θελω να ζησω και δεν με αφηνει η ψυχολογια μου!
παιδια ειλικρινα σημερα νοιωθω τοσο πολυ οτι εχω κουραστει... Προσπαθω να εχω θετικες σκεψεις αλλα δεν ευνοειται κατι.. Κουραστηκα, κουραστηκα, κουραστηκα... Κουραστηκα να ζω ετσι και να μην εχω να ελπιζω τιποτα.... Ειμαι 24 ετων και νοιωθω πως ειμαι 80... Δεν εχω δυναμεις για τιποτα, δεν εχω ορεξη για τιποτα, δεν θελω να ζησω ετσι... Δεν εχει νοημα.. Τελειωσα με αριστειο το σχολειο, με επιτυχια την σχολη μου, ημουν και ειμαι πολυ καλη κορη πιστευω και πολυ καλη αδερφη οπως και αξια συντροφος για το αγορακι μου (το οποιο δεν μου φταιει και σε τιποτα να εχει ενα υποτονικο ανθρωπο διπλα του) ΑΛΛΑ δεν ζω... Νοιωθω πως δεν μπορω να ελπιζω σε τιποτα πια, στερεψαν τα ονειρα μου, εχω παχυνει, εχω αφησει τελειως τον εαυτο μου αλλα δεν εχω και καμια ορεξη να συμμαζεψω τιποτα. Σημερα ειμαι ολη μερα νηστικη και ουτε που με απασχολει.. Απο τα 18 και μετα, η ζωη μου περασε ετσι, απλα χωρις να χω καμια σημαντικη αναμνηση, εφυγε σαν το νερακι και αισθανομαι πως δεν μπορω να την προφτασω... Δινω συμβουλες σε αλλους λετε και εγω μπορω να τις εφαρμοσω? Τι να εφαρμοσω? Και πως? Οταν 12 χρονια εχεις παψει να ζεις, πως θα αρχισεις ξαφνικα να αλλαζεις ιδεολογια? Πως θα αναθεωρησεις? Φοβαμαι... Δεν ξερω αν φοβαμαι να ζησω ή αν δεν θελω πραγματικα να ζησω διοτι δεν το βρισκω σκοπιμο. Λενε πως πρεπει να εκτιμαμε το θειο δωρο που μας δινεται ετσι απλοχερα, η ζωη μας. Πως να την εκτιμησω οταν εχω ξεχασει να χαμογελαω, να ελπιζω, να ονειρευομαι ??? Δεν θελω να ζω ετσι, απο την αλλη ουτε να πεθανω θελω. Και ολοι μου λενε: "τι σου λειπει?" η οικογενεια μου καλα ειναι, το αγορι μου καλα, τους στοχους μου οσον αφορα το πτυχιο και την επαγγελματικη μου καταξιωση τους εχω πετυχει. Ξερετε τι μου λειπει? Η ανεμελια που δεν ενοιωσα ποτε και οι αναμνησεις που δεν υπαρχουν. Ειναι καλυτερο να μετανοιωνεις για οσα εχεις κανει παρα για οσα δεν εχεις κανει. Ετσι δεν λενε? Και ομως ισχυει τοσο. Ας ειχα κανει, ας ειχα να θυμαμαι οτι εζησα εστω καποτε ανεμελα χωρις το ψυχολογικο βαρος που σερνω απο τα 12 μου και ολα θα ταν καλυτερα. Ζηταω να με καταλαβουν, να με κανουν να γελασω, να αποκτησω ελπιδες-ονειρα-στοχους αλλα πως???? Πως να με βοηθησουν οταν εγω η ιδια δεν μπορω να σωσω τον εαυτο μου απο τον βουρκο που πεφτει καθημερινα? Δεν βγαινω, δεν εχω ορεξη να ξυπνησω το πρωι, δεν κοιμαμαι καλα, βλεπω εφιαλτες, δεν κανω τιποτα για μενα και οοοοτι αρχιζω το σταματαω αμεσως, δεν θελω να μιλαω σε κανεναν, θελω να φυγω μακρια, να τρεξω, να χαθω και οπου με βγαλει.. Αλλα μενω στασιμη εδω, σε μια πραγματικοτητα που δεν με εκφραζει, σε εναν κοσμο που σιχαινομαι με μονο συμμαχο τους δικους μου οι οποιοι ομως οσο και να προσπαθουν δεν μπορουν να με βοηθησουν... Υπαρχω απλα, δεν ζω και παντα δινω πιστωση χρονου οτι αυτο θα αλλαξει αλλα παραμενει ιδιο και χειροτερο. Γιατι να μην μπορω να χαμογελασω εστω για το οτι εχω την δυναμη να βλεπω την ανατολη του ηλιου, να μυριζω το χωμα οταν βρεχει, να ακουμπαω το αγορι μου οταν νοιωθω την αναγκη, να γευομαι το νοστιμο φαγητο του μπαμπακα μου που τοσο αγαπω, να ακουω την αγαπημενη μου μουσικη χωρις κοστος? Γιατι να μην ζω οταν λειτουργουν αψογα ολα στον οργανισμο μου και αυτο που καθημερινα με πνιγει ειναι το σαρακι μιας ψυχολογιας που εχει ξεφυγει απο καθε ελεγχο???? Γιατι να μαι ετσι? ποια ειναι η διαδικασια που κρινει ποιοι ανθρωποι θα ειναι ψυχολογικα αρρωστοι και ποιοι οχι? Και στην τελικη τι εχω κανει για να ειμαι ετσι? Που εχω φταιξει? Γιατι? Παντα αυτο το "γιατι", οσο ζω αυτο το "γιατι" και απαντηση καμια! Λυπαμαι για μενα και για οσους ανθρωπους βιωνουν το ιδιο με εμενα. Χαιρομαι για ολους οσους ειναι καλα, εχουν δυναμη, εχουν ελπιδα, εχουν ονειρα και μια ολοκληρη ζωη αν τους περιμενει στην γωνια. Φοβαμαι για μενα, για αυτο που βιωνω, για αυτα που νοιωθω, για οσα περασαν απο την ζωη μου χωρις να αφησουν κανενα σημαδι.
Η ζωη ειναι μικρη. Ναι οντως. Αν με ρωτησει καποιος τωρα, ισως του πω πως ειναι και ανουσια. Και μεσα πολυ βαθεια ισως ακουσω μια παιδικη φωνη να μου λεει "δεν ειναι ανουσια, ζησε, σταματα την γκρινια, καθημερινα πεθαινει κοσμος χωρις να το θελει, χωρις να το εχει επιλεξει και εσενα που ακομα δεν εχει ερθει η ωρα σου παραπονιεσαι?"... Αυτη η φωνη ειναι η παιδικη φωνη του καθενα μας η οποια κανει την εμφανιση της ξαφνικα, χωρις να σε προειδοποιησει. Μια φωνη χωρις κανενα οφελος αλλα με μια μεγαλη υποχρεωση απεναντι στον εαυτο μας να μας κανει καλα. Και εγω απαντω: "πως μπορει να μου μιλαει μια φωνη που δεν την θυμαμαι καν? Πως μπορει να παρεμβαινει σε μια ωριμη φωνη η οποια μου λεει καθημερινα πως "η ζωη θα κυλησει ετσι, ειτε σου αρεσει, ειτε οχι, για αυτο συνεχισε να ζεις οσο χαλια και αν φανταζει αυτο"... Και εκεινη την στιγμη κοιμαμαι. Απλα για να μην σκεφτομαι πια. Αλλωστε ειναι ματαιο.
