Κρίση πανικού - αποπροσωποίηση
Καλησπέρας σας.
Από καιρό ήθελα να γράψω στο φόρουμ, αλλά το τρέναρα.
Είμαι 33 ετών & πριν από 10 μήνες (πέρυσι το νοέμβριο) έπαθα τη πρώτη κρίση πανικού. Πριν από αυτή και σε διάστημα 2 ετών είχα διάφορα περιστατικά, ειδικά όταν ήμουν στο μετρό, με πολλαπλά συμπτώματα & ανέβαινα στην επιφάνεια σε ημιλιπόθυμη κατάσταση.
Αυτή η κρίση πανικού που έπαθα πέρυσι το Νοέμβρη με στιγμάτισε. Ενώ κοιμόμουν ξύπνησα σε κατάσταση πανικού & ένιωθα πως πάλλεται η ψυχή να βγει από το σώμα. Ήμουν μόνος στο σπίτι & κατέληξα στο κρεββάτι γειτόννισας, με όλα τα συμπτώματα της κρίσης. Δε κράτησε πολύ, όχι περισσότερο από μισή ώρα & κατέληξα στο νοσοκομείο (το ασθενοφόρο δεν ήρθε ποτέ, πήγα μόνος) με πίεση 18 και έντονη ανυσηχία. Από εκείνη τη μέρα όλα άλλαξαν. Άλλαξε ολοκληρωτικά όλη μου η ζωή.
Και αυτό γιατί είχα συνεχώς την "αποπροσωποίηση" να με συντροφεύει. Γίναμε, δυστυχώς, οι καλύτεροι φίλοι. Τις πρώτες 2 ημέρες που είχα το περιστατικό της κρίσης ήταν τόσο έντονη η αποπροσωποίηση, συνδιαστικά με τη θλίψη, που ήθελα να δώσω ένα τέλος στη κατάσταση αυτή, αλλά ευχόμενος να μη συμβεί κάτι τέτοιο, αναζήτησα ειδικό, με όση -κυριολεκτικά- δύναμη μου είχε απομείνει. Όσο ήμουν στην Αθήνα μίλησα με ψυχολόγο, η οποία με μπούκωσε στα xanax, αλλά δεδομένου πως δε μπορούσα να αυτοεξυπηρετηθώ, αποφάσισα να μεταβώ προσωρινά στο πατρικό μου, σε πόλη της επαρχίας. Επισκέφτηκα μέχρι και τον Αύγουστο μια Ψυχίατρο η οποία με ξεκίνησε με τα ladose και στη συνέχεια στα Velpine. Τα πρώτα μου έφεραν παρενέργειες & τα δεύτερα απλώς εξάλειψαν σημαντικό μέρος από τα συμπτώματα, αλλά όχι και την αποπροσωποίηση.
Στα μέσα καλοκαιριού άρχισα να αισθάνομαι σημαντικά καλύτερα & αποφάσισα σε συννενόηση πάντα με τη ιατρό να διακόψουμε τη θεραπεία, αφού ήθελα πολύ έντονα, μετά από 7 μήνες φαρμακευτικής αγωγής, να το ξεπεράσω μόνος, σε συνδιασμό με άσκηση, καλή διατροφή, με πολύ έκθεση στον ήλιο για ενεργοποίηση των Β12 και ίσως κάποιο παραφαρμακευτικό σκεύασμα.
Τις 2 πρώτες εβδομάδες, από τη διακοπή της θεραπείας αισθανόμουν περίφημα, με μικρές παροδικές εξάρσεις, αλλά σχετικά ασήμαντες συνδιαστικά με τα όσα είχα περάσει συνολικά. Στη συνέχεια άρχισα και πάλι να βιώνω το "αίσθημα του δεν είμαι εκεί" & το κεφάλι μου από την εσωτερική πίεση να είναι έτοιμο να εκραγεί (χωρίς να έχω πίεση) & να μυρμηγκιάζουν τα άκρα. Σκέφτηκα πως μπορώ να το πολεμήσω & είναι ευκαιρία να αποδείξω πόσο δυνατός είμαι κάνοντας από διαλογισμό μέχρι ασκήσεις αυτοέλεγχου. Κάθε μέρα που περνά είμαι ακόμη χειρότερα, είμαι θλιμμένος, όλη τη μέρα μέσα στο σπίτι και όταν βγαίνω φοβάμαι πως κάτι θα πάθω.
Θέλω να αρχίσω να επισκέπτομαι Ψυχολόγο και να βάλω ξανά τη ζωή μου σε μια σειρά στην Αθήνα. Δεδομένου πως ζούσα στην Αθήνα 8 χρόνια & τα τελευταία 2 είχα αρχίσει να φτιάχνω τη ζωή μου, είχα σχέση η οποία με εγκατέλειψε για τους παρπάνω λόγους, ενώ τώρα δεν έχω εργασία, οικονομική ευρωστία & διάθεση για δουλειά, σκέφτομαι πως θα μπορέσω να ανταποκριθώ στις απαιτήσεις του ψυχολόγου με επισκέψεις σε εβδομαδιαίο επίπεδο.
Αλλάζει όλη σου η ζωή τόσο γρήγορα, τη μια μέρα σκέφτεσαι για το μέλλον & την επομένη σκέφτεσαι μόνο το παρόν.
Οι κακές σκέψεις, νομίζοντας πως όλες οι ασθένειες έχουν επιλέξει το κορμί μας, η αποπραγματοποίηση, νιώθωντας πως δεν είσαι εκεί, χωρίς να ευχαριστιέσαι στο παρά μικρό οποιαδήποτε κατάσταση & η εντονότατη θλίψη μου έχουν αλλάξει ριζικά τη ζωή μου. Ακόμη & αν το ξεπεράσω όλο (ολοκληρωτικά) αυτό, θα το διηγούμαι σαν έναν εφιάλτη που βίωσα ξύπνιος.
