Κρίσεις πανικού καθημερινά-Φοβίες

Καλημέρα σας, είμαι 35 χρονών και υποφέρω κι εγώ από τις γνωστές κρίσεις πανικού. Το πρόβλημα το παρουσίασα πρώτη φορά το 2008 ,μετά από χωρισμό (διαζύγιο).έκτοτε με παρακολουθεί ψυχολόγος και έιχα μία σημαντική βελτίωση χωρίς να χρειαστεί να ακολουθήσω κάποια φαρμακευτική αγωγή. Φέτος το καλοκαίρι, παρουσίασα πάλι κρίσεις πανικού με πολύ έντονα ψυχοσωματικά συμπτώματα. Έχω μπει πάλι σε ένα φαύλο κύκλο, κάνοντας κάποιες εξετάσεις, των οποίων τα αποτελέσματα είναι άριστα. Είμαι συνεχώς σε άσχημη διάθεση, με σφίξιμο στο κεφάλι, ζαλάδα, δύσπνοια, στομαχικές διαταραχές κ.α. Κουράστηκα να αντιμετωπίζω όλα αυτά και να φοβάμαι να βγω από το σπίτι. Και στη δουλειά με το ζόρι πηγαίνω. Στην παρούσα φάση, σταμάτησα να πηγαίνω στον ψυχολόγο γιατί θεωρώ ότι δεν έχω βοηθηθεί. Κάνω έρευνα σχετικά με το τι πρέπει να κάνω, μιλώντας και με ψυχιάτρους και με νευρολόγους. όλοι μου λένε ότι πρέπει να ακολουθήσω φαρμακευτική αγωγή, αλλά εγώ την φοβάμαι. Στο διάστημα αυτό, το μόνο που έπαιρνα για να ηρεμήσω ήταν βαλεριάνα.Ειλικρινά δεν ξέρω πως να το διαχειριστώ κι ας ξέρω ότι όλα είναι μέσα στο μυαλό και πρέπει μόνη μου να το παλέψω και να φανώ δυνατή. όμως νιώθω να έχω χάσει τη δύναμή μου.
Κουράστηκα να φοβάμαι να ζήσω.

katpir γιατι την φοβασαι την ψυχιατρικη αγωγη. Οπως υπαρχουν οι σωματικες ασθενειες ετσι υπαρχουν και οι ψυχολογικες. Τι να κανουμε ειμαστε απο τους "τυχερους". Αλλοι την πατανε απο σοβαρο αγχος και προβληματα και αλλοι σαν εμενα εχουν ζητημα κληρονομικο. ΑΝ ΘΕΣ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΙΣ ΝΑ ΠΟΝΑΣ ΚΑΙ ΝΑ ΥΠΟΦΕΡΕΙΣ ΝΑ ΠΑΣ ΣΕ ΨΥΧΙΑΤΡΟ ΚΑΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ ΟΤΙ ΣΟΥ ΠΕΙ. Ολα αυτα που αναφερεις τα εζησα τον περασμενο ιανουαριο , και εγω στην αρχη δεν τα παιρνα τα χαπια. Ομως με βοηθησαν και με βοηθανε να μπορεσω να ζω καλυτερα. Και θα τα παιρνω για οσο χρειαστει.

Βρες έναν ψυχίατρο που να σου εμπνέει εμπιστοσύνη και βρείτε μαζί τον τρόπο που θα το αντιμετωπίσετε.Είτε ψυχοθεραπεία,είτε φάρμακα.Σε κάποιες φάσεις βοηθάει κ μόνο η ψυχοθεραπεία,αλλά αν η κατάσταση είναι πολύ δύσκολη τότε ίσως κ το φάρμακο να χρειάζεται.Εγώ φοβόμουν πάρα πολύ τα φάρμακα κ το πάλευα για χρόνια μόνο με ψυχοθεραπεία.Κ όντως κάποια διαστήματα τα κατάφερνα κ ήμουν καλά.Αλλά ήρθε η ώρα που δεν άντεχα όλα αυτά τα συμπτώματα κ αναγκάστηκα να πάρω κ χάπια.Τελικά δεν ήταν κ τόσο τρομερά τα χάπια όσο φοβόμουν.

