μοναξια-καταθλιψη

καλησπερα.ειμαι νεος στο φορουμ.νιωθω χαλια κ δεν ειχα πραγματικα ορεξη ουτε για να ψαξω παρομοιο θεμα με το δικο μου.δεν ξερω απο που να ξεκινησω.θελω καπου να τα πω κ ελπιζω να βρω εστω κ μια μικρη ανταποκριση.

ειμαι 22 χρονων,ζω στο εξωτερικο εδω κ 4,5 χρονια(κατεβαινω ελλαδα χριστουγεννα-πασχα-καλοκαιρι κ οποτε αλλωτε βρω την ευκαιρια)κ νιωθω πραγματικα ΜΟΝΟΣ.η ιστορια μου λοιπον κ πως πιστευω οτι ξεκινησαν ολα..
στα 18 εφυγα για ιταλια κ ενω ειχα 3 χρονια σχεση με μια κοπελα με την οποια ημασταν κυριολεκτικα ολη μερα μαζι.Συνεχισαμε για ακομη 2 χρονια να ειμαστε μαζι,εκ των οποιων τον 1 χρονο ηρθε στην ιταλια να συγκατοικησουμε κ να δουμε πως θα παει.δυστυχως δεν πηγε καλα κ χωρισαμε οριστικα απο τοτε.κατι το οποιο βεβαια εχω ξεπερασει(χωρις να παψω να την αγαπω)μιας κ εχουν περασει κ 2-2,5 χρονια απο τοτε κ εχω κανει αρκετες σχεσεις μεσα σε αυτο το διαστημα,κατι το οποιο βοηθησε αρκετα.εκανα ακομα μια 'μεγαλη' σχεση(1 χρονο κ κατι)χωρις ομως απο τη μερια μου να υπαρχουν δυνατα συναισθηματα κ γι αυτο κ εληξε.απο κει κ περα τα ερωτικα μου ηταν τελειως φλου,γιατι απλα ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΝΙΩΣΩ οσο κ αν το θελω..αυτα πανω κατω στα ερωτικα,τα οποια αν κ πιστευω πως επρεπε να τα αναφερω,δεν ειναι το προβλημα που νιωθω μονος.

απο κει κ περα ειχα κ εχω μια παρεα αρκετα μεγαλη(περιπου 15 ατομων)με την οποια περναω πραγματικα τελεια κ μου στεκονται ολοι οσο κανεις..φυσικα κ δεν ειμαι κολλητος η τοσο κοντα κ με τους 15,αλλα ειτε με καποιους ειμαι κολλητος,ειτε με καποιους κανουμε απλα παρεα.οπως κ να'χει ομως,αυτοι ειναι ο κυκλος μου κ κανεις αλλος,μιας κ εχω ενα θεμα εμπιστοσυνης με τους ανθρωπους κ δε θελω να ανοιγομαι η να 'αραζω' με οποιον να'ναι.εδω πιστευω πως ειναι κ το μεγαλο μου προβλημα..οι φιλοι..μου λειπουν ολοι κ εδω που ειμαι,μιας κ ειμαι τυπος που μπορει να κατσει,να γελασει,να κανει κ ο ιδιος πλακα,ακομα κ να σου δωσει πραγματα,δν προκειται να σε εμπιστευτει ΚΑΘΟΛΟΥ ΕΥΚΟΛΑ,ποσο μαλλον να σου ανοιχτει..γενικα παντως ειμαι κλειστο ατομο κ για να φτασει η παρεα μου να ειναι 15 ατομα περασαν χρονια..ολοι λενε το ποσο καλο παιδι ειμαι κλπ κλπ(τουλαχιστον αυτα εχω μαθει απο τριτους,ποτε δν ξερεις τι ισχυει),ολοι ερχονται κ μου ανοιγονται κ παντα καθομαι να τους ακουσω κ να προσπαθησω να τους βοηθησω σε ο,τι προβλημα κ αν αντιμετωπιζουν,μα ποτε εγω δεν τους ανοιγομαι.ακομα κ στους κολλητους μου δε μιλαω συχνα για το πως νιωθω.δεν ξερω το γιατι,αλλα παντα ειμαι χαμογελαστος μπροστα σε αλλα ατομα κ ας μεσα μου θελω να κλαψω η να τα σπασω ολα..

