Χωρισμος & Οριακή Διαταραχη

Γεια σας!

Ζητάω απεγνωσμένα κάποια συμβουλή, κάποια γνώμη... αν κάποιος μπορεί να με βοηθήσει θα χαρώ πολύ, είμαι σε πολύ ευαίσθητη φάση και τίποτα δεν μπορώ να ξεπεράσω ανώδυνα. Εδώ και 5 χρόνια περίπου έχω σχέση με μια κοπέλα με διάγνωση Οριακής Διαταραχής της Προσωπικότητας. Ειμαστε και οι δύο 29 χρονών, είμαι η πρώτη της σχέση και γενικά ο πρώτος της, και για μένα είναι η πρώτη μακροχρόνια σχέση και ο πρώτος έρωτας, αγαπάω κάθε χιλιοστό επάνω της ξεχωριστά. Στην αρχή της σχέσης μας δεν ήξερα τίποτα κι έτσι παρεξηγούσα την κάθε συναισθηματική της αστάθεια και τις παρορμητικές κινήσεις με αποτέλεσμα να δημιουργούνται εντάσεις και μικροχωρισμοί ανά περιόδους. Πάντα τη συμβούλευα να επισκεφτεί κάποιον ειδικό για να την βοηθήσουν να διαχειρίζεται τα συναισθήματά της αλλά είχε πάντα μια άρνηση... τελικά επισκέφτηκε μία ψυχολόγο η οποία τελικά την αποθάρρυνε απορρίπτοντας τα βιώματά της.
Η αγαπημένη μου από μικρή ζούσε σε ένα οικογενειακό περιβάλλον με έντονη καταπίεση και οι μεταξύ τους σχέσεις ήταν αποξενωμένες. Την θεωρούν υπαίτια για τις περισσότερες στεναχώριες της οικογένειας. Αργότερα αντιμετώπισε απόρριψη σχετικά με την επαγγελματική της αποκατάσταση μιας και σπούδαζε συνέχεια και μελετούσε την κάθε λεπτομέρεια με επιμονή ίσως και ψυχαναγκασμό. Εντωμεταξύ απέρριπτε η ίδια κάποιους φίλους κι απλά μιά μέρα δεν τους μιλούσε, πιθανώς για να προλάβει κάποια ενδεχόμενη απόρριψη ή εγκατάλειψη από εκείνους. Σε γενικές γραμμές η τεράστια έλλειψη αυτοπεποίθησης και ο αρνητισμός στο οτιδήποτε είναι τα βασικά χαρακτηριστικά της ταλαιπωριμένης μου αγάπης. 'Ετσι έγινα εγώ ο μοναδικός άνθρωπος που την καταλάβαινε και της συμπαραστεκόταν. Ενίσχυα την αυτοπεποίθησή της και πάλευα για την ένταξή της και την κοινωνικοποίησή της σε παρέες και δρώμενα (κάτι που αδυνατεί να αναγνωρίσει όπως πιστεύω πως αρνείται να αναγνωρίσει συναισθήματα και πράξεις), ανέλαβα έναν ρόλο ψυχολόγου χωρίς όρια. Στους περισσότερους τσακωμούς ήμουν εγώ που προτιμούσα να χάσω τον εγωισμό μου παρά εκείνην κι έτσι δεν την εγκατέλειπα, και συνεχίζαμε. Η έντονη ανάγκη της να υπεραναλύει μέχρι αηδίας την κάθε σημαντική για εκείνη πράξη, να χρειάζεται επιβεβαίωση, να περιμένει νευρωτικά πότε θα την πάρω τηλέφωνο, κι αν πραγματοποιούσα κάποια έξοδο δίχως εκείνη απλά να ξεσκάσω να μου καταστρέφει άθελά της τη ψυχολογία και να έχω τύψεις και μάλιστα τη στιγμή που και η δική μου ψυχολογική υγεία έπασχε από έντονες κρίσεις πανικού σε καθημερινή βάση. Όλα αυτά με έκαναν υποσυνείδητα να καταφύγω στο επαγγελματικό μου περιβάλλον όπου ή ανατπόκριση και η κατανόηση ήταν άμεση, το οποίο το περιβάλλον σχετίζεται με παιδάκια εγκαταλελειμμένα και με διάφορες αναπηρίες. Έτσι αφοσιώθηκα περισσότερο εκεί παρά στην αγαπημένη μου, κάνοντάς την να νιώσει τελικά απόρριψη κι από μένα. Στην ουσία ανάγκασα τον εαυτό μου να μπει σε χειμερία νάρκη, κάτι που γνωρίζω τώρα πως ήταν λάθος καθώς τα συναισθήματά μου δεν είχαν αλλάξει απλά τα συναισθήματα αυτά δεν συμβάδιζαν με τις πράξεις μου. Το τελευταίο διάστημα συνειδητοποίησα τα λάθη μου και είμαι πρόθυμος να αφοσιωθώ με όλο μου το είναι σε εκείνη, έκανα δραστικές κινήσεις, έβαλα όρια στα επαγγελματικά μου καθήκοντα και ξαναβρήκα τον εαυτό μου, ασχολούμαι και πάλι με πράγματα που με γεμίζουν και δεν με αδειάζουν, πράγματα από τα οποία επίσης είχα παραιτηθεί. Δεν έχω κρίσεις πανικού γιατί το δούλεψα οπότε η ποιότητα της ζωής μου σαφώς έχει καλυτερέψει, έχω πιά στόχους... αλλά μάλλον δεν έχω εκείνη. Την αλλαγή της συμπεριφοράς μου την ζει, αλλά στα λόγια επιμένει πως δεν θέλει να είμαστε πιά μαζί. Όταν βρισκόμαστε είναι άλλος άνθρωπος, αγκαλιαζόμαστε, φιλιόμαστε, κλαίμε μαζί, συνεβρισκομαστε κι ερωτικά... αλλά μετά όλα αλλάζουν πάλι, επιμένει πως την έχω κάνει δυστυχισμένη και ότι θέλει να ζήσει κι άλλα πράγματα για τα οποία δεν έχει την παραμικρή αίσθηση του κινδύνου. Το ότι δεν είχε εμπειριες στη ζωή της κανονικά δεν θα έπρεπε να βαραίνει τη συνειδησή μου, αλλά γιατί πρέπει να την πληρώνω έτσι, με φόβους κι αυπνίες, με νευρική ανορεξία και χάπια. Έχω αναρωτηθεί πολλές φορές αν είμαι πρόθυμος να περάσω την υπόλοιπη ζωή μου σε παρόμοιες κατστάσεις κι έχω κατλήξει στο ναι, την αγαπώ και θέλω να παλέψω μαζί της. Ένας άλλος φόβος μου είναι πως φοάται μήπως με τυραννάει γι'αυτό θέλει να με αποδεσμεύσει μιας και μου λέει συνέχει πως ο κόσμος είναι γεμάτος με αξιόλογες κοπέλες... βλέπει όμως πως το ζητούμενο δεν είναι αυτό, δεν είναι ο φόβος της μοναξιάς, είναι εκείνη, είμαστε εμείς. Της το έχω πει πως δεν την θεωρώ κλινικά άρρωστη, είναι και το περιβάλλον και οι συγκυρίες που διαμορφώνουν τον χαρακτήρα μας, κι είναι κάτι που με λίγη αισιοδοξία και προσπάθεια μπορεί να ξεπεραστεί. Το άλλο που της είπα είναι πως άμα θέλεις να ζήσεις ζήσε, εγώ θα είμαι για κάποιο διάστημα εδώ και θα σε περιμένω με όλη μου την αγάπη αλλά δεν ξέρω για πόσο διάστημα, και φοβάμαι μήπως το πήρε εκβιαστικό, γιατί ακόμα και τώρα με έχει ανάγκη. Τι πρέπει να κάνω? να ανέχομαι αυτή την κατάσταση κι όπου βγάλει ο δρόμος κι ο χρόνος ή να την εγκαταλείψω πραγματικά μια για πάντα? Εκείνη παραδέχεται πως μπορεί να είναι το μεγαλύτερο λάθος της ζωής της γιατί πάντα με θεωρούσε δεδομένο κι ότι θα υποστεί τις συνέπειες, αλλά που είναι οι ισορροπίες, πόσο εύκολο μπορεί να είναι για μένα να το γνωρίζω αυτό τη στιγμή που πεθαίνω για ένα της χάδι... είναι καλό που ξέρει ότι είμαι διαθέσιμος? Τώρα πλέον ξέρω τι θα πει δυστυχία, κι έχει έντονη γεύση τσιγάρου.

