Είναι το "δεν θέλω" δικαιολογία;

Σαν παιδιά το "δεν θέλω" δεν υπήρξε ποτέ επαρκής δικαιολογία. Η απάντηση από τους γονείς – δασκάλους κτλ ήταν απλή και σίγουρη:
Θες δεν θες θα το κάνεις. Απλό και κατανοητό.
Έτσι ακόμα και αν κάτι το αποφεύγαμε, επειδή απλά δεν θέλαμε να το κάνουμε, χρησιμοποιούσαμε εναλλακτικές δικαιολογίες του τύπου:
δεν μπόρεσα, δεν το θυμήθηκα, δεν ξύπνησα, ο τάδε είπε, ο τάδε έκανε…
Αυτές μπορούσαν να στηριχτούν σε μια λογική κατανοητή από όλους.
Κάπως έτσι το «δεν ήθελα» εξαφανίστηκε από το λεξιλόγιο μας από τα πρώτα μας χρόνια.

Τι γίνεται όμως όταν κάποιο 24χρονων παιδί πείθει ακόμα τον εαυτό του πως το "δεν ήθελα" είναι μια επαρκής δικαιολογία?

Γινεται οτι σε βρισκω νορμαλ!
Αναλογα και το ζητημα. Γενικα ο ανθρωπος αποφευγει τον πονο και αποζητα την ευχαριστηση. Αν σου λεγαν ας πουμε να διαβασεις και συ δε διαβαζες γιατι δεν ηθελες, δε σε ελκυει κλπ μια χαρα σωστη σε βρισκω και νορμαλ! Αν κατι μας κανει νοημα ασχολουμαστε αυτοβουλως. Εγω ας πουμε ημουν πολυ καλος στη φυσικη. Οποτε διαβαζα γτ με ικανοποιουσε. Ηθελα δηλαδη κ διαβαζα. Καποια αλλα μαθηματα που δε μ αρεσαν δεν ηθελα να τα διαβασω γτ δε μου εκανα νοημα μεσα μου τοτε.

Μα το δεν θελω ειναι μια ειλικρινεστατη απαντηση και μερικες φορες δεν υπαρχει αλλη .
Υπαρχουν στιγμες που απλα δεν θελουμε να κανουμε κατι , γιατι πρεπει να βρισκουμε αλλες δικαιολογιες?

Όταν όμως στην πραγματικότητα θέλουμε σαν τρελοί κάτι που θα μας το αποφέρει μια πράξη την οποία δεν θέλουμε να την κάνουμε τι γίνεται;
Από τα πολλά δεν θέλω που έχουμε πει καταλήγουμε να έχουμε μηδέν αυτοεκτίμηση και κατά συνέπεια να αγγίζουμε την κατάθλιψη γιατί δεν καταφέραμε να πετύχουμε αυτό που πραγματικά θέλαμε...

Μόνο το "δεν θέλω" είναι δικαιολογία κατα τη γνώμη μου.

Ναι οκ θα συμφωνήσω , ξέρουμε πάντα όμως τι θέλουμε και τι όχι?και ιδιαιτερα ένα παιδί είναι πάντα σε θέση πραγματικα να γνωρίζει τι δεν θελει..?Πολλές φορές το λέει από αντιδραση, άλλες πάλι γιατι δεν γνωρίζει τις συνέπειες αυτου του "δεν θέλω", αλλες φορες γιατι προτιμάει να κάνει την δεδομένη στιγμή κάτι που του αρεσει περισσοτερο...Αρα το "δεν θέλω" για να είναι πραγματική δικαιολογια που να ευσταθει, οφειλει να έχει ψαχτει και να εχει συνέπεια.