περα απο αυτο ομως,υπαρχει κ το προβλημα της φοιτητικης μου ζωης..οπως καταλαβατε,ημουν ιταλια.εφυγα περυσι,μετα απο περιπου 3 χρονια,κ ηρθα αγγλια,γιατι εγιναν καποιες αλλαγες στη σχολη κ θα αργουσα παρα πολυ να τελειωσω.ηρθα αγγλια με σκοποσε 4 χρονια να εχω πτυχιο κ μαστερ στα χερια μου κ να μη χρειαστει να κανω καποια μεταπτυχιακα που θα χρειαζομουν να κανω αν τελειωνα ιταλια.δυστυχως ομως τα πραγματα εδω μου πηγαν στραβα κ φετος εχασα μια χρονια την οποια κ πρεπει να επαναλαβω..δηλαδη ενας ακομη χρονος στην πλατη..ενας ακομη χρονος μακρια απο οικογενεια κ φιλους..λογω αυτου,εκτος της μοναξιας που νιωθω,νιωθω κ ασχημα προς τους γονεις μου που μ'εχουν στηριξει αφανταστα πολυ σε ολους τους τομεις της ζωης μου ο,τι κ αν γινοταν, ο,τι κ αν εκανα κ επισης νιωθω σχεδον αχρηστος να τελειωσω μια σχολη την οποια κατα τη διαρκεια του ετους νομιζα πως την ειχα στο τσεπακι.

τελος,με την οικογενεια μου εχουμε πολυ καλες σχεσεις,οχι ομως τοσο στενες..με τον πατερα μου μπορει να κανουμε 1-2 πραγματα μαζι,αλλα απο κει κ περα γνωριζει λιγα πραγματα πραγματικα για μενα.το ιδιο ισχυει κ για την αδερφη μου,την οποια ως μικροτερη προσπαθω,οσο μπορω,να την 'προστατευω' κ να τη συμβουλευω,αλλα ως εκει.με τη μητερα μου ειμαστε πιο κοντα,αλλα κ παλι δε γνωριζα οσα θα ηθελα εγω να γνωριζει μονο κ μονο γιατι ποτε μου εγω δεν το επετρεψα..

δεν ξερω αν βγαινει καποια ακρη απο αυτα που γραφω κ ετσι οπως τα γραφω,αλλα ειχα την αναγκη να τα πω..

και 'γω είχα σπουδάσει εξωτερικό για κάποιο διάστημα και ένιωθα χάλια και μόνη. σε καταλαβαίνω. κάνε υπομονή μέχρι να γυρίσεις πίσω. έκτος κι αν... δεν μπορείς να βρεις καμιά παρέα εκεί?

Γενικά δεν έχεις πρόβλημα μοναξιάς εσυ, απλά τώρα είσαι σε δύσκολη φάση. Δυσκολη φαση, ητοι σταδιο προσαρμογης στο νεο περιβαλλον στην Αγγλία, το οποιο ειναι κυρίως άσχημη ψυχολογια λόγω μιας παροδικής για σενα καταστασης μοναξιας. Παροδικής δλδ μεχρι να βρεις τα καταλληλα ατομα για παρεα και κοπελα για σχεση. Εσυ δεν αντιμετωπιζεις προβλημα μοναξιας στη ζωη σου. Και αρκετες σχεσεις ειχες και μεγαλη παρεα στην οποια πέρναγες τελεια. Ενας γενικα μοναχικος άνθρωπος ποτε δεν θα φτιαχνε αυτα. Ένας γενικα στη ζωη του κλειστός, μοναχικός άνθρωπος με δυσκολία στις διαπροσωπικές σχέσεις ούτε κατα διάνοια δεν έχει τετοια. Απλά φαίνεται στην Αγγλία δε βρήκες ακόμα τα κατάλληλα πρόσωπα για να φτιάξεις παρέα και να κανεις σχεση κι ετσι αυτο σε κανει να νοιωθεις χαλια και ετσι νοιωθεις εντονα ότι σου λειπει η μεγαλη παρεα που εχεις στην Ελλάδα.

