Καλησπερα
Αυτο το τρεμουλο των χεριων οταν ειμαστε μπροστα σε κοσμο,το να φαμε το να γραψουμε και το να κανουμε κινησεις ενω ο αλλος βλεπει πως το ξεπερναμε?Ειχε κανεις παρομοια εμπειρια?
Printable View
Καλησπερα
Αυτο το τρεμουλο των χεριων οταν ειμαστε μπροστα σε κοσμο,το να φαμε το να γραψουμε και το να κανουμε κινησεις ενω ο αλλος βλεπει πως το ξεπερναμε?Ειχε κανεις παρομοια εμπειρια?
Νομιζω πως πολλοι ανθρωποι το εχουμε αυτο αλλοι σε μικρο βαθμο αλλοι σε μεγαλυτερο ....πως ξεπερνιεται δεν ξερω ...
Παρόμοιο θέμα έχω κι εγώ.Quote:
Originally Posted by BlueHawaii
Άκου σκηνικό:
Στην προηγούμενη δουλειά που ήμουν κάθε τέλος της χρονιάς βράβευαν τον καλύτερο και πιο αποδοτικό υπάλληλο.
Μια χρονιά έτυχε να είμαι εγώ αυτός!!!!!!!
Αρχίζει λοιπόν ο υπεύθυνος να "φωτογραφίζει" το προφίλ μου μέχρι που φτάνει η στιγμή που ανακοινώνει το όνομά μου!!!!!
Μέχρι εδώ καλά, λίγος ιδρώτας μόνο. Ελα που έπρεπε όμως να σηκωθώ όρθιος μπροστά σε 100 περίπου άτομα για να πάρω το βραβείο και να πω δυο λόγια!!!
Εχω πάθει ΣΟΚ!!! Να μην μπορώ να κουνηθώ από τη θέση μου με τίποτα!
Μέχρι που ήρθαν και με τράβηξαν με το ζόρι (χειροκροτήματα, χαμός, σφυρίγματα, μπράβο, πολλά μπράβο από κάτω οι υπόλοιποι).
Εχω αρχίσει να τρέμω, τα αφτιά μου βουίζουν, έχω χάσει επαφή με χώρο και χρόνο!!!
Ήθελα πραγματικά να ανοίξει η γη να με καταπιεί!
Με τα πολλά καταφέρνω και ψελλίζω μερικές κουβέντες!! Όχι ακριβώς κουβέντες άναρθρες κραυγές έβγαζα!
Τελικά μετά από μια μεγααααααααααααλη σιωπή αρχίζω και μιλάω. Και αντί να πω τα κλασικά "Ευχαριστώ τη μαμά μου, τον μπαμπά μου, το θεό που με έκανε έξυπνο, όμορφο μα πάνω απ'ολα μετριόφρων" αρχίζω να λέω κάτι κοτσάνες που ούτε θέλω να θυμάμαι!!! Με κοιτούσαν όλοι με ένα ύφος σαν να λέγανε τι λέει τώρα ο μ@λ@κ@ς!
Τραγική εμπειρία! Δεν το έχω ξεπεράσει πότε και δεν ξέρω και πως ξεπερνιέται.
Τελικά δεν είσαι μόνος χαχαχαχαχα!!!
χαχα πλακα ειχε οπως τα περιεγραψες ...τουλαχιστον μπορεσες να πεις κατι ....δεν εμεινες στην σιωπη ....ελπιζω την επομενη φορα που θα παρεις τον τιτλο του καλυτερου υπαλληλου να σαρωσεις με τον λογο σου αφου εφαγες την 1η κρυαδα ¨)Quote:
Originally Posted by sDimitris
Η επόμενη φορά δεν θα υπάρξει!Quote:
Originally Posted by agnwstos
Εχω παραιτηθεί από τη δουλειά αυτή!
Δεν ήταν αυτός ο κύριος λόγος, ήταν όμως ένας από αυτούς!
Έχουν περάσει 3 χρόνια από τότε.
Ακόμα σκέφτομαι τι θα μπορούσα να έχω πει τότε.
Κατά καιρούς αλλάζω τι θα ήθελα να πω.
(ναι είμαι καμένος, το παραδέχομαι!)