Συμφωνω απολυτα με την Korina12 τον ti einai touto pali.

Συνφωνω απολυτα με την Korina12 και τον ti einai touto pali. Προσωπικα χρονια παιδευομουν χωρις φαρμακα! και με τα φαρμακα σε λιγους μηνες εγινα καλα! μη το σκεφτεσαι ουτε λεπτο!

Συμφωνω με τους προ-γραψαντες (!).
Αν βλεπεις οτι δεν μπορεις να το διαχειριστεις, εμπιστευσου εναν ψυχιατρο να ακολουθησεις μια αγωγη να σε βγαλει στην επιφανεια και μολις νιωσεις καλυτερα ξεκινα ψυχοθεραπεια.
Με το να καταπονεις το σωμα σου ετσι δεν βγαζεις τιποτα.
Δεν σου λεει καποιος να τα παιρνεις μια ζωη, αλλωστε η σωστη θεραπεια κραταει ενα συγκεκριμενο διαστημα, αναλογα τον ανθρωπο.
Αλλα πρεπει να ανακουφιστεις λιγο και να νιωσεις καλα για να μπορεις να σκεφτεσαι καθαρα.
Οχι οτι με τα φαρμακα σου εγγυαται κανεις οτι δεν θα εχεις πανικους αλλα δεν θα ειναι τοσο συχνοι και τοσο επωδυνοι.
Μπορει και να μην εχεις καθολου, εγω εχω περασει μεχρι 2-3 χρονια χωρις κριση πανικου.
Μην παιδευεσαι.

σας ευχαριστώ πολύ για το ενδιαφέρον και τις απαντήσεις σας.
Φοβάμαι τα φάρμακα γιατί μου έχει κολλήσει στο μυαλό ότι είναι εθιστικά. Πάντως είναι γεγονός ότι δεν αντέχω να βιώνω καθημερινά κρίση πανικού.

Μετά την αγωγή είσαι καλύτερα? Δεν παρουσιάζεις πια κρίσεις άγχους?

Quote:

---

Originally Posted by katpir

σας ευχαριστώ πολύ για το ενδιαφέρον και τις απαντήσεις σας.
Φοβάμαι τα φάρμακα γιατί μου έχει κολλήσει στο μυαλό ότι είναι εθιστικά. Πάντως είναι γεγονός ότι δεν αντέχω να βιώνω καθημερινά κρίση πανικού.

---

Το οτι τα αγχολυτικα ειναι εθιστικα ειναι γνωστο (ζαναξ κτλ) αλλα διακοπτονται σιγα σιγα με οδηγιες γιατρου. Τα αντικαθλιπτικα εχουν κι αυτα καποιο ειδος εθισμου για αυτο διακοπτονται σταδιακα. Στο πρωτο σου μηνυμα αναφερεις "Έχω μπει πάλι σε ένα φαύλο κύκλο, κάνοντας κάποιες εξετάσεις, των οποίων τα αποτελέσματα είναι άριστα. Είμαι συνεχώς σε άσχημη διάθεση, με σφίξιμο στο κεφάλι, ζαλάδα, δύσπνοια, στομαχικές διαταραχές κ.α. Κουράστηκα να αντιμετωπίζω όλα αυτά και να φοβάμαι να βγω από το σπίτι. Και στη δουλειά με το ζόρι πηγαίνω". Λοιπον αν δεν μπορεις να τα αντιμετωπισεις με την δυναμη του εαυτου σου θα χρειαστεις καποιου ειδους φαρμακευτικη βοηθεια. Αυτο το αποφασιζει ο ψυχιατρος σου κι εσυ το αποδεχεσε η οχι. Παντως στο ξαναλεω "αν θες να σταματησεις να πονας και να υποφερεις να πας να μιλησεις με ψυχιατρο" . Εγω ας πουμε πιθανως θα παιρνω χαπια γιαολη μου τη ζωη (καθοτι κληρονομικοτητα) αλλα και τι να κανω ειχα φτασει στο αμην

Quote:

---

Originally Posted by katpir

σας ευχαριστώ πολύ για το ενδιαφέρον και τις απαντήσεις σας.
Φοβάμαι τα φάρμακα γιατί μου έχει κολλήσει στο μυαλό ότι είναι εθιστικά. Πάντως είναι γεγονός ότι δεν αντέχω να βιώνω καθημερινά κρίση πανικού.

