Καλησπέρα σας....... Έχω μερικές σκέψεις που με βασανίζουν εδώ και καιρό και πρέπει να τις εκφράσω προκειμένου να ηρεμήσω κ ίσως να βρω μια, κάποια λύση...... Με το αγόρι μου, είμαστε μαζι μισό χρόνο...... Τον ερωτεύτηκα τόσο δυνατά...... Το θέμα ειναι ότι περάσαμε το χειρότερο καλοκαίρι ποτέ.... Εκείνος στηβ καβάλα, εγω στη δράμα... Δν μπορούσαμε να βλεπομαστε συχνά.... Είμαστε φοιτητές.... αυτοκίνητο δν έχει κ έτσι όλα ήταν δύσκολα! Επιπλέον, οι γονείς μου χωρίς καν να τον γνωρίσουν, τον απέρριψαν! Κ έτσι, μαλωσα με τους δικούς μου...... Πολύ! Η ίδια μου η μητέρα, δε μου μιλούσε.... Για να δω το αγόρι μου....... Όλα κρυφά!!!! Και προσεχτικά μήπως πέσουμε στον αδερφό μου! Με τον καιρό, σιγά σιγά τα πράγματα ηρέμησαν... Όχι πως ειναι ρόδινα, αλλά ηρέμησαν... Οσο εγω κοντεύά να φτάσω στην κατάθλιψη το καλοκαίρι με το αγόρι μου ήμαστε καλα.... Τα αντέξαμε όλα! Και περιμέναμε πώς κ πώς να γυρίσουμε στη σχολή μας.... Να μένουμε μαζι και πάλι! Κ πράγματι, γυρίσαμε...... Όταν ειμαι μαζι του, νιώθω υπέροχα... Νιώθω πόσο πολύ τον αγαπαω! Τον κοιτάω και χάνομαι... Κοιμάμαι στην αγκαλιά του και νιώθω ασφάλεια... Με πειράζει που αδιαφορεί για τη σχολή... Με πειράζει που δεν προσπαθεί οσο αξίζει! Διαβάζει, αλλά όχι για το μέγεθος και την αξία του! Δε θέλω να κανω τη νταντά του... Θέλω να το συνειδητοποιήσει... Κατά τα αλλά ειναι ένας υπέροχος άνθρωπος... Ειμαι τόσο τυχερή και τον αγαπαω! Σας τα γράφω και δακρύζω...... Όταν όμως γυρνάω στην πόλη μου, στο σπίτι μου, όλα ειναι μαύρα.... Φοβάμαι! Φοβάμαι μήπως πληγώθω... Μήπως ειναι κατι επιπόλαιο.... Μήπως ειναι λίγος! Μήπως επιβεβαιωθούν οι γονείς μου... Μήπως χαλάσει εξαιτίας τους η σχέση μου... Μήπως πιέστηκα πάρα πολύ.... Γιατί νιώθω έτσι διερωτάμαι....... Αυτόν τον άνθρωπο, όταν τον κοιτάω... Φεγγω! Απλα φεγγω... Δν μπορεί να ειναι συνήθεια...... Ψάχνω συνεχώς απαντήσεις.... Μήπως σκέφτομαι πολύ;:-(
Συγγνώμη για το τεράστιο μήνυμα.... Ευχαριστω για οποιαδήποτε απάντηση!!!!!!
