συναισθηματικη τοξικη εξαρτηση
Γεια σας.Παρακολουθω το φορουμ αρκετο καιρο και μολις σημερα βρισκω κουραγιο να γραψω.Μου ειναι απεριγραπτα δυσκολο να περιγραψω αυτο που μου συμβαινει.Ειμαι παθολογικα εξαρτημενη με εναν ανθρωπο, ο οποιος εχει αποδειξει παρα πολλες φορες στο παρελθον, οτι δεν με σεβεται,με εχει εξευτελισει λεκτικα,με εχει προσβαλλει με ποικιλους τροπους και εχει προσφερει σε αυτη τη σχεση ελαχιστα.Να σας πω οτι ειμαστε παραπανω απο 2 χρονια μαζι και οι φορες που εχω εγω τουλαχιστον πει τερμα,χωριζουμε,τελειωσαμε ειναι απειρες.Και ομως ξαναγυρναω.Αυτη τη φορα ομως συνεβει κατι το οποιο για μενα υπηρξε τραγικο.Ανακάλυψα πριν μερικες μερες οτι ειμαι εγγυος.Η πρωτη του αντιδραση οταν το εμαθε ηταν να πει δεν ειναι δικο μου παντως!Με ξερει καλα και ασφαλως δεν θα μπορουσε να ειναι κανενος αλλου.Δεν θα μπορουσα να το κρατησω αυτο το παιδι για πολλους λογους και ειδικα με αυτη τη σχεση.Προσπαθησα να μην τον κατηγορησω για αυτο που εγινε.Προσπαθησα μεσα μου να το δω σαν μια ατυχια την οποια πρεπει να αντιμετωπισω.Ζητησα απλα την ηθικη του και συναισθηματικη συμπαρασταση.Περασα φριχτες στιγμες μεχρι εχτες που εκανα την αμβλωση.Την οποια και διεκπεραιωσα ολομοναχη...Δεν ηρθε καν μαζι μου,δεν ρωτησε καν αν εχω τα χρηματα που απαιτουνται,περιοριστηκε απλα σε ενα τηλεφωνο το πρωι οπου ευχηθηκε καλη επιτυχια και σε ενα τηλεφωνο το απογευμα για να δει αν ειμαι καλα.Στο ενδιαμεσο διαστημα τον παρακαλουσα να ερθει εστω σαν φυσικη παρουσια και το αρνηθηκε λεγοντας τις απιστευτες δικαιολογιες και εχτες τα επινε με τα φιλαρακια του σαν να μην τρεχει τιποτα.
Εννοειται οτι του ειπα τελος.Αλλα, οσο παραξενο και αν ακουγεται φοβαμαι τον εαυτο μου.Μου στελνει μυνημα, η παιρνει τηλεφωνο και τρεμω μεσα μου.Η σκεψη μου οσο ειμαι ξυπνια ειναι σε αυτον.Εχει καταφερει και με εχει κανει υποχειριο του με καποιο παραξενο τροπο.Φοβαμαι οτι αν ζητησει ακομα μια φορα συγνωμη και αρχισει ξανα να περιγραφει το ποσο με αγαπαει και οτι ειμαι υπερβολικη κλπ,θα κυλησω ξανα.Δεν ξερω τι να κανω.Οι φιλοι μου με βαρεθηκαν.Κουραστηκαν να επαναλαμβανουν τη λεξη φυγε δεν αξιζει θα σε καταστρεψει.Διαρκως αναρωτιεμαι τι παει στραβα με μενα και ανεχομαι τετοιες καταστασεις.Ειμαι υποτιθεται ενα ατομο ωριμο,εξυπνο,χαρισματικο,α� �τονομο.Παρακολουθω απο καποια αποσταση τον εαυτο μου και τρελενομαι με την καταντια του.Αυτη τη στιγμη νιωθω τοσο απολυτο μισος,θυμο απογνωση κλπ που αισθανομαι ολο μου το ειναι τοξινωμενο.Πως θα σπασω αυτον τον δεσμο?Πως θα καταφερω να απομακρυνθω απο αυτον τον ανθρωπο?Ειμαι σιγουρη οτι θα συνεχισει να μου θυμιζει την παρουσια του με οποιον τροπο μπορει.Σημερα με πηρε τηλεφωνο και μου ειπε οτι δεν εχουμε τελειωσει και το ξερουμε και οι δυο μας αυτο.
Εχει κανεις σας αντιμετωπισει ποτε παρομοια ψυχολογικη εξαρτηση σε σχεση?Και αν πρεπει να απευθυνθω σε ειδικο σε τι ειδους ειδικο αραγε πρεπει να παω?Σας ευχαριστω εκ των προτερων για τις απαντησεις σας.