---

Τα ηρεμιστικά δεν πρέπει κανονικά να τα πάρεις πάνω από 6μηνο γιατί τότε ναι είναι εθιστικά.Για τα αντικαταθληπτικά δεν είναι το ίδιο,ειδικά αν τα κόψεις σιγά σιγά.Ισως να έχεις κάποια συμπτωματάκια τον πρώτο καιρό αλλά πιστεύω δεν είναι τίποτα μπροστά σ'αυτό που περνάς τώρα με τους συνεχόμενους πανικούς.
Εμένα με τα φάρμακα οι πανικοί μου έχουν φύγει.Και είχα κι εγώ πολύ έντονους κ καθημερινούς πανικούς.Βέβαια το άγχος υπάρχει.Αλλά είναι σε πλαίσια που μπορώ να το ελένξω κ δεν φτάνω στον πανικό.Μακάρι να μου έφευγε κ το άγχος εντελώς αλλά κ τόσο που έχω βελτιωθεί δεν είναι κ λίγο.

Η αλήθεια είναι ότι περισσότερο ο φόβος είναι αυτός που με κάνει να μην θέλω να ακολουθήσω κάποια αγωγή. Είμαι σίγουρη ότι μόλις διαβάσω τις παρενέργειες των φαρμάκων και πάρω κάποιο χάπι ,την επόμενη θα έχω όλα τα συμπτώματα. Είναι καθαρά θέμα ανθυποβολής. Πάντως, παρόλο που σταμάτησα να πηγαίνω στον ψυχολόγο, γιατί είμαι στην αναζήτηση νέου θεραπευτή ,και παρόλο που δεν παίρνω βαλεριάνα πια, τα συμπτώματα ναι μεν υπάρχουν αλλά δεν έχουν την ίδια ένταση. Νιώθω σαν να ηρεμώ σιγά σιγά. Ίσως και να έχει μπλοκάρει όλο το σύστημα και να χρειάζομαι λίγο χρόνο να τα βρώ με τον ευαυτό μου. Βέβαια δεν μπορώ να το ρισκάρω και για πολύ. Αφήστε που έχω μπερδευτεί.άλλα λένε οι ψυχολόγοι, άλλα οι ψυχίατροι και άλλα οι νευρολόγοι.Θα ήθελα μία θεραπεία να είναι παρούσες και οι τρεις ειδικότητες.:) Για να το διακωμωδίσουμε και λίγο το θέμα. Πάντως δεν περιμένα να βρω τόση στήριξη εδώ. Και αυτό είναι ψυχοθεραπευτικό γιατί βρίσκεις κατανόηση, κάτι που δεν συναντάται από άτομα που δεν το έχουν περάσει, είτε είναι γονείς ,φίλοι,σύντροφος. Αν κάποιος δεν το έχει περάσει, δεν καταλαβαίνει την επίδραση που έχει στην ποιότητα ζωής και φυσικά ο καθένας λέει τα δικά του. Αυτό το αντιμετωπίζω σε μεγάλο βαθμό με τους γονείς μου οπότε σταμάτησα να τους μιλάω για το ''πρόβλημά μου''.Δεν καταλαβαίνουν με τίποτα. Μέχρι και βίντεο με ψυχολόγο να κάνει ανάλυση για τις κρίσεις πανικού τους έδειξα , κι εκείνοι τίποτα.Για καλή μου τύχη, ο σύντροφός μου, έχει βιώσει αντίστοιχα προβλήματα , και ευτυχώς με στηρίζει.

