Originally Posted by
blackout_boy
Βαρέθηκα να ψάχνω άτομα από το ίντερνετ και να κάνω σεξ με αγνώστους. Είναι απαίσιο. Δεν αξίζει. Δεν μου αξίζει. Με κάνει να νιώθω άσχημα, να νιώθω κενός, άδειος. Χάνω τον εαυτό μου με όλο αυτό. Τον έχασα. Αλλιοτριώθηκα. Ξέχασα ποιός είμαι. Έπεσα στην παγίδα του σαιτ αυτού. Έκανα κακή χρήση. Με τις ώρες εδώ μέσα, περιμένοντας να δω ποιος θα μου απαντήσει. Και αν δε μου απαντούσε; Θύμωνα, απογοητευόμουνα, ένιωθα ότι δεν είμαι ελκυστικός, ωραίος. Αν με απέρριπτε το ίδιο. Το έπαιρνα βαριά. Η αυτοπεποίθηση και η αυτοεκτίμηση μου έπεφτε όλο και περισσότερο. Και παρότι αυτό γινόταν πολύ συχνά, εγώ συνέχιζα να είμαι με τις ώρες κάθε μέρα σε αυτό το σάιτ. Ξανά και ξανά και ξανά και ξανά. Το έβλεπα και σαν παιχνίδι σε μια φάση. Πόσοι από τους 100 θα μου απαντήσουν; Πόσοι από τους 100 θα με απορρίψουν; Για να δουμε τους καινούργιους χρήστες. Ποιοι χρήστες μπαίνουν ξανά και ξανά. Ποιοί είναι συνέχεια online; Έβρισκα ότι έχει πλάκα. Αν κάποιος με απέρριπτε τον έβριζα για πλάκα. Η αλήθεια είναι ότι πληγωνόμουν. Αλλά αυτό που δεν ήξερα ή έκανα πως δεν ήξερα είναι ότι δεν άξιζε καθόλου να πληγωθώ. Γιατί τα άτομα που πραγματικά αξίζει να είναι μαζί μας θα είναι. Αν κάποιος σε απορρίψει, προτού πληγωθείς, σκέψου "αξίζει αυτό το άτομο; ταιριάζω πραγματικά μαζί του; τι έχει να μου προσφέρει; θα με κάνει καλύτερο άνθρωπο";Σκέψου το αυτό για να μην πληγωθείς άδικα και νιώσεις κουρέλι.
Έκανα βλακείες. Ραντεβού στα τυφλά. Είναι απαίσια πραγματικά. Είναι άσχημο να πας για καφέ ή χειρότερα να πας στο σπίτι του άλλου ή να τον φέρεις σπίτι σου και να σε απορρίψει ή να τον απορρίψεις. Να ανοίξεις την πόρτα να απογοητευτείς και από ευγένεια να του πεις να καθίσει και να ανταλλάξετε μερικές τυπικές κουβέντες για να του πεις μετά ότι δεν ενδιαφέρεσαι. Να σου αρέσει πολύ ο άλλος και να σε απορρίψει για την εμφάνιση σου και να μην τον νοιάζει καθόλου να σε γνωρίσει. Και αυτή η απαίσια αμηχανία δεν αντέχεται. Την μισώ. Την απεχθάνομαι.
Μέχρι τα 22 δεν είχα κάνει σεξ. Με το που έκανα σεξ άρχισα να το θέλω πολύ. Ήθελα να κάνω σεξ, να έχω εμπειρίες, να νιώσω ηδονή. Δε με ένοιαζε όμως πολύ με ποιον, ουτε το πως. Απλά ήθελα σεξ. Εμπειρίες. Φυσικά και δε θα έκανα σεξ με οποιον να ναι, ούτε με κάποιον που δε μου αρέσει, παρότι το έκανα και αυτό. Ήθελα να κάνω σεξ με ωραία αγόρια και άντρες. Αυτό μόνο. Δεν πίστευα ποτέ ότι θα κάνω σχέση από το gayromeo. Δε σκεφτόμουν καν τη σχέση. Δεν υπήρχε στο λεξιλόγιο μου. Ήθελα απλά σεξ. Μάλλον ήθελα νέες γνωριμίες με γκέι άτομα. Δεν πίστευα ποτέ ότι θα ερωτευόμουν κάποιον που θα γνώριζα στο gayromeo.