Συγγνώμη για το παραλήρημα, ίσως κάποιοι με καταλάβουν.
ευχαριστώ.

Εγώ αυτό που βλέπω από αυτό που διάβασα είναι την έντονη ανάγκη σου να βοηθάς τους άλλους. Και αυτό φαίνεται και από το επάγγελμα που διάλεξες και από τη σχέση σου. Και αν και για το επάγγελμα η λογική του να δίνω στους άλλους είναι μια χαρά, δεν θεωρώ το ίδιο και για τη σχέση, η οποία πρέπει να σου δίνει κιόλας, όχι μόνο να παίρνει. Εγώ πάνω σε αυτό θα δούλευα πρώτα. Γιατί σου είναι τόσο απαραίτητο να βοηθάς, να είσαι το δεκανίκι ενός ανθρώπου χωρίς να του δίνεις τη δυνατότητα να ωριμάσει; Πιστεύω πως υγιείς σχέσεις χτίζονται με υγιείς βάσεις και αυτές οι βάσεις είμαστε εμείς οι ίδιοι. Δεν είναι παράλογο που κάποια στιγμή κουράστηκες από αυτή την κατάσταση. Παράλογο είναι που ενώ εσύ προχώρησες, έλυσες τα θέματά σου και βελτίωσες τη ζωή σου, γύρισες πίσω απολογούμενος σε μια κοπέλα που δεν έχει κάνει την αντίστοιχη προσπάθεια με εσένα. Γιατί;