Ναι έτσι είναι,αν δεν τα έχεις περάσει δεν μπορείς να καταλάβεις.Εμένα τους γονείς μου τους είχε μιλήσει και μια ψυχολόγος που με παρακολουθούσε για να τους βοηθήσει να καταλάβουν τι μου συμβαίνει.Αλλά κ πάλι δεν καταλάβαιναν.Αφού έχεις όμως τον σύντροφό σου να σε στηρίζει αυτό είναι μεγάλη υπόθεση.
Αν διαβάσεις τις παρενέργειες ναι το πιθανότερο είναι να αρχίσεις να παθαίνεις τα συμπτώματα.Ακριβώς τα ίδια έλεγα κι εγώ όταν προσπαθούσαν να με πείσουν να πάρω φάρμακα κ έλεγα ''αποκλείεται"!Τα πήρα όμως..όταν πια δεν είχα άλλη λύση.Δεν θέλω να σε πείσω "πάρε φάρμακα".Γιατί όταν δεν ήθελα να πάρω κ μου το έλεγαν νευρίαζα.Απλά σου λέω ότι ΑΝ αποφασίσεις να πάρεις ίσως τρομάξεις λίγο τις πρώτες μέρες αλλά τελικά θα δεις ότι δεν θα συμβεί τίποτα τρομερό κ σίγουρα τίποτα χειρότερο από ότι παθαίνεις και τώρα που δεν παίρνεις.Βέβαια αν λες ότι αρχίζεις να είσαι λίγο καλύτερα τώρα αυτό είναι καλό,ίσως κ με την ψυχοθεραπεία να μπορέσεις να τα καταφέρεις.Βρες έναν ψυχίατρο καλύτερα.Αλλά όχι κάποιον που είναι κολλημένος μόνο με τα φάρμακα.
Αλήθεια,από ποιο μέρος είσαι?Μήπως προς Θεσ/νικη μεριά ή καμία σχέση?Ρωτάω γιατί εγώ έχω έναν καλό ψυχίατρο που πηγαίνω 2 χρόνια τώρα κ με βοηθάει πολύ.

Quote:

---

Originally Posted by katpir

άλλα λένε οι ψυχολόγοι, άλλα οι ψυχίατροι και άλλα οι νευρολόγοι.Θα ήθελα μία θεραπεία να είναι παρούσες και οι τρεις ειδικότητες.:) Για να το διακωμωδίσουμε και λίγο το θέμα..

---

Εγω θα ηθελα εκτος απο τις 3 παραπανω ειδικοτητες να ειναι και γαστρεντερολογος και να εχει παθει και ο ιδιος αγχωδεις διαταραχες και καταθλιψη. Ζηταω πολλα?:)

Quote:

---

Originally Posted by katpir

Και αυτό είναι ψυχοθεραπευτικό γιατί βρίσκεις κατανόηση, κάτι που δεν συναντάται από άτομα που δεν το έχουν περάσει, είτε είναι γονείς ,φίλοι,σύντροφος. Αν κάποιος δεν το έχει περάσει, δεν καταλαβαίνει την επίδραση που έχει στην ποιότητα ζωής και φυσικά ο καθένας λέει τα δικά του. Αυτό το αντιμετωπίζω σε μεγάλο βαθμό με τους γονείς μου οπότε σταμάτησα να τους μιλάω για το ''πρόβλημά μου''.Δεν καταλαβαίνουν με τίποτα. Μέχρι και βίντεο με ψυχολόγο να κάνει ανάλυση για τις κρίσεις πανικού τους έδειξα , κι εκείνοι τίποτα.Για καλή μου τύχη, ο σύντροφός μου, έχει βιώσει αντίστοιχα προβλήματα , και ευτυχώς με στηρίζει.

