Αγοραφοβία???

Πολλές φορές όταν περπατάω μόνη μου νιώθω ότι ζαλίζομαι και ότι θα πέσω κάτω...πραγματικά όμως δεν συμβαίνει αυτό..δηλαδή δεν είναι ότι δεν έχω φάει και οτι ζαλίζομαι και όλα τα σχετικά..
Αυτό κυρίως συμβαίνει όταν περπατάω σε πολύ ανοιχτούς χώρους κυρίως πλατείες..σε σημείο να θέλω να φτάσω γρήγορα σπίτι μου για να μη πάθω κάτι και ταβλιαστω!!!!!
Πολλές φορές το παθαίνω και όταν έχω βγει για καφέ και υπάρχει πολύ "βαβούρα"....δηλαδή σε σημείο να μου μιλάει ο φίλος/φίλη μου και εγώ να αισθάνομαι αλλού...χωρίς να γίνεται αντιληπτό από τον άλλο...σαν κρίσεις πανικού αλλά να μη θέλω να το δείξω για να μη με πουν τρελή!
Λες και με έχουν κλεισμένη για καιρό στο σπίτι και βγαίνω και είναι όλα τόσο παραξενα...
Σε ψυχολόγο δεν πάω...και έχω ακούσει ότι όταν δεν αντιμετωπίσεις έγκαιρα την φοβία σου αυτό όλο και πιο πολύ θα μεγαλώνει...αληθεύει?

_CASA_ καλησπέρα

Δεν μπορώ να σου πω με σιγουριά ότι είναι αγοραφοβία.
Πάντως ότι και αν είναι, είναι στην αρχή.
Καλά θα είναι να επισκεφτείς κάποιον ειδικό ψυχολόγο προκειμένου (όπως έχεις ακούσει και εσύ) να αντιμετωπίσεις έγκαιρα το πρόβλημα σου.

Αν κάνεις μια \"βόλτα\" στο forum θα διαπιστώσεις ότι πολλά παιδιά εδώ μέσα εύχονταν να είχαν έγκαιρα αναζητήσει βοήθεια, ώστε να αποτρέψουν κάποιες μελλοντικές επιπλοκές.

Μην ανησυχείς δεν θα έχεις κάτι σοβαρό, όλα θα πάνε καλά αν αποφασίσεις να το \"πολεμήσεις\" :)

Αυτό με τους πολύ ανοιχτούς χώρους που είναι επίπεδοι και γυμνοί το είχα κι εγώ (δεν ξέρω αν το έχω ακόμα) και μου έκανε εντύπωση. Επίσης το πάθαινα σε κλειστούς που ήταν όμως μεγάλοι χώροι και δεν είχαν τίποτα μέσα. Εννοώ ότι ζαλιζόμουνα και παραπάταγα. Δεν είμαι σίγουρη αν εννοούμε το ίδιο. Ήμουν πάντα περίεργη όμως αν το έχουν άλλοι γιατί δεν ήξερα κανέναν. Εγώ καταλαβαίνω ότι το παθαίνω γιατί δεν υπάρχει σημείο αναφοράς και το μυαλό μου μπερδεύεται. (είναι απλά μηχανισμός του εγκεφάλου για να προσδιορίσει τη θέση μου).

Όσον αφορά την αγοραφοβία, μπορώ να πω ότι μου δημιουργείται έναν άγχος ανάμεσα σε πολύ κόσμο, σαν μια αβεβαιότητα, σαν να μην είμαι ασφαλής, ενώ ντρέπομαι κιόλας. Αλλά δε μου έχει δημιουργήσει προβλήματα. Μικρή ντρεπόμουνα να πάω ακόμα και στο φούρνο μόνη μου αλλά το ξεπέρασα με τα χρόνια, όσο αυξανόταν η αυτοπεποίθησή μου.

Δεν το παθαίνω σε πολύ κόσμο δηλαδή άμα βγώ βράδυ σε μαγαζί δεν έχω πρόβλημα όσο κόσμο και αν έχει...
Το παθαίνω όπως είπα όταν περπατάω σε ανοιχτούς χώρους και όταν ακούω πολλές φωνές όπως π.χ σε μια καφετέρια...
Και τώρα που σας γράφω να φανταστείτε θέλω να βγω έξω να πάρω κατι να φάω και με έχει πιάσει ήδη αυτή η \"αδυναμία\"
και ψιλοφοβάμαι πάλι να περπατήσω και να βγω μόνη μου στο δρόμο...
Δεν το παθαίνω πάντα φυσικά,απλά μερικές φορές \"σκαλώνω\"....αν με πιανεται :))

Αυτά τα συμπτώματα τα παθαίνω και εγώ...Είναι κρίσεις πανικού με αγοραφοβία...π.χ μερικές φορές όταν προσπαθώ να διασχίσω μεγάλους δρόμους ή πλατείες νιώθω ότι θα λιποθυμίσω...Μου έρχεται ξαφνικά αδικαιολόγητος φόβος ότι θα λιποθυμίσω ,θα πέσω κάτω κλπ...