Η αλήθεια είναι πως από αυτή τη σχέσει έχω πάρει πολλή αγάπη, αφοσίωση και φροντίδα, αν δεν ήταν κι αυτά δεν θα κρατούσε τόσα χρόνια. Σίγουρα πιό πολύ έχω δώσει, έτσι κι αλλιώς σε ποιές σχέσεις υπάρχουν ισότητες? Το παράπονό μου έχει να κάνει με το εγώ μου ακι το πως χειρίζομαι καταστάσεις, δεν μετράω λάθη, ποιός έκανε περισσότερα... δεν έχει νόημα. Μακάρι να μην κάναμε ποτέ λάθη, αλλά γίνεται? Άνθρωποι είμαστε λυγίζουμε. Την τωρινή κατάσταση δεν έχω τη λογική να αντιμετωπίσω, γιατί δεν ξέρω αν είναι σωστό ή λάθος να παραμένω σε μία στάσιμη και ψυχοφθόρα κατάσταση με την ελπίδα μήπως και αν με την πάροδο του χρόνου γυρίσει και ξανανιώσω αυτή την ζεστασιά που τόσο έχω ανάγκη, ή μήπως πρέπει να αποβάλλω από μέσα μου κάτι τόσο όμορφο και να μην παλέψω επειδή έτυχε μία κατάσταση στάσιμη και ψυχοφθόρα. Έχεις απόλυτο δίκιο, δεν έχει κάνει την αντίστοιχη προσπάθεια του απολογισμού, πρέπει να παρέμβω όμως ? (γιατί μ'αφορά κι αγωνιώ) ή να κάνω τη καρδιά μου πέτρα και το στομάχι μου ας τα να πάνε και να την αφήσω στην ελευθερία της να απογίνει ο,τι πιστεύει εκείνη?

Νομίζω ότι δεν μπορούμε να φερόμαστε στους ενήλικες σαν να είναι παιδιά. Λες: "Να την αφήσω στην ελευθερία της και να απογίνει ό,τι πιστεύει εκείνη?". Μιλάς λες και πρόκειται να της συμβεί κάτι πολύ κακό αν μείνει μόνη της, ότι δεν μπορεί να ζήσει και να υπάρξει χωρίς εσένα. Εγώ σε αυτό βλέπω πέρα από τη δικιά της ανάγκη να έχει κάποιον να την φροντίζει, και τη δικιά σου ανάγκη να έχεις κάποιον να φροντίζεις καθώς και το γεγονός ότι δεν δέχεσαι ότι αυτός ο κάποιος μπορεί να ζήσει και να υπάρξει χωρίς εσένα. Δυστυχώς, έτσι θα έπρεπε να είναι όμως τα πράγματα. Άλλο το βοηθάω και άλλο το ο άλλος δεν λειτουργεί χωρίς εμένα. Δεν ξέρω αν η κοπέλα σου το κάνει όλο αυτό από πείσμα ή γιατί όντως συνειδητοποίησε ότι πρέπει να μάθει να στέκεται στα δικά της πόδια, όμως εγώ όλο αυτό το βλέπω σαν ένα νέο ξεκίνημα για κάτι πιο υγειές. Νομίζω ότι και μαζί να μείνετε θα πρέπει να κάνετε βήματα ώστε και αυτή να ανεξαρτητοποιηθεί από εσένα και εσύ από την ανάγκη σου να την "νταντεύεις" σαν μωρό παιδί.

Ξέρω πολύ καλά ότι πρακτικά μπορεί να ζήσει χωρίς εμένα, δεν την υποτιμώ καθόλου, δεν την είδα ποτέ σαν τη γλάστρα που περιμένει ένα πότισμα από μένα. Η ανάγκη μου να την φροντίζω προερχόταν από την δική της ανάγκη να έχει κάποιον να την φροντίζει, Παρόλα αυτά ποτέ δεν με ευχαρίστησε το γεγονός ότι ήμουν το μοναδικό πρόσωπο στη ζωή της που θα μπορούσε να του μιλάει και να τα περιμένει όλα, αλλά τι να έκανα, τα έδωσα όλα κι εξαντλήθηκα. Το τώρα με πονάει, που δεν συνειδητοποιεί ότι αυτό που θεωρεί αδιαφορία δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα, αλλά σε μία ψυχολογική κατάσταση δική μου από την οποία τα κατάφερα και ξέφυγα. Το νέο ξεκίνημα, πιό υγειές που αναφέρεις είναι ο,τι πιό ωραίο έχω ακούσει το τελευταίο διάστημα. Δεν ξέρω αν θα είμαστε μαζί ή όχι, κάποιες φορές για να κερδίσεις μια σχέση πρέπει να την χάσεις πρώτα, όπως και να έχει το πάθημα γίνεται μάθημα. Αγαπάμε πολύ ο ένας τον άλλο αλλά οι βάσεις που έλεγες δεν θεμελιώθηκαν σωστά από την αρχή.

Tig νομίζω ότι θα μπορούσες να της δίνεις τα πάντα, να ήσουν μαζί της 24 ώρες το 24ωρο, να της πρόσφερες ό,τι ζητάει και πάλι μια μέρα να γυρνούσε και να σου έλεγε ότι αδιαφορείς γιατί από αυτά που μου λες το πρόβλημα της κοπέλας σου είναι μέσα της. Πρέπει να καταλάβεις ότι το καλύτερο για εκείνη είναι να βρει ισορροπία, ηρεμία και πληρότητα πρώτα μέσα της για να τα αναζητήσει στη συνέχεια και γύρω της. Όσα και να της δώσεις το κενό που έχει μέσα της δεν θα καλυφθεί ποτέ από αυτά που της προσφέρεις εσύ. Ελπίζω και εύχομαι αυτή να είναι η αρχή για να βρει τις ισορροπίες της. Και αν συμβεί αυτό μετά θα μπορείτε να βρείτε και τις ισορροπίες στη δική σας σχέση. :)

