Καλημέρα
βρήκα το site σας καθώς αναζητούσα άρθρα που θα μπορούσαν να με βοηθήσουν..
Είμαι 41 χρονών, παντρεμένη 9 χρόνια με τον μοναδικό άντρα που έκανα σχέση ! Είμαστε συνολικά 23 χρόνια μαζί και δεν έχουμε παιδιά. Ο γάμος μας προέκυψε από μία απλή συζήτηση, χωρίς τυμπανοκρουσίες και εκπλήξεις, χωρίς δακτυλίδι αρραβώνα, απλά μ' ένα οικογενειακό τραπέζι. Μέσα στα χρόνια της σχέσης μας - πριν παντρευτούμε - χρειάστηκε πολλές φορές να τον στηρίξω τόσο στα επαγγελματικά του, όσο και στα προβλήματα που αντιμετώπιζε η οικογένειά του, βοηθώντας τον με οποιονδήποτε τρόπο μπορούσα να το κάνω. Για μένα, η λέξη "φροντίζω" σημαίνει ότι θέλω να είμαι δίπλα σου και να μοιράζομαι μαζί σου, να σε βοηθώ σε ό,τι και αν χρειαστεί. Κατά την διάρκεια της σχέσης μας (πριν παντρευτούμε), υπήρχαν αμοιβαίες διαφωνίες, υποχωρήσεις, καυγάδες, πάμπολλες ευχάριστες στιγμές και πολλά "σ' αγαπώ, σε θέλω". Όσο ήμασταν σε σχέση, υπήρξε μία φορά που τον προειδοποίησα ότι "άρεσε σε κάποια κοπέλα και τον διεκδικεί" με αποτέλεσμα να με κατηγορήσει για πρώτη φορά ότι "ζηλεύω" και μία φορά που με απάτησε και να μου το πει (με διαφορετική κοπέλα) λέγοντας μου ότι "το έκανε για εμπειρία"¨... με αποτέλεσμα να ... τον συγχωρήσω - όσο και αν πληγώθηκα - και να συνεχίσουμε την σχέση μας. Από την πρώτη στιγμή που ήμασταν μαζί, αν και είχα ευκαιρίες, δεν θέλησα να "δοκιμάσω για εμπειρία" με κάποιον άλλον .. Η σύγκριση του (οποιουδήποτε) άλλου μαζί του, ήταν πάντοτε αρνητική για τον άλλον !
Να σημειώσω ότι κανείς από τους γονείς μας δεν ήξερε ότι είχαμε σχέση, καθώς ήμασταν γείτονες και δεν ήθελαν να "μπλέξουμε" μεταξύ μας. Ακόμη και όταν παντρευτήκαμε, δεν ήξεραν πόσα χρόνια ήμασταν μαζί ... απλά το υποπτευόντουσαν (ή μας άφηναν να το πιστεύουμε.)
Από τα 18 μου, ξεκίνησα να δουλεύω για να έχω αρχικά το "χαρτζηλίκι μου" και στη συνέχεια τον μισθό μου. Ο άντρας μου, φοιτητής, αλλά με οικονομικά οικογενειακά προβλήματα, "αναγκάστηκε" να δουλέψει πολύ πιο γρήγορα απ' ότι θα ήθελε. Μέχρι τότε ως παιδιά, εγώ ανακάλυπτα "πατέντες" για να μπορώ να περνώ με 1.000 δρχ χαρτζηλίκι τον μήνα, ενώ ο άντρας μου, είχε την ευκαιρία να παίρνει 20.000 δρχ το ΣΚ, δώρα από συγγενείς.
Η ημέρα του γάμου μας, ήταν για μένα "ένα πάρτυ" ! Η κοινή μας ζωή ξεκίνησε με χαρά και πολλά σχέδια για το μέλλον!
