ΣΧΙΖΟΕΙΔΗΣ

Πως μπορει καποιος να σταθει αποτελεσματικα και ισως και να βοηθησει ενα ατομο που δε μπορει με κανεναν τροπο να νιωσει συναισθηματα ειτε φιλικα,ειτε ερωτικα στη ζωη του;
Και που πιθανον ειναι σχιζοειδης προσωπικοτητα;
Πως "αντεχεται" η ζωη διπλα σε ενα τετοιο ατομο; Μενεις και το παλευεις μαζι του ή φευγεις για να μην "αποτρελαθεις" και εσυ;

Εξαρταται κι απο το ποση ψυχικη αντοχη νιωθεις να εχεις κι εσυ.Παντως τα ατομα με σχιζοειδη προσωπικοτητα δεν ειναι οτι εχουν αναισθησια απεναντι στους αλλους, απλως οταν νιωθουν να απειλειται επικινδυνα ο "πυρηνας" της ψυχης τους αμυνονται με την αποστασιοποιηση.Αυτο το λεω και εξ ιδιας πειρας.Παρατηρω λοιπον στον εαυτο μου οτι συχνα ενθουσιαζομαι με τους αλλους απο κατι που θα πουν ή θα κανουν, και αισθανομαι προθυμη να τους προσφερω ο,τι περισσοτερο μπορω, ειτε αυτο αφορα το φιλικο τομεα, ειτε τον ερωτικο κλπ. Με την πρωτη ομως αφορμη που θα δοθει, παλι απο τα λογια ή τις πραξεις τους, αρχιζω και αμφιβαλλω για την ειλικρινεια των συναισθηματων τους και προτιμω τελικα να κρατιεμαι μακρια τους για να αποφυγω να πληγωθω.Φοβαμαι να μπω στον εσωτερικο κοσμο των αλλων, με λιγα λογια, για να μην αλλοιωσω το δικο μου.Δεν ξερω αν νιωθει ακριβως τα ιδια το ατομο που λες, απλως ισως αυτη η εξηγηση σε βοηθησει στο πώς θα κινηθεις.Εμενα προσωπικα μονο δυο στοιχεια εχουν καταφερει να με κανουν να νιωθω καπως περισσοτερο τους αλλους:το ενα ειναι το να τους γνωριζω επι μεγαλο διαστημα, οποτε τους εμπιστευομαι καπως περισσοτερο(αλλα οχι παντα) και το δευτερο το να αναγνωρισω στον αλλον κατι κοινο με μενα, κατι που να δηλωνει πως υπαρχει στενη "ψυχικη συγγενεια" μεταξυ των δυο μας.

Αυτός θέλει βοήθεια?