Γειά σας,
γράφω εδώ γιατί το site αυτό είναι μάλλον η τελευταία μου ελπίδα...
Έχω κουραστεί πολύ και δεν ξέρω αν θα συνεχίσω...
Έχω κατάθλιψη από 12 χρονών αλλά τα τελευταία 4 χρόνια έχω χειροτερέψει πολύ... Η καθημερινότητα μου έχει γίνει αφόρητη και η ζωή μου δεν έχει κανένα νόημα. Δεν έχω δουλειά, δεν έχω φίλους, δεν έχω συμπαράσταση από κανέναν στο πρόβλημα μου...
Πρίν από 2 χρόνια γνώρισα κάποιον που για πρώτη φορά μου έδωσε ελπίδα. Με έκανε να νιώσω και πάλι όμορφη, ζωντανή και να θέλω να ζήσω ξανά. Για πρώτη φορά ήμουν ευτυχισμένη. Όμως ήμουν αφελής και έκανα λάθος. Ο άνθρωπος αυτός δεν ήταν αυτό που μου παρουσιάστηκε στην αρχή... Παρουσιάστηκε σαν άγγελος και στη πορεία, αφού κέρδισε την εμπιστοσύνη μου έβγαλε το αληθινό του πρόσωπο. Με κακοποιούσε, με απατούσε, μου έλεγε συνέχεια ψέματα χωρίς λόγο και προσπαθούσε να με χειριστεί με διάφορα ψυχολογικά παιχνίδια που χειροτέρεψαν τη κατάσταση μου και με έφτασαν πολύ κοντά στην αυτοκτονία. Όπως ανακάλυψα αργότερα από διάφορα site ψυχολογίας που διάβασα για τη συμπεριφορά του, ο άντρας αυτός πρέπει να ήταν ψυχοπαθής και με επέλεξε σαν κατάλληλο θύμα για να μου κάνει κακό. Κατάφερε να βρει τις αδυναμίες μου και με χτυπούσε εκεί. Το να με βλέπει να υποφέρω και να βυθίζομαι ακόμα περισσότερο στη κατάθλιψη ήταν κάτι που του έδινε ευχαρίστηση και ο στόχος του ήταν να με καταστρέψει... Όσο περισσότερη αγάπη του έδινα, τόσο πιο πολύ κακό μου έκανε...
Μετά από δεκάδες προσπάθειες και 2 χρόνια κατάφερα να ξεφύγω από αυτή τη σχέση... Όμως η ζημιά έχει ήδη γίνει. Τώρα έχω χάσει εντελώς την αυτοπεποίθηση μου, νιώθω ντροπή και οργή... Η σκέψη ότι κάποιος μπήκε στη ζωή μου απλά και μόνο για να μου κάνει κακό και να με κοροϊδέψει μου έχει γίνει εμμονή. Το σκέφτομαι συνέχεια. Σκέφτομαι ότι μετά από όσα μου έκανε τώρα πιθανότατα γελάει και διασκεδάζει και η σκέψη αυτή μου δηλητηριάζει τη ψυχή...
Ξέρω ότι δεν είναι αυτός το πρόβλημα μου, το πρόβλημα είμαι εγώ, όμως κατάφερε να βγάλει στην επιφάνεια όλες τις αδυναμίες και τις ανασφάλειες μου από τα παιδικά μου χρόνια... Τώρα είμαι χειρότερα από πρίν, νιώθω φόβο, ανασφάλεια και ντροπή... Δεν έχω καμία ελπίδα για το μέλλον πια... Κουράστηκα... Κάποιες φορές σκέφτομαι ότι ίσως και να μου άξιζε να μου φερθεί έτσι... Έχω κουραστεί τόσο πολύ και σκέφτομαι συνέχεια την αυτοκτονία... Τι νόημα έχει η ζωή μου πια; Τα παιδικά μου χρόνια ήταν άθλια, δεν έχω καμία συμπαράσταση, δεν έχω αληθινούς φίλους, δεν έχω δουλειά, ο άνθρωπος που εμπιστέυτηκα μου έκανε κακό και με πρόδωσε... νιώθω άχρηστη, άσχημη και ανάξια... δεν υπάρχει τίποτα να ελπίζω πια...