Το σπίτι μου, μικρό και "μαζεμένο", έγινε το "σπίτι μας", η "φωλιά μας" ! Σιγά σιγά όμως, οι ανάγκες μας αλλά και το σχέδιο "ν' αποκτήσουμε οικογένεια", μας οδήγησαν στην ανεύρεση νέας μεγαλύτερης κατοικίας. Δεν ξέρω αν έχει σημασία, αλλά, το σπίτι που μέναμε ήταν ιδιοκτησίας μου και το αγόρασα μόνη μου. Οι γονείς μου φρόντισαν με πολλές δυσκολίες, να μου εξασφαλίσουν ένα ακόμη διαμέρισμα για να "είμαι καλά, σε τυχόν δύσκολες καταστάσεις" .. και το ίδιο έκαναν και στην αδερφή μου. Ο άντρας μου, δεν είχε αντίστοιχη συμπεριφορά από τους δικούς του γονείς. Το νέο μας σπίτι, ανήκει και στους δυό μας! Για πρώτη φορά, οι κοινοί μας φίλοι, του έλεγαν, "πήρες πλούσια γυναίκα", "επιτέλους, απέκτησες κάτι στο όνομά σου", κλπ. Απαίσιο εκ μέρους τους και πάντα απαντούσα ότι "ό,τι είναι δικό μου, είναι και δικό του". "Είμαστε πλούσιοι και δεν είμαι πλούσια" !
Με την απόκτηση του νέου σπιτιού, απέκτησα τα πρώτα μου ψυχοσωματικά !! Από το άγχος και την ένταση της αγοράς του σπιτιού [δολοπλοκίες, λεκτική επιθετικότητα από αγνώστους και άλλα συναφή], .. μου έπεσαν τα μαλλιά. Ο άντρας μου, άρχισε να απομακρύνεται σιγα - σιγα, αν και στην αρχή δεν το είχα συνειδητοποιήσει. Άρχισε να δουλεύει μέχρι αργά το βράδυ.. "για να βγάλει τα έξοδα" .. όσο και αν του ζητούσα να μην δουλεύει το ΣΚ. Είναι καθηγητής σε φροντιστήρια και ιδιαίτερα. Η δική μου δουλειά, ήταν μετά τον γάμο μας μερική απασχόληση με κοινή απόφαση, για να - όπως λέγαμε μεταξύ μας - "έχουμε χρόνο να μεγαλώσουμε μόνοι μας, τα παιδιά μας".
Λίγα χρόνια αργότερα, έζησα και βίωσα ολοκληρωτικά, τον θάνατο του παιδιού της αφεντικίνας μου. Σε συνδυασμό με τις δικές μας οικονομικές δυσκολίες, άντεξα 2 χρόνια, "την πίεση" που δεν καταλάβαινα ότι είχα μέσα στην καθημερινότητά μου. Έπαθα κρίσεις πανικού, κατάθλιψη. Ζήτησα βοήθεια από ειδικό και την έλαβα. Οι φίλοι μου και η αδερφή μου, ήταν πάντα δίπλα μου και με βοηθούσαν, με άκουγαν, με συμβούλευαν, μου έδιναν δύναμη. Οι γονείς μου και οι δικοί του γονείς, δεν το έμαθαν και δεν το ξέρουν. Ο άντρας μου, όμως όχι. Πιστεύω ότι ήταν λάθος μου που δεν του μίλαγα για όλες τις σκέψεις μου - ενώ παλιά το έκανα - "που τον προστάτεψα και δεν ήθελα να τον φορτώσω" .. αλλά και αυτός "με άφησε μόνη μου", δεν με βοήθησε. Θεωρούσα αυτονόητο, ότι θα με βοηθήσει, όπως το είχα κάνει και εγώ στο παρελθόν. Συνέχισε να δουλεύει πολλές ώρες και να είμαι πραγματικά, μόνη μου. Μου ζήτησε να "βρω την δύναμή μου" ... και τελικά, μετά από καιρό, στηρίχθηκα στα πόδια μου και ξεπέρασα πολλά. ... (αλλά, χωρίς αυτόν, δίπλα μου) και πάντα όσο συνέβαινε αυτό μέσα μου, προσπαθούσα να τον στηρίζω και να είμαι "μαζί του" σε όλα, όσο μπορούσα. Το διάστημα αυτό, δεν είχαμε συχνές σεξουαλικές επαφές. Για μένα ήταν τότε πολύ σημαντικά, η αγκαλιά του, τα χάδια του και η φυσική παρουσία του. Κάποιες φορές τα είχα, κάποιες άλλες όχι.
