Καλησπέρα σε όλους,
Αν και δεν ειμαι ο τύπος που συνηθίζει να εξωτερικευει τα προσωπικά του προβλήματα, σε αυτό το φόρουμ νομίζω πως αξίζει να το προσπαθήσω και να μοιραστώ μαζί σας πράγματα ριζωμένα βαθιά μέσα μου που πλέον τινουν να με καθηλώσουν.
Για να με γνωρίσετε καλύτερα θα προσπαθήσω να γυρίσω τον χρόνο πίσω, πρώτου το κάνω αυτό πρέπει να πω πως σε μια βδομάδα κλείνω τα 29.
Ξεκινώντας με τα παιδικά μου χρόνια αν και παιδί χωρισμενων γονέων ( μεγάλωσα με την μητέρα μου, απλά το αναφέρω αυτο γιατι ίσως για κάποιους να παίζει ρόλο για μένα προσωπικα κανένα καθώς η μανα ηταν ΜΑΝΑ) οι λέξεις που μπορω να τα περιγράψω είναι η αγάπη, φιλίες πολλές , ποδοσφαιρο, τέλεια σχέση 16-19. Με μια λέξη μαγικά.
Στα 18 μου και μέχρι τα 20 όπου ολοκλήρωσα την στρατιωτική μου θητεία έχω πάλι μόνο να θυμάμαι θετικά πράγματα, νέες φιλίες - παρέες, όμορφες μέρες και νύχτες, συζητήσεις.
Στα 20 μου έφυγα στο εξωτερικό για σπουδές, αν και πήγα μόνος μου εκεί δεν αργησα να κάνω παρέες και να γίνω η ψυχή της παρέας, το σπιτι συνεύρεσης όλων με όλους όπως ακριβώς ηταν ο χαρακτήρας μου. Έκανα αρκετές σχέσεις στις σπουδές μου και μάλιστα μια απο αυτές κράτησε για αρκετά χρονια μέχρι πριν λίγους μήνες. Ενα βράδυ ομως στο 3ο έτος πήρα μια επιπόλαια απόφαση να διακοψω τις σπουδές μου. Παρόλο που όλοι πίστευαν σε μένα εγώ είχα πάρει ήδη την απόφαση μου να γυρίσω στην πατρίδα. Οταν ήρθα πίσω οι οικογένεια μου όπως πάντα ηταν δίπλα μου, ο περιγυρος ομως δεν άργησε να εκδηλώσει την υποτίμηση του και την ανωτερότητα του καθώς ηταν η πρώτη φορά που τους έδινα το δικαίωμα να με πιάσουν στο στόμα τους και άρπαξαν το δωράκι. Εγώ δεν το άντεχα αυτο γιατι ποτέ δεν είχα δώσει δικαιώματα και έτσι άρχισα να χανω σιγα σιγα την αυτοεκτοιμηση και την αυτοπεποίθηση μου. Ομως αυτο δεν με εμπόδιζε σημαντικά στις σχέσεις με τους φίλους μου την κοπέλα μου τις κοινωνικές υποχρεώσεις.
Πήγα βρήκα μια δουλειά σε μια καλή εταιρεία όπου εργαζομου για δυο χρονια, ομως σε κάποια φάση σταμάτησα γιατι ήθελα να επικεντροθω στο πρόβλημα μου και να το λυσω τώρα που είναι νωρίς.
Πήγα στον οικογενειακό μας γιατρό γιατι ηταν ο μόνος που μπορούσα να εμπιστευτω καθώς τον γνώριζα απο μικρός παρόλο που ήξερα πως δεν ηταν ο άμεσα κατάλληλος και του ανάφερα το τι νιώθω. Μου είπε πως έχω ήπια μορφή κατάθλιψης και μου έδωσε χάπια. Εγώ ποτε μου δεν τα πήγαινα καλα με τα χάπια , τα άρχιζα και τα σταματούσα οπότε ήθελα. Ετσι προστέθηκε στα πρωτόγνωρα για μένα προβλήματα τότε και η κατάθλιψη. Προσπάθησα μετά μόνος μου να βρω την άκρη, μερικές φορές τα κατάφερνα κάποιες άλλες όχι. Ετσι στα 27 μου αποφάσισα να πάω για νευροαναδραση, μου είπε ότι έχω άγχος και ήπια κατάθλιψη, έκανα αρκετές θεραπείες ομως το αποτέλεσμα το ίδιο. Πεταμένα λεφτά και η φλόγα να καεί μέσα μου πως θέλω να βρω τον εαυτο μου. Μετά απο αυτά που άκουσα τα πήρα πολυ βαριά.
Αρχισα να κλείνουμε στον εαυτο μου, τους φίλους μου τους αποφεύγα γιατι δεν ήθελα να με βλέπουν αρνητικό, λυπημενο, αδρανείς. Τα τελευταία 2 χρονια έχω κλειστεί εντελώς στον εαυτο μου, σχεδόν κάθε μέρα σπιτι, έχασα όλους μου τους φίλους και την κοπέλα μου που με λάτρευε γιατι ήθελε να αραβωνιαστουμε ενώ έχω είχα χαθεί στο φαβλο κύκλο των σκέψεων μου και οι φόβοι μου δεν μου επέτρεψαν να κάνω αυτο που θα έκανα παλιά.
Φοβάμαι πλέον τις συναναστροφες με τον υπόλοιπο κόσμο γενικά νοιώθω αμήχανα, νοιώθω πως έχω κάνει κάποιο έγκλημα και πως εγώ φταίω για ολα. Δεν ειμαι άνετος όταν συναναστρεφουμε με άλλους και απο τον καιρό που έχω κλειστεί στον εαυτο μου αρχησαν και κάτι πόνοι στην πλάτη και την μέση που διαρκούν όλη την ημέρα. Τα συναισθήματα μου έχουν πιάσει πάτο, δεν νιώθω δεν αισθάνομαι τίποτα. Μόνο να κοιμάμαι θέλω παρόλο που ξυπναω κουρασμένος τουλάχιστον φεύγω έστω και έτσι απο την κατάσταση που δεν φανταζόμουν ποτε για μένα.
Δεν ξέρω τι μου συμβαίνει. Δεν μπορω να κατανοήσω-δεχτώ πως ένας άνθρωπος που έκανε μια Α ζωη, ξαφνικά βρεθεται στην αντίπερα όχθη και μάλιστα σαν να μην έχει ζήσει ποτε τίποτα άλλο. Πως γίνετε αυτο; Τι να κανω; Που πρέπει να απευθυνθώ ρε παίδες μπας και βρω των παλιό μου εαυτο. Γίνετε κάτι ή το χάσαμε το χαμόγελο;
Οποίος μπορεί ας βοηθήσει. Σας ευχαριστώ που με ακούσατε.
