Καλησπέρα παιδάκια!
Καλό φθινόπωρο σε όλους. :-)
Νιώθω την ανάγκη να συζητήσω κάτι που με απασχολεί καιρό τώρα..
Το θέμα είναι η "σκοτεινή πλευρά" μου. Έτσι επέλεξα να ονομάσω το κομμάτι εκείνο του χαρακτήρα μου που δεν μπορώ να ελέγξω και μου προκαλεί ενοχές.
Έχω μια σχέση δύο χρόνια τώρα. Στην αρχή τα πράγματα ήταν δύσκολα, επειδή κι εγώ δεν περνούσα την καλύτερη μου φάση. Τον τελευταίο χρόνο όμως είμαστε μια χαρά.
Ο σύντροφός μου, μου πρότεινε να επισημοποιήσουμε, εγώ όμως στην ιδέα αυτή αγχώνομαι πάρα πολύ.
Έχω αυτή τη σκοτεινή πλευρά, δυστυχώς, η οποία συνυπάρχει όμως με το πακετάκι πίστη, αφοσίωση, φροντίδα, αγάπη για τον άλλον.
Παρά το γεγονός ότι αγαπώ πάρα πολύ το σύντροφό μου, δεν μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου παντρεμένη με κάποιον, ή ότι αυτός θα είναι ο τελευταίος άντρας με τον οποίο θα κάνω σεξ.
Νιώθω παρα πολύ έντονη την επιθυμία να φλερτάρω και μάλιστα έχω βρει και με ποιον θέλω να την ικανοποιήσω. Έχω γνωρίσει κάποιον, δεν έχουμε ενταλλάξει βέβαια τηλεφωνα, ούτε έχουμε βγει, και ούτε θέλω να συμβεί κάτι τέτοιο. Τον σκέφτομαι όμως πολύ.
Δεν πιστεύω ότι κάποιος άνθρωπος μέσα σε σχέση υπάρχει περίπτωση να μη φλερτάρει κάποια στιγμή, από την άλλη όμως νιώθω ότι είναι πολύ ρευστά τα όρια μεταξύ φλερτ, φαντασίωσης και μετουσίωσης σε πράξη της φαντασίωσης.
Δεν είχα ποτέ τόσο μεγάλη σχέση, χώριζα συνήθως όταν βαριόμουν, πράγμα που συνέβαινε σχετικά γρήγορα.
Μου αρέσει η συντροφικότητα και είμαι πιστή εκεί που αγαπώ. Αλλά πως μπορεί να συμπορευτεί αυτό με την ανάγκη μου να "παίξω" με κάποιον άλλον?
Μου έχει λείψει η ελευθερία και το φλερτ με άλλους άντρες.
Δεν είμαι τύπος του από δω κι από κει, αλλά για κάποιο λόγο έρχονται στιγμές που θέλω να το ρίξω έξω, όχι απλώς να επιβεβαιωθώ από κάποιον, αλλά γενικά να πειραματιστώ, κυρίως στο θέμα του σεξ.
Γι' αυτό το λόγο έχω προσπαθήσει να κάνω πιο πιπεράτη τη σεξουαλική μου ζωή με το φίλο μου, προσπάθεια η οποία ναι μεν ευόδωσε αλλά και πάλι εξακολουθώ να θέλω αυτόν τον "άγνωστο" που έχω γνωρίσει.
Από την άλλη λέω, μήπως αυτή τη φάση την περνάνε όλες οι μακρόχρονες σχέσεις, ειδικά όταν συζεις με τον άλλον?
Ή μήπως έχω την ανάγκη να πιστέψω κάτι τέτοιο?
Ή μήπως είναι ο χαρακτήρας μου αυτός?
Δεν ξέρω ρε παιδιά..ανησυχώ πολύ.
Και νιώθω και ενοχές.
Καμμια ιδέα?