Προχθές σκεφτόμουν να έλεγα τα εξής:
"Δεν δέχομαι το βραβείο γιατί θεωρώ ότι δεν πρέπει να με ξεχωρίζετε και να με διαχωρίζετε από κανέναν στην εταιρία!
Όλοι είμαστε υπάλληλοι! Όλοι παίρνουμε τον ίδιο σχετικά μισθό!
Θεωρώ ότι δεν πρέπει να μου δημιουργήσετε ανταγωνιστές-εχθρούς!
Επειδή δίνοντας μου τον ΤΙΤΛΟ "Καλύτερος" αυτό κάνετε!
Μου κρεμάτε ταμπέλα άρα μου δημιουργείτε εχθρούς!
Δεν πιστεύω ότι αξίζω τίποτε περισσότερο από τους υπόλοιπους συναδέλφους μου!"
χαχαχαχααχχαχαχα!!!
Δεν είμαι καλά, το ξέρω!!!
Και δεν εννοώ για αυτά που θα έλεγα, αλλά για το γεγονός ότι μετά από 3 χρόνια ακόμη με στοιχειώνει αυτή η εμπειρία!
Γιατι βρε Δημητρη? Υποτίμησες το ότι αναγνώρισαν αντικειμενικα, προισταμενοι με εμπειρια, την αξια σου (την οποια εσυ φαινεται ακομα υποτιμας εντονα) και σε ξεχωρισαν σαν τον καλύτερο απ όλους αναμεσα σε 100 ατομα (!!) επειδή στην απονομη δεν τα πήγες καλα. Δεν τα πηγες καλα στα δικα σου ματια, δεν ξερεις αν ίσχυε και γι αυτους το ίδιο. Μπορει γι αυτους να τα πηγες μετρια και όχι χαλια όπως φανταζεσαι ότι σκεφτηκαν. Και τετοια περιστατικα, ακομα κι αν ειναι ασχημα, πάντα με τον καιρο ξεχνοιούνται. Αυτο που στο εξης θα εβλεπαν θα ηταν την πολύ καλή σου απόδοση, θα ειχες την ανελιξη σου και όλο αυτο το σκηνικο θα επισκιαζε οτι συνεβηκε στην απονομη.
Μπλουχαβαη, η μεθοδος ειναι να εκτιθεσαι σ΄αυτα που σε φοβιζουν, να μην τα αποφευγεις και στη σκέψη σου να εκλογικευσεις τους φοβους αναγνωρίζοντας την υπερβολή. Και οταν αυτο γινεται σε συνεχη βαση με τον καιρο ο φοβος φευγει.
Περισσότεροι από τους μισούς που ήταν από κάτω έλεγαν από μέσα τους: "Όπως τα κατάφερα και φέτος να μην βγω καλύτερος υπάλληλος για να μην αναγκαστώ να μιλήσω μπροστά σε τόσα άτομα, έτσι πρέπει να τα καταφέρνω κάθε χρόνο. Να βγαίνω δεύτερος...!"
Εγώ μια φορά που έπρεπε να μιλήσω σε συναδέλφους (καμιά δεκαριά όλοι κι όλοι) σε αποχαιρετιστήριο party κάποιου άλλου είπα μερικές -λίγες- κουβέντες από την ψυχή μου (τον ευχαρίστησα βασικά για μια φορά που με είχε σώσει) και μου φάνηκε σχετικά εύκολο.
Υ.Γ. Μην τυχόν και φανταστείτε ότι δεν έχω πρόβλημα... Ούτε σε έναν δε μπορώ να μιλήσω...:rolleyes: Τέτοια άνεση η αφεντιά μου
Όχι, καθόλου δεν υποτιμώ τον εαυτό μου!Quote:
Originally Posted by ioannis2
Ούτε και το παίζω μετριόφρων. Ξέρω τις δυνατότητές μου.
Δεν εννοούσα αυτό.
Και δεν έχει σχέση με το περιστατικό. Ούτε με το γεγονός ότι εκτέθηκα σε 100 άτομα.
Απλώς δεν μου αρέσουν οι συγκρίσεις και οι ταμπέλες.
Δεν μου αρέσει να μου λένε "μπράβο είσαι ο καλύτερος" επειδή έκανε περισσότερα λεφτά η εταιρία αυτή με το λιγότερο δυνατό κόστος!