Οικογενειακά προβλήματα και όχι μονο.
Γεια σας.Με λενε Παυλο, ειμαι 21 χρονων και ειμαι φοιτητης.Πήρα το θάρρος να γράψω για το θέμα που έχω διαβάζοντας κάποιες από τις εμπειρίες άλλων μελών, αν και ίσως το πρόβλημα μου να φαντάζει πολύ μικρό σε σύγκριση με τις εμπειρίες που εχουν γραφτει κατα καιρους εδω μεσα.
Απο πολυ μικρος θυμαμαι να γινονται πολλων ειδων φασαριες στο σπιτι, παντα αναμεσα στους γονεις μου και παντα όλα άρχιζαν από τον πατέρα μου.Κάποιες φορες μάλιστα το πράμα είχε φτάσει μέχρι και στην σωματική βία (μετρημενες στα δαχτυλα βεβαια, αλλα και παλι), και από τις δυο μεριές.Οι λόγοι ήταν κυρίως οικονομικοί αν και δεν είχαμε ποτε σοβαρό οικονομικό πρόβλημα οποτε πιθανολογώ ότι ίσως να ήταν απλά η αφορμή.
Η πιο τεταμένη περίοδος ήταν στην κρίσιμη ηλικία της εφηβείας.Μια φορα την μηνα, ή και πιο συχνά, γινόταν ένας άγριος τσακωμος, σιγά σιγά τα έβρισκαν (έπαιρνε περίπου μια εβδομάδα) και μετά πάλι περιμέναμε ποτε θα ξαναγίνει χαμός.Ενας φαυλος κυκλος δηλαδη που ισως να μην τους ενοχλουσε αυτους, μιας και οποτε ηθελαν τα εβρισκαν μεταξυ τους, αλλα σε εμενα και στην αδερφη μου δημιουργησε ψυχολογικα προβληματα.Τα χρονια που η μονη εγνοια θα επρεπε να ηταν τα μαθηματα και το πως θα κανεις φιλους, εγω ανησυχούσα μήπως ξυπνήσει στραβά ένας από τους δυο και γίνει πάλι χαμος.
Τωρα, που εχουν περασει τα χρονια, εχουν ηρεμησει τα πραματα τουλαχιστον οσον αφορα την βια, πιθανοτατα επειδη μεγάλωσα και γω και ξέρει ότι δεν τον παίρνει αλλα και πάλι συνεχίζεται η άσχημη συμπεριφορά ίσως επειδή γενικά είμαι ήρεμος και κατά της βίας και ξέρει ότι θα παρέμβω μονο αν φτάσουν στα άκρα τα πράματα.
Γενικα δεν μπορω να πω οτι φταιει μονο ενας απο τους δυο, εχει κανει παρα πολλα λαθη και η μητερα μου αλλα ο πατερας μου ειναι ενας ανθρωπος που μπορεις να τον νευριασεις με δυο λεξεις.Πιο πανω ανεφερα το γεγονος οτι ειμαι φοιτητης γιατι αυτος ειναι ο μονος λογος που καθομαι ακομα στο σπιτι μου.Αν ειχα τελειωσει με την σχολη μου θα έβρισκα μια δουλειά και θα έφευγα αλλα έτσι όπως είναι η κατάσταση θα πρέπει να το υπομείνω αυτό ακόμα δυο χρονια στην καλύτερη περίπτωση.Πλεον ομως ειμαι σε μια κατασταση που δεν αντεχω αλλο, δεν γινεται τιποτα τρομερο απλα δεν αντεχω αλλο ουτε να τους βλεπω.Καθε φορα που ειμαι στο ιδιο δωματιο με εναν απο τους δυο (κυριως τον πατερα μου) νιώθω την ανάγκη να φύγω απο το σπιτι.Εχω τα προσωπικα μου προβλημα με την σχολη και με τους φιλους που ΔΕΝ εχω και πρεπει να ασχολουμαι και να αγχώνομαι κάθε τόσο με τα δικά τους ανύπαρκτα θέματα.
Αυτα απο μενα.Ακομα και αν δεν υπαρξουν απαντησεις, ευχαριστω οσους μπηκαν στον κοπο να το διαβασουν.