Πολλές φορές πήγα σε σπίτια άλλων ή έφερα εγώ. Άτομα με τα οποία δεν είπαμε ούτε μισή κουβέντα. Που μπορεί ούτε το όνομα τους να μη θυμόμουν. Που μπορεί να μην είχαμε ανταλλάξει φώτο και να κάναμε ραντεβού στα τυφλά. Με σκοπό τι; Ασαφες. Μπορεί επίσης να μου είχαν δείξει φωτο και από κοντά να ήταν κάτι διαφορετικό. Σε κάποιους άρεσα και μου άρεσαν. Με γάμησαν. Και με γάμησαν καλά. Αλλά μετά να νιώθω περίεργα. Κενός, άδειος.
Έβλεπα ότι αυτό δεν οδηγεί πουθενά, εγώ όμως συνέχιζα. Κάθε μέρα στο ρομέο. Ξανά και ξανά και ξανά. Για 2 και βάλε χρόνια. Πάλι καλά λέω που δεν είναι παραπάνω. Χαίρομαι που δεν είχα μικρότερος ρομέο.
Όσο για τον ρομαντισμό...είχα ξεχάσει εντελώς ότι υπάρχει. Είχα ξεχάσει πως είναι να ερωτεύεσαι. Με ενδιέφερε μόνο να δω ποιος θα μου απαντήσει στο ρομέο...Πίστευα πως ψάχνωντας με τις ώρες τον κάθε τυχαίο κάτι καλό θα έβρισκα. Το ρίσκαρα. Η ζωή είναι ρίσκο, λένε. Μπορεί. Εμένα πάντως δε με οδήγησε κάπου. Περισσότερο κακό μου έκανε παρά καλό. Δε θέλω όμως να γίνω ενοχικός. Δε θέλω να νομίζεις ότι με έχουν φάει οι ενοχές και οι τύψεις. Αυτό ήταν το μέσο που θα με οδηγούσε σε νέες γνωριμίες και εμπειρίες. Μου άρεσε κιόλας. Κανείς δε με ανάγκαζε άλλωστε. Δεν έκανα καταναγκαστικά έργα. Ήταν όμως ένας κακός εθισμός. Μπορεί οι εθισμοί να είναι διασκεδαστικοί αλλά δεν παύουν να είναι εθισμοί.
Κάποιοι λένε "άσε το ίντερνετ και βγες έξω και ζήσε"...Χμμμ...ωραία. Ας το δούμε αυτό. Βγαίνω έξω. Πως δε βγαίνω. Δεν είμαι και όλη μέρα στο σπίτι. Έχω πάει ένα σωρό φορές σε γκέι κλαμπ και μπαρ. Την έχω πέσει σε πολύ κόσμο. Θυμάμαι συγκεκριμένα στο s-cape στο γκαζι σε οσους την έπεφτα όλοι είχαν σχέση...Έχω δει πολύ ωραία αγόρια σε διάφορα εξωτερικά μέρη (λεωφορείο, μετρό, μαγαζιά κτλ) και έχω στείλει πολλά μηνύματα στη στήλη "σε είδα" με την ελπίδα ότι μπορεί αυτός που ψάχνω να το δει και να μου στείλει. Τίποτα. Στη σχολή μου ήταν όλοι στρέιτ. Οι φίλοι των φίλων μου είτε μπορεί να έχουν σχέση, είτε να μη γουστάρω, είτε να μην ταιριάζουμε, είτε να είναι άτομα μεγάλης ηλικίας. Στις γκέι καφετέριες που συχνάζω (μαγκαζέ παλιότερα και τώρα rooster) ποτέ δεν γνώρισα κάποιον. Τι μου λένε λοιπόν "βγες έξω και ζήσε και γνώρισε κόσμο" και μαλακίες...Σε ένα ιδανικό κόσμο ίσως να ήταν αλλιώς...Μήπως να βγω στο δρόμο και να φωνάζω "γεια σας θέλω να κάνω νεες γνωριμίες!!";; Και στο έξω τα πράγματα μπορεί να είναι πολύ απογοητευτικά. Άσε που μπορεί να είναι πολύ χειρότερα.
