ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ ΕΓΚΥΜΟΣΥΝΗΣ

Καλησπερα σας.Ειναι η πρωτη φορα που γραφω στο forum.Εχω προβληματιστει ιδιατερα με τη συμπεριφορα τη δικη μου και του αντρα μου.
Ειμαι εγκυος 5 μηνων.Η εγκυμοσυνη μου ξεκινησε ακριβως τη στιγμη που εφυγε ο αντρας μου για εργασια στο εξωτερικο.Ηταν ηθελημενη και απο τις δυο πλευρες.Στην αρχη η κυηση ηταν δυσκολη.επρεπε να ειμαι ξαπλωμενη.
Ο αντρας μου επεστρεψε απο το εξωτερικο χωρισδουλεια.
Οι γονεις του μενουν κοντα και απο τοτε που εμεινα εγκυος,εχουν ξεπερασει τα ορια.(ερχοντε σπιτι οποτε θελουν,εχουν ανοιξει να μπουν στο σπιτι που μενουμε με τα κλειδια τους κτλ)
Βεβαια απο τοτε που επεστρεψε ο αντρας μου,αυτα τα εχουν σταματησει.Μαλλον το κανουν επειδη ποτε δεν τους εχω δειξει οτι υπαρχουν ορια.Εμενα ομως με εχουν πληγωσει ολα αυτα.
Γενικα ο συζυγος μου δεν συζηταει και τα προβληματα διευρινοντε.Οχι μονο σε σχεση με τουσ γονεισ του αλλα με ολα.Δημιουργουντε παρεξηγησεις που ποτε δεν λυνοντε.Με λεει τρελη.Δεν επικοινωνει και δεν συζηταει.Προσπαθω αλλα παντα φωναζει.Οταν του λεω κατι το παραποιει και ισχυριζεται οτι εχω πει αλλα.Με εχει κανει να απολογουμε παντα για πραγματα που δεν εχω πει,για να τον πεισω οτι δεν ειναι ετσι.ΠΙΕΖΟΜΑΙ πολυ.θελω να λυσω τα προβληματα μας με συζητηση και επειδη αντιδρα παντα, τα εχω μαζεψει μεσα μου.
πλεον και εγω εχω αρχισει να του λεω κουβεντες που δεν ξεχνιουντε.τον προσβαλλω.Νομιζω οτι προσπαθω να τον εκδικηθω για την αδιαφορη συμπεριφορα του,για τους γονεις του,για το οτι δεν συμπαραστεκεται στην εγκυμοσυνη μου.
Ολα αυτα σε συνδιασμο με το οτι ειμαι κλεισμενη στο σπιτι νομιζω οτι εχω παθει καταθλιψη.Δεν εχω χρηματα να παω σε ειδικο αλλα θα ειναι το πρωτο πραγμα που ια κανω οταν ξανα ξεκινησω τη δουλεια μου.
Σας παρακαλω συμβουλεψτε με γιατι νοιωθω μονη μου.Τι να κανω για να ειναι οσο το δυνατον λιγοτερο ανωδυνη αυτη η κατασταση.Να σημειωσω οτι οι γονεις μου ειναι ατην επαρχια και δεν υπαρχει καμια συμπαρασταση.Θεωρουν πως απο τη στιγμη που παντρευτηκα πρεπει να λυνω μονη μου τα προβληματα μου.
Ευχαριστω θερμα

Lilitsi γειά σου,
καλή μου κι εσύ θα γνωρίζεις, ότι αυτό που προέχει αυτή τη στιγμή είναι να είσαι όσο γίνεται πιό ήρεμη, γιατί το μωρό βιώνει από τώρα
την δυσάρεστη κατάσταση μέσα στην οποία ζείτε. Μπορείς να ενημερωθείς σχετικά αν αναζητήσεις στο google περί "προγεννητικής αγωγής"..
Ναι τα πράγματα είναι δύσκολα για σένα, αλλά για όλα υπάρχει λύση, αρκεί να το θέλεις! Βέβαια ότι και να σου πούμε εδώ, αυτό δεν μπορεί
ν' αντικαταστήσει τις οδηγίες και συμβουλές που θα μπορούσε να σου δώσει κάποιος ειδικός και σχετικά με την εγκυμοσύνη σου και σχετικά
με τις συμπεριφορές των ατόμων της οικογένειας, κυρίως όμως του συζύγου σου.


