλές άλλων και να προσπαθείς να τις εφαρμόσεις (από βιβλία αυτοβοήθειας κλπ) όσο το να προσπαθείς να δώσεις ο ίδιος όσο πιο συγκεκριμένες απαντήσεις γίνεται στον εαυτό σου, γιατί τα λεγόμενα οποιουδήποτε άλλου θα έχουν ένα βαθμό αοριστίας.Ειδικά όταν έχουν συσσωρευτεί πάρα πολλές και περίπλοκες σκέψεις κάθε είδους μέσα σε ένα άτομο, προκαλώντας του ψυχική σύγχυση και διαταραχή οποιουδήποτε είδους, ο ευκολότερος τρόπος που βλέπω για να βοηθηθεί είναι να αρχίσει μία μία να καταγράφει τις σκέψεις,παρορμήσεις κτλ κι ύστερα να προσπαθεί να δίνει σε καθεμιά όσο πιο συνοπτική κι εκλογικευμένη απάντηση.Σε μένα αυτή ήταν η μόνη μέθοδος που έπιασε αμέσως, σε μια περίοδο που το ψυχολογικό μου μπέρδεμα κι αδιέξοδο είχε φτάσει στο απροχώρητο.Ξαφνικά ήταν σαν να λύνονταν όλα με αυτόματο τρόπο, και μόνο που τα έβλεπα αποτυπωμένα στο χαρτί καταλάβαινα πόσο ανούσια και παράλογα θέματα με είχαν παιδέψει, και με τον τρόπο αυτό υποχώρησαν σχεδόν όλα τα αγχώδη σωματικά συμπτώματα (που ήταν αμέτρητα κι εντονότατα), κι άλλαξε ο τρόπος συμπεριφοράς κι αντίληψής μου αρκετά.Αρκεί να φροντίζει κανείς να είναι σε συνεχή επαφή με αυτή τη διαδικασία, γιατί οι δυσλειτουργίες έχουν την τάση να επιστρέφουν εύκολα, ακόμη κι αν προσωρινά τις διώξουμε.

Συμφωνω, το γραψιμο ειναι λυτρωτικο. Τα βγαζεις ολα απο μεσα σου, ξεδινεις, τα βλεπεις αποτυπωμενα σε μια κολλα χαρτι (η στο microsoft office word). Ειναι καλυτερο απ το να ακους συμβουλες αλλων, διοτι ποτε τα προβληματα δεν ταυτιζονται 100% κ ο καθενας εχει τα προσωπικα τ βιωματα.

Προσωπικα οταν βρισκομουν σε μεγαλη συγχυση, οντως ενιωθα μεγαλη ανακουφιση οταν γεμιζα τομους απο γραπτα μου με τις πιο ακυρες σκεψεις και αποτυπωμενα συναισθηματα, με τις πιο σημαντικες η ασημαντες διαπιστωσεις, με τα πιο μεγαλα διλημματα που αντιμετωπιζα, ωστοσο ηταν ΤΟΣΑ ΠΟΛΛΑ που ποτε μου δεν καθισα να τα ξαναδιαβασω!!! και πιστευω θα ηταν καταστροφικο να το κανω, γιατι πραγματικα δε θα το ηθελα να αντιμετωπισω τις ιδιες καταστασεις, τα ιδια αγχη, τα ιδια διλημματα, εστω και πιο ψυχραιμα...φοβαμαι να το κανω γι'αυτο και το αποφευγω τωρα που εχω ηρεμησει απο ολα αυτα.. ισως ειμαι φυγοπονη, ισως τα αντιμετωπισω ολα αυτα καποια μερα ξανα, αλλα δε θα το αντεχα.

Πράγματι και για μένα ισχύει το ίδιο.. το να γράφω τις σκέψεις μου από παιδί,
ήταν κάτι που μ' ανακούφιζε πάντα και η αποτύπωση στο χαρτί της πραγματικότητας
μούδινε και την απαραίτητη δύναμη για ν' αντιμετωπίσω ότι μου ήταν δύσκολο..

Αυτές οι στιγμές με τον εαυτό μου, δεν θάταν υπερβολή να πω πως ήταν ένα
είδος θεραπείας που έκανα χωρίς επίγνωση μόνη μου, για να βρω άκρη σ' όσα
μ' απασχολούσαν και ν' αντλήσω κουράγιο να προχωρήσω.. Και τελικά το κατάφερνα!!!

Γράψιμο όμως ως μορφή εντοπισμού, εκλογίκευσης και στη συνεχεια λύσης του προβλήματος και όχι ως απλά μορφή εκφρασης του ως αποθειμένου και αποτύπωσης του ως παραπόνου. Στη δευτερη περίπτωση απλά ξαλαφρώνεις για λιγάκι, ιδίως εκεί που δεν έχεις κάποιο να σε ακούσει. Στην πρώτη όμως περίπτωση συμβάλλει στο να λυθούν τα προβλήματα νοουμένου, όπως λες Ραφαέλα να υπάρχει συνεχής επαφή μ αυτη τη διαδικασια και εμπέδωση στο άτομο της σκέψης ότι αυτο που βγηκε στο χαρτί ως λύση θα γίνει στοχος και πράξη. Μου εκανε εντυπωση που συναντησα παλια εναν πραγματικα επιτυχημενο άνθρωπο ο οποίος είχε συνεχώς στην τσέπη του χαρτι με τους στοχους του το οποίο ήταν τσαλακωμένο από την πολλή χρήση να το κοιτάζει καθημερινά.
Οι πολλές συμβουλες για το ιδιο θεμα αμα δεν ανταποκρίνονται στις προσδοκίες του ατομου (επειδη ο καθενας ξερει τι θελει στη ζωη) προκαλούν συγχυση και απογοήτευση. Δε συμβαινει όμως το ίδιο με ένα καλό αισιόδοξο λόγο (πχ αναγνωριση μας από τους άλλους, το εσυ θα τα καταφερεις κλπ συναφη), προκαλεί αισιοδοξία και ανεβάζει τη διαθεση.