Σε κάποιες περιπτώσεις το 'δεν θέλω' δηλώνει μια αυθεντική μας επιθυμία.
Σε κάποιες άλλες περιπτώσεις, το 'δεν θέλω' μπορεί να είναι μια άμυνα, φόβος, αντίδραση.
Σαν δήλωση είναι σίγουρα επαρκές ένα 'δεν θέλω', σαν εξήγηση όχι. Δεν είναι όμως πάντα απαραίτητες οι εξηγήσεις. Το βασικό είναι καταρχήν πώς αιτιολογούμε αυτό το 'δεν θέλω' στον εαυτό μας.
Θα ήθελες selun να πεις κάποια παραπάνω πράγματα για αυτά τα 'θέλω / δεν θέλω' που σε δυσκολεύουν?

Quote:

---

Originally Posted by selun

Σαν παιδιά το "δεν θέλω" δεν υπήρξε ποτέ επαρκής δικαιολογία. Η απάντηση από τους γονείς – δασκάλους κτλ ήταν απλή και σίγουρη:
Θες δεν θες θα το κάνεις. Απλό και κατανοητό.
Έτσι ακόμα και αν κάτι το αποφεύγαμε, επειδή απλά δεν θέλαμε να το κάνουμε, χρησιμοποιούσαμε εναλλακτικές δικαιολογίες του τύπου:
δεν μπόρεσα, δεν το θυμήθηκα, δεν ξύπνησα, ο τάδε είπε, ο τάδε έκανε…
Αυτές μπορούσαν να στηριχτούν σε μια λογική κατανοητή από όλους.
Κάπως έτσι το «δεν ήθελα» εξαφανίστηκε από το λεξιλόγιο μας από τα πρώτα μας χρόνια.

Τι γίνεται όμως όταν κάποιο 24χρονων παιδί πείθει ακόμα τον εαυτό του πως το "δεν ήθελα" είναι μια επαρκής δικαιολογία?

---

επαρκεστατη!
πιο επαρκης δεν γινεται...
πολυ σωστα ξεκινησες το θεμα με τα "δεν θελω" της παιδικης μας ηλικιας, γιατι δειχνει αυτο ακριβως που συμβαινει με την αποδοχη (η οχι) των ενηλικων "δεν θελω " μας, που ειναι και αυτα που συζηταμε εδω.

αυτοι που δεν δεχονται τα "δεν θελω" μας λοιπον, ειτε τα αμφισβητουν, απλα προσπαθουν να παρουν τον ρολο του γονιου μας....
εναν ρολο που απλα δεν τους ανηκει δλδ, γιατι ουτε γονεις μας ειναι, ουτε εμεις παιδια.
τι ειναι αυτοι λοιπον????

απλα χειριστικοι ,που ζουν στον κοσμο τους και δεν δεχονται το ΟΧΙ σαν απαντηση.
δεν δεχονται την απορριψη δλδ στην ουσια..
προσπαθουν να θολωσουν τα νερα , κανοντας παρασιτα στα "θελω" μας και στα "δεν θελω" μας, φαντασιωνομενοι οτι ετσι παραγουν πραγματικοτητα ,πριν απο μας για μας...

τι κανουμε εμεις?????



οτι γουσταρουμε !!!!:)
χαχαχαχα
μην κολλας selun και μην επιτρεπεις σε κανεναν να αμφισβητει τα "δεν θελω " σου. ;)

Quote:

---

Originally Posted by selun

Όταν όμως στην πραγματικότητα θέλουμε σαν τρελοί κάτι που θα μας το αποφέρει μια πράξη την οποία δεν θέλουμε να την κάνουμε τι γίνεται;
Από τα πολλά δεν θέλω που έχουμε πει καταλήγουμε να έχουμε μηδέν αυτοεκτίμηση και κατά συνέπεια να αγγίζουμε την κατάθλιψη γιατί δεν καταφέραμε να πετύχουμε αυτό που πραγματικά θέλαμε...

---

Δηλαδη...αν καταλαβαινω σωστα φοβασε μηπως το δεν θελω σου μπορει να ειναι η δικαιολογια που δινεις στον εαυτο σου...για κατι που στην πραγματικοτητα φοβασε να παραδεχτεις πως δεν μπορεις να το κανεις και φοβασε κι ακομα να δοκιμασεις αν μπορεις.....