υ.γ. σου δίνω και το λινκ για την εταιρεία προγεννητικής αγωγής http://www.simetexo.gr/index.php?opt...7-57&Itemid=63

Καλησπέρα και από μένα -σε καταλαβαίνω απόλυτα. Έχω ζήσει παρόμοιες καταστάσεις με τους γονείς μου σε περίοδο λοχείας που με οδήγησαν σε ψυχολογικά προβλήματα. Εγώ έχω ψυχαναγκασμούς που για πρώτη φορά εκδηλώθηκαν μετά τη γέννα. Πάλεψα μόνη μου και παλεύω ακόμη. Μην περιμένεις συμπαράσταση από κανέναν , εσύ πρέπει να βοηθήσεις τον εαυτό σου. Αναζήτησε φίλες που έχουν περάσει τις ίδιες καταστάσεις με σένα, συμβουλέψου τις, ένα καλό βήμα έκανες που μπήκες στο φόρουμ, διάβασε βιβλία, το τι βιβλία ψυχολογίας διάβασα από τότε που έγινα μαμά δεν λέγεται, μην περιμένεις από τον άντρα σου να σου συμπαρασταθεί στην εγκυμοσύνη, ξέρεις πόσο έχω κλάψει γι' αυτό στο παρελθόν, την συμπαράσταση θα την βρεις είτε από κάποιον επαγγελματία, είτε από ομοιοπαθούσες γυναίκες, είτε αργότερα από τη χαρά που θα σου φέρει το μαναράκι που κουβαλάς μέσα σου.

Μαρκελα μπηκα στο site που μου ανεφερες και πραγματικα θα το κοιταξω.
Ευχαριστω για την απαντηση και τη βοηθεια.
Cina μου ευχαριστω που με καταλαβαινεις.Δυστυχως ειμαι μονη μου,οι φιλες μου ειναι μακρυα.Γενικα δεν εχω κανεναν και νομιζω πτι το φορουμ οντως θα με βοηθησει.Ειλικρινα εχω την αναγκη να ξεπερασω το προβλημα.Νοιωθω οτι εχω κανει λαθος επιλογη με αυτον τον αντρα διπλα μου.ειναι πολυ νευρικος και μου το μεταδιδει.Μπορεις να μου προτινεις βιβλια;
Και τι νανκανω με την υπομονη μου που εει εξαντληθει;

Εγώ είχα έναν πολύ νευρικό μπαμπά και μία αγχώδη μαμά, που μ' έχουν επηρεάσει πολύ στο χαρακτήρα μου. Να μιλάς όσο μπορείς στον άντρα σου, να μην καταπιέζεσαι, να διαφωνείς με ηρεμία, άσε τα νεύρα σε κείνον, εσύ να είσαι χαλαρή , να δείχνεις αυτό που θες άμεσα , αν δεν θέλει να καταλάβει , ρίξε την ευθύνη σε κείνον, εσύ μίλησες πάντως .
Όσο για βιβλία σου συστήνω της Ιζαμπέλ Φιλιοζά και το καταπληκτικό της Βιρτζίνια Σατίρ το "πλάθοντας ανθρώπους" , ψυχαναλυτικού τύπου βιβλία της Alice Miller ( καταπληκτικά και αυτά) και ένα ακόμη για σχέσεις αντρών και γυναικών που μάλλον θα σ' ενδιαφέρει της Μάριαν Λεγκάτο " οι γυναίκες ποτέ δεν ξεχνούν, οι άντρες ποτέ δε θυμούνται". Ελπίζω να σε βοήθησα.