Το θέμα δεν είναι το μέσα/έξω. Το θέμα είναι να κάνεις σωστή χρήση του ίντερνετ, πράγμα που εγώ δεν έκανα (βλέπε ατέλειωτες ώρες στο ρομέο), να τα έχες καλά με τον εαυτό σου (εγώ δεν τα είχα), να έχεις αυτοπεποίθηση (εγώ δεν είχα), να ξέρεις τι θέλεις (δεν ήξερα), να είσαι σοβαρός (δεν ήμουν), να μην είσαι ντροπαλός (ήμουν), να μπορείς να αποφύγεις τους μαλάκες, τις ψωνάρες, τις ντίβες και τα άτομα που σου γαμάνε την ψυχολογία (τους καταλάβαινα αλλά επέμενα γιατί κολλούσα με την εμφάνιση), να μην αφήνεις κανέναν να σε κάνει να νιώθεις μειονεκτικά (το έκανα).
Κάποτε από το ρομέο γνώρισα ένα παιδί, 3 χρόνια μεγαλύτερο μου. Πήγαμε για καφέ, του άρεσα, μου άρεσε και μένα, δεν ξετρελάθηκα όμως με την εμφάνιση του, ούτε τον ερωτεύτηκα με την πρώτη. Με φίλησε, με πήδηξε και με πήδηξε πολύ καλά. Ξαναβρεθήκαμε και το κάναμε πάλι. Την τρίτη φορά που βρεθήκαμε δεν είχα όρεξη, ήμουν άσχημα ψυχολογικά. Ήμουν ψυχρός και απόμακρος. Από τότε χαθήκαμε. Δεν επικοινωνήσαμε ποτέ ξανά. Γνώρισα πολύ κόσμο έκτοτε. Πολλούς μαλάκες, πολυ κακό κόσμο γενικά. Τον εκτίμησα. Αυτός ήταν ο καλύτερος απ' όλους. Σίγουρα. Και ο πιο όμορφος αλλά κυρίως ο καλύτερος χαρακτήρας. Ήταν πολύ καλό παιδί, ήμουν σίγουρος. Μπορεί να μην τον ήξερα καλά, να είχαμε βρεθεί ελάχιστα, αλλά κατάλαβα ότι είναι πολύ καλό παιδί. Αυτό μπορώ να το καταλάβω. Και από αυτά που ανέβαζε στο φεισμπουκ μπορούσα να το καταλάβω. Κυρίως όμως το έβλεπα στα μάτια του. Στο βλέμμα του που μπόρεσα να το ξαναδώ μόνο στις φωτογραφίες του στο facebook. Γιατί τον έψαχνα καιρό, για μήνες. Ήθελα πολύ να τον ξαναδώ. Να του ζητήσω να ξαναβγούμε. Και να τον παρακαλέσω κιόλας. Να του πω ότι τον έψαχνα καιρό. Μόνο με αυτόν θα μπορούσα να κάνω σχέση. Μετά από μήνες βρήκα το facebook του. Τον έκανα add, αλλα περνούσαν οι μέρες και δε με δεχόταν. Ένας φίλος μου είχε κοινούς φίλους με εκείνον και μπορούσε να δει τα μηνύματα των φίλων του στον τοίχο του. Μηνύματα του τύπου "θα σε θυμόμαστε για πάντα". Είχε πεθάνει από τα ναρκωτικά. Γιατί; Γιατί ήταν γκέι και οι γονείς του δεν το είχαν αποδεχτεί και ήταν ψυχροί μαζι του. Γιατι μισούσε τη δουλειά του. Γιατί δεν είχε βρει την αληθινή αγάπη. Ένιωθε μόνος....