Γεια σας. ειμαι νεο μελος και αποφασισα να γραφτω γιατι διαβασα το φορουμ και πραγματικα ειναι ολα τα θεματα ενδιαφεροντα και αποφασισα να λαβω μερος στις συζητησεις για να ανταλλαξουμε αποψεις και να με συμβουλεψετε και εσεις στο προβλημα (?) που αντιμετωπιζω. Λοιπον εχω προβλημα με τα ταξιδια οσο απιθανο και αν ακουγεται. περιττο να σας πω οτι μεχρι τα 18 μου μου αρεσαν παρα πολυ! τωρα ειμαι 26 αλλα πριν απο 8 χρονια οταν ταξιδευα για ξανθη μονος μου με το λεωφορειο επαθα μια μεγαλη κριση πανικου σε σημειο που δυσκολευομουν να ανασανω! ειχε θολωσει το μυαλο μου, ημουν ετοιμος να πω τον οδηγο να σταματησει το λεωφορειο! με την ιδεα οτι αυτο δεν γινεται παθαινα πολλαπλες κρισεις μεχρι επιτελους να φτασω στον προορισμο μου. περιττο να σας πω οτι απο τοτε δεν ανεβαινω σε λεωφορειο του κτελ. απο εκει ξεκινησε. τωρα θελω να ταξιδεψω αλλα προτιμω τα ταξιδια μεχρι 200 χλμ γιατι ξερω οτι κατι να μου συμβει ο χρονος του γυρισμου ειναι λιγος. οταν απομακρυνομαι πιο πολυ αποτις 2-3 ωρες αρχιζω και ιδρωνω, νιωθω οτι θα γινω ρεζιλι ειμαι γεματος ανασφαλεια, σκεφτομαι να γυρισω πισω και επειδη ειμαι ηδη μακρια και θελω να γυρισω πισω γρηγορα και δεν μπορω, παθαινω κρισεις πανικου. κρατανε λιγα δευτερολεπτα, ηρεμω, και παλι. πειτε μου καποιος αν ξερει, τι ακριβως ειναι και αν θα πρεπει να ζορισω τον εαυτο μου ετσι ωστε να το ξεπερασω. πιστευω οτι ειναι θεμα χρονου αυτο αλλα δισταζω. εχω και μια κλειστοφοβια απο μικρος με τα ασανσερ. καποια στιγμη αγχωνομουν και στα σινεμα αλλα πιεζοντας τον εαυτο μου δεν εχω καποιο προβλημα τωρα. θα ειμαι ευγνωμων με την παροτρυνση σας. ευχαριστω εις το επανιδειν.

Quote:

---

Originally posted by _CASA_
Πολλές φορές όταν περπατάω μόνη μου νιώθω ότι ζαλίζομαι και ότι θα πέσω κάτω...πραγματικά όμως δεν συμβαίνει αυτό..δηλαδή δεν είναι ότι δεν έχω φάει και οτι ζαλίζομαι και όλα τα σχετικά..
Αυτό κυρίως συμβαίνει όταν περπατάω σε πολύ ανοιχτούς χώρους κυρίως πλατείες..σε σημείο να θέλω να φτάσω γρήγορα σπίτι μου για να μη πάθω κάτι και ταβλιαστω!!!!!
Πολλές φορές το παθαίνω και όταν έχω βγει για καφέ και υπάρχει πολύ \"βαβούρα\"....δηλαδή σε σημείο να μου μιλάει ο φίλος/φίλη μου και εγώ να αισθάνομαι αλλού...χωρίς να γίνεται αντιληπτό από τον άλλο...σαν κρίσεις πανικού αλλά να μη θέλω να το δείξω για να μη με πουν τρελή!
Λες και με έχουν κλεισμένη για καιρό στο σπίτι και βγαίνω και είναι όλα τόσο παραξενα...
Σε ψυχολόγο δεν πάω...και έχω ακούσει ότι όταν δεν αντιμετωπίσεις έγκαιρα την φοβία σου αυτό όλο και πιο πολύ θα μεγαλώνει...αληθεύει?

---

casa καλησπέρα.
Μήπως η αίσθηση ζάλης παρουσιάζεται όταν βρίσκεσαι σε έναν χώρο που δεν υπάρχει εύκολη \"διαφυγή\"?