Quote:

---

Originally Posted by marina38

Σε κάποιες περιπτώσεις το 'δεν θέλω' δηλώνει μια αυθεντική μας επιθυμία.
Σε κάποιες άλλες περιπτώσεις, το 'δεν θέλω' μπορεί να είναι μια άμυνα, φόβος, αντίδραση. Που είναι επίσης μια αυθεντική μας επιθυμία. Είμαι σίγουρος ότι θα συμφωνήσουμε σ' αυτό.

---

> Σαν δήλωση είναι σίγουρα επαρκές ένα 'δεν θέλω', σαν εξήγηση όχι.

Να συμπληρώσω: Το 'δεν θέλω' είναι συναίσθημα, είναι κατάσταση, που υπάρχει έτσι κι αλλιώς. Δηλαδή είναι δεδομένο. Το δεν θέλω δεν είναι δικαιολογία, είναι κατάσταση.
Σε πολλούς, δεν μας αρέσει το δεν θέλω, και θέλουμε να το "ξεριζώσουμε". Όμως το να προσπαθήσει κάποιος να "ξεριζώσει" κάτι που υπάρχει, θα ήταν ανόητο.
Δεν θέλω και δεν θα το κάνω.
Δεν θέλω αλλά θα προσπαθήσω.
Δεν θέλω αλλά θα το κάνω.
Δεν θέλω και θα βρω μια δικαιολογία.
Σε όλα, το δεν θέλω είναι δεδομένο. Το τι θα κάνω είναι ένα άλλο θέμα.

Ποιά είναι η παραβολή του Χριστού με τον πατέρα και τους δύο γιούς που ο ένας είπε θα το κάνω και δεν το έκανε, ενώ ο άλλος είπε δεν θα το κάνω και το έκανε?

Quote:

---

Originally Posted by selun

Τι γίνεται όμως όταν κάποιο 24χρονων παιδί πείθει ακόμα τον εαυτό του πως το "δεν ήθελα" είναι μια επαρκής δικαιολογία?

---

Αν καταλαβαίνω καλά, δεν πρόκειται για σένα αλλά για γιό, κόρη ή κάποιο άλλο άτομο. Τα πραπάνω τα έγραψα για να γίνει κατανοητό ότι το 'δεν θέλω' δεν είναι δικαιλογία, εσύ το ονομάζεις δικαιολογία. Στην παιδική ηλικία, ήμασταν αναγκασμένοι λόγω συνθηκών να κάνουμε πολλά από αυτά που δεν θέλαμε. Συνήθως οι γονείς, έχοντας συνηθίσει αυτό αρκετά χρόνια, νομίζουν ότι αυτό θα πρέπει να συνεχίζεται επ' αόριστο. Έτσι έρχεται η σύγκρουση.

Χμ, όχι John δεν θα συμφωνήσουμε ότι οι φόβοι, οι άμυνες, οι αντιδράσεις κλπ είναι μια αυθεντική επιθυμία, ένα απλό 'θέλω' δηλαδή.
Είναι αναμφίβολα πραγματικά συναισθήματα, σκέψεις, συμπεριφορές. Αλλά μπορεί να παρεμβάλλονται ανάμεσα στο 'θέλω' και την υλοποίηση του.
Π.χ. λαχταράω να φάω μια σοκολάτα, αλλά έχω αγοραφοβία και δεν βγαίνω να την αγοράσω. Αν κάποιος με ρωτήσει, θα πω 'μπα, δεν θέλω'. Μέσα μου όμως νιώθω χάλια για την αδυναμία μου να πάω να πάρω μια σοκολάτα κι αυτό μου ρίχνει την αυτοεκτίμηση.
Κάτι τέτοιο κατάλαβα από την περιγραφή του θεματοθέτη, χωρίς να είμαι και σίγουρη γιατί δεν έγραψε πιο αναλυτικά.
Φυσικά, ο αρμόδιος να ξεδιαλύνει τα 'θέλω' είναι ο εαυτός μας.