καλή μου melissa, ευχαριστώ για τον χρόνο σου, μέσα στην απόγνωσή μου δεν ήλεγχα σκέψεις, τύψεις και συναισθήματα, με βοήθησες πάρα πολύ με τις συμβουλές σου που είναι περιεκτικότατες. Εδώ και 3 - 4 μέρες δεν επιμένω πλέον σε τίποτα, τηλεφωνήματα, μηνύματα, το να την περιμένω πριν και μετά τη δουλειά της κοκ, αποδέχτηκα την απόρριψή της κι έτσι κάπως βρήκα και την ηρεμία μου και τον ύπνο μου, κι εκείνη σίγουρα δεν νιώθει πιά εισβολή στην προσωπική της ζωή. Αποφεύγω τις έμμονες ιδέες και εικόνες σχετικά με την ζωή της χωρίς εμένα, χωρίς βέβαια να ξέρω που το βρίσκω το κουράγιο. Την λατρεύω το ίδιο και μου λείπει τόσο πολύ, νιώθω μια περίεργη ορφάνια, την αναζητώ σε τραγούδια, βιβλία, παντού... είναι ό,τι πιό γλυκό έχω αισθανθεί ποτέ. Δεν ξέρω αν θα τύχει να ξαναγαπήσω έτσι ή να είμαστε και πάλι μαζί κάποια στιγμή, ξέρω όμως πως δεν είναι όλα μαύρα. Η Οριακή Διαταραχή είναι μιά ταμπελίτσα, κοινωνικά κατασκευασμένος όρος, οι καταστάσεις που προκαλούνται, είτε δύσκολ είτε εύκολα αντιμετωπίζονται, μακάρι ποτέ να μην φερθεί κανείς σε κανέναν έτσι ώστε το αποτέλεσμα να είναι η περιθωριοποίηση. Αυτά!

το μονο που μπορω να σου πω ειναι πως πρεπει η κοπελα σου να δει καποιον ειδικο.η διαταραχη αυτη ειναι πολυ σοβαρη .καταλαβαινω απολυτα τι αισθανεσαι

Quote:

---

Originally Posted by Tig

Γεια σας!