Ουσιαστικά στην αγοραφοβία, τα συμπτώματα άγχους (ζάλη, τάση για λιποθυμία, ταχυκαρδία κτλ) εμφανίζονται σε χώρους που δε νοιώθουμε ασφαλείς, σε χώρους όπου η \"εξοδος\" δεν είναι κοντά.
Πχ αν είμαστε σε μια ουρά στην τράπεζα για να πληρώσουμε έναν λογαριασμό, ναι μεν θεωρητικά μπορούμε να φύγουμε ανά πάσα στιγμή, ουσιαστικά όμως πρέπει να μείνουμε εκεί για να κάνουμε τη δουλειά μας.
Αυτό σημαίνει \"όχι εύκολη διαφυγή\".
Αν τα συμπτώματα του άγχους εμφανίζονται σε τέτοιου τύπου καταστάσεις, τότε πράγματι μιλούμε για μια αγοραφοβική συμπτωματολογία.
Η ψυχοθεραπεία είναι η ενδεδειγμένη λύση για να βρεις βοήθεια/ανακούφιση σε αυτό που αντιμετωπίζεις.
Γενικά, όπως και παραπάνω αναφέρθηκε, ισχύει ο κανόνας \"όσο πιο γρήγορα αναγνωρίσεις το πρόβλημα και απευθυνθείς κάπου για θεραπεία, τόσο καλύτερη είναι η πρόγνωση\".

Καλησπέρα.. CASA ειλικρινά γέλουσα όταν διάβασα το θέμα σου γιατι σε ενίωθα απόλυτα. Αυτές τισ κρίσεις τις παθαίνω και εγώ. παλιά περισσότερο .. τώρα τις έχω ελαχιστοποιήσει όσο μπορώ. εμένα δέν έφτανε μόνο στο να ζαλιστώ αλλα λυποθυμούσα κι όλας...οχι πάντα βεβαια.
Θυμωνα πολύ με τον εάυτό μου γιατι ήξερα οτι τα προκαλεί όλα το μυαλό μου.Έτσι αποφάσισα οταν το παθαίνω αυτο να δίνω στον εαυτό μου τρόπους διαφυγής..Δηλαδή όταν περίμενα σε μια ουρά τράπεζας με εκείνη την ταινία φρόντιζα να βλέπω το πασαλάκι και να είμαι κοντά του... η σκεφτόμουν οτι αν δεν νιωσω καλά θα φύγω..στις πλατειες στην αρχή πήγαινα στην ακρη και προτειμούσα να κάνω τον κύκλο αλλα μετά σκέφτηκα οτι ακομα και να νιωσω χαλια θα κάτσω στο πάτωμα..μιση ντροπή δική τους ...λολ. έδινα πάντα στον εαυτό μου τρόπους διαφυγής και μόλις το έκανα αυτό το ξεπερνούσα αυτομάτως. τώρα ενώ το εχω ξεπεράσει με τις πλατείες τους δρόμους και τα μαγαζία προσπαθώ να το ξεπεράσω και στο τιμόνι... μου συμβαίνει όταν οδηγώ σε 3 λοριδες κυκλοφορίας και ειμαι στη μεσαία.. έχω όμως παρατηρήσει οτι αν απασχολήσω τον εαυτό μου τραγουδόντας η κοιταζοντας και προσέχοντας την κίνηση έντονα το ξεπερνάω..βεβαια ακομα δεν κατάφερα να παω μακρυνο ταξίδι και διαλεγω διαδρομες που ξέρω, αλλα όλο και λίγο πιο μακρυα φτάνω χωρις κρίση πανικού. το καλο είναι οτι μεσα στην πόλη δεν με πιάνει γιατι σκέφτομουν οτι αν δεν νιωσω καλα θα αναψω τα αλαρμ και θα σταματήσω.ετσι το ξεπέρασα τελείως. μάλιστα πηγα και κάποια χιλιόμετρα σε μεσαία λωρίδα και παλι δεν το έπαθα..πιστευω οτι θα βελτιώνομαι μερα με την μέρα. το περίργο είναι πρίν παρω δικό μου αμάξι εχω οδηγήσει του συζύγου μου που είναι πιο γρήγορο και πιο μεγάλο σε ταξίδι 100χλμ ήμουν μόνη μου δεν το είχα ουτε καν σκεφτεί οτι θα το πάθαινα και δεν επαθα τπτ..μόλις πήρα το δικό μου αρχισαν τα συμπτωματα αυτα και στην οδήγηση.

Επίσης να πω οτι διαβασα στο site οτι αυτοι που παθαίνουν κρίσεις πανικού και αγοραφοβία συνήθως δεν το λένε πουθενά γιατι ντρέπονται και δεν πηγαίνουν σε ψυχολόγο και συμφωνώ απόλυτα. Αυτο που παθαίνω το παθαίνω απο 10 χρονών σήμερα είμαι 30 και το ξέρει μόνο μία φίλη μου με την οποία κάνουμε πολλα χρόνια παρέα και δεν εχει ούτε μήνα που της το είπα..φυσικα δεν το εχω πει ούτε στον άντρα μου ούτε στους γονείς μου ούτε σε ψυχολόγο.:)