---

Ακριβως οπως τα γραφεις ετσι το εζησα κι εγω απλα εγω σε αυτους που δεν καταλαβαινουν ή το παιζουν εξυπνοι τους ευχομε "να το παθεις αυριο να δεις πως ειναι" Και συνηθως το βουλωνουν

Η στηριξη παιδια ειναι μεγαλο θεμα!
Φυσικα ο στοχος ειναι να στηριζομαστε στον εαυτο μας γιατι υπαρχει και ο κινδυνος της εξαρτησης απο τους αλλους και αυτη ειναι χειροτερη απο την εξαρτηση απο οποιοδηποτε φαρμακο.
Αλλα οντως, η βοηθεια φιλων, συντροφων, γονιων, οποιουδηποτε ειναι καταλητικη.
Ακομα και να μην ειχε βιωσει ο συντροφος σου παρομοια προβληματα και το λεω αυτο για να το δουν οσοι εχουν συντροφους που δεν εχουν ιδεα τι ειναι οι κρισεις πανικου, η σωστη αντιμετωπιση ειναι να ρωτησει, να μαθει και να σταθει. Το κακο ειναι οτι πολλοι θεωρουν ακομη ταμπου οτιδηποτε εχει το "ψυχο" μπροστα.
Και δεν εχουν αδικο γιατι δεν υπαρχει ενημερωση. Το AIDS επαψε να ειναι ταμπου γιατι ο κοσμος ενημερωθηκε.
Τα ψυχολογικα προβληματα ειναι ακομα! Για να μην αναφερω στα ψυχιατρικα!
Ενας ψυχιατρος μου ελεγε οτι το 70% των τροφιμων σε ψυχιατρικα ιδρυματα θα μπορουσαν να ειναι στο σπιτι τους αν υπηρχε καποιος να ενδιαφερθει γι'αυτους.
Το βρηκα τραγικο.
Οι γονεις δυστυχως πολλες φορες νομιζουν οτι αν κανουν οτι δεν υπαρχει καποιο προβλημα, αυτοματα θα εξαφανιστει.
Δεν ειναι αδιαφορια. Ειναι αγνοια και φοβος.
Αλλα ειναι γεγονος οτι οποιος δεν το εχει ζησει, δεν μπορει να φανταστει στο ελαχιστο το ποσο επηρεαζει αυτη η κατασταση τη ζωη μας.
Πλατιασα παλι...

Μια χαρά τα λές και δεν πλατιάζεις καθόλου.

Quote:

---

Originally Posted by Blue9791

Η στηριξη παιδια ειναι μεγαλο θεμα!
Φυσικα ο στοχος ειναι να στηριζομαστε στον εαυτο μας γιατι υπαρχει και ο κινδυνος της εξαρτησης απο τους αλλους και αυτη ειναι χειροτερη απο την εξαρτηση απο οποιοδηποτε φαρμακο.
Αλλα οντως, η βοηθεια φιλων, συντροφων, γονιων, οποιουδηποτε ειναι καταλητικη.
Ακομα και να μην ειχε βιωσει ο συντροφος σου παρομοια προβληματα και το λεω αυτο για να το δουν οσοι εχουν συντροφους που δεν εχουν ιδεα τι ειναι οι κρισεις πανικου, η σωστη αντιμετωπιση ειναι να ρωτησει, να μαθει και να σταθει. Το κακο ειναι οτι πολλοι θεωρουν ακομη ταμπου οτιδηποτε εχει το "ψυχο" μπροστα.
Και δεν εχουν αδικο γιατι δεν υπαρχει ενημερωση. Το AIDS επαψε να ειναι ταμπου γιατι ο κοσμος ενημερωθηκε.
Τα ψυχολογικα προβληματα ειναι ακομα! Για να μην αναφερω στα ψυχιατρικα!
Ενας ψυχιατρος μου ελεγε οτι το 70% των τροφιμων σε ψυχιατρικα ιδρυματα θα μπορουσαν να ειναι στο σπιτι τους αν υπηρχε καποιος να ενδιαφερθει γι'αυτους.
Το βρηκα τραγικο.
Οι γονεις δυστυχως πολλες φορες νομιζουν οτι αν κανουν οτι δεν υπαρχει καποιο προβλημα, αυτοματα θα εξαφανιστει.
Δεν ειναι αδιαφορια. Ειναι αγνοια και φοβος.
Αλλα ειναι γεγονος οτι οποιος δεν το εχει ζησει, δεν μπορει να φανταστει στο ελαχιστο το ποσο επηρεαζει αυτη η κατασταση τη ζωη μας.
Πλατιασα παλι...

---