Ζητάω απεγνωσμένα κάποια συμβουλή, κάποια γνώμη... αν κάποιος μπορεί να με βοηθήσει θα χαρώ πολύ, είμαι σε πολύ ευαίσθητη φάση και τίποτα δεν μπορώ να ξεπεράσω ανώδυνα. Εδώ και 5 χρόνια περίπου έχω σχέση με μια κοπέλα με διάγνωση Οριακής Διαταραχής της Προσωπικότητας. Ειμαστε και οι δύο 29 χρονών, είμαι η πρώτη της σχέση και γενικά ο πρώτος της, και για μένα είναι η πρώτη μακροχρόνια σχέση και ο πρώτος έρωτας, αγαπάω κάθε χιλιοστό επάνω της ξεχωριστά. Στην αρχή της σχέσης μας δεν ήξερα τίποτα κι έτσι παρεξηγούσα την κάθε συναισθηματική της αστάθεια και τις παρορμητικές κινήσεις με αποτέλεσμα να δημιουργούνται εντάσεις και μικροχωρισμοί ανά περιόδους. Πάντα τη συμβούλευα να επισκεφτεί κάποιον ειδικό για να την βοηθήσουν να διαχειρίζεται τα συναισθήματά της αλλά είχε πάντα μια άρνηση... τελικά επισκέφτηκε μία ψυχολόγο η οποία τελικά την αποθάρρυνε απορρίπτοντας τα βιώματά της.
Η αγαπημένη μου από μικρή ζούσε σε ένα οικογενειακό περιβάλλον με έντονη καταπίεση και οι μεταξύ τους σχέσεις ήταν αποξενωμένες. Την θεωρούν υπαίτια για τις περισσότερες στεναχώριες της οικογένειας. Αργότερα αντιμετώπισε απόρριψη σχετικά με την επαγγελματική της αποκατάσταση μιας και σπούδαζε συνέχεια και μελετούσε την κάθε λεπτομέρεια με επιμονή ίσως και ψυχαναγκασμό. Εντωμεταξύ απέρριπτε η ίδια κάποιους φίλους κι απλά μιά μέρα δεν τους μιλούσε, πιθανώς για να προλάβει κάποια ενδεχόμενη απόρριψη ή εγκατάλειψη από εκείνους. Σε γενικές γραμμές η τεράστια έλλειψη αυτοπεποίθησης και ο αρνητισμός στο οτιδήποτε είναι τα βασικά χαρακτηριστικά της ταλαιπωριμένης μου αγάπης. 'Ετσι έγινα εγώ ο μοναδικός άνθρωπος που την καταλάβαινε και της συμπαραστεκόταν. Ενίσχυα την αυτοπεποίθησή της και πάλευα για την ένταξή της και την κοινωνικοποίησή της σε παρέες και δρώμενα (κάτι που αδυνατεί να αναγνωρίσει όπως πιστεύω πως αρνείται να αναγνωρίσει συναισθήματα και πράξεις), ανέλαβα έναν ρόλο ψυχολόγου χωρίς όρια. Στους περισσότερους τσακωμούς ήμουν εγώ που προτιμούσα να χάσω τον εγωισμό μου παρά εκείνην κι έτσι δεν την εγκατέλειπα, και συνεχίζαμε. Η έντονη ανάγκη της να υπεραναλύει μέχρι αηδίας την κάθε σημαντική για εκείνη πράξη, να χρειάζεται επιβεβαίωση, να περιμένει νευρωτικά πότε θα την πάρω τηλέφωνο, κι αν πραγματοποιούσα κάποια έξοδο δίχως εκείνη απλά να ξεσκάσω να μου καταστρέφει άθελά της τη ψυχολογία και να έχω τύψεις και μάλιστα τη στιγμή που και η δική μου ψυχολογική υγεία έπασχε από έντονες κρίσεις πανικού σε καθημερινή βάση. Όλα αυτά με έκαναν υποσυνείδητα να καταφύγω στο επαγγελματικό μου περιβάλλον όπου ή ανατπόκριση και η κατανόηση ήταν άμεση, το οποίο το περιβάλλον σχετίζεται με παιδάκια εγκαταλελειμμένα και με διάφορες αναπηρίες. Έτσι αφοσιώθηκα περισσότερο εκεί παρά στην αγαπημένη μου, κάνοντάς την να νιώσει τελικά απόρριψη κι από μένα. Στην ουσία ανάγκασα τον εαυτό μου να μπει σε χειμερία νάρκη, κάτι που γνωρίζω τώρα πως ήταν λάθος καθώς τα συναισθήματά μου δεν είχαν αλλάξει απλά τα συναισθήματα αυτά δεν συμβάδιζαν με τις πράξεις μου. Το τελευταίο διάστημα συνειδητοποίησα τα λάθη μου και είμαι πρόθυμος να αφοσιωθώ με όλο μου το είναι σε εκείνη, έκανα δραστικές κινήσεις, έβαλα όρια στα επαγγελματικά μου καθήκοντα και ξαναβρήκα τον εαυτό μου, ασχολούμαι και πάλι με πράγματα που με γεμίζουν και δεν με αδειάζουν, πράγματα από τα οποία επίσης είχα παραιτηθεί. Δεν έχω κρίσεις πανικού γιατί το δούλεψα οπότε η ποιότητα της ζωής μου σαφώς έχει καλυτερέψει, έχω πιά στόχους... αλλά μάλλον δεν έχω εκείνη. Την αλλαγή της συμπεριφοράς μου την ζει, αλλά στα λόγια επιμένει πως δεν θέλει να είμαστε πιά μαζί. Όταν βρισκόμαστε είναι άλλος άνθρωπος, αγκαλιαζόμαστε, φιλιόμαστε, κλαίμε μαζί, συνεβρισκομαστε κι ερωτικά... αλλά μετά όλα αλλάζουν πάλι, επιμένει πως την έχω κάνει δυστυχισμένη και ότι θέλει να ζήσει κι άλλα πράγματα για τα οποία δεν έχει την παραμικρή αίσθηση του κινδύνου. Το ότι δεν είχε εμπειριες στη ζωή της κανονικά δεν θα έπρεπε να βαραίνει τη συνειδησή μου, αλλά γιατί πρέπει να την πληρώνω έτσι, με φόβους κι αυπνίες, με νευρική ανορεξία και χάπια. Έχω αναρωτηθεί πολλές φορές αν είμαι πρόθυμος να περάσω την υπόλοιπη ζωή μου σε παρόμοιες κατστάσεις κι έχω κατλήξει στο ναι, την αγαπώ και θέλω να παλέψω μαζί της. Ένας άλλος φόβος μου είναι πως φοάται μήπως με τυραννάει γι'αυτό θέλει να με αποδεσμεύσει μιας και μου λέει συνέχει πως ο κόσμος είναι γεμάτος με αξιόλογες κοπέλες... βλέπει όμως πως το ζητούμενο δεν είναι αυτό, δεν είναι ο φόβος της μοναξιάς, είναι εκείνη, είμαστε εμείς. Της το έχω πει πως δεν την θεωρώ κλινικά άρρωστη, είναι και το περιβάλλον και οι συγκυρίες που διαμορφώνουν τον χαρακτήρα μας, κι είναι κάτι που με λίγη αισιοδοξία και προσπάθεια μπορεί να ξεπεραστεί. Το άλλο που της είπα είναι πως άμα θέλεις να ζήσεις ζήσε, εγώ θα είμαι για κάποιο διάστημα εδώ και θα σε περιμένω με όλη μου την αγάπη αλλά δεν ξέρω για πόσο διάστημα, και φοβάμαι μήπως το πήρε εκβιαστικό, γιατί ακόμα και τώρα με έχει ανάγκη. Τι πρέπει να κάνω? να ανέχομαι αυτή την κατάσταση κι όπου βγάλει ο δρόμος κι ο χρόνος ή να την εγκαταλείψω πραγματικά μια για πάντα? Εκείνη παραδέχεται πως μπορεί να είναι το μεγαλύτερο λάθος της ζωής της γιατί πάντα με θεωρούσε δεδομένο κι ότι θα υποστεί τις συνέπειες, αλλά που είναι οι ισορροπίες, πόσο εύκολο μπορεί να είναι για μένα να το γνωρίζω αυτό τη στιγμή που πεθαίνω για ένα της χάδι... είναι καλό που ξέρει ότι είμαι διαθέσιμος? Τώρα πλέον ξέρω τι θα πει δυστυχία, κι έχει έντονη γεύση τσιγάρου.

Συγγνώμη για το παραλήρημα, ίσως κάποιοι με καταλάβουν.
ευχαριστώ.