Το να μην εμπιστευεσαι εύκολα τους ανθρωπους δεν παει να πει ότι εισαι κλειστός. Εισαι κλειστος αμα εισαι με άτομα εμπιστα σου, που σε καταλαβαίνουν, που ενδιαφερονται για σενα και τα διακρινει ωριμότητα και αποφευγεις να τους ξανοιχτεις γι αυτα που όντως νοιωυθεις ή παίζεις θεατρο δλδ αλλιώς νοιώθεις κι αλλιώς τους παρουσιάζεσαι. Το να μην ξανοιγεσαι σε ατομα με τα οποια καθημερινα κανεις την τελεια παρεα δε σημαινει ότι οπωσδηποτε εισαι κλειστος. Μπορει απλα να μη σε εμπνεουν στο να τους μιλήσεις περισσότερο. Μπορει να ειναι οι πλεον καταλληλοι για παρεα, ακομα να ναι ατομα που θα τους βρεις διπλα σου στα δυσκολα και γενικα να σου δειχνουν ενδιαφερον όμως να μη σε εμπνεουν να τους ξανοιχτεις για κατι περισσότερο. Όμως αυτη η συναναστροφη λειτουργει σαν προσταδιο στο να εμπιστευεσαι τον άλλο. Αμα στα πλαίσια της παρεας με τον άλλο η επικοινωνια φτασει σε τετοιο επίπεδο που το επόμενο σταδιο ειναι η εμπιστοσυνη. Αν με τετοια ατομα εχεις φτασει σε τετοιο επίπεδο τοτε το να μην μιλησεις για κατι που σε απασχολει ειναι ενδειξη ότι εισαι κλειστος, κλειστος όμως για ενα κομματι του εαυτου σου, όχι για το καθετι του εαυτου σου, κλειστος για ενα βαθυτερο σου ειναι, για το οποίο δεν έχεις υπερβει ενα συνδυασμο εσωτερικού φοβου να εκτεθεις προς τους αλλους, εγωισμου να μη χαλασει η καλη εξωθεν εικονα, μη αποδοχης ότι το να τα πεις θα βοηθησει και που με τα χρονια ολο αυτο εγινε τροπος συμπεριφορας, ώστε να ξανοιχτεις σε ατομα τα οποια θα μπορουσες να εμπιστυτεις. Με τετοια ατομα αμα υπερβεις αυτη την εσωτερικη κατασταση θα μπορεις να ξανοιχτεις και το αποτελεσμα θα ναι σιγουρα τουλάχιστο μια ανακουφιση, θα νοιωθεις καλύτερα απλά και μονο που τα πες.

Επίσης, ενας κλειστος δεν ειναι αυθορμητος, δεν ειναι εκδηλωτικος, δεν ειναι ομιλητικός. Κι ετσι πανατ δυσκολευεται στο να φτιαξει φιλίες.
Όμως όσο χαλια κι αν νοιωθουμε μεσα μας για κατι που μας βασανιζει πάντα η καλή παρεα ακόμα κι αν απουσιαζει αυτη η βαθυτερη επικοινωνια φτιαχνει τη διαθεση.
Πιστευω εχεις τα εφοδια να ξεπερασεις το προβλημα.