Τα ναρκωτικά σε κάνουν να ξεχνάς προσωρινά τον πόνο σου και τα προβλήματα σου και τελικά σε σκοτώνουν και σε σκοτώνουν νέο. Γεμίζεις πόνο αυτούς που σε αγαπούσαν. Μπορεί και για την υπόλοιπη ζωή τους. Ξέρω τι θα πεις, εσύ δεν τον ήξερες, δεν σου ήταν τίποτα, δεν τον αγαπούσες. Ναι, αλλά θα μπορούσα να τον αγαπήσω. Γιατί ήταν πολύ καλό παιδί. Από αυτά που σπανίζουν. Είμαι σίγουρος οτι θα μπορούσα να τον ερωτευτώ και να τον αγαπήσω. Αν με ήθελε, γιατί να μη μου το πει; Γιατί δε με διεκδίκησε; Γιατί να ήταν τόσο ντροπαλός; Γιατί να χαθούμε; Ξέρω, δεν έχουν σημασία όλα αυτά. Καμία σημασία. Για πολύ καιρό με βασάνιζαν αυτά τα ερωτήματα, όμως τώρα πια όχι. Με πλήγωνε πολύ να τον σκέφτομαι. Σκεφτόμουν πως θα ήταν να είμαστε μαζί. Αποφάσισα όμως να βάλω τελεία. Με βοήθησε ο καλός μου φίλος. Μου είπε οτι στις περισσότερες περιπτώσεις τα ναρκωτικά οδηγούν σε βέβαια θάνατο, ότι ακόμα και αγάπη να είχε από τους γύρω του θα ήταν εξαιρετικά δύσκολο να απεξαρτηθεί από τα ναρκωτικά. Μου είπε ότι εγώ έκανα την προσπάθεια μου και τον έψαχνα για μήνες. Μου είπε πολλά που με έκαναν να το δω αλλιώς. Είναι πολύ σημαντικό να μπορείς να στρέψεις τη σκέψη σου εκει που δε θα σε πονάει. Τώρα έχω ευαισθητοποιηθεί ως προς το θέμα των ναρκωτικών. Πρέπει επιτέλους να μάθουμε όλοι οι νέοι ότι τα ναρκωτικά είναι καταστροφή και θάνατος και πρέπει να συμβάλουμε ώστε να τα αφανίσουμε απο την κοινωνία μας. Είναι τόσο άδικο να πεθαίνουν νέοι άνθρωποι.
Εκτός απο ρομέο είχα κολλήσει παλιότερα, ευτυχώς για πολύ λίγο με το mirc και πρόσφατα με το zoo. Χάσιμο χρόνου. Τα ίδια που ισχύουν για ρομέο.
Δεν έχω να προτείνω λύσεις, δεν έχω λύσεις, νομίζω δεν υπάρχουν και λύσεις. Μιλάω για την εμπειρία μου και όσα έχω αποκομίσει από αυτήν και λέω όσα σκέφτομαι και όσα εγώ θεωρώ σωστά. Ο καθένας είναι υπεύθυνος για τις πράξεις του. Ωστόσο, είμαστε νέοι, η ζωή είναι δύσκολη, η κοινωνία σκληρή, οι απαιτήσεις πολλές, οι πειρασμοί αμέτρητοι. Δε γίνεται να ξέρουμε τι θέλουμε αν δε δοκιμάσουμε. Δε γίνεται να μάθουμε αν δεν κάνουμε λάθη. Τα πράγματα δεν είναι συνήθως ευοίωνα ώστε να πάρουμε από νωρίς ένα ίσιο δρόμο και να μην πέσουμε σε σκοτεινά μονοπάτια. Έχουμε άγνοια, έχουμε ορμή, έχουμε περιέργεια, είμαστε μπερδεμένοι. Και τα πράγματα στην κοινωνία και στη χώρα δε βοηθάνε πάντα την κατάσταση. Το αντίθετο. Τη γαμάνε και μας γαμάνε. Τα σχολεία δε μας διδάσκουν ήθος, δε μας καλλιεργούν την κριτική σκέψη. Χρειαζόμαστε καθοδήγηση. Δεν είναι καθόλου δύσκολο ένας νέος σήμερα να πάρει στραβό δρόμο, να πέσει στα ναρκωτικά, να εθιστει στο ίντερνετ, στο αλκοόλ, να αλλοτριωθεί, να κάνει πράγματα που υπό άλλες συνθήκες δε θα έκανε.