---

Αγαπητέ πέρασα το ίδιο με μία σχέση μετά το χωρισμό μου ,είμαι εν διαστάσει με 2 παιδιά ,ήταν σχεδόν μία επανάληψη του ότι βίωσα στον γάμο μου .Οτι εμφανίζεται στην ζωή μας είναι μάθημα για την πνευματική μας εξέλιξη και θα εμφανίζεται συνεχώς σε πολλές ζωές μέχρι την εξέλιξη μας στο επόμενο στάδιο .Εάν παραμείνεις είναι σαν να παραμένεις στην αίθουσα διδασκαλίας και θα έρχονται και θα φεύγουν οι άλλοι και εσύ με κάποιους άλλους θα παραμένεις ξανά και ξανά ,αν φύγεις χωρίς να πάρεις το μάθημα θα ξαναμπείς στην αίθουσα πάλι με άλλο "δάσκαλο" για το ίδιο μάθημα της ΑΥΤΟΑΓΑΠΗΣ ... Εάν νοιώθεις καλύτερα απο τους πρώτους μήνες προχωράς ,διάβαζε,ρώτα ,συζήτα ,ότι σου τυχαίνει δεν θα είναι τυχαίο θα είναι σκαλοπάτι ,προσευχήσου βγάλε το πόδι απο το φρένο ,πιάσε το πόμολο να ανοίξεις την πόρτα ,αν την αφήσεις πίσω δεν κάνεις κακό .Όλα ξεκινούν απο σένα μην στρέφεις το προβολέα στην κοπέλα ,στρέψτον σε ΕΣΕΝΑ .Δέν είναι εγωισμός σε χρειάζεσαι υγιή και κάποιος άλλος σε περιμένει υγιή και δεν του δίνεις την ευκαιρία ,στέκεσαι απέναντι απο το εμπόδιο και το κοιτάς ενώ ήδη έχεις πάρει φόρα να το περάσεις ,πέρασε το γιατί αλλιώς θα εμφανίζεται συνεχώς μπροστά σου ,κοίτα τον εσωτερικό σου κόσμο ήταν διαλυμένος ,αυτή η σχέση σε βοήθησε να ανασυγκροτηθείς είναι ώρα να φύγεις Καρμική σχέση λέγεται ,αν κοιτάζεις μέσα σου και μιλάς στον κολλητό σου που βρίσκεται μέσα σου σε κάθε δυσκολη φάση θα προχωράς είμαι σίγουρος ότι θα προχωρήσεις είσαι σχεδόν πάνω απο το εμπόδιο !!!!!!!!!!!!!!!!!!

Quote:

---

Originally Posted by gbourogi

Αγαπητέ πέρασα το ίδιο με μία σχέση μετά το χωρισμό μου ,είμαι εν διαστάσει με 2 παιδιά ,ήταν σχεδόν μία επανάληψη του ότι βίωσα στον γάμο μου .Οτι εμφανίζεται στην ζωή μας είναι μάθημα για την πνευματική μας εξέλιξη και θα εμφανίζεται συνεχώς σε πολλές ζωές μέχρι την εξέλιξη μας στο επόμενο στάδιο .Εάν παραμείνεις είναι σαν να παραμένεις στην αίθουσα διδασκαλίας και θα έρχονται και θα φεύγουν οι άλλοι και εσύ με κάποιους άλλους θα παραμένεις ξανά και ξανά ,αν φύγεις χωρίς να πάρεις το μάθημα θα ξαναμπείς στην αίθουσα πάλι με άλλο "δάσκαλο" για το ίδιο μάθημα της ΑΥΤΟΑΓΑΠΗΣ ... Εάν νοιώθεις καλύτερα απο τους πρώτους μήνες προχωράς ,διάβαζε,ρώτα ,συζήτα ,ότι σου τυχαίνει δεν θα είναι τυχαίο θα είναι σκαλοπάτι ,προσευχήσου βγάλε το πόδι απο το φρένο ,πιάσε το πόμολο να ανοίξεις την πόρτα ,αν την αφήσεις πίσω δεν κάνεις κακό .Όλα ξεκινούν απο σένα μην στρέφεις το προβολέα στην κοπέλα ,στρέψτον σε ΕΣΕΝΑ .Δέν είναι εγωισμός σε χρειάζεσαι υγιή και κάποιος άλλος σε περιμένει υγιή και δεν του δίνεις την ευκαιρία ,στέκεσαι απέναντι απο το εμπόδιο και το κοιτάς ενώ ήδη έχεις πάρει φόρα να το περάσεις ,πέρασε το γιατί αλλιώς θα εμφανίζεται συνεχώς μπροστά σου ,κοίτα τον εσωτερικό σου κόσμο ήταν διαλυμένος ,αυτή η σχέση σε βοήθησε να ανασυγκροτηθείς είναι ώρα να φύγεις Καρμική σχέση λέγεται ,αν κοιτάζεις μέσα σου και μιλάς στον κολλητό σου που βρίσκεται μέσα σου σε κάθε δυσκολη φάση θα προχωράς είμαι σίγουρος ότι θα προχωρήσεις είσαι σχεδόν πάνω απο το εμπόδιο !!!!!!!!!!!!!!!!!!

---

Φίλε μου, μοιάζει η περιπτωση σου τελείως με την 'πρωην' κοπέλα που είχα τα χειρότερα 2 χρόνια της ζωής μου, κσι η πρωην μου κακοποιήσει απο το οικογενειακο περιβαλον , οι προηγουμενες σχέσεις της αποτυχημένες όλο απόρριψη και κερατωμα, και έπεσε πανω μου, θα μου πείτε γιατί καθησα, λοιπον διότι εκείνη τη περίοδο μια τυπισα που καράγουσταραμε ο ένας τον άλλο ηταν κόρη ενος διευθυντή απο την εργασία μου, και παρθένα και ξενερωσα γιατί πραγματικα μου αρεσε, και έπειτα η Α. στην αρχή μου έβγαλε εναν εαυτό πολύ αλλιωτικο απο αυτον που πραγματικα ηταν...