ισως να ειναι κ ετσι παιδια,δεν ξερω ειλικρινα.το θεμα ειναι οτι τη μια βρησκω δυναμη να συνεχισω εδω περα,αλλα μετα απο λιγες ωρες μου ρχεται κ παλι να τα παρατησω ολα κ να γυρισω.το να κανω παρεες εδω πανω μου ειναι παρα πολυ δυσκολο.διωχνω γενικοτερα ατομα απο κοντα μου,γιατι απλα νιωθω πως δε με γεμιζουν,χωρις να το θελω.προβλημα ερωτικης σχεσης δεν υπαρχει,ευτυχως δεν εχω παραπονο σε αυτο τον τομεα η μαλλον εχω,γιατι ψαχνω κατι το οποιο θα με κανει να νιωσω οπως ενιωθα στη σχεση που ειχα για 5 χρονια,αλλα κ παλι δε θεωρω πως ο ερωτικος τομεας επηρεαζει τη γενικοτερη ψυχολογια μου αυτη τη στιγμη.ισως βεβαια αν εβρησκα κατι που θα με εκανε να νιωσω κατι παραπανω απο ενθουσιασμο να ενιωθα κ καλυτερα εδω περα..ειλικρινα δεν ξερω τι μου φταιει,αλλα ελπιζω να λυθει καποια στιγμη,γιατι εχω το λιγοτερο 3 χρονια ακομα στο εξωτερικο κ θελω παρα πολυ να προσαρμοστω,μιας κ εχω μια καλη δουλεια εδω περα(δεδομενου πως ακομα δν εχω παρει το πτυχιο μου)κ θα θελα να συνεχισω κ αφου το παρω,γιατι στην ελλαδα ξερω πως προς το παρον δεν μπορω να βρω κατι..το μονο πραγμα που εχω δει οτι με κανει καλυτερα ειναι ο αθλητισμος μονο κ μονο γιατι εκει μπορω κ ξεδινω..με βοηθησε αρκετα παντως το οτι ειπα το πως νιωθω επιτελους εστω κ γραπτα κ επικοινωνησα εστω κ εμμεσα με καποια ατομα..

Μη διώχνεις άτομα από κοντά σου, δίνε τους πρώτα την ευκαιρία. Ο λόγος που τους διωχνεις ειναι η άσχημη ψυχολογία, υπό ομαλές συνθήκες θα τους αντίκριζες αλλιώς. Στο να προσαρμοστεις θα συμβάλει το να τους αντικρίζεις όπως θα τους αντικριζες υπό ομαλές συνθηκες, δλδ ο Δημήτρης όπως ειναι στην Ελλάδα, ανοικτός σε καινούργιες παρέες και διασκέδαση. Υπο ομαλές συνθηκες ίσως να ναι ατομα τα οποια θα τα επέλεγες για παρεα και να σου προσφεραν την ιδια ωραια παρεα όπως οι φιλοι στην Ελλάδα. Και η παρεα αποδεδειγμενα εσενα σου ανεβαζει τη ψυχολογια. Λοιπόν?
Κι αμα ξερεις τι ψάχνεις να βρεις στον ερωτικο τομέα, κι αμα κρίνω κι απ αυτα που λες για προηγουμενες σχεσεις, άρα εσύ δεν εχεις κανενα προβλημα στο θεμα σχεσεις, απλά χρειαζεται να κοινωνικοποιηθείς και να ψάξεις μεχρι να βρεις την καταλληλη.
Απο εμπειρια, απο αυτα τα δυο εφοδια συν κανα χομπι θα αντλεις δυναμεις για να τα πας καλα στις σπουδες σε ενα ξενο τοπο. Ανθρωποι που δεν κατορθωσαν να κοινωνικοποιηθουν και εμειναν μονοι στοπ τελος παρατησαν τις σπουδες τους.

δημητρη χωρις να μαι ο ειδικος για συμβουλες θα σου πω τα εξης. Μην ψαχνεις να ταιριαζεις απολυτα με καποια ατομα γιατι οι πιθανοτητες δεν ειναι κ τοσο πολλες. Να βρεις ατομα τα οποια θα μπορεις απλα να συννενοηθεις και να ταιριαζουν καπως τα χνωτα σας και να σιγα σιγα να βλεπεις πως σε νοιαζονται. Αυτο εχει πιο μεγαλη σημασια να ειναι εκει οταν τους χρειαζεσαι.
Τωρα σχετικα με τους γονεις σου πιστευω οτι αφου εχετε καλη σχεση ισως δεν τους τα λες για να μην τους στεναχωρησεις, τουλαχιστον εγω ετσι το νιωθω. Δεν θελω να τους φορτωνω με στεναχωριες.