Τα οικονομικά προβλήματα έχουν φτάσει πλέον στο ζενίθ τους. Είμαι άνεργη, ψάχνω για δουλειά, η δουλειά του άντρα μου είναι αβέβαιη, πουλάμε το νέο μας σπίτι, το αυτοκίνητό μας και επιστρέφουμε στο μικρό και μαζεμένο σπίτι μας, απ' όπου ξεκινήσαμε. Ταυτόχρονα όμως, έχουμε πολλούς καυγάδες.... Μου είπε "δεν σε θέλω, θα σου επιτεθώ, θα τα κάψω όλα και εσένα μαζί, δεν σ' αγαπάω, δεν θέλω να είμαι μαζί σου" .. Πέρασα απ΄όλα τα στάδια... Με πλήγωσε, έκλαψα, πικράθηκα, ξενύχτησα για να βρω μέσα μου, τα δικά μου θέλω, τα δικά μου μπορώ. Κάναμε διακοπές, επιστρέψαμε και έφυγε από το σπίτι για 3 μέρες για να "χαλαρώσει και να βρει τον εαυτό του" όπως μου είπε, σε φίλο του (που δεν τον ξέρω, δεν τον έχω δει ποτέ "ο φίλος μου ο Λευτεράκης"), με 1 τηλεφωνική επικοινωνία του καθημερινά, αν και του είχα ζητήσει να μην φύγει ή να πάμε κάπου οι δυό μας. Μου έχει παραδεχθεί ότι μου έχει πει ψέμματα, πολλές φορές.
Όταν επέστρεψε, του ζήτησα να μου πει, "τι θέλει" ... και του επανέλαβα τα δικά μου "θέλω", δλδ, να είμαστε μαζί, να είμαστε μαζί σε όλα τα καλά και τα δύσκολα, να είμαστε μαζί στ΄απλά καθημερινά, να μιλάμε για όλα, να κάνουμε πράγματα μαζί, να μου διαθέτει λίγο από τον ελεύθερο χρόνο του, για να είμαστε μαζί, να έχουμε κοινό ταμείο που θα το διαχειριζόμαστε μαζί και όχι μόνος του, να μου πει, τι θέλει". Η απάντησή του, ήταν "Θα προσπαθήσω, αλλά δεν μπορώ να σου υποσχεθώ" ... !! Για μένα, είναι αδιανόητο και του το είπα ! Αν θέλεις κάποιον, θα κάνεις τα αδύνατα δυνατά καθημερινά.. αν δεν θέλεις κάποιον, φεύγεις". Δεν προσπαθείς για να θέλεις ..
Έχω ενδείξεις ότι έχει σχέση με άλλη γυναίκα, μπορεί να είχε και παλιότερα, .. δεν μ' απασχολεί αυτό, αλλά ότι δεν είναι ξεκάθαρος μαζί μου, ότι πραγματικά δεν είναι μαζί μου. Είναι απομονωμένος, δεν έχει να μου "πει κάτι", όσο και αν μιλάω μαζί του, όσο και αν προσπαθώ να τον προσεγγίσω, δεν με αγκαλιάζει, δεν ενδιαφέρεται για μένα, είναι επιθετικός, απότομος. Δεν έχουμε σεξουαλικές επαφές τον τελευταίο μήνα, αν και του έδειξα τρυφερά, λεκτικά, παιχνιδιάρικα, πόσο το θέλω.
Αν θέλει μία άλλη γυναίκα, γιατί δεν μου δίνει την λύτρωση? Γιατί δεν χωρίζει μαζί μου έτσι ώστε να είναι ευτυχισμένος μαζί της ? Γιατί θέλει να "προσπαθήσει" ? Δεν καταλαβαίνω ... !
Σας παρακαλώ, πείτε μου την γνώμη σας, τι θα μπορούσα να κάνω.. Μήπως κάνω λάθος ?
Ευχαριστώ