Quote:

---

Originally Posted by Tig

Γεια σας!

Ζητάω απεγνωσμένα κάποια συμβουλή, κάποια γνώμη... αν κάποιος μπορεί να με βοηθήσει θα χαρώ πολύ, είμαι σε πολύ ευαίσθητη φάση και τίποτα δεν μπορώ να ξεπεράσω ανώδυνα. Εδώ και 5 χρόνια περίπου έχω σχέση με μια κοπέλα με διάγνωση Οριακής Διαταραχής της Προσωπικότητας. Ειμαστε και οι δύο 29 χρονών, είμαι η πρώτη της σχέση και γενικά ο πρώτος της, και για μένα είναι η πρώτη μακροχρόνια σχέση και ο πρώτος έρωτας, αγαπάω κάθε χιλιοστό επάνω της ξεχωριστά. Στην αρχή της σχέσης μας δεν ήξερα τίποτα κι έτσι παρεξηγούσα την κάθε συναισθηματική της αστάθεια και τις παρορμητικές κινήσεις με αποτέλεσμα να δημιουργούνται εντάσεις και μικροχωρισμοί ανά περιόδους. Πάντα τη συμβούλευα να επισκεφτεί κάποιον ειδικό για να την βοηθήσουν να διαχειρίζεται τα συναισθήματά της αλλά είχε πάντα μια άρνηση... τελικά επισκέφτηκε μία ψυχολόγο η οποία τελικά την αποθάρρυνε απορρίπτοντας τα βιώματά της.
Η αγαπημένη μου από μικρή ζούσε σε ένα οικογενειακό περιβάλλον με έντονη καταπίεση και οι μεταξύ τους σχέσεις ήταν αποξενωμένες. Την θεωρούν υπαίτια για τις περισσότερες στεναχώριες της οικογένειας. Αργότερα αντιμετώπισε απόρριψη σχετικά με την επαγγελματική της αποκατάσταση μιας και σπούδαζε συνέχεια και μελετούσε την κάθε λεπτομέρεια με επιμονή ίσως και ψυχαναγκασμό. Εντωμεταξύ απέρριπτε η ίδια κάποιους φίλους κι απλά μιά μέρα δεν τους μιλούσε, πιθανώς για να προλάβει κάποια ενδεχόμενη απόρριψη ή εγκατάλειψη από εκείνους. Σε γενικές γραμμές η τεράστια έλλειψη αυτοπεποίθησης και ο αρνητισμός στο οτιδήποτε είναι τα βασικά χαρακτηριστικά της ταλαιπωριμένης μου αγάπης. 'Ετσι έγινα εγώ ο μοναδικός άνθρωπος που την καταλάβαινε και της συμπαραστεκόταν. Ενίσχυα την αυτοπεποίθησή της και πάλευα για την ένταξή της και την κοινωνικοποίησή της σε παρέες και δρώμενα (κάτι που αδυνατεί να αναγνωρίσει όπως πιστεύω πως αρνείται να αναγνωρίσει συναισθήματα και πράξεις), ανέλαβα έναν ρόλο ψυχολόγου χωρίς όρια. Στους περισσότερους τσακωμούς ήμουν εγώ που προτιμούσα να χάσω τον εγωισμό μου παρά εκείνην κι έτσι δεν την εγκατέλειπα, και συνεχίζαμε. Η έντονη ανάγκη της να υπεραναλύει μέχρι αηδίας την κάθε σημαντική για εκείνη πράξη, να χρειάζεται επιβεβαίωση, να περιμένει νευρωτικά πότε θα την πάρω τηλέφωνο, κι αν πραγματοποιούσα κάποια έξοδο δίχως εκείνη απλά να ξεσκάσω να μου καταστρέφει άθελά της τη ψυχολογία και να έχω τύψεις και μάλιστα τη στιγμή που και η δική μου ψυχολογική υγεία έπασχε από έντονες κρίσεις πανικού σε καθημερινή βάση. Όλα αυτά με έκαναν υποσυνείδητα να καταφύγω στο επαγγελματικό μου περιβάλλον όπου ή ανατπόκριση και η κατανόηση ήταν άμεση, το οποίο το περιβάλλον σχετίζεται με παιδάκια εγκαταλελειμμένα και με διάφορες αναπηρίες. Έτσι αφοσιώθηκα περισσότερο εκεί παρά στην αγαπημένη μου, κάνοντάς την να νιώσει τελικά απόρριψη κι από μένα. Στην ουσία ανάγκασα τον εαυτό μου να μπει σε χειμερία νάρκη, κάτι που γνωρίζω τώρα πως ήταν λάθος καθώς τα συναισθήματά μου δεν είχαν αλλάξει απλά τα συναισθήματα αυτά δεν συμβάδιζαν με τις πράξεις μου. Το τελευταίο διάστημα συνειδητοποίησα τα λάθη μου και είμαι πρόθυμος να αφοσιωθώ με όλο μου το είναι σε εκείνη, έκανα δραστικές κινήσεις, έβαλα όρια στα επαγγελματικά μου καθήκοντα και ξαναβρήκα τον εαυτό μου, ασχολούμαι και πάλι με πράγματα που με γεμίζουν και δεν με αδειάζουν, πράγματα από τα οποία επίσης είχα παραιτηθεί. Δεν έχω κρίσεις πανικού γιατί το δούλεψα οπότε η ποιότητα της ζωής μου σαφώς έχει καλυτερέψει, έχω πιά στόχους... αλλά μάλλον δεν έχω εκείνη. Την αλλαγή της συμπεριφοράς μου την ζει, αλλά στα λόγια επιμένει πως δεν θέλει να είμαστε πιά μαζί. Όταν βρισκόμαστε είναι άλλος άνθρωπος, αγκαλιαζόμαστε, φιλιόμαστε, κλαίμε μαζί, συνεβρισκομαστε κι ερωτικά... αλλά μετά όλα αλλάζουν πάλι, επιμένει πως την έχω κάνει δυστυχισμένη και ότι θέλει να ζήσει κι άλλα πράγματα για τα οποία δεν έχει την παραμικρή αίσθηση του κινδύνου. Το ότι δεν είχε εμπειριες στη ζωή της κανονικά δεν θα έπρεπε να βαραίνει τη συνειδησή μου, αλλά γιατί πρέπει να την πληρώνω έτσι, με φόβους κι αυπνίες, με νευρική ανορεξία και χάπια. Έχω αναρωτηθεί πολλές φορές αν είμαι πρόθυμος να περάσω την υπόλοιπη ζωή μου σε παρόμοιες κατστάσεις κι έχω κατλήξει στο ναι, την αγαπώ και θέλω να παλέψω μαζί της. Ένας άλλος φόβος μου είναι πως φοάται μήπως με τυραννάει γι'αυτό θέλει να με αποδεσμεύσει μιας και μου λέει συνέχει πως ο κόσμος είναι γεμάτος με αξιόλογες κοπέλες... βλέπει όμως πως το ζητούμενο δεν είναι αυτό, δεν είναι ο φόβος της μοναξιάς, είναι εκείνη, είμαστε εμείς. Της το έχω πει πως δεν την θεωρώ κλινικά άρρωστη, είναι και το περιβάλλον και οι συγκυρίες που διαμορφώνουν τον χαρακτήρα μας, κι είναι κάτι που με λίγη αισιοδοξία και προσπάθεια μπορεί να ξεπεραστεί. Το άλλο που της είπα είναι πως άμα θέλεις να ζήσεις ζήσε, εγώ θα είμαι για κάποιο διάστημα εδώ και θα σε περιμένω με όλη μου την αγάπη αλλά δεν ξέρω για πόσο διάστημα, και φοβάμαι μήπως το πήρε εκβιαστικό, γιατί ακόμα και τώρα με έχει ανάγκη. Τι πρέπει να κάνω? να ανέχομαι αυτή την κατάσταση κι όπου βγάλει ο δρόμος κι ο χρόνος ή να την εγκαταλείψω πραγματικά μια για πάντα? Εκείνη παραδέχεται πως μπορεί να είναι το μεγαλύτερο λάθος της ζωής της γιατί πάντα με θεωρούσε δεδομένο κι ότι θα υποστεί τις συνέπειες, αλλά που είναι οι ισορροπίες, πόσο εύκολο μπορεί να είναι για μένα να το γνωρίζω αυτό τη στιγμή που πεθαίνω για ένα της χάδι... είναι καλό που ξέρει ότι είμαι διαθέσιμος? Τώρα πλέον ξέρω τι θα πει δυστυχία, κι έχει έντονη γεύση τσιγάρου.