Αν πάλι ο θεματοθέτης μιλά για λογαριασμό κάποιου άλλου, το παιδί του πχ και θεωρεί πως το 'δεν ήθελα' που αναφέρει, είναι απλά μια δικαιολογία για να αποφύγει κάτι που στην πραγματικότητα θέλει πολύ, τότε... μάλλον πρέπει να μας γράψει περισσότερα πράγματα :) Μερικές φορές οι γονείς έχουν πράγματι την τάση να νομίζουν ότι ξέρουν καλύτερα τα 'θέλω' του ενήλικου παιδιού τους, από το ίδιο το παιδί. Άλλες φορές πάλι θεωρούν ότι το 'δεν θέλω' δεν έχει αξία, γιατί υπερισχύει κάποιο 'πρέπει'.

Ποια παραβολή εννοείς?

Δηλαδη...αν καταλαβαινω σωστα φοβασε μηπως το δεν θελω σου μπορει να ειναι η δικαιολογια που δινεις στον εαυτο σου...

Quote:

---

Originally Posted by marina38

Σε κάποιες περιπτώσεις το 'δεν θέλω' δηλώνει μια αυθεντική μας επιθυμία.
Σε κάποιες άλλες περιπτώσεις, το 'δεν θέλω' μπορεί να είναι μια άμυνα, φόβος, αντίδραση.
Σαν δήλωση είναι σίγουρα επαρκές ένα 'δεν θέλω', σαν εξήγηση όχι. Δεν είναι όμως πάντα απαραίτητες οι εξηγήσεις. Το βασικό είναι καταρχήν πώς αιτιολογούμε αυτό το 'δεν θέλω' στον εαυτό μας.

---

Πολύ σωστό!

Θα συμφωνησω στο ότι το "θέλω" και το "δεν θέλω" δεν αποτελεί δικαιολογία αλλά μία συναισθηματική έκφραση. Μία έκφραση που άλλες φορές είναι ξεκάθαρη και υγιής προερχόμενη από την συνειδητοποίηση των πραγματικών αναγκών μας, και άλλες φορές συγκαλυμμένος συναισθηματικός εκβιασμός ή έκφραση παράπονου.
Το γεγονός του ότι κάποτε το "δεν θέλω" που εκφράστηκε αυθόρμητα καταπιέστηκε βίαια, σημαίνει ότι το οικογενειακό περιβάλλον είτε είχε σε δεύτερη προτεραιότητα τις ανάγκες του παιδιού είτε δεν έδινε καμία σημασία σε αυτές. Ανάλογα με την χειραγώγηση και την έκταση της κακοποίησης το παιδί θα αναγκαστεί - προκειμένου να επιβιώσει - σε αμυντικούς μηχανισμούς όπως η απώθηση, άρνηση, νοηματοδότηση, εξιδανίκευση κ.α. καταπνίγοντας έτσι τις πραγματικές του επιθυμίες και αποκόπτοντας τον εαυτό του από τα συναισθήματά του αφού ο ρόλος του είναι να καλύπτει τις επιθυμίες και τις ανάγκες των άλλων.

"Από τα πολλά δεν θέλω που έχουμε πει καταλήγουμε να έχουμε μηδέν αυτοεκτίμηση και κατά συνέπεια να αγγίζουμε την κατάθλιψη γιατί δεν καταφέραμε να πετύχουμε αυτό που πραγματικά θέλαμε... "

Μηδέν αυτοεκτίμηση έχουμε επειδή μας στέρησαν την ικανότητα να λέμε "δεν θέλω" και αν καμια φορά το λέμε μάλλον το λέμε στον εαυτό μας για να καλύψουμε το "δεν αντέχω"