ξαφνικη αλλαγη διαθεσης-αγχος-σκεψεις

καλημερα...ειμαι αρκετα παλιο μελος...ειχα ξαναγραψει παλιοτερα για κατι κρισεις πανικου που περνουσα εντονες..αλλα με ψυχοθεραπεια καταφερα ν τ ξεπερασω η να μαθω πως ν τ διαχειριζομαι...
εχουν περασει 5 μηνες τωρα που ολα ηταν φυσιολογικα χωρις ν εμφανιστει καποιο συμπτωμα αλλα πριν τρεις μερες ξυπνησα το πρωι να παω δουλεια και δν ενιωθα καλα..ενιωθα ενα βαρος ενα σφιξιμο....ενα πραγμα οτι αρχιζω παλι να ψιλοπνιγομαι....και φοβηθηκα οτι παλι θα γυρισω στα παλια... και δν εχω καμια ορεξη να τα ξαναπερασω...
ενα αλλο θεμα ειναι οτι μολις αρχισω να νιωθω κατι ..το συσχετιζω απευθειας με τη σχεση μου...δλδ πνιγομαι..δν θελω να τον δω...δν νιωθω καλα....δν εχω και συναισθηματα...πραγμα λιγο αφυσικο γτ αυτους τουσ 5 μηνες που εγω ψυχολογικα ημουν ανεβασμενη,...ολα κυλουσαν καλα...μολις πεφτω εγω...πεφτει και η σχεση μου μαζι μου γεμιζω αμφιβολιες...και η μια σκεψη φερνει την αλλη ...

εχετε καμια λυση τι ν κανω?

Μηπως το προβλημα σου ειναι η σχεση σου; Μηπως σε πνιγει και το σωματοποιεις;
Το οτι το συσχετιζεις αμεσως με τη σχεση σου, εμενα τουλαχιστον, αυτο μου λεει.

δν ειναι ακριβως αυτο....απλα μικρη ημουν πολυ αγχωδης αλλα οχι μονο με το σχολιο και τα εξωσχολικα...οταν μ φλερταραν αγορια...η εβγαινα για ποτο και με πλησιαζαν να μου μιλησουν δν ενιωθα καλα πνιγομουν και δν ηξερα πως να αντιδρασω αυτο νομιζα οτι μ εφυγε,,,αλλα ενω ημουν σ σχεση μ καποιον πχ...ενα πρωι ξυπνησα και ημουν παρα πολυ αγχωμενη ενιωθα οτι δν μπορω να τον αντιμετωπισω οτι δν μπορω να αντιμετοπισω ουτε τη σχεση...οτι ολο αυτο θα σε δω θα με δεις...θα σου τηλεφωνησω θα σ στειλω μνμ με δημιουργουσε ενα πανικο ξαφνικα...χωρισα λοιπον πιστευοντασ οτι εφταιγε εκεινος...η οτι δν τον ηθελα πια...περναει ο καιρος γνωρισα ενα υπεροχο παιδι...και τον πρωτο καιρο ....που ημουν πολυ ερωτευμενη του ελεγα οτι φοβαμαι...οτι θα μ ξαναπιασει κατι παρομοιο και θα απομακρυνθω παλι και οτι δν θα χει καλη καταληξη αυτη η σχεση...εε περασε ενα χρονος...και ενα πρωι παλι τ ιδια..μετα το ξεπερασα για ενα διαστημα 5-6 μηνων ημουν καλα...και παλι σε μικρο βαθμο αυτη τη φορα...νιωθω οτι το ξαναπερναω....απλα φοβαμαι οτι θα το παθαινω για ολη μου τη ζωη με οποιον κ αν ειμαι.....και δν ξερω τι ν κανω,,,μπαινει στη μεση και η τελειομανια μου που την ειχα απο πολυ μικρη και δν μπορω να δεχτω ανθρωπο διπλα μου ...μπορει να τον αγαπαω αλλα δν παυω ποτε να τον κρινω και ουσιαστικα ποτε δεν δεχομαι κανεναν διπλα μου...γι αυτο που ειναι παντα ζηταω κατι παραπανω...

ειναι πολυ δυσκολο να το αντιμετωπιζεις αυτο δν θελω να τον χασω σε καμια περιπτωση,....και με αυτο που κανω θα με στειλει αυτος...δν μπορω να τον δεχτω ετσι οπως ειναι τον μειωνω συνεχεια οτι αυτο το κανει λαθος...η οτι ειναι ανωριμος..η δν ξερει πως να αντιμετωπισει μια κατασταση ....και ολα αυταμετα μπλοκαρουν και μενα οταν εσυ τον κατακρινεις συνεχως και του λες οτι ολα τα κανει λαθος...μετα μπορει να πω δν ειναι αυτος για μενα...ειναι χαζος ασ πουμε...δν ξερω τι ν πω...το μονο σιγουρο ειναι οτι το κανω με ολους τουσ ανθρωπους...και στις φιλικες μου σχεσεις

Τοτε μαλλον πρεπει να ζητησεις τη γνωμη καποιου ειδικου για να βρεις τι ειναι αυτο που σε κανει να μπλοκαρεις ετσι τις σχεσεις σου με τους ανθρωπους γενικοτερα.
Γιατι τωρα εισαι μικρη και παλευεται η κατασταση και απο τους αλλους ενδεχομενως και απο εσενα.
Αργοτερα ομως η σταση αυτη θα απομακρυνει και εσενα απο τους γυρω σου και το αναποδο γιατι να ξερεις οτι απο μια ηλικια και μετα ουτε εσυ θα συγχωρεις αλλα ουτε και οι αλλοι.
Και δεν ειναι καλο να ειμαστε μονοι μας.
Ισως ενας ψυχολογος, ενας συμβουλος, να μπορουσε να σε βοηθησει.

σε ευχαριστω πολυ