Συγγνώμη για το παραλήρημα, ίσως κάποιοι με καταλάβουν.
ευχαριστώ.

---

καλημερα.
χμμμμμ
δεν ξερω βρε παιδι μου, και μην το παρεις στραβα, γιατι φαινεσαι μια χαρα καλος ανθρωπος και δοτικος, αλλα νομιζω οτι παρα την καλη σου προθεση και την καλη σου καρδια, σε αυτην την σχεση, εμ τους ρολους βοηθου και ψυχολογου και δεκανικιου που εχεις επωμιστει, προσπαθησες να ελεγχεις την βιωσιμοτητα της σχεσης σας....
το λες ξεκαθαρα οτι θεωρεις πως σε εχει αναγκη..
δεν ειναι η αναγκη το κριτηριο για να μενουμε σε μια σχεση. οι υγιεις σχεσεις βασιζονται στην ελευθερια και την ανεξαρτησια και των δυο και στην ειλικρινη επιθυμια να ειναι μαζι και να ζουν κοινη ζωη.
ΔΕΝ βασιζονται σε νοσοκομειακες σχεσεις , εξαρτησεις και αναγκες..

δεν αμφιβαλω οτι η κοπελα εχει την διαγνωση και τα προβληματα που λες, αυτο ομως δεν την κανει καποιου τυπου υποχειριο για οποιον της προσφερει βοηθιεα, ουτε την κανει να μην εχει επιθυμιες και αποφασεις για την ζωη της.
εγω αυτο που βλεπω, ειναι οτι η κοπελα παρα τα προβληματα, παρα την δικη σου βοηθεια, θελει να προχωρησει παρακατω..
αυτο..
δεν μπορεις να την χρηζεις "ασθενη" και να χρηζεις τον εαυτο σου τον "γιατρο" της και να διεκδικεις με αυτο το επιχειρημα να ειστε μαζι.
να παει σε σωστο ψυχολογο , καλο ειναι να την βοηθησεις (προφανως επεσε σε ακαταλληλο), οχι ομως να της κανεις τον ψυχολογο. αυτο δεν ειναι υγιες, ειναι χειριστικο.
σκεψου το..

βρε παιδια, το μηνυμα ειναι αρχαιο. τωρα το ειδα.
καποιος το ανεβασε..